Αυτή η ιδεαλιστική αντίληψη που απολυτοποιεί την αυτονομία της πολιτικής και τη θεωρεί καθοριστική επί της οικονομίας είναι χαρακτηριστική στη σοσιαλδημοκρατία και το σοσιαλρεφορμισμό.

 

Αυτή η αντιστραμμένη λογική επιχειρεί να πείσει ότι και στο πλαίσιο του καπιταλισμού και στη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του η πολιτική μπορεί να εξασφαλίσει την ευημερία και τη δημοκρατία σε διαρκή και ανώτερη βάση.

Η ψευδής συνείδηση που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ για φιλολαϊκή έξοδο απ' την κρίση αντιστρέφει την πραγματικότητα. Η δομική κρίση του καπιταλισμού που σοβεί διεθνώς, βρίσκεται στη φάση της αναιμικής ανόδου, που είναι χαρακτηριστική για τη δομική κρίση, σε αντίθεση με τη δυναμική άνοδο, χαρακτηριστική της κυκλικής κρίσης. Οι πτωτικοί ή ανεπαρκείς ρυθμοί κερδοφορίας (νόμος πτώσης μέσου ποσοστού κέρδους) που με αυξομειώσεις ταλανίζουν τον καπιταλισμό από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 με αυξομειώσεις του ποσοστού (στα BRICS υπάρχει απλώς ανακοπή του ρυθμού κερδοφορίας και ανάπτυξης), ακόμη κι όταν παράγεται πλούτος, δεν επιτρέπουν αντικατάσταση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής από το κεϊνσιανό παράδειγμα.

 

Βασικός μοχλός για την αντιστάθμιση της πτωτικής ή ανεπαρκούς κερδοφορίας παραμένει η αύξηση του ποσοστού αποσπώμενης υπεραξίας, αλλά στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και η αυξανόμενη απόσπαση της αξίας, που αποδίδεται στον εργαζόμενο για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης, με τη στυγνή φορολόγηση, την αύξηση των τιμών βασικών αγαθών και υπηρεσιών (του ηλεκτρισμού, για παράδειγμα), την αύξηση των εργατικών ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, τη μείωση ακόμη και των χαμηλών συντάξεων, για τις οποίες όμως έχουν καταβληθεί πολλαπλάσιες εισφορές στον εργασιακό βίο, τη βάρβαρη περικοπή επιδομάτων των αναξιοπαθούντων κοκ.

 

Ακόμη και στις καπιταλιστικές χώρες που εφαρμόζεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά με ισχυρά στοιχεία κεϊνσιανισμού, όπως οι ΗΠΑ (επεκτατική πολιτική με έκδοση χαρτονομίσματος, αύξηση των δαπανών για την υγεία, την περίθαλψη, τους εξοπλισμούς), ο ρυθμός ανάπτυξης παραμένει ασθματικός, η ανεργία υψηλή (γύρω στο 10%), ενώ η μείωση από το κεϊνσιανό παράδειγμα. Βασικός μοχλός για την αντιστάθμιση της πτωτικής ή ανεπαρκούς κερδοφορίας παραμένει η αύξηση του ποσοστού αποσπώμενης υπεραξίας, αλλά στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και η αυξανόμενη απόσπαση της αξίας, που αποδίδεται στον εργαζόμενο για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης, με τη στυγνή φορολόγηση, την αύξηση των τιμών βασικών αγαθών και υπηρεσιών (του ηλεκτρισμού, για παράδειγμα), την αύξηση των εργατικών ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, τη μείωση ακόμη και των χαμηλών συντάξεων, για τις οποίες όμως έχουν καταβληθεί πολλαπλάσιες εισφορές στον εργασιακό βίο, τη βάρβαρη περικοπή επιδομάτων των αναξιοπαθούντων κοκ. Ακόμη και στις καπιταλιστικές χώρες που εφαρμόζεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά με ισχυρά στοιχεία κεϊνσιανισμού, όπως οι ΗΠΑ (επεκτατική πολιτική με έκδοση χαρτονομίσματος, αύξηση των δαπανών για την υγεία, την περίθαλψη, τους εξοπλισμούς), ο ρυθμός ανάπτυξης παραμένει ασθματικός, η ανεργία υψηλή (γύρω στο 10%), ενώ ημείωσή της επέρχεται με ελαστικοποιημένες μορφές απασχόλησης, ο δε αριθμός των απόρων υπερβαίνει τα 50 εκατομμύρια. Η εφαρμογή του κεϊνσιανισμού, που για ένα διάστημα θα εξασφάλιζε ευημερία, απορρίπτεται λόγω πτωτικής κερδοφορίας και υπερσυσσώρευσης. Ιδιαίτερα στη χώρα μας η βαθιά κρίση και η μνημονιακή επιτήρηση θα επιτρέψουν απλώς οριακές ελαφρύνσεις, λιγότερες απ τη ΝΔ, περισσότερες απ' τον ΣΥΡΙΖΑ.

