Εξάµηνο ανέκδοτο είναι η Ελληνική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι µόνο γιατί είναι πραγµατικά οξύµωρο µια χώρα που έχει πληγεί βαρύτατα από την καπιταλιστική κρίση και την πολιτική της ΕΕ, που βουλιάζει στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση, να παριστάνει ότι προεδρεύει κιόλας στον ιµπεριαλιστικό οργανισµό που καταστρέφει το λαό της. Αλλά γιατί οι πραγµατικές αποφάσεις για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αυτής της Ένωσης Εκµεταλλευτών) δεν λαµβάνονται στις πανηγυρικού τύπου προεδρίες, αλλά µέσα από τις διαπραγµατεύσεις των ηγεµονικών καπιταλιστικών κρατών (µε κυρίαρχη δύναµη σήµερα τη Γερµανία) και των πολυεθνικών πολυκλαδικών µονοπωλίων της Γηραιάς Ηπείρου. Η ελληνική προεδρία, όπως δείχνει και το σήµα της, περισσότερο θα µοιάζει µε καρυδότσουφλο που θα το κατευθύνουν τα ορµητικά κύµατα των µεγάλων συµφερόντων. Η υποτιµηµένη ελληνική αστική τάξη και οι θλιβεροί πολιτικοί της εκπρόσωποι, τύπου Σαµαρά και Βενιζέλου, θέλουν να πάρουν µέρος στο «πάρτι» της λεηλασίας των εργατικών και λαϊκών εισοδηµάτων και δικαιωµάτων, αλλά γνωρίζουν ότι αυτό µπορεί να γίνει πλέον από πολύ υποβαθµισµένες θέσεις. Πρώτη τους έγνοια εξάλλου είναι να αξιοποιήσουν την προεδρία στην ΕΕ µήπως και διασώσουν την πρωθυπουργία στην Ελλάδα.

Η Ελληνική Προεδρία 2014 δεν είναι µια «εθνική προσπάθεια», την οποία πρέπει να στηρίξουµε ή έστω να ανεχτούµε, αλλά µια βαθιά αντεργατική αντιδραστική εκστρατεία την οποία πρέπει να αποκαλύψουµε, καταγγείλουµε και αντιπαλέψουµε. Ποιες είναι λοιπόν οι προτεραιότητες που έχει θέσει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

Πρώτη, το τρίπτυχο «ανάπτυξη – απασχόληση – κοινωνική συνοχή». Ωραία, θα πει κανείς. Ωστόσο όλα αυτά συζητούνται υπό την απαρέγκλιτη τήρηση των Συµφώνων για το Ευρώ και την Ανταγωνιστικότητα της ΕΕ. Υποτάσσονται στη λογική της κερδοφορίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε σχέση µε τους ανταγωνιστές του, οδηγώντας στην κινεζοποίηση και πακιστανοποίηση στην Ευρώπη. Σφραγίζονται από τις χειροπέδες της «δηµοσιονοµικής σταθερότητας», που επιβάλλει λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις και µνηµόνια για πάντα. Γι’ αυτό καταλήγουν σε προγράµµατα τύπου πεντάµηνης απασχόλησης, µε βασικό σκοπό την ανάπτυξη και εµπέδωση των νέων αντιδραστικών εργασιακών σχέσεων µε µισθούς πείνας.

Η δεύτερη προτεραιότητα είναι η τραπεζική ένωση, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να συνδυάσει µε τη δήθεν εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το ότι η ΕΕ έχει αποφασίσει να καθιερώσει το κυπριακό παράδειγµα, δηλαδή την αρπαγή καταθέσεων «για να σωθούν οι τράπεζες» είναι δεδοµένο. Ανοικτό παραµένει κάθε φορά το ύψος πάνω από το οποίο θα γίνεται το κούρεµα. Άρα τέτοιου είδους εγγυήσεις έχουν την ίδια αξία που είχαν οι απανωτές δηλώσεις πως «δεν θα παρθούν άλλα µέτρα». Η ουσία της τραπεζικής ένωσης τέθηκε από το πρωτοσέλιδο κείµενο της Φρανκφούρτερ Αλγκεµάινε την Πρωτοχρονιά. Σχολιάζοντας τη δήλωση του Β. Βενιζέλου για «εµβάθυνση της ευρωπαϊκής οικονοµικής πολιτικής» και «ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων» υπογράµµισε: «Δεν µίλησε (σ.σ.: ο Β. Βενιζέλος) ωστόσο για την εκχώρηση κρατικής κυριαρχίας σε µια ΕΕ µε περισσότερες αρµοδιότητες». Το αξίωµα για περισσότερη Ευρώπη, τονίζει η καθεστωτική γερµανική εφηµερίδα, «προϋποθέτει τον περιορισµό των εξουσιών των εθνικών κρατών». Αυτό θα είναι στην πραγµατικότητα η τραπεζική ένωση. Η ενοποίηση του τραπεζικού συστήµατος στην ΕΕ υπό την αυστηρή κηδεµονία και τον έλεγχο των ηγεµονικών καπιταλιστικών δυνάµεων και κρατών, προς όφελος των συµφερόντων τους.

