Ψυχές και σώματα δεμένα στα σύγχρονα κολαστήρια

Ο θάνατος μιας γυναίκας με βαριά αναπηρία, που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Λοιμωδών, ενώ είχε μεταφερθεί πρόσφατα από το θεραπευτήριο χρονίων παθήσεων Σκαραμαγκά, και οι εικόνες μηχανικής καθήλωσης των ανθρώπων εκεί κινητοποίησε τις αστικές φυλλάδες να καταγγείλουν το γεγονός τηρώντας, ως συνηθίζουν, σιγή ιχθύος τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου για τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία και χρόνια πάσχοντες στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή της χώρας. Πρόσφορο και το έδαφος για αντιπαραθέσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λοιπών αστικών κομμάτων μπροστά στο θάνατο ενός ανθρώπου που η ζωή του πέρασε με υποσχέσεις επί υποσχέσεων για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον!Ο καβγάς μεταξύ τους εστιάστηκε στο αν το κτήριο Σκαραμαγκά ήταν κατάλληλο για να συνεχίσουν να διαβιούν εκεί οι περιθαλπόμενοι, που ούτως ή άλλως αποτελούσε επί δεκαετίες αποθήκη ψυχών, εάν ανήκει ή δεν ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, εάν το Λοιμωδών είναι καταλληλότερο και άλλα τέτοια ερωτήματα που μακράν απέχουν από την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν διαχρονικά τα άτομα με βαριές αναπηρίες.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε αυτό το κακογούστο σκηνικό συζητήσεων που δεν πηγαίνουν στην πηγή του κακού και δεν αναζητούν τις αιτίες που άνθρωποι με βαριές αναπηρίες και οι οικογένειές τους βιώνουν τις πιο σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, λαμβάνοντας συνεχείς δακρύβρεχτες υποσχέσεις κυβερνώντων και ανευθυνοϋπεύθυνων αρμοδίων. Κανείς δε μίλησε για την ψήφιση κι εφαρμογή των μνημονίων, που κάνει όλες τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια να κλείνουν νοσοκομεία και δομές υποστήριξης, μεταξύ αυτών και το Λοιμωδών, ή για το μεγάλο ζητούμενο της συνεχούς μείωσης του προσωπικού, κατ’ επιταγή των δανειστών της χώρας. Φυσικά, ούτε κουβέντα για την αναγκαιότητα να προσληφθεί, όχι μόνο επαρκές σε ποσότητα προσωπικό, αλλά εξειδικευμένο προσωπικό, που δεν θα ενστερνίζεται τις βάρβαρες και απεχθείς μεθόδους ενός συστήματος που θέλει να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια μεθόδους εξευτελιστικές που βλέπουν τον ανάπηρο ως άβουλο ον χωρίς κοινωνική υπόσταση.

Κανένας τους δεν αναφέρθηκε στην πρακτική της μηχανικής καθήλωσης/φυλάκισης που ζει και βασιλεύει και μάλιστα έχει πολλούς νεκρούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αφού στο μόνο που αρκούνται είναι στην παράθεση εικόνων για να διεγείρουν το συναίσθημα της ελληνικής κοινωνίας προς αύξηση της ακροαματικότητάς τους.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θυμίζει :

• Το Φλεβάρη του 2013 στο οικοτροφείο Αθηνά της ΠΕΨΑΕ πέθανε ένας 56χρονος ασθενής από τη φωτιά που είχε βάλει άλλος ασθενής, γιατί οι πόρτες τη νύχτα κλειδώνονταν και δεν μπορούσε να φύγει.

• Το Μάιο του 2015 στο Δαφνί ασθενής που ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι του για 2 χρόνια λύθηκε και σκότωσε το διπλανό του, που ήταν κι αυτός δεμένος.

• Το Σεπτέμβρη του 2015 επίσης 3 ψυχικά πάσχοντεςστο Δαφνί κάηκαν ζωντανοί και άλλοι 3 τραυματίστηκαν από φωτιά που έβαλε ασθενής. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν δεμένοι καθημερινά για μήνεςστα κρεβάτια τους και οι νοσηλευτές και οι πυροσβέστες δεν πρόλαβαν να τους λύσουν. Οι ασθενείς δένονταν γιατί δεν επαρκούσαν οι νοσηλευτές, καθώς η χρηματοδότηση του ψυχιατρείου το 2010 ήταν 23 εκατομμύρια ευρώ, ενώ εκείνη τη χρονιά ήταν 11 εκατομμύρια, ενώ οι ελλείψεις προσωπικού ξεπερνούσαν το 50%. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ο υπουργός Υγείας Ξανθός φέρουν ακέραιες τις ευθύνες γι΄αυτούς τους νεκρούς, μιας και αντί να ανατρέψουν την κατάσταση υπέγραψαν τρίτο μνημόνιο.

• Έως και το 2017 το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, που φιλοξενεί παιδιά κι ενήλικες με αυτισμό και νοητική αδυναμία, συνέχιζε να λειτουργεί ως αποθήκη ψυχών με μηχανικές καθηλώσεις και πρακτικές απάνθρωπες και κατακριτέες σε διεθνές επίπεδο. Τώρα γίνεται προσπάθεια να εξομαλυνθεί η κατάσταση, η χρηματοδότησηόμως είναι ιδιωτική με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί μόλις τελειώσει.

