Χαιρετισμός της ΟΚΔΕ στην 4^η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σύντροφοι, ευχόμαστε καλή επιτυχία στις εργασίες σας.

Διανύουμε οριακές στιγμές. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος εκρήγνυται, όπως δείχνουν ο θρυμματισμός και οι τεράστιες ανισορροπίες της παγκόσμιας οικονομίας, η κορύφωση των ανταγωνισμών και οι ανοιχτές συγκρούσεις. Όχι μόνο οικονομικές αλλά και στρατιωτικές, σε σειρά από μέτωπα ανανεωμένης επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που χτυπιέται με άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας (Ρωσία, Κίνα). Η γενίκευση του πολέμου απειλεί την ανθρωπότητα.

Η οικολογική καταστροφή, η νέα αυτομάτιση της παραγωγής (δυστυχώς σε βάρος της ζωντανής εργασίας), οι φαραωνικές ανισότητες, οι τεράστιες μάζες πλασματικών κεφαλαίων, αλλά και η επέλαση της πολιτικής κρίσης, δείχνουν την προσέγγιση των ιστορικών ορίων του καπιταλιστικού συστήματος. Τις κτηνώδεις επιθέσεις που έχει να αντιμετωπίσει η εργατική τάξη – και στοχεύουν στη συντριβή της.

Το παγκόσμιο εργατικό κίνημα αντιμετωπίζει μια σύνθετη κατάσταση. Αφενός προετοιμάζονται οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για ένα νέο επαναστατικό κύμα, όπως φαίνεται και στους αγώνες σε παγκόσμια κλίμακα από τις ΗΠΑ μέχρι την ίδια την Κίνα. Αφετέρου, η ανασυγκρότηση–ανασύνθεσή του δυσκολεύεται, από τις αλλαγές στην εργατική τάξη, το «νεκρό βάρος» της κατάρρευσης της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού, τη διάλυση πολλών ρεφορμιστικών και κεντριστικών ρευμάτων – μέσα σ’ αυτό, την ατιμωτική διάλυση του άλλοτε βασικού διεθνούς ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού, της Ενιαίας Γραμματείας.

Ωστόσο, κάνοντας έναν ιστορικό αλλά και επίκαιρο απολογισμό στα 50 χρόνια του Μάη του 1968 (για τον οποίο υπάρχουν και διάφορες τοποθετήσεις), την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι διεθνώς το τροτσκιστικό ρεύμα (στις διάφορες εκφράσεις του) είναι από τα ελάχιστα με δυνάμεις αξιόλογες ή αυξανόμενες, που παίζουν σημαντικό ρόλο στους αγώνες, στις διεργασίες ανασυγκρότηση–ανασύνθεσης του κινήματος. Μια υπόμνηση ότι για την αναγέννηση του επαναστατικού μαρξισμού δεν αρκεί η εγκυρότητα του Μαρξ, αλλά απαιτείται συνολική επάνοδος (και βέβαια παραπέρα επεξεργασία) στην επαναστατική θεωρία, στρατηγική και τακτική του μπολσεβικισμού και της 3^ης Διεθνούς, της 4^ης Διεθνούς, των Λένιν και Τρότσκι.

Ο ελληνικός καπιταλισμός μπαίνει σε μια ζοφερή φάση. Παρά το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης της Εργασίας που εγκαθιδρύθηκε και διαμορφώνεται με τα Μνημόνια, όλες οι στρατηγικές παράμετροι δείχνουν την κρίση αναπαραγωγής του, την υποβάθμισή του στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Νέα σοκ ύφεσης και οικονομικής αποδιοργάνωσης, μέτρα και εξελίξεις καταστροφικές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται μπροστά μας. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο, που να περιλαμβάνει και την αναγκαία αλλαγή προσανατολισμού της χώρας, πέρα από τη διαιώνιση της μνημονιακής υπερκμετάλλευσης, μιας αρπακτικής διαχείρισης της κρίσης. Ταυτόχρονα παραδέρνει σε μια σύγκρουση αστικών «φατριών», όπου παίζουν ρόλο όλο και πιο μαφιόζικα κομμάτια, χωρίς να βρίσκεται ένα σημείο σταθεροποίησης/ισορροπίας.

Αυτή η συνολική αποσύνθεση της αστικής πολιτικής, προοιωνίζεται αντιδραστικές πολιτικές εξελίξεις –κυρίως μια ακόμα πιο βαθιά αντιδημοκρατική αναδίπλωση, ένα ακόμα πιο τερατώδες κράτος έκτακτης ανάγκης, με την αντιδραστική ιδεολογία «νόμος και τάξη», ενάντια στις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, ίσως ακόμα και στον πυρήνα των εργατικών οργανώσεων, με όρους νέου Ιδιώνυμου, αν το επιτρέψουν οι ταξικοί συσχετισμοί.

Το εργατικό κίνημα, ειδικά στις οργανωμένες μορφές του, βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Οι μεγάλες αλλαγές στη συγκρότηση της εργατικής τάξης (με τα νέα, πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια να γίνονται πλειοψηφία) μεγαλώνουν την αστάθεια, δημιουργούν όμως και πολλές νέες δυνατότητες. Κύρια το πρόβλημα βρίσκεται στην έως και εγκληματική πολιτική των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων. Ξεχωρίζει αυτή του μηχανισμού του ΚΚΕ, που σε συγχορδία με τις αστικές επιδιώξεις, προσπαθεί να ελέγξει πλήρως το κίνημα, οδηγώντας σε παράλυση και διάλυση ότι δεν είναι «δικό του», εξαπολύοντας άθλιες συκοφαντίες ή και τραμπούκικες επιθέσεις. Κάθε ακολουθητισμός προς το ΚΚΕ είναι τραγικά αδιέξοδος, αυτή η επίθεση μπορεί και πρέπει να ηττηθεί!

Η κρίση στις δυνάμεις της υπόλοιπης αριστεράς οφείλεται κατά βάση σε μια πολιτική που παίρνει –διαστρεβλωμένα– το όνομα «συμμαχίες» και «μέτωπα», σε μια λαϊκομετωπική και ΕΑΜική κουλτούρα, που ιστορικά έχει αποδειχτεί ολέθρια για το εργατικό κίνημα της χώρας μας (και όχι μόνο) και που δεν έχει καμία σχέση με την επαναστατική μετωπική πολιτική.

Η ανασύνταξη των δυνάμεων μιας επαναστατικής αριστεράς απαιτεί στοιχειωδώς (μεταξύ πολλών άλλων): α) Μια ενωτική πολιτική, ενάντια στον ακραίο κατακερματισμό που σήμερα επικρατεί (ακόμα και στις πιο στοιχειώδεις κινητοποιήσεις). Την αποφασιστική αντιμετώπιση εκφυλιστικών φαινόμενων ανάμεσα σε οργανώσεις του κινήματος. Αυτή είναι προϋπόθεση για όλους εμάς που αναφερόμαστε στην εργατική δημοκρατία, μια σημαία που το ρεύμα όπου ανήκει η ΟΚΔΕ την υπεράσπισε με το αίμα του. β) Μια ταξικά ανεξάρτητη, διεθνιστική πολιτική στις συγκρούσεις στην περιοχή μας, ιδιαίτερα όπου εμπλέκεται ο ελληνικός καπιταλισμός (Μακεδονικό, ελληνοτουρκικά). Μπορεί οι συσχετισμοί να έχουν αλλάξει υπέρ του τουρκικού καπιταλισμού, αλλά αυτό δεν αναιρεί την αντιδραστικότητα της ελληνικής μπουρζουαζίας, κυρίως το ότι, αν και ψοφοδεής, γαντζώνεται στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του (Ισραήλ–Αίγυπτος), δηλ. του πιο επιθετικού και επικίνδυνου μπλοκ. Έτσι, κάθε υπεράσπιση των αστικών συνθημάτων όπως των «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων» ή οι αναφορές στην «επιθετικότητα των άλλων» κ.λπ., με πρόσχημα (και όχι με πραγματικό περιεχόμενο) την προστασία των λαών, όπως πρωτοστατεί το ΚΚΕ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ολόψυχη στοίχιση με τον αστικό εθνικισμό, δεν έχει τίποτα κοινό με την πολιτική των διεθνιστών, τη μόνη πραγματικά κομμουνιστική, της «μετατροπής του πολέμου σε επανάσταση».

Η ΟΚΔΕ, έχοντας βγει λίγες μέρες πριν από τη δική της Συνδιάσκεψη, θα συμβάλλει, όπως έκανε πάντα, στην ανάπτυξη της ενότητας και των αγώνων – και προς αυτές τις κατευθύνσεις. Πάνω απ’ όλα, με ορίζοντα να οικοδομηθεί μια στέρεα κομμουνιστική δύναμη, όχι «πλατιά μορφώματα» που αλέστηκαν πανευρωπαϊκά και παγκόσμια από τις μυλόπετρες της κρίσης ή πρόδωσαν οδυνηρά την εργατική τάξη. Η συμβολή όλων των αγωνιστών σ’ αυτό το τιτάνιο καθήκον θα είναι κρίσιμη.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς,

ΟΚΔΕ