Παναγιώτης Μαυροειδής,
υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Όλοι αναγνωρίζουν την ιδιαίτερη και μεγάλη σημασία αυτών των ευρωεκλογών. Τα μηνύματα που θα στείλει η κάλπη επιβάλλεται να ενθαρρύνουν τους φίλους και να αποθαρρύνουν τους εχθρούς του λαού σε σχέση με το τι θα γίνει και τι δε θα γίνει το επόμενο διάστημα. Ποιοι είναι όμως οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί;

Ας είμαστε συγκεκριμένοι. Εχθρός του λαού είναι τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ που πρέπει να μαυριστεί, να καταποντιστεί, να νιώσει τον ασφυκτικό κλοιό της οργής του λαού ως πολιτικά υπεύθυνη της εργατικής και λαϊκής γενοκτονίας που συμβαίνει στον τόπο μας. Εχθρός του λαού είναι η εγκληματική νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, δύναμη κρούσης κι εφεδρεία του κεφαλαίου που καλλιεργεί τον εμφύλιο μεταξύ των φτωχών για να συνεχίζουν να πλουτίζουν οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και τ’ αφεντικά. Εχθρός του λαού είναι τα κεντροαριστερά «πειράματα» τύπου Ελιά, ΔΗΜΑΡ ή μορφώματα σαν το Ποτάμι κ.ά. που λειτουργούν ως χρήσιμα και κρίσιμα μνημονιακά στηρίγματα για τη διαιώνιση της βαρβαρότητας.

Εχθρός του λαού είναι πάνω απ’ όλα η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, οι πολυεθνικές, το μεγάλο ευρωπαϊκό και ντόπιο κεφάλαιο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τη φιλοδοξία να έχει πρωτοπόρο πολιτικό ρόλο στην εν εξελίξει μεγάλη αναμέτρηση για τη διέξοδο απ’ την κρίση και την απάντηση στα άμεσα λαϊκά προβλήματα. Για μας το βασικό ερώτημα είναι το εξής: Πώς μπορεί να πραγματωθεί ο πόθος του λαού για δουλειά, ψωμί, δημοκρατία;

Ας μη γελιόμαστε, η αναμέτρηση δε θα είναι εύκολη. Χρειάζεται άλλο επίπεδο οργάνωσης του λαού, άλλο εργατικό κίνημα, άλλη Αριστερά. Είναι αλήθεια ότι στα κρίσιμα ζητήματα του πολιτικού προγράμματος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει  σαφείς θέσεις, τις οποίες θέτουμε θαρρετά στην πολιτική συζήτηση και θέλουμε να κριθούμε γι’ αυτές, όχι με γενικούς, αφηρημένους, ιδεολογικούς όρους, αλλά με βάση τον αποδεικτικό μας λόγο και τη βασική λογική που υπηρετεί ο πολιτικός στόχος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Πρέπει να καταργηθούν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Η μεγάλη πλειοψηφία συμφωνεί σ’ αυτό. Πού θα βρεθούν όμως τα λεφτά; Πρέπει να σταματήσουμε να πληρώνουμε το χρέος και να επιβάλλουμε τη διαγραφή του. Μπορούν να υπάρξουν αυτές οι αναγκαίες πολιτικές τομές μέσα στη φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ;

Ας σκεφτούμε. Πριν λίγες μέρες κατατέθηκε στη Βουλή το σχέδιο νόμου με τίτλο «Αρχές Δημοσιονομικής Διαχείρισης και Εποπτείας - Δημόσιο Λογιστικό», το οποίο υιοθετεί τη δέσμη κανονισμών της ΕΕ του 2013 παραχωρώντας στην Κομισιόν το δικαίωμα να καταρτίζει τους κρατικούς προϋπολογισμούς και να έχει απόλυτο έλεγχο της οικονομίας.

Στις περιπτώσεις που το έλλειμμα υπερβαίνει το 0,5% του ΑΕΠ επιβάλλονται αυτόματα μέτρα «διόρθωσης», ενώ όταν το έλλειμμα είναι μεγαλύτερο από το 3% του ΑΕΠ έχουμε παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κι επιβολή κυρώσεων, όπως πρόστιμα που μπορεί να φτάνουν στο 0,1% του ΑΕΠ.