Η τρίτη προτεραιότητα της ελληνικής προεδρίας αφορά το τρίπτυχο «µετανάστευση – σύνορα – κινητικότητα». Παρά τη φιλολογία περί «καλύτερης κατανοµής του βάρους των µεταναστών», που ανθεί µεταξύ κυβερνήσεων του Νότου της Ευρώπης, είναι γνωστό ότι οι συσχετισµοί στην ΕΕ δεν κινούνται προς µια κάποια θετικής απόχρωσης µεταρρύθµιση του Δουβλίνου. Άρα το µόνο που θα αναβαθµιστεί είναι τα αποκρουστικά αποτρεπτικά µέτρα τύπου Φρόντεξ, που οδηγούν σε Λαµπεντούζες.

Τέλος, τέταρτη προτεραιότητα της Αθήνας είναι η Θαλάσσια Πολιτική, µια διαδικασία που βρίσκεται στο ξεκίνηµα και δεν πρόκειται να δώσει απτά αποτελέσµατα πέρα από ωραία λόγια. Κι εδώ όµως το σηµείο που ξεχωρίζει είναι το ζήτηµα της ασφάλειας των θαλάσσιων µεταφορών, κάτι που ενδιαφέρει ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο και «κουµπώνει» µε τη γενικότερη τάση για τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

Σηµαντικό θέµα κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας θα είναι η προώθηση των διαπραγµατεύσεων για τη σύναψη εµπορικής συµφωνίας της ΕΕ µε τις ΗΠΑ, αλλά και τον Καναδά, οι οποίες συνοδεύονται µε όρους εργασιακής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής υποβάθµισης.

Βεβαίως, Σαµαράς και Βενιζέλος καίγονται κυρίως πώς θα πουλήσουν την προεδρία στην ΕΕ για να αγοράσουν πολιτικό χρόνο. Είναι εντυπωσιακό όµως ότι ακόµα και οι σπόνσορες της κυβέρνησης, το γερµανικό κατεστηµένο, δεν πιστεύουν και πολύ στο αξιόµαχο των πουλέν τους: «Ζητούµενο για τον Σαµαρά τους επόµενους έξι µήνες δεν είναι µόνο η λιτή προεδρία αλλά η ίδια η υπόσταση της κυβέρνησής του, που διακυβεύεται», γράφει η Φρανκφούρτερ Αλγκεµάινε. Το Σπίγκελ σηµειώνει ότι στις ευρωεκλογές «θα µπορούσαν να αναδειχθούν οι ακραίες δυνάµεις από τον αριστερό και ακροδεξιό χώρο της αντιπολίτευσης» και µιλά για πιθανό «σοκ που θα µπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση».

Καθώς διευρύνεται η ευρωδυσαρέσκεια, καθώς δυναµώνουν οι τάσεις ρήξης και αποδέσµευσης από τους αντιλαϊκούς αντιδηµοκρατικούς µηχανισµούς, καθώς η αντεργατική επιδροµή και η αντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισµού πρέπει και µπορούν να ανακοπούν και να ανατραπούν, το διάστηµα της ελληνικής προεδρίας µπορεί να αξιοποιηθεί για τη δηµιουργία ενός ισχυρού αντικυβερνητικού αντιΕΕ κινήµατος, που θα βροντοφωνάξει: στα τσακίδια τρόικα, ΕΕ και ΔΝΤ, έξω η Ελλάδα από το ευρώ και την ΕΕ, κάτω η πολιτική και η κυβέρνηση του κεφαλαίου και των τοκογλύφων!

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 4/1/2014