Την Τετάρτη 15/2 η ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αγίας Παρασκευής Χολαργού Παπάγου διοργάνωσε την εκδήλωση για την παρουσίαση-συζήτηση της πολιτικής πρότασης της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. με θέμα «Κόντρα στην ΕΕ των μνημονίων, της εξαθλίωσης και του φασισμού, να επιλέξουμε τον άλλο δρόμο !»

Δείτε σε βίντεο την τοποθέτηση του Κώστα Παπαδάκη (μέλος ΠΣΟ)

και του Σπύρου Αλεξίου (μέλος ΠΣΟ)

 

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Τ.Ε. ΤΗΣ ΑΝΤ. ΑΡ.ΣΥ.Α. ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ – ΠΑΠΑΓΟΥ – ΧΟΛΑΡΓΟΥ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 15/2/1017 ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΓΙΑ ΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Φίλες και φίλοι καλησπέρα.

Είμαστε σε μια περίοδο που θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του 2015, όταν η κυβέρνηση διαπραγματευόταν απέναντι σε μια σκληρή τρόικα, η Νέα Δημοκρατία καιροφυλακτούσε, πλειοδοτώντας σε υποχωρήσεις και μέσα από ψευτοδιλήμματα δήθεν διαπραγμάτευσης κόκκινων γραμμών που όλο και αραιώνουνε και σβήνουνε κ.λ.π., οδηγούμαστε πάλι σε ένα νέο μνημόνιο. Με την απειλή του Grexit,  με την απειλή της διακοπής χρηματοδότησης των δανειακών ροών, αν δεν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, με 11,8 δισεκατομμύρια τρέχουσες δανειακές τοκοχρεολυτικές υποχρεώσεις να τρέχουν μέχρι το τέλος Ιουνίου 2017 και με ένα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο δεν είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει στο νέο πρόγραμμα εάν δε δοθεί γη και ύδωρ και γη και ύδωρ – που σημαίνει όχι μόνο το 6,3 δις ή 3,5% πλεόνασμα επί του ΑΕΠ κάθε χρόνο για 4 χρόνια, το οποίο είναι υπεσχημένο, αλλά και επιπλέον πρόωρη εφάπαξ νομοθέτηση μέτρων τα οποία θα αποφέρουν από 4,5 έως 7 δις - πριν «πέσει» η επόμενη δανειακή ροή.

Και αυτό γιατί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ακόμα αντιλαμβάνεται ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν θέλει να ρίξει λεφτά σε ένα δάνειο, το οποίο δεν θα το πάρει πίσω. Το καταλαβαίνουν φυσικά και οι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι το δάνειο και το χρέος, είναι η διαρκής οικονομική, κοινωνική και πολιτική ομηρία της εργατικής τάξης και της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας και όχι μόνο της Ελλάδας, η μετατροπή των εργασιακών σχέσεων σε ένα σκλαβοπάζαρο και η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.

Σε αυτά τα δύο χρόνια λοιπόν της κυβερνητικής πολιτικής, αν δούμε μια - μια τις πτυχές της βλέπουμε ταυτόχρονα και ποιά είναι η σχέση  όσων γίνονται με αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, από το 2010 με τα μνημόνια και μετά.

Εργασία και ανεργία, καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων με χαμηλούς μισθούς, εκτίναξη ανεργίας νέων γυναικών και μεγάλων σε ηλικία, οι οποίοι απολύονται, επιδότηση ανεργίας για εργοδότες και εξώθηση από τον Ο.Α.Ε.Δ. σε κάθε είδους ευέλικτη μορφή κακοπληρωμένης εργασίας, κατάσταση η οποία έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέους, κυρίως πτυχιούχους, σε μετανάστευση για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά και εξέλιξη εκτός της Ελλάδας.

Μισθοί και συντάξεις έχουν, αντί για την εφαρμογή του προγράμματος Θεσσαλονίκης (όπως λέμε «κουλουράκια Θεσσαλονίκης» - των 751 € βασικό μισθό, έχουν γνωρίσει μια καινούρια έννοια, την έννοια του υποκατώτατου μισθού που φέρει τη σφραγίδα της αριστεράς. Η τάση ενοποίησης προς τα κάτω είναι προφανής, μισθοί 150, 200 και 300 € για μερική απασχόληση αρχίζουν να γίνονται καθεστώς, ιδίως για νέους εργαζόμενους και δυστυχώς να νομιμοποιούνται. Στις συντάξεις η απειλή για τα εφάπαξ και για τις επικουρικές είναι καθημερινά εξελισσόμενη και η ενοποίηση προς τα κάτω σαρωτική. Ήδη σε αυτά τα οποία ζητά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και  η Ευρωπαϊκή Ένωση να νομοθετηθούν περιλαμβάνεται και η συρρίκνωση της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» που είναι το κομμάτι εκείνο της σύνταξης ανάμεσα στην ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη των 300 € και στο τελικό ποσό που επιφέρει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, αυτό συρρικνώνεται όπως επίσης και οι επικουρικές.

Αντίθετα, οι εισφορές καλπάζουν προς τα πάνω, η λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων συνεχίζεται παρά τα PSI και την εξαντλητική εκμετάλλευση των αποθεμάτων των προηγουμένων ετών. Επιδόματα ζητιανιάς είναι εκείνα τα οποία αποτελούν τη σημερινή κρατική πρόνοια απλώς για να μην πεθάνει της πείνας στο δρόμο ένας άνθρωπος που δεν έχει εισοδήματα και στον αντίποδα εξοντωτικές  εισφορές, φόροι και ξεζούμισμα, όχι βέβαια της εκκλησιαστικής περιουσίας, ούτε των εφοπλιστών, ούτε του λαθρεμπορίου πετρελαίων, ούτε αυτών που είναι στη λίστα Λαγκάρντ, όπως λαϊκιστικά επί χρόνια ακούγαμε, αλλά μιλάμε για ένα αδιανόητο ξεζούμισμα μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων και ανθρώπων οι οποίοι είχαν στη ζωή τους την πρόνοια, με  ό,τι οικονομίες έβαλαν, να αποκτήσουν ένα σπίτι. Αυτοί που δεν θα πλήρωναν τα χαράτσια και μας καλούσαν αν κάνουμε το ίδιο πριν από μερικά χρόνια, έχουν επιβάλει ένα ΕΝ.Φ.Ι.Α. πολύ χειρότερο και πολύ μεγαλύτερο.

