Στην Ελλάδα της φτώχειας και των μνημονίων τα δημοκρατικά δικαιώματα αποτελούν «επικίνδυνη» πολυτέλεια. Ο αντιδημοκρατικός κατήφορος φανερώνεται πρώτα και κύρια στο ρόλο των δικαστηρίων που ποινικοποιούν τους κοινωνικούς αγώνες του λαού και λειτουργούν σαν όργανα της εκάστοτε εργοδοσίας και της κυρίαρχης πολιτικής.

Τη στιγμή που η δικαστική εξουσία συγκαλύπτει τα μεγάλα σκάνδαλα συναινώντας στην πολιτική άφεση αμαρτιών και σιωπά μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττει η τρόικα και η συγκυβέρνηση, τα δικαστήρια εξαντλούν κάθε έννοια αυστηρότητας κι αυταρχισμού στους πολιτικούς κρατουμένους.

Στην υπόθεση της Στέλλας Αντωνίου, η άρνηση αποφυλάκισης, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, αποτελεί μια επιλογή ρεβανσισμού απ’ την πλευρά του κράτους και παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδη δικαιώματα.

Οι Γ. Καραγιαννίδης, Αλ. Μητρούσιας και Κ. Σακκάς ξεκίνησαν απεργία πείνας από τις 6/4 διεκδικώντας την αποφυλάκιση της συγκατηγορούμενής τους και την ακύρωση της νέας προφυλάκισης που τους επιβλήθηκε για μια σειρά ενεργειών της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς.

Ο θεσμός της προφυλάκισης συνιστά από μόνος του μια αντιδραστική πρακτική στη γκρίζα ζώνη μεταξύ νομιμότητας και αυθαιρεσίας, ενώ η κατάχρηση της στην περίπτωση των απεργών πείνας, παρά το γεγονός ότι οι κατηγορίες που τους αποδίδονται δε στοιχειοθετούνται με κανένα τρόπο από πραγματικά περιστατικά, αποτελεί σημείο των καιρών.

Στο κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης που επιβάλλουν, οι δίκες σκηνοθετούνται στα τηλεπαράθυρα με τις συνοπτικές διαδικασίες της συλλογικής ευθύνης και του τεκμηρίου ενοχής.

Η αριστερά δεν μπορεί να σιωπά απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα σε μια περίοδο συνολικής όξυνσης της καταστολής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει και καλεί όλες τις δυνάμεις του αγώνα να συμβάλουν σε ένα αγωνιστικό μέτωπο που θα βάλει φραγμό στην παραβίαση των δικαιωμάτων και θα δώσει σύγχρονο νόημα στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας.