Συντρόφισσες και σύντροφοι,

 

Το μήνυμα που βγαίνει από την 2η Συνδιάσκεψη είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εδώ! Είναι παρούσα στους χιλιάδες αγωνιστές που πήραν μέρος στις διαδικασίες της. Στους χιλιάδες εργαζόμενους  που συνδεθήκαμε μαζί τους στις μικρές και μεγάλες ανταρσυες των καιρών μας. Από τον μεγάλο αγώνα των εργαζόμενων στο Μετρό έως την συγκλονιστική αντίσταση των κολασμένων της Μανωλάδας. Από το μάθημα αλληλεγγύης και αποφασιστικότητας που λέγεται Ιερισσός και το «ατέλειωτο» για την ώρα μάθημα αξιοπρέπειας των καθηγητών έως τις καθημερινές μάχες με τους φασίστες. Γιατί εκεί υπάρχει, ζει και αναπνέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εδώ γιατί είναι γέννημα μιας βαθιάς κοινωνικής ανάγκης. Της ανάγκης να υπάρχει η αντικαπιταλιστική-επναστατική αριστερά της εποχής μας. Μιας αριστεράς ικανής να αντιπαρατεθεί σε όλη την γραμμή του μετώπου με έναν καπιταλισμό που σαπίζει μέσα στην πιο βαθιά κρίση του και για να την ξεπεράσει απειλεί να παρασύρει στα κοινωνικά του ερείπια δικαιώματα δεκαετιών των εργαζόμενων και της νεολαίας, να επιβάλλει ένα σιδερόφραχτο καθεστώς βίας, να καταστρέψει το περιβάλλον, να οδηγήσει σε νέους κύκλους αίματος και πολεμικών αναμετρήσεων. Μιας αριστεράς που θα αναπνέει μαζί με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τις αγωνίες και τους αγώνες τους. Χωρίς συμβιβασμούς με το άδικο και βάρβαρο αυτό σύστημα. Που εμπνέεται και καθοδηγείται από την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. Που φλογίζεται από το όραμα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, του σοσιαλισμού  / κομμουνισμού της εποχής μας. Μιας αριστεράς ανοιχτής στον  πλατύ κοινωνικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό που αναπτύσσεται μέσα στον αγωνιζόμενο κόσμο. Μετωπικής που θα έχει το μυαλό της στο πως θα ενώσει τους εργαζόμενους αλλά και τις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς απέναντι στον εχθρό, όχι πως θα αναπαράγει τους «εμφύλιους».  Δύναμη βαθιά δημοκρατική στις σχέσεις τη ς με τους εργαζόμενους και στο εσωτερικό της.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εδώ γιατί ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακόμα αυτή η αριστερά που απαιτεί η εποχή μας, αλλά θέλουμε να γίνουμε, πασχίζουμε και αγωνιούμε για αυτό!

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η άθλια τρικομματική κυβέρνηση έχει επιδοθεί με την βοήθεια των καναλαρχών και των νταβατζήδων των ΜΜΕ στην κατασκευή ενός φανταστικού κόσμου, της ιστορίας του ελληνικού success story.

Όμως το κλίμα αισιοδοξίας που επιδιώκουν να υν να  μεταδώσουν με τα ηλίθια χαμόγελά τους οι σαμαράς και Στουρνάρας δεν είναι παρά μια τεράστια φούσκα προορισμένη να συντριβεί πάνω στα βράχια της πραγματικότητας, της φτώχια, της πρωτοφανούς ανεργίας, της μετανάστευσης, της κατάρρευσης των δημόσιων υπηρεσιών. 

 

Τα κρατικά έσοδα φορολογικά, ασφαλιστικά ταμεία κλπ καταρρέουν, Η ύφεση συνεχίζεται για 5^ο συνεχή χρόνο και ήδη οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ προβλέπουν και για 6^ο οδηγώντας την ελληνική οικονομία στην μεγαλύτερη ύφεση σε καιρό ειρήνης από το 1929 και μετά!. Ένα νέο «χρηματοδοτικό κενό» εμφανίζεται στις τράπεζες λόγων των «κόκκινων δανείων», που ανεβάζει το κόστος της ανακεφαλαίοποίησής τους. Έτσι τα μέτρα των   4 δις ευρώ που αρχικά προέβλεπαν για την περίοδο 2014-2016 έχουν ήδη ανέβει τουλάχιστον στα 10 δις πηγαίνοντας για ένα νέο μνημόνιο από τις αρχές του νέου έτους!!