Στους αγρότες, που είναι σε κινητοποίηση τις μέρες αυτές με τα μπλόκα και έχουν γίνει και συγκεντρώσεις και στην Αθήνα, το μητρώο αγροτών εκτοξεύει εκτός ορίων οικονομίας τους μικρομεσαίους αγρότες, τους εκτοξεύουν βέβαια εκτός και το ασφαλιστικό και το φορολογικό κόστος, που είναι πρωτοφανές στον αγροτικό χώρο για πρώτη φορά και όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη εγγυημένων τιμών, που αποτελεί ένα βασικό αίτημα των αγροτών που κινητοποιούνται τις ημέρες αυτές, των κατασχέσεων από τα δάνεια και των διαφόρων περικοπών, τους οδηγούν πραγματικά σε απόγνωση.

Στη δημόσια περιουσία, ετοιμάζουν να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και το νερό.  Πόσες ιδιωτικοποιήσεις έχουν γίνει σε τιμές εξευτελιστικές, λένε όλοι ότι αυτό γίνεται χάριν επενδύσεων αλλά ούτε επενδυτές ούτε επενδύσεις έρχονται παρά το ξεπούλημα και ιδιωτικοποιείται το παν. 

Ένα κλασσικό παράδειγμα ακόμα, που δείχνει τις ανακολουθίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα διόδια. Τα διόδια για τα οποία και οι δίκες αγωνιστών ακόμη συνεχίζονται και πολλών άλλων βεβαίων και επεκτείνονται, εξαπλώνονται και οι ποινές τους αυξάνονται.

Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απελευθερώθηκαν οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών και αν δεν γίνονται, εδώ και πολλούς μήνες που είναι ελεύθεροι, αυτό οφείλεται στην ηρωική δράση του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς σε όλες τις πόλεις, κάθε Τετάρτη κατακλύζει τα Ειρηνοδικεία, επιβάλλει στους συμβολαιογράφους να κάνουν αποχή και να περιορίζουν στο ελάχιστο τους πλειστηριασμούς γιατί υπάρχουν 70 δισεκατομμύρια € κόκκινα δάνεια νοικοκυριών, τα περισσότερα από τα οποία είναι στεγαστικά σε υπερτιμημένες με τις οποίες εργολάβοι και τράπεζες πλούτισαν σε βάρος του κόσμου που ήθελε να αγοράσει μια κατοικία και άλλα 45 εκατομμύρια € που είναι δάνεια επιχειρήσεων, πολλά από τα οποία μικρών επιχειρήσεων. Αντί να υπάρχει τόσα χρόνια ένας νόμος ο οποίος και να αναστέλλει τους πλειστηριασμούς και να επεμβαίνει με  διάταξη αναγκαστικού δικαίου, μειώνοντας τα οφειλόμενα ποσά κεφαλαίου και τόκων, ρίχνονται στην «ελεύθερη διαπραγμάτευση» με τις τράπεζες όλοι και η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της και περιμένει γραμμή από την τρόικα η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που σημαίνει να πληρωθούν για μια ακόμη φορά σε ποσό πολλαπλάσιο της αξίας τους και ο συνδυασμός με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση ήταν να χαθούν τα λεφτά του δημοσίου από την εξευτελιστική τιμή πώλησης των μετοχών του που είχε στις τράπεζες.

Στην εξωτερική πολιτική, εκτός από τα μεγέθη στα οποία αναφέρθηκα πριν, που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμφωνήσει για 3,5% επί του ΑΕΠ ή 6,3 δισεκατομμύρια ευρώ πλεόνασμα κάθε χρόνο για 4 χρόνια, συζητάνε για άλλα 4,5 επιπλέον δις έως 7,5 δις μέτρα εδώ και τώρα, για την καθιέρωση του «κόφτη» και αυτά τα οποία θα θυσιαστούν είναι το αφορολόγητο, το οποίο από τις 12.000 πήγε στις 9.000, πήγε 8.600, μπορεί να πάει στις 5.000 €, μπορεί να καταργηθεί και τελείως, «προσωπική διαφορά» στις συντάξεις, ο χρόνος ροκανίζεται, η «Βαρουφακειάδα» αναβιώνει, ο χρόνος είναι βούτυρο στο ψωμί των δανειστών γιατί η κυβέρνηση δεν κάνει στάση πληρωμών, κάνει στάση εισπράξεων και όλο αυτό σφίγγει το βραχνά περισσότερο εναντίον της.

Και όλα αυτά σε μια περίοδο που ο πολιτικός χρόνος για την Ε.Ε. φαίνεται να τελειώνει και αυτός γιατί όπου εκφράζεται η λαϊκή βούληση, με οποιονδήποτε τρόπο, δείχνει ότι δεν θέλει να πάει τα πράγματα εκεί που τους πάνε. Το Brexit είναι ένα παράδειγμα τέτοιο, η Ιταλία και το δημοψήφισμά της είναι ένα παράδειγμα τέτοιο και οι εκλογές που ακολουθούν σε όλες αυτές τις χώρες, έστω και αν δυστυχώς δεν έχουν την απειλή προς την κατεύθυνση που θα έπρεπε, δεν είναι παρά εκλογές που αποσταθεροποιούν και θέτουν σε δοκιμασία το ίδιο το οικοδόμημα της Ε.Ε.. Στο οποίο άλλωστε δεν είναι μόνο η Ελλάδα στο ρόλο του οφειλέτη, είναι και η Ιταλία και η Ισπανία και η Πορτογαλία και η Γαλλία με ποσά πολύ μεγαλύτερα και καθοριστικά κρίσιμα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αλλά και οι ίδιες οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες είναι εκτεθειμένες σε παράγωγα πολλών τρισεκατομμυρίων  ευρώ.

 Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης συμπληρώνεται με την συμμόρφωση και πλήρη υποταγή στις Η.Π.Α. και την Ε.Ε, στον άξονα με το Ισραήλ και τη φασιστική Αίγυπτο, στην υποταγή των συμφερόντων στις πολυεθνικές της Μεσογείου, που αυτές και μόνον κινούν τη λύση του Κυπριακού γιατί θέλουν να αξιοποιήσουν τα οικόπεδα της Α.Ο.Ζ. που είναι νότια της Κύπρου και γιατί ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης εταιρίας είναι ταυτόχρονα και Υπουργός της κυβέρνησης του Trump. Η Ελλάδα συμμετέχει και νομιμοποιεί πολιτικά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Συρία, ενώ λίγες ημέρες έχουν περάσει από την επίσκεψη του Τσίπρα στο φασίστα Ποροσένκο, τον άνθρωπο ο οποίος νομιμοποιεί τους ναζιστές και νομιμοποιείται από αυτούς, ετοιμάζει πολεμικές επιχειρήσεις στις αυτοδιαχειριζόμενες ανατολικές πολιτείες του Λούχανσκ και Ντόνετσκ, νομιμοποιεί τον «Δεξιό τομέα», ο οποίος έχει πρωτοστατήσει σε επιθέσεις ενάντια σε εργάτες, εργατικά κέντρα, ακόμη και στην ελληνική μειονότητα της Μαριούπολης.

Συμπληρώνεται η κυβερνητική πολιτική με το προσφυγικό που το 2016 είχαμε 7.500 θανάτους εκ των οποίων οι 5.000 ήταν πνιγμοί στο Αιγαίο, ενώ όσοι γλιτώνουν από τους πνιγμούς, στους οποίους οδηγούνται τόσο από το φράχτη του Έβρου όσο και από την αισχρή συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, καταδικάζονται να ζουν χειρότερα από ζώα σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Ακούσαμε και το φανταστικό ευτράπελο, από κυβερνητικό παράγοντα πριν από δύο μήνες με την παγωνιά, να μην ανησυχούμε που έξω έχει -2 βαθμούς διότι «οι σκηνές είναι θερμαινόμενες και  έχουν 14 βαθμούς στο εσωτερικό τους».

Αυτά τα πράγματα τα έλειπε παράγοντας «αριστερής» κυβέρνησης στην Ελλάδα. Και βέβαια είναι τουλάχιστον 5 πρόσφυγες που έχουν πεθάνει από το κρύο αυτές τις ημέρες της παγωνιάς, είναι και άλλοι οι οποίοι έχουν πεθάνει από κακή περίθαλψη υγείας και από κακές συνθήκες υγιεινής όλα αυτά τα χρόνια και μένουν σε σκηνές, όταν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, χώροι ικανοί να φιλοξενήσουν άστεγους, πρόσφυγες και Έλληνες, και δεν χρησιμοποιούνται, δεν επιτάσσονται, δεν απαλλοτριώνονται παρά το γεγονός ότι υπεραρκούν για να δώσουν λύση. Η ένταξη των παιδιών των προσφύγων στα σχολεία είναι ελλιπέστατη, 1.500 παιδιά επί συνόλου 20.000 μονάχα έχουν μπει στα σχολεία και αυτά  τα περισσότερα σε απογευματινά προγράμματα, λες και πρόκειται για υγειονομική ζώνη, οι 60.000 πρόσφυγες που ζουν στην Ελλάδα ζουν κάτω από τις συνθήκες που είπα πριν χωρίς να έχουν πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες και δομές και βεβαίως όλη αυτή η πολιτική αποτελεί στην πράξη υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας και απλώνει βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής.

Μια Χ.Α. και μια ακροδεξιά γενικά, η οποία αισθάνεται και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πολιτική υπεροχή απέναντι σε μια κυβέρνηση που συνεχίζει τις πολιτικές των προηγουμένων και εγγράφεται στο κατεστημένο  και δυστυχώς μετεξελίσσεται και σε αίσθηση ηθικής υπεροχής απέναντι σε μια κυβέρνηση απατεώνων. Και αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο όταν η κυβέρνηση την καταγράφει επίσημα στις δυνάμεις τις εθνικής ενότητας, με τις γνωστές επισκέψεις στο Καστελλόριζο ή σε δηλώσεις του ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, εκδηλώνοντας μια ανομολόγητη αναδρομική, όπως φαίνεται, πολιτική συμπάθεια για το κόμμα αυτό, δηλώνει ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί και πρέπει να ενταχθεί στο δημοκρατικό τόξο. Το ποιά είναι βέβαια η συμπεριφορά της Χ.Α., το βλέπουμε τώρα στα βίντεο τα οποία έρχονται από παλιά, τα βλέπουμε στις πρόσφατες εκδηλώσεις τους, το είδαμε και εχθές στη δίκη που γινόταν στην αίθουσα του Εφετείου Αθηνών, όπου με το βαθυστόχαστο πολιτικό σύνθημα «πουτάνας γιοί αναρχικοί», αυτοί οι αντίπαλοι του κατεστημένου οι οποίοι προσήλθαν για να παρακολουθήσουν τη δίκη, ξεκίνησαν μια σωρεία επεισοδίων που φυσικά κατέληξαν σε ξυλοδαρμό των αντιφασιστών από την αστυνομία και σε ρίψη δακρυγόνων μέσα στην αίθουσα, γιατί η αστυνομία επιτρέπει την είσοδο των χρυσαυγιτών σωρηδόν στη δίκη και τους αντιφασίστες τους έβαζε πέντε –πέντε.

Στους άλλους τομείς πολιτικής, να μιλήσουμε για τα Μ.Μ.Ε., όπου η κυβέρνηση ήρθε για να ανατρέψει τη διαπλοκή και το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθήσει να την αντικαταστήσει, δημιουργώντας νέα τζάκια και με πολύ άκομψο, άτεχνο και ουσιαστικά παράνομο τρόπο και αν καθιερώσει το numerus clausus σε άδειες για λίγους, όταν απελευθερώνονται όλα τα επαγγέλματα και βεβαίως με την ιδιωτική DIGEA η οποία είναι ο διαχειριστής και  πάροχος των συχνοτήτων να διατηρείται και να μην κρατικοποιείται. Και ακόμη με μια ΕΡΤ, την οποία την άνοιξε κάτω από την πίεση του κινήματος των εργαζομένων και όλου του κινήματος συμπαράστασης, αλλά μέρα με τη μέρα μετατρέπεται σε ένα κλασσικό κυβερνητικό κανάλι, όπως αυτά τα οποία είχαμε τον προηγούμενο καιρό.

Στην εκπαίδευση, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, συρρίκνωση της ειδικής αγωγής, εμμονή στην κατάρτιση και υποταγή στις ανάγκες της αγοράς ακόμη και για τα Πανεπιστήμια, σταδιακή και διαρκής υποχώρηση της δωρεάν παιδείας.

Στην υγεία, νοσοκομεία χωρίς  γιατρούς, χωρίς νοσοκόμους, φάρμακα, υλικό και στρώματα, προσλήψεις που όλο θα γίνουν, που εξαρτώνται από απίθανα μεγέθη, όπως τα ποσά που έδωσαν αυτοί που ήθελαν να πάρουν άδειες για τα κανάλια αλλά και που αυτές δεν γίνονται ποτέ, και που όποιος δεν έχει λεφτά να πηγαίνει σε ιδιωτική κλινική ή να πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση είναι προφανώς προγραμμένος.

Να μιλήσουμε για τα δημοκρατικά δικαιώματα και την καταστολή ; Κάθε μέρα δίκες, Κάθε μέρα δίκες διαδηλωτών, απεργών, καταληψιών, μαθητών, φοιτητών, αγροτών, διαδηλωτών της περιόδου των κινημάτων για τα μνημόνια, των διοδίων όπως έλεγα προηγουμένως. Οι τρομονόμοι και το βασικό νομικό οπλοστάσιο του αυταρχισμού και της καταστολής αμετάβλητο στη θέση του και όλοι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, αστυνομικοί, δικαστικοί, εισαγγελικοί και άλλοι, μετά από ένα πρώτο χρονικό διάστημα εύλογης αμηχανίας, όταν κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι οι οποίοι κάθονται στις υπουργικές καρέκλες απλώς είναι διακοσμητικά στοιχεία και το πραγματικό αφεντικό είναι οι ίδιοι έχουν πάρει αέρα και έχουν ξεσαλώσει όλο και περισσότερο. Το αποτέλεσμα ; Μέχρι και ένα ανήλικο παιδί, πράγμα που είχε να γίνει από τα χρόνια της Φρειδερίκης και το παιδομάζωμα, για τρεις ημέρες ήταν όμηρος του κράτους. Δεν είχαν τολμήσει να το κάνουνε όχι τον Κουφοντίναι και τη Σωτηροπούλου, ούτε στον Τσοχατζόπουλο και τη Σταμάτη, ούτε και σε άλλους γνωστούς ή μη που ήταν και οι δύο γονείς φυλακισμένοι, να πάρουν το παιδί τους και να τεθεί θέμα αν θα πρέπει ή όχι να ανατεθεί σε συγγενή της επιλογής τους η επιμέλειά του και να το έχουν επί τρεις ημέρες με άγνωστους ανθρώπους σε μια ψυχιατρική κλινική. Και αν δεν ξεσηκωνόταν, παρά την παγωνιά, σε όλη την Ελλάδα με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας έστω και χωρίς συντονισμό, δεν ξέρουμε που θα βρισκόταν το παιδί αυτό, τα είδαμε και αυτά επί ημερών - ο Θεός να την κάνει – «κυβέρνησης της αριστεράς».

Να μιλήσουμε για έννομη προστασία, που είναι η άλλη όψη της δικαιοσύνης ; Ότι όταν κάποιος θέλει να βρει το δίκιο του να πάει στα δικαστήρια ; Ξεχάστε το. Τα παράβολα και το κόστος είναι απαγορευτικό, η καθυστέρηση και η αρνησιδικία απόλυτη, αυτό που ονομάζεται δικαιοσύνη δηλαδή δικαστική εξουσία υπάρχει μόνο για την καταστολή και για τις τράπεζες και για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και για τις fast track διαδικασίες.

Να μιλήσουμε για την αυτοδιοίκηση; Που δεν τη λέμε πια τοπική, γιατί με τον Καλλικράτη δεν υπάρχει πια τοπική αυτοδιοίκηση με τη διεύρυνση των ορίων και των Δήμων και των Περιφερειών στα επίπεδα τα οποία τα έχει φέρει, Είναι γνωστό ότι ο Καλλικράτης αποτελεί από μόνος του μνημόνιο, είναι γνωστή η περικοπή του 1,5 δις από τους πόρους των δήμων, οι οφειλές του κράτους, η αδυναμία των δήμων να ασκήσουν κοινωνική πολιτική, και βεβαίως η εποπτεία που ασκείται η οποία τους σπρώχνει σε ιδιωτικοποιήσεις και στο να γίνονται οι δήμοι τα μοντέλα της πρόβας των κάθε είδους ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Να μιλήσουμε για το περιβάλλον ; Νομίζω ότι οι λέξεις εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση είναι αυτές οι οποίες περιγράφουν αυτό το οποίο συμβαίνει.

Γεννάται το ερώτημα: αυτά όλα τα βλέπουμε αυτά τα δύο χρόνια, τα βλέπαμε και τα προηγούμενα πέντε, ποιά είναι η προοπτική;   Γιατί, όπως έλεγα πριν, όλες οι δυνατές μορφές εναλλαγής κυβερνητικών σχημάτων έχουν δοκιμαστεί και έχουν παραγάγει την ίδια πολιτική. Θα έλεγε κανείς ότι το κοινοβουλευτικό εκκρεμές έχει εξαντλήσει την αριστερή του ταλάντωση και ετοιμάζεται, αν μη τι άλλο μηχανιστικά, με τη δύναμη της αδράνειας να γυρίσει πίσω. Να γυρίσει πίσω στο Μητσοτάκη, ο οποίος, λες και συμβολικά, αυτές τις ημέρες πραγματικά αυτό το οποίο κάνει πηγαίνοντας να επισκεφτεί τον Σόιμπλε, είναι σα να του λέει «άστο σε μένα θα τα κάνω καλυτέρα απ’ αυτούς, άρα πήγαινέ με σε εκλογές, θα είμαι καλύτερος».

Το θέμα είναι ότι σε αυτή την κίνηση της ρόδας υπάρχει πολύς κόσμος που την εγκαταλείπει, που απέχει, που παθητικοποιείται, που απογοητεύεται, που δεν θα πάει να ψηφίσει, όλο και περισσότερος κ.λ.π., η ρόδα όμως γυρίζει και δεν φτάνει μέχρι το Μητσοτάκη. Κινδυνεύει να φτάσει πολύ πιο πέρα και αυτό το βλέπουμε και στην Αμερική, το βλέπουμε και στις χώρες; Που έχουν γίνει ή πρόκειται να γίνουν εκλογές στην Ε.Ε. από το ποιές δυνάμεις φαίνεται να παίρνουν επάνω τους και θα το βλέπουμε ακόμη περισσότερο όσο είμαστε καθισμένοι και δεν μπορούμε να δώσουμε μια προοπτική.

Έχουμε την γνώμη ότι η προοπτική αυτή ή θα είναι αντικαπιταλιστική ή δεν πρόκειται να υπάρξει. Και το λέμε αυτό έχοντας τη συνειδητοποίηση ότι η οικονομική κρίση είναι καθοριστική όλων όσων συμβαίνουν και στην Ελλάδα και στον κόσμο. Είναι ένα γεγονός που δεν εξαλείφεται, δεν έχει, αυτό που λέγαμε, κυκλικό χαρακτήρα, εξαπλώνεται, αποκτά χαρακτήρα δομικό, καταλαμβάνει όλο και περισσότερες χώρες και δεν πρόκειται να σταματήσει. Ένα μέγεθος θα δώσω για να γίνω κατανοητός, το Παγκόσμιο Ετήσιο Ακαθάριστο Προϊόν του προηγούμενου έτους υπολογίζεται σε 65 τρισεκατομμύρια δολάρια σε όλο τον κόσμο και η αξία η ονομαστική αξία των χρηματιστηριακών τίτλων και τραπεζικών προϊόντων, τα οποία ενσωματώνουν υποτίθεται οικονομικές αξίες, είναι 850 τρις. Είναι δηλαδή 14 φορές παραπάνω. Όταν το ένα μέγεθος φτάσει να συγκρουστεί με το άλλο, κάτω από μια διαδικασία συγκυριακής σώρευσης χρεών, δημιουργούνται οι φούσκες οι οποίες σκάνε από την αδυναμία ρευστοποίησης, δημιουργούνται κρίσεις όπως η Lehman Brothers, όπως η ελληνική και όπως πάρα πολλές άλλες. Δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο.

Και υπάρχει και ο πολύ μεγάλος κίνδυνος του να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, όχι μόνο με την λεηλασία της εργατικής τάξης, αλλά και με έναν πόλεμο. Ουσιαστικά βρισκόμαστε σε ένα μη συντεταγμένο ακόμη και ακήρυχτο παγκόσμιο πόλεμο, του οποίου επεισόδια είναι και τα λεγόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Τουρκία και στη Γερμανία και σε διάφορες πόλεις, είναι και ο πόλεμος ο ίδιος, όπως διεξάγεται στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής, στη Λιβύη κ.λ.π. Λοιπόν, κάθε μέρα από μια σπίθα εξαρτάται το αν θα εξαπλωθεί παγκόσμια και είναι μια τάση αυτή για να λυθεί η κρίση, να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις, να αρχίσει ξανά από την αρχή ο κύκλος της πρωταρχικής συσσώρευσης, εκμετάλλευσης κ.λ.π. Ο πόλεμος είναι μια απειλή που πιάνει και τη γειτονιά μας. Αυτά που γίνονται με τον Ερντογάν, με τις αμφισβητήσεις, με το FIR, με τις πτήσεις κ.λ.π.

Ποιό είναι το ζητούμενο για να μπορέσουμε να πάμε σε μια αντικαπιταλιστική παρέμβαση; Ιδίως αυτόν τον καιρό που συζητείται ξανά το Grexit, αναζωπυρώνεται και ισχυροποιείται όλο και περισσότερο το κομμάτι εκείνο των Ελλήνων που δηλώνει ότι είναι ενάντια στο ευρώ στις διάφορες δημοσκοπήσεις και ποιά είναι η λύση;  

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε κόμμα της δραχμής, ούτε «ευρωσκεπτικιστές», είμαστε αντικαπιταλιστές και να εξηγήσω τί εννοώ :

Δεν είναι η λύση μόνο μια νομισματική αλλαγή μόνο ή μια νομισματική αλλαγή πρώτα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το 2010 έχει εκπονήσει και έχει απευθύνει στην ελληνική κοινωνία και στον αγωνιζόμενο κόσμο μια πρόταση την οποία συνοψίζει, λέγοντάς την μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Βασικοί άξονές του είναι ι: Η διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, η έξοδος από το ευρώ και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχω τη γνώμη ότι η σειρά με την οποία τα αναφέρω καθορίζει και την ιεράρχησή τους.

Δεν έχει για παράδειγμα κανένα νόημα η αλλαγή του νομίσματος όσο διατηρείται το χρέος και είναι ικανή μια διαφοροποίηση της ισοτιμίας να το μεγαλώσει. Αυτό ακριβώς είναι αυτό που θέλει ο Σόιμπλε και όλοι αυτοί. Ένα χρέος που έτσι και αλλιώς και στα σημερινά μεγέθη είναι αβίωτο σαν μια μόνιμη αφορμή και πρόσχημα πολιτικής και οικονομικής ομηρίας. Εκείνο που έχει πρωταρχική σημασία είναι η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, να πάψουμε δηλαδή το πλούτο που παράγουμε καθημερινά να τον δίνουμε στην τρόικα και να πάψουμε να επιτρέπουμε να τον εκμεταλλεύονται οι πλούσιοι.

Παράγουμε πλούτο ; Έχουμε πλούτο ; Για να το δούμε λίγο και αυτό γιατί ακούμε πολλά τον τελευταίο καιρό: δεν παράγουμε, δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, δεν έχουμε, δεν κάνουμε κ.λ.π. Λοιπόν, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (Α.Ε.Π.) της Ελλάδας πριν από την κρίση, το 2008 είχε φτάσει 240 δισεκατομμύρια € το χρόνο εκείνο, το 2015, μετά από τόσα χρόνια κρίσης έχει μειωθεί στα 180 δισεκατομμύρια €, αλλά αγαπητοί φίλοι 180 δις €, διαιρούμενα δια των 11 εκατομμυρίων ανθρώπων του ελληνικού πληθυσμού, αποδίδουν 16.500 € κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα ή 1.500 € περίπου τον μήνα κατά κεφαλή. Το οποίο σημαίνει ότι για μια τετραμελή οικογένεια, γιατί στον πληθυσμό περιλαμβάνονται και τα ανήλικα παιδιά, το αναλογούν μηνιαίο εισόδημα είναι περίπου 6.000 €. Υποθέτω ότι δεν ξέρετε πολλές τέτοιες οικογένειες και δεν ξέρουμε και εμείς.

 Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι περισσότερα από 3 εκατομμύρια επί συνόλου 5.400.000 μισθωτών και συνταξιούχων με εισοδήματα λιγότερα από 5.500 € το χρόνο, ότι η μερική απασχόληση  αποτελεί καθεστώς εργασίας για το 62% των προσλαμβανομένων. Ότι οι καταναλωτικές δαπάνες, τα 7 χρόνια από το 2008 έως το 2015 έχουν μειωθεί κατά 38%, ο δε δανεισμός των νοικοκυριών από 8%, λίγο πιο παλιά το 1980, έχει φτάσει στο 65% το 2016. Δεν είναι συνεπώς ότι δεν υπάρχει πλούτος. Πλούτος υπάρχει, αλλά η κατανομή του είναι το πρόβλημα και την κατανομή του δεν την έχει αγγίξει  η κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά την έχει επιτείνει σε ανισότητα.

Μιλάμε για ένα χρέος το οποίο, είπα και πριν, είναι πλασματικό, δεν έχει προκληθεί από τα σκάνδαλα και τις λοβιτούρες, όπως λένε οι φασίστες, βεβαίως υπάρχουν σκάνδαλα και λοβιτούρες αλλά το χρέος είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Αρκεί να θυμηθούμε ότι δεν είναι η Ελλάδα που χρωστάει 320 δις, 340 ήταν την περίοδο που μας έβαλε ο Παπανδρέου στο Καστελλόριζο και μετά από δύο PSI και μειώσεις κ.λ.π. ξαναμένει σχεδόν στα ίδια επίπεδα. Και πρέπει να πούμε ότι οι μειώσεις ήταν μια απάτη διότι οι μόνοι που έχασαν ήταν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τα αποθεματικά των δημοσίων οργανισμών  και τα λεφτά διάφορων μικροομολογιούχων  που τις οικονομίες τους τις επένδυαν σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ τα περισσότερα από τα ομόλογα των ξένων τραπεζών των fund και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εξαιρέθηκαν.

Να πούμε ότι το χρέος της Ελλάδας που είναι 180% επί του Α.Ε.Π., σαν ποσοστό επί του Α.Ε.Π. είναι μικρότερο π.χ. από το χρέος της Ιαπωνίας ή από το χρέος των Η.Π.Α. που είναι πάνω από 200% και αν πούμε ακόμα ότι και μέσα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση η Γαλλία χρωστάει 2,15 τρις ευρώ, η Ιταλία 1,3 τρις, η Ισπανία 800 δις  και δεν είναι συνεπώς το ελληνικό χρέος το πρόβλημα.

Είναι το ότι αν ξεφύγει το ελληνικό χρέος δημιουργούνται σοβαρότατοι όροι πολιτικής απειθαρχίας των υπολοίπων και ανατροπής της γερμανικής οικονομικής κυριαρχίας στην Ε.Ε., που έτσι και αλλιώς διακυβεύεται και από την Bundesbank η οποία είναι εκτεθειμένη  σε 45 τρισεκατομμύρια € σε τραπεζικά προϊόντα, ομόλογα κ.λ.π. και αναμένεται και σε αυτήν μια φούσκα όπως της Lehman Brothers.

