Δεν ξεχνάμε τον Υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης Σημίτη και την εκπαιδευτική του «μεταρρύθμιση» η οποία κατέστρεψε το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών που βρέθηκαν τα επόμενα χρόνια σε ένα εξεταστικό κάτεργο που το ονόμαζαν «σχολείο».

Δεν ξεχνάμε την κατάργηση της επετηρίδας, το θάψιμο των εργασιακών δικαιωμάτων ενός ολόκληρου κλάδου, που μας έχει φτάσει σήμερα σε εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς και άδειες τάξεις από την έλλειψη καθηγητών.

Δεν ξεχνάμε το ξύλο και τα δακρυγόνα έξω από τα εξεταστικά κέντρα, τις συλλήψεις δασκάλων, φοιτητών, αδιόριστων καθηγητών και την παραπομπή τους σε δίκες-παρωδία μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθεί η βία της σημιτικής εξουσίας.

Δεν ξεχνάμε ότι συμπλήρωμα της κρατικής βίας κατά των εκπαιδευτικών και των μαθητών ήταν η παρακρατική βία, όταν η φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Δημήτρη Κουσουρή, ούτε την επομένη που ο διαδηλωτής Α. Γκαγκόμοιρος βρέθηκε στο νοσοκομείο από σφαίρα αστυνομικού.

Δεν ξεχνάμε την νικηφόρα κατάληψη διαρκείας του Πολυτεχνείου Χανίων ενάντια στα Προγράμματα Σπουδών Επιλογής που καταργούσαν κάθε έννοια πτυχίου.

Δεν ξεχνάμε πώς αντιμετωπίστηκαν δύο χρόνια αγώνες της νεολαίας και όλης της εκπαίδευσης ενάντια στο εκτρωματικό νομοσχέδιο. Δεν ξεχνάμε τις επιθέσεις όλου του κυβερνητικού και μιντιακού συστήματος στους μαθητές, τους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς. Ήμασταν εκεί, ήμασταν στην πρώτη γραμμή.

Δεν ξεχνάμε την πολιτική διαδρομή του Γεράσιμου Αρσένη μέχρι την οριστική καταδίκη του από το ίδιο το κίνημα: στέλεχος του ΟΟΣΑ, συνεργάτης του ΔΝΤ, Υπουργός Οικονομικών και αργότερα Άμυνας (στο γνωστό υπουργείο της μίζας) των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Δεν ξεχνάμε ότι εδώ και δύο χρόνια δεν έχει πει ούτε λέξη ενάντια στο πρόγραμμα λιτότητας και την υπαγωγή της χώρας στις επιταγές του ΔΝΤ και της ΕΕ, την οποία σε μεγάλο βαθμό ενορχήστρωσε και υλοποίησε η σύζυγός του Λ. Κατσέλη.

Δεν είναι δουλειά της Αριστεράς να ξεπλένει φθαρμένους πολιτικούς, ούτε να ανασύρει πρόσωπα τα οποία ο ίδιος ο κόσμος του κινήματος έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η Αριστερά δεν έχει ανάγκη να δίνει «εχέγγυα» στην αστική τάξη και τα κέντρα εξουσίας, έχει υποχρέωση να δίνει εχέγγυα στον κόσμο του κινήματος, στον εργαζόμενο λαό, στη νεολαία. Έχει υποχρέωση να τιμά τους αγώνες του λαού.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας «υπευθυνότητα» και «σύνεση», υποχωρώντας από τις «μη μονομερείς ενέργειες» και τη «διαπραγμάτευση» των όρων του Μνημονίου έως την υπόδειξη του Γ. Αρσένη ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού, συνεχώς αδυνατίζει το κίνημα που έφερε σε αδιέξοδο τα κόμματα του Μνημονίου.

Κι επειδή για την Αριστερά δεν υπάρχει κανένας «σκοπός» που να αγιάζει τα «μέσα», φαίνεται ότι ο σκοπός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόσημος με τα μέσα που χρησιμοποιεί.