 

 

Ο μαξιμαλισμός των φιλικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ και των προπαγανδιστών του για φιλολαϊκή έξοδο απ' την κρί­ση είναι η μία πλευρά. Η ηγε­σία του ΣΥΡΙΖΑ υποθάλπει την ευφορία που καλλιεργείται, φευ, και από αριστερούς κονδυλοφόρους. Η ίδια όμως είναι πιο φει­δωλή, μιλώντας για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης σαν πρώτο βήμα, με τον κατεξοχήν συστημικό Γ Δραγασάκη να διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπάρξουν ελλειμματικοί προϋ­πολογισμοί. Συμπέ­ρασμα: Η αυστηρή περιοριστική πολιτι­κή και η λιτότητα θα

συνεχιστούν, με οριακές ελαφρύνσεις, κι αυτές όμως αμφίβο­λες και παροδικές μέχρι την επόμενη ύφε­ση της δομικής κρίσης.

 

Με επιγραμματικό και περιεκτικό τρόπο προσδιορίζει το στίγ­μα των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ η ανακοί­νωση του NAP για την Κομμουνιστική Απε­λευθέρωση: «Η συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ δεν σηματοδοτεί παρά την επιδί­ωξη του ΣΥΡΙΖΑ για μια πολιτική που θα πάρει ορισμένα μέτρα ανάσχεσης της πιο ακραίας φτώχειας, χωρίς ν' ανατραπούν "οι δεσμεύσεις της χώρας", χωρίς κατάργηση του Μνημονίου και καταγγελία των αποικι­οκρατικών δανειακών συμβάσεων, με σεβα­σμό στο Σύμφωνο της Σταθερότητας, στις συνθήκες της EE και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, όπως έσπευσε να ξεκα­θαρίσει ο Γ Δραγασάκης. Γι' αυτό και δεν καλύπτουν ούτε τις επείγουσες ανάγκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για επιβίωση, ενώ δεν εκφράζουν τις διεκδικήσεις του μα­χόμενου εργατικού και λαϊκού κινήματος». Η ανακοίνωση εκτιμά τις εξαγγελίες του ΣΥ­ΡΙΖΑ με κριτήριο την πολιτική του και δεν εστιάζεται στην κοστολόγηση, την «ευημε­ρία ή δυστυχία των αριθμών», όπως συμ­βαίνει στην ανούσια αντιπαράθεση υπέρμα­χων και πολέμιων του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η λογιστική αντιπαράθεση είναι άγονη και κακοπροαίρετη και δημιουργεί σύγχυ­ση στον απλό πολίτη. Στα 11,5 δια υπολογίζει το κόστος του προγράμματος ο ΣΥΡΙΖΑ, στα 27 δια το ανεβάζει n κυβέρνηση! Συμ­φωνώντας με την προτεραιότητα της πολι­τικής ανάλυσης και κριτικής, θα αναφέρου­με κατ' αρχάς ορισμένα «χτυπητά» στοιχεία αποκαλυπτικά για το χαρακτήρα της πρότα­σης του ΣΥΡΙΖΑ:

 

Πρώτον, αναμασά το πάγιο μότο των κυ­βερνώντων κομμάτων «λεφτά υπάρχουν» με πιο ήπιο τρόπο. Υπόσχεται εξασφάλιση 6 δια περίπου απ' τη φοροδιαφυγή, το λαθρε­μπόριο, τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Αυτά όμως είναι ζητούμενα (ασύλληπτα βεβαιώνει η εμπειρία) και καθόλου δεδομένα.

 

Δεύτερον, ψεύδεται ο ΣΥΡΙΖΑ όταν δι­αβεβαιώνει ότι το πρόγραμμα του θα εφαρ­μοστεί, ανεξάρτητα από την έκβαση της δι­απραγμάτευσης για το χρέος. Η οικονομι­κή όμως ραχοκοκαλιά του προγράμματος εξαρτάται από κοινοτικούς πόρους: τα προ­γράμματα του ΕΣΠΑ, τα 11 δις του ΤΧΣ, τα 4 δις δημόσιων επενδύσεων. Η χρήση όμως αυτών των πόρων έχει άλλο προορι­σμό και δεν συμπίπτει με το πρόγραμμα πα­ροχών του ΣΥΡΙΖΑ Η χρησιμοποίηση τους προϋποθέτει τη συναίνεση των δανειστών, είναι αδύνατο να γίνει ερήμην τους.

 

Τρίτον, η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ μι­λά για «σοκ» απασχόλησης με δημιουργία 300.000 θέσεων εργασίας! (Οι κυβερνητικοί είναι χουβαρντάδες, μιλάνε για 750.000 θέσεις!) Αποσιωπά όμως επιμελώς ότι πρόκειται για πρό­γραμμα τύπου Ο ΑΕΔ (stage) διετούς διάρ­κειας και όχι για πά­γιες θέσεις απασχόλησης! Δεν ξεκαθα­ρίζει επίσης το ύψος των μισθών, το θέμα των δώρων, της ασφάλισης κ.ά. Και κουβέ­ντα για την αντιμετώπιση των πολλαπλών μορφών της ραγδαία αναπτυσσόμενης ελα­στικής απασχόλησης...

 

Τέταρτον, ακόμη κι αν υλοποιηθεί στην ολότητα του το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, απέχει παρασάγγας απ' το επίπεδο διαβί­ωσης και απασχόλησης του 2009 (που δεν ήταν δα και παραδείσιο) και έτη φωτός απ' τις σύγχρονες ανάγκες και την παραγωγι­κή ικανότητα της νέας εργατικής τάξης. Θα αποδοθούν τα 30 δις που η μνημονιακή λαίλαπα αφαίμαξε απ' το εργατικό εισόδη­μα; Θα αντισταθμιστεί η κατά 40% περίπου καταβαράθρωση των συντάξεων με το «βο­ήθημα» του ενός δώρου; Η πνιγηρή φορο­λόγηση θα αρθεί απλώς με τον περιορισμό του ΕΝΦΙΑ στα μεγάλα (ποια;) εισοδήμα­τα; Θα πέσει η ανεργία σε μονοψήφιο πο­σοστό; Πότε, με ποιες εργασιακές μορφές, με ποια ανάπτυξη; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει στα δύσκολα... Δεν τεκμηριώνει πώς απ' την «αντιμετώπιση» της ανθρωπιστικής κρίσης θα οδηγήσει την οικονομία και την κοινω­νία στην ανάταξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετώντας μιαν εκδοχή του νεοφιλελεύθερου προτάγματος κερδοσκοπεί στις μειωμένες προσδο­κίες του βασανισμένου λαού, που δέχεται τα λίγα τα οποία του τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και τα λιγότερα τα οποία τελικά θα του δώσει... Όπως εύστοχα διαπιστώνει η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ επαναβεβαίωσε και ενίσχυσε το πνεύμα των "μειωμένων προσ­δοκιών" που καλλιεργεί όλο και πιο πολύ το τελευταίο διάστη­μα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ συνι­στούν ουσιαστικά μια σοσιαλ-φιλελεύθερη πολιτική με στό­χο την αποφυγή της «ανθρω­πιστικής καταστροφής».