Έτσι το αδήριτο δίλημμα της περιόδου, το ερώτημα που δεν μπορεί αντικειμενικά να αποφύγει καμιά πολιτική δύναμη είναι ένα: Είτε θα ακολουθήσουμε τον δρόμο των μνημονίων, της κοινωνικής καταστροφής, της υποταγής στο κεφάλαιο, τους δανειστές και την ΕΕ,

Είτε θα ακολουθήσουμε ένα δρόμο ρήξης και ανατροπής, έξω από τα πλαίσιά τους, κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, εξόδου από την ΕΕ, σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, ένα δρόμο που οδηγεί στην εξουσία των εργαζομένων, σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απαντήσει με τρόπο οριστικό και αμετάκλητο το δεύτερο!

 

Ούτε από την Ευρώπη τα νέα είναι καλά για τον ελληνικό καπιταλισμό Η συρρίκνωση της οικονομίας  της ευρωζώνης κατά 0,2% του ΑΕΠ το α τρίμηνο του 2013 σηματοδότησε και επίσημα την μεγαλύτερη περίοδο ύφεσης στην ιστορία του κοινού νομίσματος. Από όλες τις μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης μόνο η γερμανκή κατέγραψε ανάπτυξη κα αυτή αναιμική στο 0,1% ενώ Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία βρίσκονται κολλημένες στην ύφεση. Όπου και να κοιτάξει κανείς τον χάρτη στην Ευρώπη η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική, έγραφε η ναυαρχίδα του μνημονίου, η καθημερινή 2 βδομάδες πριν.

 

Παράλληλα και στο έδαφος της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού δυναμώνουν οι ιμπεριαλιστικέ αντιθέσεις και ανταγωνισμοί, παντού στον κόσμο, με συγκλονιστικό παράδειγμα τον ακήρυχτο «παγκόσμιο πόλεμο» στο έδαφος της Συρίας, που απειλέι να παρασύρει την περιοχή στον πόλεμο και την ολέθρια αναμέτρηση.

 

Όλες αυτές  οι εξελίξεις θεμελιώνουν μα αψεγάδιαστο τρόπο το συμπέρασμα των θέσεων:

Η σημερινή βαθιά κρίση θα οδηγήσει είτε «στην  βίαιη καταστροφή του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, που σε καπιταλιστικές συνθήκες σημαίνει μακρόχρονη ύφεση, μαζικές χρεοκοπίες επιχειρήσεων και κρατών, μόνιμη δομική ανεργία, κοινωνικές και οικολογικές καταστροφές, ακόμα και παγκόσμιες πολεμικές αναμετρήσεις, παράλληλα με καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και εμπέδωση ενός ακόμη πιο εκμεταλλευτικού καθεστώτος συσσώρευσης με επέκταση των καπιταλιστικών και εμπορευματικών σχέσεων σε κάθε όψη της ζωής.

Ή με τη βίαιη απαλλοτρίωση του κεφαλαίου, την υπέρβαση του καπιταλισμού και την κατάργηση της κεφαλαιακής σχέσης, με την πορεία προς το σοσιαλισμό - κομμουνισμό της εποχής μας, τη μόνη ιστορική προοπτική που μπορεί να γλυτώσει τους λαούς από τη βαρβαρότητα…

 Η βαθιά δομική κρίση του καπιταλισμού και αυτές οι «δυο προοπτικές» της γεννούν μια νέα εποχή της ταξικής πάλης, τροφοδοτούν μια ανώτερη σύγκρουση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου και προετοιμάζουν ένα νέο γύρο επαναστάσεων προς το σοσιαλισμό και κομμουνισμό»

 

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και η κυβέρνηση ξέροντας την  κατάσταση εξαπολύουν έναν προληπτικό «εμφύλιο πόλεμο» ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Επιστράτευση στο μετρό, επιστράτευση στους ναυτεργάτες, προληπτική επιστράτευση στους καθηγητές! Γιατί ξέρουν ότι παρά την βία και την φτώχια, παρά την ιδεολογική πλύση εγκεφάλων των γκαιμπελίσκων των καναλιών, παρά την δύναμη πυρός του συνασπισμένου ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου μέσω της τρόικας ΕΕ-ΔΝΤ και κυρίως παρά την  απογοήτευση που προκαλείται σε σημαντικές μερίδες των εργαζόμενων από την προδοτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την ανημπόρια του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς, οι ρωγμές υπάρχουν και διευρύνονται και  η κοινωνία βράζει.