Η μηχανική καθήλωση/φυλάκισηείναι ότι πιο απάνθρωπο μπορεί να υποστεί κάποιος, είναι απαράδεκτο κι απερίγραπτο βασανιστήριο, είτε εφαρμόζεται σε παιδιά ή σε ενήλικες, και δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού. Είναι βασικά απότοκο μιας αντίληψης δεκαετιών απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες, ψυχικές παθήσεις, σύνδρομα και εξάρτηση από ναρκωτικά που λέει ότι είναι κατώτεροι, δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και άρα δεν πρέπει να έχουν ανθρώπινη αντιμετώπιση, οπότε τους αξίζει να βρίσκονται πεταμένοι σε αποθήκες ψυχών. Αντίστοιχα, επί δεκαετίες το κίνημα των εργαζομένων στην ψυχική υγεία και την ειδική αγωγή δίνει μάχες για να αλλάξει η κατάσταση αυτή και να υπάρξει πραγματική αποασυλοποίηση.

Η επιβολή της κρίσης του καπιταλισμού στις πλάτες των εργαζόμενων, τα μνημόνια κι η σχεδόν δεκαετία κατακόρυφης μείωσης των προϋπολογισμών στην ειδική αγωγή (το 2009 ο προυπολογισμός ήταν 25 εκατομμύρια και φέτος είναι 7) έχουν απογειώσει όλες αυτές τις απαράδεκτες αντιλήψεις και συμπεριφορές: οι οικογένειες τσακισμένες από την φτώχεια, την ανεργία, το οικονομικό βάρος και το χρόνιο άγχος φροντίδας αυτών των παιδιών τα αφήνουν στα ιδρύματα, οι ελάχιστοι εργαζόμενοι σε δομές εκπαίδευσης και θεραπείας των ανθρώπων αυτών αμείβονται με ψίχουλα και συχνά μένουν απλήρωτοι για χρόνια, όπως στην ΠΕΓΚΑΑΠ (2 χρόνια), στο Μαργαρίτα, στον Ερμή και στο Χατζηπατέρειο (1,5 χρόνο) κ.α, καταλήγουν όλοι μαζί να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και οι άνθρωποι αυτοί αφήνονται στο έλεος τους. Η διαχρονική υποχρηματοδότηση του συστήματος πρόνοιας και η απουσία δημόσιων υποστηρικτικών δομών για άτομα με αναπηρία οδήγησε εδώ και δεκαετίες τους ίδιους τους γονείς να αναγκαστούν να ιδρύσουν και να λειτουργήσουν από μόνοι τους τέτοιου είδους δομές υποστήριξης των παιδιών τους «ζητιανεύοντας» ψίχουλα από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Υγείας και Εργασίας. Εδώ και χρόνια παίζεται ένα θρίλερ για τη διασφάλιση των πόρων λειτουργίας των Στεγών Υποστηριζόμενης διαβίωσης ατόμων με αναπηρίες (ΣΥΔ ΑμεΑ) οι οποίες ξεκίνησαν με χρηματοδοτούμενους πόρους από το Γ΄Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης και τα ΕΣΠΑ. Οι ελάχιστες ΣΥΔ, που δε καλύπτουν ούτε το ένα χιλιοστό των αναγκών της χώρας, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο κλείσιμο τους με ότι σημαίνει αυτό για τους διαβιούντες και τις οικογένειές τους. Αστείο θα ήταν να φαντάζεται κανείς ότι στις ΣΥΔ ατόμων με αναπηρία έχουν θέση ανασφάλιστοι άνθρωποι με βαριές αναπηρίες.

Είναι άμεση κοινωνική αναγκαιότητα λοιπόν να υπάρξει ένα καθολικό και ως εκ τούτου δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης και θεραπείας των παιδιών αυτών, καθώς και των ανθρώπων με ψυχικές παθήσεις ή/και εξάρτηση από ουσίες, με χιλιάδες προσλήψεις θεραπευτών και εκπαιδευτικών, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες, με κατάρτιση θεραπευτικών πρωτοκόλλων, με δημιουργία εκατοντάδων νέων δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας πανελλαδικά (κι όχι ασύλων) και με την παροχή ουσιαστικής στήριξης στις οικογένειες τους (οικονομική, θεραπευτική και δικαιωματική) να μην ξαναδούμε ποτέ τέτοιες εικόνες και να μην υπάρξει κανένα άλλο παιδί ή ενήλικας που να βιώσει τέτοιες απάνθρωπες συνθήκες.

Καμία ανοχή στις εγκληματικές πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και στις ψευδεπίγραφες υποσχέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων αναθέτοντας την καλυτέρευση της ζωής μας στο ΜΕΛΛΟΝ. Πρέπει να σπάσουμε την ΤΙΝΑ τους, πρέπει να τσακίσουμε το καπιταλιστικό σύστημα, πρέπει να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας αν δε θέλουμε να ξαναδούμε νεκρά και φυλακισμένα παιδιά κι ενήλικες.

 ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΥΓΕΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