 

Πέμπτο, το ταξικό στίγμα της εξαγγελίας του Αλ. Τσίπρα δεν το προσδίδουν οι φανφά­ρες περί «ανθρωπιστικής κρί­σης» αλλά η σιγή ιχθύος για τα υπερκέρδη εν κρίσει του μεγά­λου κεφαλαίου ή τουλάχιστον, για τη σκαν­δαλώδη φοροαπαλλαγή και φοροδιαφυγή του. Ενώ ο λαός στενάζει απ' την ταφόπλα­κα της φορολογίας, η φορολόγηση του με­γάλου κεφαλαίου από 45% προ κρίσης έπε­σε στο 25% και ο γαλαντόμος Σαμαράς υπο­σχέθηκε να το κατεβάσει στο 15%! Δηλαδή, σε επίπεδο φορολογικών παραδείσων. Τι λέ­ει περί αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ; Απλώς τηρεί εύ­γλωττη σιωπή...

 

Ήδη αντιλαμβανόμαστε γιατί η κοστολό­γηση δεν είναι το κριτήριο φερεγγυότητας των πολιτικών προγραμμάτων, αλλά η πο­λιτική που πρεσβεύουν και εφαρμόζουν τα κόμματα. Εξάλλου, η «κοστολογιάδα» εκτός των ένθεν και ένθεν αυθαιρεσιών αποτελεί υπόρρητη συμμόρφωση στη νεοφιλελεύ­θερη λιτότητα και στους όρους των Μνη­μονίων. Οι μεν της ΝΔ  επιχειρούν να απο­δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανατρέψει τη δη­μοσιονομική ισορροπία οι δε του ΣΥΡΙΖΑ ορκίζονται ότι θα τη σεβαστούν. Εξάλλου το ξεκαθάρισε και ο οικονομικός μέντορας του ΣΥΡΙΖΑ Γ Δραγασάκης: «Δεν θα υπάρξουν ελλειμματικοί προϋπολογισμοί». Αυτές οι διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πιστοποιούν την προσήλωση του στο αστικό πλαίσιο, αλ­λά και ειδικότερα στα όρια και τις θεσμίσεις των Μνημονίων (δημοσιονομική ισορροπία - κοινοτικοί πόροι) παρά τον αντιμνημονιακό βερμπαλιομό του.

 

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το δυνατό του σημείο για την υλοποίηση του ανθρω­πιστικού προγράμματος είναι η διαπραγ­ματευτική δεινότητα και αποφασιστικότη­τα του. Σε αντιδιαστολή με την κυβέρνηση που «περιορίζεται σε ρόλο γραμματοκομιστή των γερμανικών συμφερόντων», ο ΣΥΡΙΖΑ διατρανώνει ότι με το διαπραγματευ­τικό του σθένος θα αποσπάσει απ' το γερμα­νικό ιερατείο τη διαγραφή του μεγαλύτερου ή μεγάλου μέρους του χρέους, την περίοδο χάριτος, αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων με ρήτρα ανάπτυξης, όπως η Δ. Γερμανία το 1953.

 

Πιστεύει όντως ο Αλ. Τσίπρας και οι σύμβουλοι του ότι με τη δύναμη των επιχει­ρημάτων τους θα πείσουν τους γερμανούς θεματοφύλακες της λιτότητας να χαρίσουν τα δανειακά και να συναινέσουν στην επ' αόριστον αναβολή της αποπληρωμής των υπολοίπων;

 

Και επιπλέον ότι θ' ανοίξουν τους κρουνούς της κοινοτικής χρηματοδό­τησης, όταν στον γενετικό κώδικα της σκέ­ψης τους είναι εγγεγραμμένη η άρνηση της ανάπτυξης με δανεικά, ο φόβος της άσωτης παροχολογίας και κατανάλωσης των Ελλή­νων, που θα οδηγήσει πάλι σε υψηλά ελ­λείμματα την Ελλάδα και στην ανάγκη να ζει με δανεικά; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ένα δι­απραγματευτικό ατού, το έκαψε ήδη. Την προσποίηση (μπλόφα) αποχώρησης απ' την Ευρωζώνη, που οι πολλαπλασιαστικές ανα­ταράξεις της θα μπορούσαν να προβλημα­τίσουν την ηγεσία της EE. Ήδη όμως ο Αλ. Τσίπρας διακήρυξε «μ' όλη τη δύναμη της φωνής του» ότι η EE και το NATO αποτε­λούν το διεθνές πλαίσιο στο οποίο ανήκει η Ελλάδα και η ένταξη της δεν αμφισβητεί­ται. Ας μην καλλιεργούνται αυταπάτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσέρχεται στη διαπραγμάτευ­ση με τους δανειστές άοπλος, προσδοκώ­ντας απλώς να αποσπάσει κάτι παραπάνω απ' τον Σαμαρά.

 

Αποσιωπούν, επίσης, δημαγωγικά ή υποβαθμίζουν ότι η χώρα βρίσκεται ήδη υπό διαρκή επιτήρηση. Ο λεονταρισμός της άμεσης απαλλαγής απ' τα Μνημόνια είναι κατά συνθή­κη ψεύδος. Δεν είναι μόνον οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νό­μοι που, όπως παραδέχονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κα­ταργούνται μονομιάς αλλά και το γεγονός ότι με το νέο Δημο­σιονομικό Σύμφωνο η Ελλά­δα τελεί υπό διαρκή επιτήρη­ση, μέχρι ν' αποπληρώσει το 75% του χρέους της. Το χρέ­ος της δεν πρέπει να υπερβαί­νει το 60% του ΑΕΠ και το έλ­λειμμα το 3% (η υπέρβαση επι­σύρει οικονομικές κυρώσεις). Εξάλλου η χώρα υποχρεούται ανά εξάμηνο να υποβά­λει τον εθνικό προϋπολογισμό στην Κομισιόν και να τον αναπροσαρμόζει σύμφωνα με ης οδηγίες της. Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι στις αλυσίδες των Βρυξελλών, των μονοπωλίων και των τραπεζών. Και με διαπραγματεύσεις δεν απελευθερωνόμαστε...

 

Η κατάργηση του Μνημονίου ως θε­σμού (την επικαλούνται και η ΝΔ και ο ΣΥ­ΡΙΖΑ) δεν μας απαλλάσσει και απ' την πολιτική του, απ' το βραχνά της λιτότητας, της φτώχειας, της ανεργίας.

 

Επιπλέον ο ΣΥΡΙ­ΖΑ διακηρύσσει σε υψηλούς τόνους ότι δεν θα διαπραγματεύεται με την τρόικα αλλά με τα θεσμικά όργανα της EE. Εντούτοις αυ­τά τα τερτίπια είναι απλώς για να χαϊδεύουν την πληγωμένη περηφάνια των Ελλήνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι δεν θα διαπραγματεύ­εται με τους υπαλλήλους της EE αλλά με τα θεσμικά της όργανα, προσδοκώντας καλύ­τερα αποτελέσματα.  Δηλαδή οι υπάλληλοι είναι πιο σκληροί διαπραγματευτές απ' τα αφεντικά τους. Ωραία λογική!

 

 

Η συνύφανση του μεταρρυθμισμού και του ευρωκεντρισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν ταυτί­ζεται πλέον με το ιδεολόγημα «της Ευρώπης των λαών» ή με τη συμμαχία των αριστερών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Εννοείται πλέον ως διαπάλη αλλαγής συσχετισμού των «προο­δευτικών» και συντηρητικών μηχανισμών της EE, των προοδευτικών και συντηρητικών κυ­βερνήσεων. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο αρ­χηγός του ΣΥΡΙΖΑ «Πώς θα πάει η Ελλάδα να διεκδικήσει λύση; Ως ουραγός της γερμα­νικής στρατηγικής ή ως αιχμή του δόρατος για τις αναγκαίες αλλαγές στην Ευρώπη;».

Ποιες δυνάμεις λοιπόν κατά του ΣΥΡΙΖΑ θα προωθήσουν τις αναγκαίες αλλαγές; Μέ­χρι πρότινος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανακηρύξει τον Ολάντ σημαιοφόρο της αλλαγής στην EE. Η νίκη του Ολάντ φέρνει τον άνεμο της αλλα­γής, έγραφε η Αυγή. Σταθερά προβάλλει ο ΣΥ­ΡΙΖΑ και συστημικοί παράγοντες τη λεγόμε­νη συμμαχία του ευρωπαϊκού Νότου (PIGS).