Όσον αφορά στο δημόσιο χρέος στις χώρες που ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ επιβάλλονται από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μνημόνια ώστε να μειώνεται κατά 1/20 ανά έτος. Αρκεί λοιπόν να σκεφτεί κανείς ότι στο τέλος του 2013 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας διαμορφώθηκε στο 175,7% του ΑΕΠ, για να καταλάβει ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας όσο παραμένουμε στη ζώνη του Ευρώ και τη μέγγενη της ΕΕ. Κάθε χρόνο κι ένα μνημόνιο τουλάχιστον 15 δισ., για πολλές δεκαετίες. Με βάση αυτά, η σαφής θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπυκνώνεται στο «Έξω απ’ την ΕΕ, για να ζήσει ο λαός». Δουλειά, ψωμί, δημόσια αγαθά, λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία δεν πάνε μαζί με την ΕΕ.

Η σύνδεση μνημονίου - χρέους - ΕΕ έχει και μια αντίθετη ανάγνωση. Αν δεν αμφισβητεί κανείς την Ευρωφυλακή και δε θέτει θέμα χρέους, η λογική κατάληξη είναι να μην μπορεί επί της ουσίας να αμφισβητήσει τα μνημόνια και τη λιτότητα. Γι’ αυτό, όταν επαχθές θεωρείται μόνο το 5% του χρέους και η παραμονή στην ΕΕ είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε «λογική» κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην προέχει ο 13^ος και 14^ος μισθός, όπως ειπώθηκε διά στόματος Αλέξη Τσίπρα.

Η ραγδαία  διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τοποθετήσεις, συμμαχίες και πρακτικές συναίνεσης δεν είναι εξαίρεση, λάθος χειρισμός ή απειρία, αλλά ουσία και κανόνας μιας πολιτικής κατεύθυνσης που δεν έχει στόχο ρήξης και ανατροπής. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν μπορεί να υπάρξει ανατροπή, αν το κεφάλαιο δε χάσει πλούτο, ιδιοκτησία κι εξουσία. Δε γίνεται τα κέρδη του κεφαλαίου να αυξάνονται, οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών να συνεχίζονται, η διαχείριση των τραπεζών να παραμένει στα ίδια αρπακτικά και ταυτόχρονα να δοθούν λύσεις στα επιτακτικά προβλήματα του λαού.  Ανατροπή δε γίνεται χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στους φίλους και τους εχθρούς του λαού, αλλά όταν το κεφάλαιο θα νιώσει πραγματική απειλή από το εργατικό – λαϊκό κίνημα και την Αριστερά. Έτσι έγινε πάντα στην ιστορία όταν οι λαοί σπάνε τα δεσμά τους.

Η στάση και η πολιτική τακτική μας δεν απορρέει μόνο απ’ την ιδεολογία μας, επειδή είμαστε κομμουνιστές κι οραματιζόμαστε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, διεθνισμού, κοινοκτημοσύνης των αγαθών, διαφύλαξης και ανάπτυξης των μεγάλων κατακτήσεων του ανθρώπινου πολιτισμού. Έχουμε κάθε δικαίωμα να προτάσσουμε μια τέτοια προοπτική σε μια εποχή δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.

Πολύ περισσότερο, όταν οι τεχνολογικές εξελίξεις είτε θα σημάνουν μια ριζική μείωση του χρόνου εργασίας για να υπάρχει δουλειά για όλους είτε θα διαιωνίζουν τα αδιέξοδα, την αύξηση της ανεργίας και τη βαρβαρότητα. Είμαστε όμως και υποχρεωμένοι να προτάσσουμε αυτές τις θέσεις γιατί αποτελούν μονόδρομο για την επιβίωση, την ανακούφιση, τη δυνατότητα κατακτήσεων και την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου του λαού εδώ και τώρα. Γι’ αυτό έχουμε τη γνώμη ότι αυτές οι θέσεις θα έπρεπε να ήταν κοινή υπόθεση όλης της Αριστεράς, με εμπιστοσύνη αλλά και ουσιαστική συμβολή στην οργάνωση και πάλη του λαού.

Ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος αποσταθεροποίησης, μήνυμα πρώτα και κύρια στους κυβερνώντες, αλλά και στα επιτελεία της υπόλοιπης αριστεράς. Για τις μεγάλες αναμετρήσεις που θα κριθούν μετά τις εκλογές στους δρόμους, η κάλπη μπορεί να δώσει μια καλύτερη αφετηρία. Στο χέρι μας είναι!
 

Δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι