Αδιάλλακτη ταξική πάλη, σύγκρουση για την ανατροπή

Σήμερα βλέπουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι θέσεις της και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει δείχνει, παρά την μικρή της δύναμη, να ριζώνει στην ελληνική κοινωνία, να διαπερνά και να επηρεάζει όλη την Αριστερά, τόσο στο συνέδριο του ΚΚΕ όσο και στο δημόσιο διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο βαθιών πολιτικών διεργασιών, όπου οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από τη δυναμική τους και όχι από τη στατική αποτύπωσή τους. Σε μια τέτοια περίοδο όλα είναι δυνατά και οι εξελίξεις δεν θα είναι γραμμικές και προβλέψιμες.

Σήμερα η αναγκαιότητα ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής απάντησης αναβλύζει από την ίδια την πραγματικότητα και σ΄ αυτό οφείλεται και η αντοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν στο παρελθόν, κάποιοι κάναμε αγώνα να αποκαλύψουμε τον καπιταλισμό και να φτάσουμε το μήνυμα της αντικαπιταλιστικής τοποθέτησης στον κόσμο, σήμερα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που φτάνει στον μισθωτό, τον αγρότη, τον νέο για να τον ληστέψει άμεσα και κυνικά και να του στερήσει το μέλλον. Αυτό υποχρεώνει όλους να ταρακουνηθούν και να δουν τα πράγματα αλλιώς - να αναζητήσουν νέες απαντήσεις και προοπτική για τη ζωή τους και να επανατοποθετηθούν.

Σ΄ αυτή ακριβώς την περίοδο ξανατίθεται στο τραπέζι η αντικαπιταλιστική επιλογή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προέκυψε ξαφνικά ως υποκειμενική επιλογή οργανώσεων για ένα μέτωπο. Πάντα υπήρχε αυτή η προσπάθεια. Προέκυψε όμως στη συγκεκριμένη περίοδο γιατί αποτελεί έκφραση μιας ανάγκης που μας υπερβαίνει. Είναι έκφραση του αιτήματος αλλά και του ελλείμματος του Δεκέμβρη όπου μέσα από την εξέγερσή της, η νέα γενιά κατήγγειλε την καπιταλιστική πραγματικότητα που την πνίγει. Είναι οι αγωνιστικές παρακαταθήκες που σωρεύτηκαν από σοβαρές συγκρουσιακές μάχες, όπως τα εξεταστικά του 98, η απεργία των δασκάλων, το νικηφόρο φοιτητικό κίνημα των καταλήψεων του 2006 - 07, οι αλλεπάλληλες απεργιακές μάχες (ΟΤΑ, ΔΕΗ κλπ) τόσα χρόνια. Είναι η Κερατέα και το δίδαγμα ότι το μονοπώλιο της δύναμης μπορεί να σπάει και ο αδύνατος να γίνεται δυνατός, την ώρα που ο πανίσχυρος «το βάζει στα πόδια». Είναι πάνω από όλα η καπιταλιστική κρίση που ξαφνικά, φαινομενικά χωρίς λόγο, μας έδωσε το 2% στις περιφερειακές εκλογές του 2010. Σήμερα χρειάζεται να συνεχίσουμε και να βαθύνουμε σ΄ αυτό το δρόμο. Να κάνουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα νέο όπλο για την εργατική τάξη και την ταξική πάλη.

Δύο είναι, κατά τη γνώμη μου, τα κύρια στοιχεία σ΄ αυτή την κατεύθυνση. Πρώτο, να επιμείνουμε και να βαθύνουμε το αντικαπιταλιστικό εργατικό πρόγραμμα, ώστε να συνδεθεί άμεσα και να απαντάει στις ανάγκες της κοινωνίας. Δεύτερο να προσανατολιστούμε πιο αποφασιστικά στην αδιάλλακτη ταξική πάλη και την ανάπτυξη νικηφόρων συγκρουσιακών αγώνων. Εκφράζοντας τις ανάγκες όσων δεν έχουν φωνή, τη στιγμή που η κοινοβουλευτική Αριστερά και ο επίσημος συνδικαλισμός εξαντλείται σε συμβολικές κινήσεις και «υπεύθυνες στάσεις», παραπέμποντας τη σύγκρουση κάπου... στο μέλλον.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρόκυψε ως απαραίτητη και θα είναι απαραίτητη, αν και εφόσον, βηματίσει πάνω σε αυτά τα δυο στοιχεία. Αλλιώς, αν στην πολιτική προγραμματική επιθετικότητα του αντίπαλου δεν απαντήσει με την αντίστοιχη συνολική αντικαπιταλιστική διέξοδο… Αν αναζητήσει συμπληρωματικό ρόλο στα κοινοβουλευτικά παιχνίδια, με όλες τις «αναγκαίες» υποχωρήσεις και προσεγγίσεις… Αν ακολουθήσει την πρόσδεση στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και δεν καταφέρει να διαμορφώσει άλλη δομή και ανεξάρτητη οργάνωση στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα…, τότε θα λάμψει ίσως λίγο εκκωφαντικά σαν μια φωτοβολίδα και μετά σκοτάδι.

Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα των καθηγητών για το πώς μπορούμε να έχουμε μαζική και απότομη αλλαγή συμπεριφοράς του κόσμου και δυνατότητα για στράτευση και σύγκρουση. Ένας κλάδος, που μόνο σε αγωνιστική ετοιμότητα δεν ήταν, βρέθηκε μπροστά σε σκληρή επίθεση και άμεση απειλή. Κάτω από την πίεση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τέθηκε η δυνατότητα της αποφασιστικής αναμέτρησης και πραγματικής σύγκρουσης. Αυτό επανέφερε την ελπίδα, δημιούργησε τεράστια κινητικότητα και έφερε 20.000 καθηγητές στις Γενικές Συνελεύσεις να παίρνουν μαζικές αποφάσεις για απεργία διαρκείας και πραγματική δυνατότητα να σπάσουν μαζικά την πολιτική επιστράτευση.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν πρέπει να φοβηθεί τις προκλήσεις, να χαθεί στις ταλαντεύσεις και να αποφεύγει τις συγκρούσεις. Δεν μπορεί να ελπίζει στη νηνεμία και δεν έχει να κερδίσει τίποτα αν ακολουθήσει την κοινοβουλευτική αταραξία και κανονικότητα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ.

Ο κόσμος θα αλλάζει συμπεριφορά και θα στρατεύεται μόνο όταν βλέπει ότι πρόκειται για μια πραγματική μάχη. Αν δεν υπάρχει τέτοια, δε θα ελπίζει σε ΝΙΚΗ και δε θα νιώθει την ανάγκη να στρατευθεί.

Να πάμε λοιπόν, πλατιά αλλά και βαθιά αντικαπιταλιστικά, ενωτικά αλλά και αποφασιστικά και ανατρεπτικά. Η αποφασιστική αναμέτρηση είναι μπροστά και σ΄ αυτή θα κριθούμε.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, Κυριακή 26/5