 

Στις χώρες αυτές όμως κυριαρχούν και κυ­βερνούν συντηρητικές δυνάμεις που δεν επι­θυμούν αλλαγή της κυρίαρχης νεοφιλελεύ­θερης πολιτικής αλλά σχετική άμβλυνση της. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τη σύγκλη­ση ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος, στην οποία πιστεύει ότι οι προοδευτικές κυβερνή­σεις θα κατισχύσουν των συντηρητικών. Ακό­μη, σε επίπεδο μηχανισμών, ο ΣΥΡΙΖΑ τάσ­σεται αναφανδόν υπέρ της ΕΚΤ, που ετοιμά­ζεται με φρεσκοτυπωμένο χρήμα να αγοράσει κόκκινα δάνεια απ' τις τράπεζες, ώστε ν' ανοί­ξουν οι κρουνοί της ρευστότητας.

 

Αυτή όμως η ρύθμιση δεν αλλάζει την κυρίαρχη πολιτική, δεν έχει διαρθρωτικό αλλά περιπτωσιακό χα­ρακτήρα ©α δώσει μιαν ανάσα στον καπιταλι­σμό μέχρι την επόμενη, βαθύτερη ίσως ύφεση που απεργάζεται η δομική κρίση. Εξάλλου η αποτελεσματικότητα αυτού του μείγματος σε χώρες που το εφαρμόζουν (ΗΠΑ, Ιαπωνία) είναι σαφώς περιορισμένη.

 

Αλλά και στο εσωτερικό της χώρας η συστημική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνάπτει προνο­μιακές συμφωνίες με το κεφάλαιο. Πρόσφα­τα σε συνάντηση με το προεδρείο του ΣΕΒ (Βήμα, 14/9/2014) ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για την ανάγκη «μιας νέας διαταξικής συμφωνί­ας, ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, μιας ευρείας κοινωνικής συναίνεσης των κοινω­νικών και παραγωγικών δυνάμεων που θέ­λουν να συμβάλουν στην προσπάθεια εξόδου απ' την κρίση». Εξάλλου και το 2013, μιλώ­ντας στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επι­μελητήριο, είχε εξάρει «τις υγιείς επιχειρηματι­κές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου» δι­αστέλλοντας τες απ' «τους αεριτζήδες, μετα­πράτες, μεσάζοντες, διαπλεκόμενους» και δια­βεβαιώνοντας τους πρώτους για την αμέριστη υποστήριξη του. Άρα, για τον ΣΥΡΙΖΑ ο «κα­λός» καπιταλισμός είναι σύμμαχος και μόνο ο «κακός» είναι εχθρός. Εύσχημο μοντέλο αστι­κής συμμαχίας που παραπέμπει στον αστικό εκσυγχρονισμό: (Κύρκος, Σημίτης). Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε και τον όρο «αριστε­ρή κυβέρνηση» και μιλάει για «νέο συνασπι­σμό εξουσίας»...

 

Ένας κύκλος έκλεισε, ένας νέος αρχίζει: με αναιμική άνοδο της οικονομίας στο έδαφος όμως της συνεχιζόμενης δομικής κρίσης του καπιταλι­σμού.

Η άνοδος υπηρετεί τα συμφέροντα του κε­φαλαίου και της στρατηγικής αναδιάρθρωσης του με ψιχία για τα λαϊκά στρώματα. Η πολιτική δομή θα σφραγιστεί, εκτός απρόοπτου, απ' την κυβερ­νητική ανάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ και την εφαρμογή ενός σχετικά διαφοροποιημένου μείγματος δια­χείρισης.

 

Σ' ένα πρώτο επίπεδο η πολιτική κρί­ση του συστήματος, ο ανταγωνιστικός δικομμα­τισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, η κρίση ηγεμονίας θα οξυν­θούν, αφού η ανάληψη της διακυβέρνησης απ' τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται στο όνομα της Αριστεράς.