Παρά την επίθεση και την τεράστια στήριξη των κέντρων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού το κλίμα σχετικής πολιτικής σταθερότητας που επιδιώκεται να εμπεδωθεί έχει αδύνατη βάση. Το πολιτικό σύστημα  δεν μπορεί να ξεπεράσει την παρατεταμένη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, την αποσάθρωση των σχέσεων εκπροσώπησης όπως διαμορφώθηκαν μεταπολιτευτικά, την  ηγεμονική κρίση στον κυρίαρχο συνασπισμό εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ βρίσκονται σε φάση φθοράς και ειδικά για το πρώτο πλήρους διάλυσης. Η  ΝΔ φαίνεται να εισπράττει όλα τα κέρδη της πρωτοκαθεδρίας της μέσα στο μνημονιακό μπλοκ ενάντια στους θλιβερούς συμμάχους της. Όμως συνολικά το μπλοκ αυτό παραμένει εξαιρετικά μειοψηφικά μέσα στον λαό και ασταθές. Η κυβέρνηση αυτή στέκεται λόγω της αδυναμία της αριστεράς, την οποία ο λαός εμπιστεύτηκε εκλογικά σε πολύ μεγάλα ποσοστά να ακολουθήσει τον δρόμο της ρήξης και της ανατροπής της. 

Τα αστικά κόμματα δεν θα μπορούν να προσφέρουν άλλη διέξοδο εκτός από τη γενικευμένη αντίδραση, την καταστολή, το φόβο, την εξατομίκευση, την απελπισία. Γι’ αυτό και άμεσα ή έμμεσα στηρίζεται η νεοφασιστική Χρυσή Αυγή ως διέξοδος αντιδραστική και συστημική για την έκφραση της αγανάκτησης και την σταθεροποίησή της στο πολιτικό σκηνικό σαν ποθανή εφεδρεία, πράγμα που εξηγεί και την κυβερνητική διαμάχη γύρω από το λεγόμενο «αντιφασιστικό νομοσχέδιο».

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμηθεί και η αστική τακτική της ενσωμάτωσης.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει μια ανοιχτά δεξιόστροφη διαχειριστική πολιτική ως αποτέλεσμα της «βίαιης ωρίμανσης», δηλαδή, της ραγδαίας πορείας προς την ενσωμάτωσή του. Αποδέχεται πλήρως την ΕΕ και το ευρώ και επενδύει όχι στο λαϊκό κίνημα αλλά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ελπίζοντας στη «φιλολαϊκότερη» στάση των ΗΠΑ. Έχει εγκαταλείψει τη θέση της καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων και ακροβατεί με την καταγγελία των μνημονίων. Αποδέχεται τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της προσέλκυσης υγιών  ιδιωτικών επενδύσεων, της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και της «ρεαλιστικής» πολιτικής μισθών. Μιλά για διακυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» και όχι για διαδικασία ρήξης με βάση τον οργανωμένο λαό.

Με βάση όλα αυτά δεν πρέπει πλέον να υπάρχουν αυταπάτες ότι μια ενδεχόμενη «κυβέρνηση σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ» μπορεί να ακολουθήσει μια ποιοτικά διαφορετική αντιμνημονιακή φιλολαϊκή πολιτική ρήξεων και ανατροπής. Αντίθετα, σήμερα, αυτή η γραμμή οδηγεί το μαζικό κίνημα σε αναμονή και σε αδυναμία να αντιμετωπίσει την πολύμορφη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων και τη βίαιη αντίδρασή τους. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην ενσωμάτωση και την ήττα.

Όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι η πλατιά κοινωνική και εκλογική βάση του έχει ενσωματωθεί όπως η κυρίαρχη ηγεσία του. Το αντίθετο, μαχόμενα τμήματά της που δεν συμβιβάζονται, μπορούν να συμβάλουν σε ένα ισχυρό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, σε ενιαίο κόμμα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητά τους να επιδράσουν από τα μέσα. Το ίδιο ισχύει και για τις αριστερές φωνές μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που ολοένα και περισσότερο σπρώχνονται είτε σε θέση μειοψηφίας είτε στην πολιτική αυτολογοκρισία. Όπως και στο παρελθόν, πολύ περισσότερο σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει από μέσα.

 Από την άλλη, το ΚΚΕ και με το πρόσφατο συνέδριό του, παρά το φραστικό αντικαπιταλισμό σήμερα διαλέγει μια συνειδητά ηττοπαθή γραμμή, δεν εκφράζει μια λογική ανατροπής. Δεν επιδιώκει την κλιμάκωση των αγώνων. Διαγράφει κάθε έννοια μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Αρνείται να συμβάλλει στο σήμερα στην πολιτικοποίηση του κινήματος, ώστε να γίνουν αντικείμενα πάλης των ίδιων των εργαζομένων οι κομβικοί πολιτικοί του στόχο.

