Οι νέες απολύσεις στην Ελληνική Χαλυβουργία δέν είναι μόνο μία εκδικητική πράξη του Μάνεση για να τιμωρήσει  τους εργαζόμενους που με την  πολύμηνη αγωνιστική δράση τους, τσαλάκωσαν τη βιτρίνα του και έδωσαν ανάσα ελπίδας και υπερηφάνιας στο σύνολο της εργατικής τάξης.

Είναι και μία πράξη "παραδειγματικής- τιμωρίας" απο την πλευρά των εργοδοτών, αλλα και απο την πλευρά της κυβέρνησης με δέκτη το σύνολο των εργαζομένων, και στόχο την υποταγή τους στα συμφέροντα των επιχειρηματιών. 

Το μήνυμα τους είναι "μείνε σκυφτός για να έχεις τουλάχιστον ένα κομμάτι ψωμί". 

Η απόλυση των 45 εργαζομένων σε συνέχεια της σταδιακής μείωσης του προσωπικού με μεμονωμένες απολύσεις και εξαναγκασμό σε αποχωρήσεις, ενώ σχεδιάζει επενδύσεις σε νέα προϊόντα και επεκτάσεις στην αγορά του Λονδίνου, αποκαλύπτει την πρόθεση της εργοδοσίας να αναπροσαρμόσει το σύνολο του εργατικού δυναμικού στη βάση των άθλιων εργασιακών σχέσεων που θεσμοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια και νέας εξευτελιστικής μισθολογικής πολιτικής τύπου Κίνας.

Σύμμαχο, σύμβουλο και συμπαραστάτη σε αυτή τη διαδικασία οι εργοδότες μέσω του ΣΕΒ, στο πρόσωπο του Μάνεση ώς προπομπός της τάξης του, έχουν την κυβέρνηση και την Τρόικα.

Αυτοί έχουν κάθε λόγο να θέλουν να εδραιώσουν ένα μεσαιωνικό καθεστώς εργασιακών σχέσεων με εργαζόμενους φτηνούς, χωρίς δικαιώματα, συλλογικές συμβάσεις, εργασιακή ασφάλεια και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Έχουν κάθε λόγο σε μία κοινωνία ανέργων, να κάνουν τις απολύσεις ένα όπλο ωμής ψυχολογικής- εργασιακής βίας και υποταγής, που θα επικρέμεται στα κεφάλια όλων και ιδιαίτερα όσων επιχειρούν να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν.

Η ΓΣΕΕ, η οποία δέχτηκε το νέο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων, όχι μόνο δέν έκανε τίποτε για να τις αποτρέψει, αλλά ούτε δείχνει καμία διάθεση για να ανατρέψει την απόφαση του Ανώτατου Συμβούλιου Εργασίας στο οποίο συμμετέχει. Δικτυωμένη σε θεσμικές δεσμεύσεις και εγκλωβισμένη στη λογική της συναντίληψης και συνεργασίας με το κράτος και τους εργοδότες αρνείται, δέ θέλει ούτε μπορεί να υπερασπιστεί τα εργατικά συμφέροντα.

Oι εργαζόμενοι δέν έχουν  πολλές επιλογές.

Ή να βυθιστούν στις αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβέρνηση η εργοδοσία και ένα τμήμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που θεωρεί ότι η υποταγή στα εργοδοτικά συμφέροντα θα συμβάλει στην ανάπτυξη και στην υπέρβαση της κρίσης.

Ή  να σηκώσουν το ανάστημα σε όλους αυτούς φαίνονται ισχυροί και ανίκητοι και με ένα κίνημα αλληλεγγύης, αντίστασης  και ανατροπής να διεκδικήσουν δουλειά, μισθούς και δικαιώματα, ενάντια στα μνημόνια τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Για να μήν ζήσουμε σάν δούλοι.