 

Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, οπωσδήποτε η αριστερή πτέρυ­γα του και κυρίως τα σχετικώς ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της βάσης του ενσωματωθούν ομαλά, θα αποκατασταθεί η ισορροπία του πολι­τικού συστήματος.

 

Η Αριστερά δεν κατόρθωσε να αξιοποιήσει την κινηματική έξαρση του 2010-12. Την κύρια ευθύνη επωμίζεται το ΚΚΕ, που με τις ισχυρές δυνάμεις του έμεινε εκτός. Τεράστια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου στην κομβική στιγμή επικράτησαν οι συστημικές δυνάμεις και η ιδεο­ληψία του κοινοβουλευτικού μονόδρομου. Αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσε να εμπνεύσει συ­νειδητό πολιτικό χαρακτήρα στο κίνημα κυρίως λόγω ανεπάρκειας δυνάμεων, ίσως και λόγω έλ­λειψης συγκεκριμένου στρατηγικού σχεδίου για την πολιτική κατεύθυνση του κινήματος.

 

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, με αυτοπεποί­θηση αλλά και κριτική διάθεση αξιοποιώντας την πείρα της μνημονιακής περιόδου, συνυπολογί­ζοντας το νέο σκηνικό, πρέπει να αναστοχαστεί το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την πολιτι­κή της, τη σχετική αναπροσαρμογή τους στις νέ­ες συνθήκες. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με αιχμή του δόρατος το «ανθρω­πιστικό» πρόγραμμα του θα διεμβολίσει ευρύτε­ρες μάζες, ακόμη και αριστερές, που εξαθλιωμέ­νες απ' την πρωτοφανή κρίση μπορεί να περιβά­λουν μ' εμπιστοσύνη αυτό το πρόγραμμα, έστω κι αν ψήγματα του υλοποιηθούν. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας;

 

Ούτε ο μηδενισμός και η κινδυνολογία, όπως πράττει η ΝΔ, ούτε ίσες αποστάσεις από ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έτσι απομονωνόμαστε απ' τις αριστερές δυνάμεις.

 

Απ' την άλλη, δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με το ανθρωπιστικό πρόγραμ­μα ούτε απλώς να διεκδικήσουμε το ρόλο του εγγυητή της εφαρμογής του.

 

Χωρίς να καταδι­κάζουμε μηδενιστικά το πρόγραμμα καθαυτό, πρέπει με πειστικότητα να αποδεικνύουμε στο λαό ότι το ανθρωπιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙ­ΖΑ επιχειρεί να αντιμετωπίσει μόνο την ακραία φτώχεια,  με τη συναίνεση και ανοχή του συ­στήματος,  και ότι αύριο, με την αναπόφευκτη νέα ύφεση,  κι αυτές οι γλίσχρες παροχές θα εξανε­μιστούν.

 

Πρέπει να βοηθούμε το λαό να αντι­ληφθεί ότι με υποσχέσεις δεν λύνονται τα προ­βλήματα, όπως τον διδάσκει η πείρα του.

 

Μόνο με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, την πάλη του ίδιου του λαού και όχι την ανάθεση θα ικα­νοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της κοινω­νίας, που στη μεγάλη πλειοψηφία της χειμάζεται, για αξιοπρεπή διαβίωση, κανονική εργα­σία, παιδεία, περίθαλψη, ασφάλιση, εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα.

 

Μόνο με τη διαγρα­φή του χρέους, την αναδιανομή του εισοδήμα­τος εις βάρος του κεφαλαίου και όχι εις βάρος των υποτελών τάξεων, την εθνικοποίηση, των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων με εργα­τικό έλεγχο, τη διατίμηση των βασικών προϊό­ντων και υπηρεσιών, την αύξηση των μισθών και την ενίσχυση της παραγωγής, την αποδέ­σμευση απ' την EE και το ευρώ, θα εξασφαλι­στούν οι οικονομικοί πόροι και οι πολιτικοί όροι για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνι­κών αναγκών. Και το κυριότερο: Μέσα απ' την πάλη και τις κατακτήσεις του ο λαός θα συνει­δητοποιεί ότι μια άλλη κοινωνία είναι δυνατή και σωτήρια, η κοινωνία «των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών», ο κομμουνισμός...