 Το προηγούμενο διάστημα βρέθηκε απέναντι σε μεγάλα μαζικά κινήματα (π.χ. πλατείες / απεργίας), κατεύθυνση που επιβεβαιώθηκε με την απαράδεκτη στάση του στην απεργία της ΟΛΜΕ!  Επιμένονει σε μια λογική απόστασης, ακόμα και διασπαστική τακτική μέσα στα κινήματα, ειδικά αυτά που δεν ελέγχει και ακόμα περισσότερο όταν παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτά η αντικαπιταλιστική αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το περιεχόμενο και ο πολιτικός χαρακτήρας του «μετώπου» που προτείνει (η «λαϊκή συμμαχία») είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένο, με αναφορά κυρίως στην οικονομική πάλη και απόλυτα γραφειοκρατικό, καθώς ταυτίζεται με τις κομματικές και ελεγχόμενες οργανώσεις των ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, ΠΑΣΥ κλπ. Η σοσιαλιστική πρακτική που προτείνει δεν κάνει αυτοκριτική για την αντιδραστική μετάλλαξη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και διαγράφει κάθε αναφορά στη λαϊκή πρωτοβουλία και την εργατική δημοκρατία.

Έστω και από διαφορετική αφετηρία και οι δύο ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Το κίνημα και η Αριστερά δεν είναι σε θέση να επιβάλουν με τους αγώνες τους την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Χρειάζεται αναμονή για μια “πολιτική λύση” μέσα από μια “κυβέρνηση της Αριστεράς”, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται αναμονή για “να αλλάξουν οι αρνητικοί συσχετισμοί”, λέει το ΚΚΕ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχίσει την ενωτική τακτική απέναντι στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ καθώς και την ανοιχτή και συντροφική συζήτηση και αντιπαράθεση, με κύριο κριτήριο τη συνολική άνοδο του κινήματος και την ενότητα των ταξικών δυνάμεων ειδικά μέσα στο εργατικό κίνημα.

Ο συσχετισμός…

Δεν κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις δυσκολίες!  Δεν πετάμε στα σύννεφα μιας ανέμελης υπεραισιόδοξης εκτίμησης της  κατάστασης και του συσχετισμού δυνάμεων. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε όταν είμαστε εμείς οι ίδιοι που βιώνουμε καθημερινά τις δυσκολίες και τους εκβιασμούς της εργοδοσία, όταν μετράμε απολυμένους συντρόφους μας χαμένες μάχες. Βλέπουμε όμως παράλληλα ότι πλατιές μάζες του λαού αναζητούν εκείνες τις δυνάμεις που θα τις οδηγήσουν στην αναμέτρηση, αναζητούν την ευκαιρία να εκδηλωθούν, να δηλώσουν το «παρόν». Όπως έγινε στην μαυρίλα της Μανωλάδας , όπως έγινε  και στην προδομένη απεργία των καθηγητών με τρόπο που ακόμα και εμάς μας εξέπληξε. Και εμείς σαν επαναστατική αριστερά βλέπουμε και θέλουμε να επενδύσουμε σε αυτήν την δυναμική πλευρά των εξελίξεων! Γιατί πιστεύουμε στην δύναμη των κάτω. Πιστεύουμε πριν από όλα στην δύναμη του οργανωμένου λαού.  

 

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μεγάλες αναμετρήσεις, που θα σφραγίσουν  τον συσχετισμό δυνάμεων για τα επόμενα χρόνια. Αναμετρήσεις για τις οποίες πρέπει να προετοιμαστεί πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά η αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά, οι μαχόμενες πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος και οι εργαζόμενοι για μια μάχη ζωής και θανάτου με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την κυβέρνηση, το σύστημα.

Εκτιμούμε ότι υπάρχει σήμερα η δυνατότητα για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική να συνδεθεί με μαζικούς όρους με μαχόμενα κομμάτια του κινήματος, με μια νέα πρωτοπορία, που θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά ενός νικηφόρου λαϊκού ξεσηκωμού και θα σφραγίσει την ταξική πάλη τα επόμενα χρόνια. Υπάρχει η δυνατότητα να ηγεμονεύσει μέσα στο λαϊκό, αντιμνημονιακό αριστερόστροφο ρεύμα μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική και αντι-ΕΕ κατεύθυνση.

 Για αυτό προωθούμε την πρόταση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης με το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα, το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και τη δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ και ανατρεπτικής Αριστεράς.

 

Ο πολιτικός στόχος για την περίοδο είναι η ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής της επίθεσης και της συνολικής αντιδραστικής αναδιάρθρωσης που προωθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και η τρόικα, για να φύγει ο τρικομματικός εφιάλτης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ. Να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, για την εκδίωξη της τρόικας, την απελευθέρωση από το καθεστώς της εποπτείας-κηδεμονίας και της θηλιάς χρέους και ΕΕ, με την δύναμη του παλλαϊκού – πανεργατικού ξεσηκωμού και της εξέγερσης.

Δεν περιμένουμε την κυβέρνηση να πέσει σαν ώριμο φρούτο εξαντλώντας τον λαό πριν εξαντλήσει την κοινοβουλευτική της θητεία. Δεν πετάμε την μπάλα στην εξέδρα λέγοντας η δεν έχει σημασία η κυβέρνηση .

