Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσαν τη μόνη δύναμη μέσα στην αριστερά, που έδωσαν πολιτική στήριξη στην απεργία των καθηγητών όπως έπραξαν και στο παρελθόν για κάθε τμήμα της εργατικής τάξης που σήκωσε το γάντι για να απαντήσει στις κυβερνητικές προκλήσεις.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, βρέθηκαν απομονωμένες μέσα στις γενικές συνελεύσεις, ενώ αναγκάστηκαν να κάνουν διαρκείς ελιγμούς ισορροπώντας ανάμεσα στη διάθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών για απεργία και της ηττοπαθούς θεώρησής τους για τους αρνητικούς ταξικούς συσχετισμούς. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσαν τη γραμμή της χρησιμοποίησης του μαζικού κινήματος ως δείκτη δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας, υποχωρώντας μπροστά στην αποφασιστική μάχη και αναβάλλοντάς τη για τις εκλογές και την ανάδειξη μιας πιθανής κυβέρνησης της αριστεράς. Κάνοντας αυτή την επιλογή ταυτίστηκαν σε συνδικαλιστικό επίπεδο με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και το ξεπούλημα της απεργίας.

Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ανάμεσα σε αυτούς που πρωτοστάτησαν στο να βγει η πρόταση για απεργία, να οργανωθούν μαζικές γενικές συνελεύσεις και να υπερασπισθούν τις αποφάσεις τους απέναντι στα συνδικαλιστικά πραξικοπήματα. Μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσαν τον κορμό των αγωνιστών που πήραν πρωτοβουλία σε άλλους χώρους να γενικεύσουν τη σύγκρουση με την επιστράτευση της κυβέρνησης, όπως στους δάσκαλους και σε νοσοκομεία της Αττικής.

Προσανατολισμός

Το σταμάτημα της απεργίας, πριν καν αυτή εκδηλωθεί, δεν επέτρεψε να εξελιχθεί η δυναμική που φανερώθηκε στις εντυπωσιακές σε όγκο, δύναμη και αποφασιστικότητα γενικές συνελεύσεις. Όμως, έστω και σε μικρή έκταση δείξαμε τι πρέπει να κάνει όλη η αριστερά αλλά και προς τα πού πρέπει να προσανατολιστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από δω και στο εξής. Η σύγκρουση στην εκπαίδευση, όσο και αν αυτή δεν εκδηλώθηκε σε όλη της τη διάσταση, αποκάλυψε τόσο τις αδυναμίες και τα όρια της ρεφορμιστικής στρατηγικής και στις δύο εκδοχές της, όσο και τις δυνατότητες και τα καθήκοντα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αποτελεί θεμελιώδες καθήκον, για το οποίο θα κριθούμε, ο προσανατολισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα προκύψει από τη δεύτερη συνδιάσκεψη μας να είναι η πολιτική στήριξη, η διεύρυνση και η γενίκευση των μαχών που δίνει η εργατική τάξη. Η σύνδεσή μας με τα πρωτοπόρα τμήματα των εργαζομένων, η επιρροή του πολιτικού τους προσανατολισμού, ο συντονισμός των πρωτοβουλιών τους, η αλληλεγγύη, αποτελούν τη σημαντικότερη πολιτική επιλογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Έχουμε κατορθώσει να αναδειχθούμε ως ο τρίτος πόλος μέσα στην αριστερά κινούμενοι σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Ο δεύτερος είναι η πρότασή μας για ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Οι γενικές συνελεύσεις, όπως αυτές των ΕΛΜΕ, και των συλλόγων δασκάλων που ζήσαμε σε όλη τη χώρα το τελευταίο διάστημα, οι επιτροπές αγώνα που σχηματίστηκαν, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες, οι κινητοποιήσεις των εργατών γης στη Μανωλάδα, κάθε αντιφασιστική κινητοποίηση αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο θα αναπτυχθεί η αντικαπιταλιστική αριστερά ως μαζικό ρεύμα ανατροπής. Η στάση κάθε μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και κάθε συνιστώσας της πρέπει να είναι ανάλογη αυτής της προοπτικής. Σ’ αυτό το ίδιο έδαφος θα κριθεί και η μετωπική συμπόρευσή μας με κομμάτια προερχόμενα από το ρεφορμισμό, διαφορετικά θα αποτελέσει μια δεξιά προσαρμογή.

Η εμπειρία δυόμισι χρόνων από τη συμμετοχή μας στα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια αποδεικνύει ότι αυτή η προοπτική είναι υπαρκτή σε κάθε επίπεδο. Γίναμε σε πολλές περιπτώσεις η φωνή των κινημάτων και της σταθερής και αδιάλλακτης σύγκρουσης με τις πολιτικές των μνημονίων και της ρατσιστικής βαρβαρότητας.

Η υπεράσπιση των νοσοκομείων στη Κρήτη από τις πολιτικές των συγχωνεύσεων, η κόντρα με την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και της γης στη μονή Τοπλού, στις βουνοκορφές με την εγκατάσταση των ΒΑΠΕ και αλλού, η υπεράσπιση των σχολών και των τοπικών οικονομιών από το σχέδιο «Αθηνά», η αντίσταση στην πρόθεση δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης, η υπεράσπιση των αγώνων των μεταναστών για νομιμοποίηση και η απεργία πείνας των 300 της Υπατίας, η σύγκρουση με την αγροτική πολιτική που παράγει τσιφλικάδες τύπου Μανωλάδας από τη μια και εξαθλιωμένους αγρότες και αγρεργάτες – κολλήγους από την άλλη, η σύγκρουση με τις περικοπές, τις απολύσεις υπαλλήλων, με τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και τις ιδιωτικοποιήσεις, η υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας και των δημόσιων υποδομών αποτέλεσαν μερικά από τα πεδία που κινηθήκαμε, εκφράζοντας την άποψη των εργαζομένων και των κινημάτων αντίστασης και συνδεόμενοι με αυτά. Αν και μειοψηφία ακόμη και στην αριστερά, γίναμε η πιο συστηματική φωνή τους μέσα σε εχθρικό έδαφος.

Η 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να γίνει το βήμα όπου όλα αυτά τα βήματα αλλά και τα άλματα στη συγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα θα μπορέσουν να σταθεροποιηθούν και να γενικευτούν.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, Τεύχος 1073