Εκτός από τη στάση των πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών με τον έλεγχο των κεφαλαίων και τον εργατικό έλεγχο. Να σταματήσουν οι ανακεφαλαιοποιήσεις, οι οποίες πηγαίνουν στην τσέπη μετόχων, αρπακτικών και funds σε βάρος του δημοσίου. Να σταματήσει η εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και επιτέλους να διδαχτούμε το παράδειγμα της Κύπρου που ήταν γνωστό από το 2013, προτού οι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ αναλάβουν, όπου φάνηκε ποιά είναι τα περιθώρια να ασκεί κανείς αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στις δεσμεύσεις του ευρώ και της Ε.Ε. Οι Κυπριακές τράπεζες είχαν πράγματι έλλειμμα, έγινε ένα τελεσίγραφο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να σταματήσουν οι πληρωμές και να γίνει ανακεφαλαίωση με ζημιές των καταθετών (“Bail In”), η κυπριακή κυβέρνηση ζήτησε μια εβδομάδα προθεσμία, η προθεσμία δεν δόθηκε, οι τράπεζες κλείσανε, η Κύπρος ξέμεινε από μετρητό και αναγκάστηκαν στη συνέχεια να δεχθούν όλους τους μνημονιακούς όρους  που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τί σύμπτωση και αυτό η κυπριακή κυβέρνηση που έβαλε την Κύπρο στα μνημόνια ήταν η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης (Α.Κ.Ε.Λ.) που έβαλε τη χώρα της στα μνημόνια.

Ο αιώνιος κίνδυνος λοιπόν του bail in, δηλαδή του κουρέματος των καταθέσεων και του περιορισμού των κεφαλαίων και των ανακεφαλοποιήσεων προς όφελος όλων αυτών των ιδιωτικών συμφερόντων είναι αναγκαίο να αντιμετωπισθεί με κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο και κοινωνικό προσανατολισμό. Και από κοντά η κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, η ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων στρατηγικών μονάδων, η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και του υπερταμείου και η καθιέρωση εργατικού και κοινωνικού ελέγχου παντού.

Η έξοδος από το ευρώ. Που σημαίνει ανάσχεση της εξάρτησης, των υπερτιμήσεων και του πληθωρισμού. Να δώσουμε μια απάντηση και στους μύθους της έλλειψης ανταγωνιστικότητας, το ότι δεν παράγουμε αυτά που έλεγα πριν, να αναδείξουμε ότι για την αποβιομηχάνιση και τη συρρίκνωση του πρωτογενούς τομέα δεν φταίει κανένας άλλος παρά οι πολιτικές της Ε.Ε. στις οποίες η Ελλάδα υποτάχτηκε από το 1981 και να πούμε ότι ούτε σε ενέργεια, ούτε σε αγροτικά προϊόντα, ούτε σε φάρμακα, ούτε γενικά σε εισαγωγές η χώρα μας είναι εξαρτημένη από την Ε.Ε., ώστε να φοβάται να βγει από αυτήν.

Η έξοδος από την Ε.Ε, που επιβάλλεται όχι μόνο από οικονομικούς, αλλά και από πολιτικούς λόγους. Σημαίνει βήμα για την κατάργηση οικονομικών και πολιτικών δεσμεύσεων, σημαίνει βήμα ενάντια στην συνταγματοποίηση των μνημονίων που επιβάλλεται με τη συνθήκη της Λισσαβόνας και όλες τις επόμενες για καθιέρωση του 3% του πλεονάσματος σε κάθε προϋπολογισμό, σημαίνει να κάνουμε επιτέλους έναν απολογισμό των τελευταίων 35 χρόνων και να δούμε εάν ενοποιήθηκαν προς τα πάνω ή προς τα κάτω οι κοινωνικοί όροι διαβίωσης και των εργασιακών δικαιωμάτων μας και τον ίδιο απολογισμό να τον κάνουμε και για τις άλλες χώρες που μπήκαν στην Ε.Ε., αν ήταν για καλύτερο ή για χειρότερο. Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα σημαίνει μνημόνια, χρέος κρίση, ρατσισμό, ιμπεριαλισμό, πόλεμο, προσφυγιά.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορούμε να παλέψουμε για την επαναφορά του κοινωνικού κράτους των εργατικών, λαϊκών και δημοκρατικών κατακτήσεων, για ανατροπή και κατάργηση των μνημονίων, για σεισάχθεια στο ιδιωτικό χρέος  των λαϊκών οικογενειών και για την επαναφορά των υλικών όρων αμοιβής και εργασίας καθώς και για την επαναφορά των δικαιωμάτων μας στο επίπεδο που είχαμε κατακτήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια και που ανοικοδομούνται συνέχεια. Είναι ένας αγώνας ο οποίος φυσικά δεν αφορά όλες τις κοινωνικές δυνάμεις. Δεν αφορά την άρχουσα τάξη, αυτή φάνηκε με το δημοψήφισμα ότι σύσσωμη είναι με το ευρώ και την Ε.Ε. και τα μνημόνια, αφορά όμως τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους νεολαίους, όλους αυτούς που βλέπουν όχι μόνο προοπτική να μην έχουν μέσα από αυτή την πολιτική, αλλά η ζωή τους να εξαθλιώνεται, οι υποχρεώσεις τους να αυξάνονται και τα δικαιώματά τους να συρρικνώνονται μέρα με την ημέρα.

Και βεβαίως τίθεται το ερώτημα και με ποιές πολιτικές δυνάμεις ; Πρέπει να κάνουμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να ανατρέψουμε τα διάφορα «ΤΙΝΑ», αυτά τα διλήμματα μεταξύ εναλλαγών κυβερνητικής διαχείρισης  και απειλής ακροδεξιάς εκτροπής. Η αγωνία της πολιτικής διεξόδου είναι προφανής και τη νιώθει όλος ο κόσμος, όχι μόνο τώρα, την ένιωθε από τότε.

Τότε, το 2012 όταν η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είχε καταθέσει την πρότασή της στο κίνημα, ο κόσμος θέλησε να πιστέψει ότι με μια ψήφο θα λύσει το πρόβλημα. Είναι τόσο πραγματικό όσο το να πιστεύει κανείς ότι το οικονομικό του πρόβλημα θα το λύσει κανείς, όχι δουλεύοντας αλλά πηγαίνοντας να παίξει τζόκερ, τώρα που έχει και τζακ-ποτ κάθε Κυριακή και Πέμπτη.

Δυστυχώς, με την ψήφο ούτε μνημόνια σκίζονται, ούτε πολιτικές ανατρέπονται. Αυταπάτες καλλιεργούνται  και αυτές οι αυταπάτες πληρώθηκαν πολύ. Γιατί αν εκείνα τα χρόνια αντί για εκλογικές αυταπάτες και επανάπαυση υπήρχε μια ισχυροποίηση του αγωνιστικού πόλου των ανθρώπων του κινήματος η οποία να μπορεί κάθε μέρα να ανατρέπει την κυβερνητική πολιτική, να αποτρέπει οπισθοχωρήσεις και να δημιουργεί καταχτήσεις, σήμερα θα μπορούσε να επιβάλλει με καλύτερους όρους σε οποιαδήποτε κυβέρνηση τις απαιτήσεις της και να δημιουργεί τους όρους να έχει την εξουσία ο οργανωμένος λαός.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θεωρεί ότι είναι η μόνη δύναμη που αγωνίζεται ή μπορεί να αγωνισθεί  γι’ αυτά. Είναι πολλές οι προτάσεις κοινής δράσεις στο κίνημα και πολιτικής συνεργασίας, που όλα τα χρόνια της ύπαρξής μας έχουμε απευθύνει και το 2010 για τον αντιμνημονιακό αγώνα, και το 2012 και το 2014 για τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις και το 2016 για το ασφαλιστικό. Προτάσεις και σε συνδικάτα και σε αγωνιζόμενο κόσμο, προτάσεις και σε κόμματα όπως το Κ.Κ.Ε., η ΛΑ.Ε. κ.λ.π. Άλλοτε είχαν ανταπόκριση, άλλοτε όχι. Εκείνο το οποίο έχει σημασία είναι ότι και εμείς δεν αποτελούμε ένα κόμμα μονολιθικό μιας και μόνο άποψης. Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., ο τίτλος της είναι «Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή». Αποτελούμε ήδη συνεργασία και συνεπώς δεν θεωρούμε ότι κατέχει ο οποιοσδήποτε τη μία και μόνη αλήθεια.

Κλείνοντας,  δύο λόγια για την πολιτική πρόταση την οποία ο Σπύρος (Αλεξίου) θα αναπτύξει  περισσότερο,. Για να πούμε ότι με τα δεδομένα αυτά η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. απευθύνει μια πρόσκληση αφενός για κοινή πάλη για την ανατροπή της μνημονιακής επίθεσης και στα οικονομικά και στα εργασιακά και στις ιδιωτικοποιήσεις και ενάντια στο φασισμό και τη συμπαράσταση στους πρόσφυγες και από την άλλη μία πρόσκληση για διάλογο στις πολιτικές δυνάμεις που αισθάνονται την ανάγκη αντικαπιταλιστικής ανατροπής και πάλης από τα αριστερά ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα, διάλογο για την πολιτική ενότητα και την αντικαπιταλιστική προοπτική.

Έχουμε μηνύματα που πραγματικά είναι επικίνδυνα, που πάνε τη ροή των πραγμάτων προς την ακροδεξιά, όχι γιατί ο κόσμος είναι φασίστες, αλλά γιατί οι φασίστες εκμεταλλεύονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια που το κατεστημένο την εκτρέπει προς τα εκεί, παριστάνουν τον αντίπαλο του κατεστημένου και καταφέρνουν να δίνουν ποσοστά σε δημοσκοπήσεις και εκλογές. Το πραγματικό νόημα ακόμη και της εκλογής του Τράμπ είναι ότι ο κόσμος δεν θέλει να πάει εκεί που τον πάνε. Και δεν είναι μόνο η ψήφος, είναι ότι δεν έχει ξαναγίνει ποτέ σε όλον τον κόσμο εκατομμύρια διαδηλωτές να αποδοκιμάζουν ένα νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ και μέσα στην ίδια του τη χώρα και έξω από αυτήν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μια δύναμη διεθνούς συσπείρωσης απέναντι στην απειλή του πολέμου και ρατσισμού και φασισμού και της κρίσης και το ‘χουμε ανάγκη αυτό. Γιατί είναι οι μικροί αγώνες, εντός εισαγωγικών μικροί αγώνες, που έρχονται, θα σταθώ σε έναν στις 18 Μάρτη που πρέπει αν είμαστε όλοι στην Ομόνοια στις 3 το μεσημέρι στα πλαίσια μια κινητοποίησης που διεξάγεται την ίδια μέρα παγκόσμια και σε 8 πόλεις της Ελλάδας ενάντια στο ρατσισμό, στον πόλεμο, ενάντια στον αποκλεισμό των προσφύγων, για ανοιχτά σύνορα και για να πέσουν οι φράχτες και ενάντια στους φασίστες βέβαια, στις κινητοποιήσεις που γίνονται όλον αυτόν τον καιρό και για τα εργασιακά και για τους καταυλισμούς των προσφύγων και τη συμπαράσταση σε αυτούς και για τα διάφορα τοπικά και γενικά μέτωπα.

 Εάν εν πάση περιπτώσει θέλουμε να βλέπουμε μια προοπτική στο μέλλον θα την αντλήσουμε και από το παρελθόν, φέτος που έχουμε τη συμπλήρωση των 100 χρονών από την Οκτωβριανή επανάσταση, μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ανθρωπότητα που ναι μεν δεν είχε την εξέλιξη που θα έπρεπε, δεν τελείωσε όμως τίποτε στην ιστορία, ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν ένα καθεστώς που μας έκανε πράγματι να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε αριστεροί, πρέπει να πούμε όμως ότι είχε καταφέρει πολλά περισσότερα από αυτά που γκρεμίζει ο σημερινός υπαρκτός καπιταλισμός και που νομίζω ότι αυτή η ιστορία πρέπει να μας διδάξει και να δείξει το δρόμο για το μέλλον.

Σας ευχαριστώ.

Αγία Παρασκευή, 15/2/2017

Κώστας Παπαδάκης