Η πτώση της κυβέρνησης δεν θα γίνει απλά λόγω των εσωτερικών της αντιφάσεων, των σκανδάλων και της διαμάχης των «κέντρων» ή αν γίνει με τέτοιο τρόπο θα είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και όχι ανοίγματος του δρόμου για την λαϊκή αντεπίθεση. Μόνο ένα ισχυρό, πολιτικοποιημένο εργατικό-λαϊκό κίνημα με κατεύθυνση και στόχους ρήξης με την αστική τάξη και την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση και τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα, να «ξηλώσει» το μνημονιακό «κεκτημένο» της αστικής τάξης, να επαναφέρει και να διευρύνει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

Η ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης με τη δύναμη του λαϊκού ξεσηκωμού θα βαθύνει την κρίση και την σχετική αστάθεια του πολιτικού συστήματος. Θα είναι ένας ισχυρός κρίκος στην όξυνση των αντιφάσεων του συστήματος στην Ελλάδα και διεθνώς. Θα ενισχυθεί η λαϊκή αυτοπεποίθηση.

Μέσα από την αντίσταση και την αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης που την υλοποιεί, την δημιουργία ρηγμάτων στην επίθεση, την όξυνση της πολιτικής κρίσης και τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, τη ριζική τροποποίηση του συσχετισμού δυνάμεων, μπορεί να ανοίξει μια περίοδος επαναστατικών γεγονότων (που πάντα θα συνοδεύονται από την αντεπαναστατική επίθεση της αστικής τάξης) και καταστάσεων δυαδικής εξουσίας, μπορεί να τεθεί με πραγματικούς όρους το ζήτημα της επαναστατικής ανατροπής και της εξουσίας.

Αυτή η πορεία μπορεί να επιβληθεί μόνο από την εκρηκτική άνοδο του κινήματος και τον λαϊκό ξεσηκωμό, από τη δράση ενός πολιτικοποιημένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, την οικοδόμηση οργάνων αγώνα και «αντιεξουσίας» των εργαζομένων.

 

Ο αγώνας για την ανατροπή της επίθεσης γίνεται από την πλευρά μας  από τις θέσεις του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος., γύρω από το οποίο διεξάγεται ισχυρή διαπάλη όχι μόνο μέσα στην κοινωνία αλλά και μέσα στην αριστερά.  Άλλοι μας λένε, τι είναι αυτά που λέτε, ‘διαγραφή του χρέους και έξοδος από την ΕΕ» σημαίνει απομόνωση, τυχοδιωκτισμός, καταστροφή,  αναπαράγοντα έτσι ηθελημένα ή αθέλητα την επιχειρηματολογία του αντίπαλου και ψάχνοντας τον δικό τους ρεαλισμό στην συμμαχία με το «παραγωγικό κεφάλαιο» και τους οικονομικούς  φονιάδες  της ΕΕ. Άλλοι μας λένε τι μέσα τι έξω από την ΕΕ, τι με τι χωρίς χρέος καπιταλισμό θα έχουμε..δεν έχει και τόση σημασία.

 

Όμως εμείς ξέρουμε ότι αυτό το πρόγραμμα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων. «στα άμεσα και ζωτικά συμφέροντα των μαζών. Συνδέει άρρηκτα την πάλη για την ζωή της εργατικής τάξης και του λαού με την επαναστατική προοπτική ανοίγοντας τον δρόμο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Πείθει ότι μπορούμε στηριγμένοι στις δυνάμεις και την πάλη του λαού να ζήσουμε, να παράγουμε και να επιβιώσουμε, να έχουμε καύσιμα και υποδομές, υγεία, παιδεία και ασφάλιση, δικαιοσύνη και ποιότητα ζωής, χωρίς ευρώ και ΕΕ, χωρίς χρέος, έξω και πέρα από τη λογική της αγοράς. Με στοιχεία πραγματικής δημοκρατίας απέναντι στην αυταρχική και αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος.

Το πρόγραμμα αυτό είναι αντικαπιταλιστικό καθώς έρχεται σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους νόμους του συστήματος, λογική που επιβάλλεται από τον χαρακτήρα της κρίσης. Είναι αντιιμπεριαλιστικό γιατί βάζει απέναντί του τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οργανισμούς αναδεικνύοντας τον ταξικό τους ρόλο και την συμμαχία τους με την ελληνική ολιγαρχία. Είναι δημοκρατικό γιατί ενσωματώνει τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και την αντιφασιστική πάλη.

Έχει σαν στόχο να ενώσει την κατακερματισμένη εργατική τάξη στον πολιτικό αγώνα και να οικοδομήσει τη συμμαχία της με τα υπόλοιπα λαϊκά, εκμεταλλευόμενα στρώματα, που καταστρέφονται από την επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών, με εργατική ηγεμονία.

 Η άμεση και μονομερής καταγγελία των μνημονίων και η εκδίωξη της τρόικα,η διαγραφή του χρέους με άμεση στάση πληρωμών στους πιστωτές, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που κλείνουν και απολύουν, με εργατικό – λαϊκό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση για τους εργοδότες, ο εργατικός έλεγχος που για εμάς δεν προβάλλει σαν αίτημα στο τέλος του δρόμου της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, αντίθετα είναι προϋπόθεση για να ξεκινήσει το κίνημα να επιβάλλει τις δικές του λύσεις, η υπεράσπιση των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων της κοινωνίας ενάντια στις αγορές και την ΕΕ,  Η ριζική αναδιανομή του πλούτου με την άμεση βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, με άμεσο κρίκο την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και την επιστροφή στο επίπεδο του 2009, τα μέτρα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας για τους εργαζόμενους και τον λαό, η υπεράσπιση της φύσης και του περιβάλλοντος, της πόλης και της πολιτιστικής κληρονομιάς ενάντια στην εκμεταλλευτική μανία του κεφαλαίου είναι τα βασικά ζητήματα του προγράμματός μας.

 

«Συνολικά το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα πρόγραμμα πάλης που προτείνουμε στο μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα, το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με την αστική πολιτική ηγεμονία και κυριαρχία και επιδιώκει άμεσα την υλική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, αποτελώντας οδηγό για τη δράση και την επιβολή κατακτήσεων προς όφελος των εργαζομένων. Η πάλη για την εφαρμογή αυτού του προγράμματος θα δείξει ότι η οριστική απαλλαγή από την εκμετάλλευση και την καταπίεση δεν μπορεί να έρθει παρά μόνο μέσα από την επαναστατική διαδικασία και την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων. Αυτό ορίζει με σαφήνεια ότι είναι πρόγραμμα «μεταβατικό» προς την επανάσταση το σοσιαλισμό και τελικά τον κομμουνισμό. Πρόγραμμα συγκέντρωσης δυνάμεων, γεφύρωσης του σήμερα με το αύριο του κινήματος.»

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα πρέπει να βαθύνει το αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα, που αποτελεί όπλο για την επαφή της με τις πιο πλατιές μάζες της κοινωνίας. Για την πολιτικοποίηση των αγώνων. Να το δέσει πιο πειστικά με τον αγώνα για την ζωή. Σε αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε.

 

«Η πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή επιδιώκουμε να οδηγήσει στην αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας, της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, της συντριβής του κράτους, του ανοίγματος του δρόμου για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό της εποχής μας.

Μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική πρέπει να αναμετρηθεί τελικά με το ερώτημα της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας. Απέναντι στην άποψη που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της Αριστεράς ότι η λύση είναι η κατάληψη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας  και η διαμόρφωση μιας κυβέρνησης «σωτηρίας» που θα επιδιώξει να προτείνει μια εναλλακτική «αντιμνημονιακή κυβερνητική διαχείριση», απαντάμε ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει η δυναμική του κινήματος να εγκλωβιστεί στα όρια μιας προοδευτικότερης διαχείρισης του υπάρχοντος.

 Για το μαχόμενο κίνημα και την αντικαπιταλιστική αριστερά οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές. Πρώτον, η αναμέτρηση με την εξουσία απαιτεί πρόγραμμα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό που να παίρνει θέση πάνω στα βασικά ερωτήματα σε ρήξη με τη «νομιμότητα» και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Δεύτερον, διεκδίκηση της εξουσίας σημαίνει πραγματική σύγκρουση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την εξουσία του κεφαλαίου, και συνδυασμός εξωκοινοβουλευτικών και κοινοβουλευτικών μορφών πάλης. Τρίτον, χωρίς ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, χωρίς αντιθεσμούς λαϊκής εξουσίας, χωρίς μορφές λαϊκής αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και αυτοάμυνας, χωρίς όλες τις μορφές που ο ίδιος ο οργανωμένος λαός κάνει πράξη το μεταβατικό πρόγραμμα, δεν μπορεί να υπάρχει εξουσία των εργαζομένων. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι σε κάθε περίπτωση η δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής και πραγματικής εργατικής διεξόδου περνάει από τη συγκρότηση αυτοτελών μορφών της πάλης για την εργατική εξουσία, ανταγωνιστικών και εξωτερικών προς το αστικό κράτος. Διαφορετικά ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και της ήττας θα παραμένει ανοιχτός.»

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθεί αυτήν της την πολιτική παλεύοντας με πρωτοπόρο τρόπο πρώτα από όλα μέσα στο ίδιο το κίνημα και τους αγώνες για  την οικοδόμηση ενός πλατιού αγωνιστικού μετώπου ρήξης ανατροπής με «ηγεμόνα» ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.

 

Τα μέλη και οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πρωτοπόροι μαχητές για την ανάπτυξη και κλιμάκων στων αγώνων και την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Συμμετέχουμε και στηρίζουμε τις πολύμορφες προσπάθειες από τα κάτω συντονισμού [πποιου αναπτύσσονται στην κατεύθυνση ενός μεγάλου και μαζικού συντονισμού με συνδικαλιστές και αγωνιστές της βάσης, πρωτοβάθμια σωματεία και αγωνιστικές ομοσπονδίες, που θα αποτελέσει ένα πραγματικό αγωνιστικό σημείο αναφοράς μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με συσπείρωση όλων των δυνάμεων του ταξικού αντισυνδιαχειριστικού συνδικαλισμού σε ένα αναγκαίο διακριτό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Απαιτείται οργανωμένη, σκληρή προσπάθεια για την δημιουργία νέων σωματείων στον ιδιωτικό τομέα, ανασυγκρότηση των σωματείων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,  δυνάμωμα του πολιτικού ρόλου του εργατικού κινήματος, πιο συστηματική προσπάθεια πειστικής σύνδεσης των θεμελιακών διεκδικήσεων για την υπεράσπιση και τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων με βασικά σημεία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Δυνάμωμα του ιδεολογικού αγώνα ώστε να καταπέσουν μέσα στους εργαζόμενους τα ιδεολογήματα της «ταξικής συνεργασίας», της «ανάπτυξης», της υποταγής στην ανταγωνιστικότητα,   ενίσχυση του πολιτικού ρόλου του εργατικού κινήματος σαν οργανωτής και δύναμη κρούσης των ευρύτερων λαϊκών διεκδικήσεων στις επερχόμενες μάχες, π.χ. κατά της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών.

Το αγωνιστικό μέτωπο περιλαμβάνει την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, την πάλη κατά του ευρώ και της ΕΕ, την δράση μας στο κίνημα της νεολαίας, όλες τις μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας.

Στόχος του αγωνιστικού μετώπου είναι να διαμορφωθεί η ευρύτερη δυνατή κοινωνική συμμαχία υπέρ μιας κατεύθυνσης ρήξης και ανατροπής. Το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα επιδιώκουμε να κατακτήσει την ηγεμονική θέση σε ένα ευρύτερο «ιστορικό μπλοκ» λαϊκών δυνάμεων, μη προλεταριακών στρωμάτων αυτοαπασχολούμενων, ελευθεροεπαγγελματιών, μικρομεσαίων αγροτών και μικροαστών, στην κοινή πάλη για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και γύρω από το αναγκαίο σήμερα μεταβατικό πρόγραμμα.

 Για την οικοδόμηση του απευθυνόμαστε στη βάση και τις κορυφές όλων των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων του αγώνα και σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς για κοινή δράση, στο μαζικό κίνημα και σε μέτωπα της περιόδου, με όρους ισοτιμίας και σεβασμό στις απόψεις, με βάση τα κεκτημένα του κινήματος.

 

Σταθερή επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την ίδρυσή της είναι να συμβάλει στην συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων στην κατεύθυνση της αναγκαίας μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Εκτίμησή μας είναι ότι σήμερα πλαταίνουν οι δυνάμεις που μπορούν να στρατευτούν σε αυτήν την μάχη. Όχι μόνο κοινωνικά λόγω της τεράστιας επίθεσης του αντίπαλου, αλλά και πολιτικά. Ανάμεσα σε χιλιάδες αγωνιστές αναπτύσσονται πολύ σοβαρές διεργασίες και προβληματισμοί για το με ποια πολιτική, ποιο κίνημα, ποιο μέτωπο μπορούμε να νικήσουμε. Τέτοιες δυνάμεις είναι πρώτα απ' όλα οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των κινημάτων, ο μαχόμενος κόσμος της Αριστεράς, οι «φυσικές πρωτοπορίες» που γεννιούνται μέσα στους ταξικούς αγώνες και νιώθουν όλο και πιο πολύ την απόσταση ανάμεσα στις ανάγκες του αγώνα και την πολιτική και κινηματική ανεπάρκεια των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς.. Δυνάμεις που θέτουν αποφασιστικά το ζήτημα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ,. οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς,.ρεύματα αριστερής αναζήτησης που βγαίνουν από τα διάφορα μορφώματα του αντιμνημονιακού αγώνα.

Με αυτές τις δυνάμεις μάς ενώνει η έμφαση στην κλιμάκωση των αγώνων, η αναζήτηση ενός σύγχρονου μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, η επιμονή στην αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ, η αντιμετώπιση του ερωτήματος της εξουσίας με όρους ανατροπής και όχι διαχείρισης. Με αυτές τις δυνάμεις θέλουμε να συμπορευτούμε.

Ξέρουμε ότι υπάρχουν διαφορές στις προγραμματικές επεξεργασίες, στις ιδεολογικές αναφορές και διαδρομές. Πιστεύουμε όμως βαθιά ότι σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ευθύνη να συμβάλλει σε ενωτικές πρωτοβουλίες, γιατί αυτό έχει ανάγκη το κίνημα, ο λαός, η ίδια η Αριστερά. Σε αυτή την κατεύθυνση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάρει πολιτική πρωτοβουλία για να συζητήσει και να συντονιστεί με αυτές τις δυνάμεις, με στόχο τη διαμόρφωση της αναγκαίας σήμερα πολιτικής μετωπικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με δημόσια πρόταση και ανοιχτή συζήτηση. Θέλουμε αυτή η διαδικασία να είναι υπόθεση όχι μόνο οργανωμένων δυνάμεων, αλλά και ανένταχτων αγωνιστών, να συζητηθεί πλατιά σε κάθε επίπεδο και να μην είναι υπόθεση μόνο κορυφής.

 Πολιτική βάση μιας τέτοιας μετωπικής συμπόρευσης είναι το αναγκαίο κι απαραίτητο σήμερα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Η άρνηση πληρωμής – διαγραφή του χρέους. Το διώξιμο της τρόικας και κάθε κηδεμόνα. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση. Ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στην παραγωγή και σε όλη την κοινωνία. Η πάλη για πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία του εργαζόμενου λαού και η απελευθέρωση από τα δεσμά του σύγχρονου απολυταρχισμού του κεφαλαίου. Η υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων στην πάλη για την επιβίωση και η βελτίωση της θέσης τους ενάντια στη δικτατορία των μνημονίων, του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας. Η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική. Αναγκαία είναι για μας ακόμη η γραμμή της αγωνιστικής κλιμάκωσης, η αντισυνδιαχειριστική λογική και η επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ και του συστήματος, η επιμονή στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.

Μια τέτοια πρωτοβουλία μετωπικής συμπόρευσης δεν αναιρεί την αυτοτέλεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε την υποκαθιστά ως μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, όπως και όλων των άλλων συλλογικοτήτων που θα συμπορευτούν πολιτικά. Αντίθετα, εντάσσεται στη συνολική κατεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να υπάρξει μια άλλη Αριστερά, ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική, που να είναι σε πολιτικό διαχωρισμό με τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ να πρεσβεύει την κοινή δράση στο κίνημα και την ταξική ανασυγκρότησή του

 

Είναι περιττό να επαναλαμβάνουμε αυτάρεσκα την προσφορά των  δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το κίνημα και τους αγώνες . Αν ταιριάζει κάτι σε αγωνιστές και επαναστάτες είναι η μαχόμενη αυτοκριτική, η τάση να αναδεικνύουν τολμηρά και να  βελτιώνουν την δράση του γα τον λαό και τα συμφέροντά του.

 

Ναι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μεγάλες αδυναμίες στην δράση της. Θα αναδειχτούν και στην οργανωτική μας συζήτηση. Ελλείψεις στην πολιτική μας παρέμβαση, στους δεσμούς μας με τον κόσμο, την οργανωμένη παρέμβασή της. Ταλαντεύσεις. Μεγαλύτερες ακόμα αδυαν,μίες είχε η ΚΣΕ εκ μέρους της οποίας παρουσιοάζεαι σ΄γηνμερα αυτό το κείμενο.

 

Όμως σύντροφοι έχει την δική της τελείως διακριτή συνεισφορά στο μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, στην σχέση της με την εξουσία, στην λογική για το κίνη,α και τους αγώνες, στην μετωπική κουλοτούρα και πολιτική.

Δεν μετατράπηκε ούτε σε «13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ», ούτε σε «ένα μικρό ΚΚΕ», όπως συνηθίζουν να λένε οι ηγεσίες των δύο ρεφορμιστικών κομμάτων. Κράτησε την ανεξαρτησία της και ταυτόχρονα κέρδισε την εκτίμηση εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών που την γνώρισαν μέσα στους κοινούς αγώνες, πολλών περισσότερων από όσους την ψήφισαν, από όλο το φάσμα της Αριστεράς και από τον κόσμο που έσπασε με το ΠΑΣΟΚ. Να μωρέ τα μαζέψανε ακόμα και αυτοί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 Αυτή είναι πολύτιμη κατάκτηση και για τη συνέχεια. Μ’ αυτόν τον προσανατολισμό χρειάζεται να συνεχίσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καταφέρνοντας με την πολιτική της και τις πρωτοβουλίες της να γίνει κέντρο αναφοράς για όλον τον κόσμο της Αριστεράς.

 

Δείτε και το βίντεο από την εισήγηση