Όλες, όλα και όλοι στις 8 Ιούνη στο Σύνταγμα!
Μια συγκλονιστική χρονιά από το περσινό Pride τιμάται στις φετινές διαδηλώσεις υπερηφάνειας. Μια χρονιά όπου το πολύχρωμο κίνημα βρέθηκε δεκάδες φορές και με δεκάδες αφορμές στο δρόμο. Με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για την καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ, δημιούργησε ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης, που δηλώνει πως δε θα κάνει πίσω μέχρι τη δικαίωση. Η δολοφονία του Ζακ τον περασμένο Σεπτέμβρη ανέδειξε με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη σαπίλα ενός συστήματος που συγκαλύπτει και μιας αστυνομίας που περηφανεύεται για το όργιο βίας. Ταυτόχρονα όμως έφερε στην επιφάνεια και μια τεράστια αλληλεγγύη στους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους από εκατοντάδες χιλιάδες, από εργατικά σωματεία, συλλογικότητες, φοιτητές/τριες και μαθητές/τριες.
Πολύχρωμα μπλοκ συμμετείχαν στους μεγάλους αντιφασιστικούς και αντιρατσιστικούς σταθμούς, όπως η διαδήλωση της 15 Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα και η διεθνής συνάντηση αντιφασιστικών κινημάτων τον Οκτώβρη. Ήταν παρόντα επίσης στην πορεία του Πολυτεχνείου, στο διεθνή αντιρατσιστικό συντονισμό στις 16 Μάρτη, αλλά και στην κινητοποίηση στο Εφετείο για την καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής τον Απρίλη.
Το κίνημα συμμετείχε επίσης στην οργάνωση της απεργιακής 8 Μάρτη, στηρίζοντας τις μάχες για ίση αμοιβή για ίση εργασία, την πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις και τα δικαιώματα των τρανς γυναικών. Συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στις προτεινόμενες αλλαγές του Ποινικού Κώδικα που ρίχνουν στα μαλακά βιαστές και φασίστες.
Στο εξωτερικό, τα κινήματα ενάντια στις διακρίσεις φουντώνουν από την Αμερική του Τραμπ μέχρι τη Βραζιλία του Μπολσονάρο, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Αγγλία κοκ. Μέσα σε συνθήκες όπου οι από πάνω προσπαθούν να μας πείσουν πως οι αγώνες μας δεν μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς, το πολύχρωμο κίνημα μαζί με την εργατική τάξη αποδεικνύει καθημερινά πως η ελπίδα βρίσκεται στις μάχες που δίνουμε.
Μέσα στην περίοδο της πιο μεγάλης κρίσης των από πάνω, στις τράπεζες, στις κυβερνήσεις και στους θεσμούς τους, το φετινό Pride γυρνάει στη γέννηση του ΛΟΤΑΚΙ+ κινήματος. Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Stonewall. Στις 28 Ιούνη 1969, ένας (συνηθισμένος) έλεγχος της αστυνομίας στο μπαρ Stonewall Inn της Νέας Υόρκης πήρε μια διαφορετική τροπή. Η αγανάκτηση από τις συνεχείς επισκέψεις της αστυνομίας στο μεγαλύτερο γκέι μπαρ οδήγησε σε ολονύχτιες συγκρούσεις. Η μαχητική διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων ξαναμπήκε στην ατζέντα του κινήματος.
Το Stonewall συνέβη σε μια περίοδο κατά την οποία η εργατική τάξη και η νεολαία της Αμερικής βρίσκονταν σε αναβρασμό. Ήταν η εποχή του αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στην αμερικάνικη εισβολή στο Βιετνάμ. Την περασμένη χρονιά είχε γίνει η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενώ το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων βρισκόταν σε άνοδο. Ο γαλλικός Μάης του ’68 έδινε έμπνευση σε διεθνές επίπεδο. Ταυτόχρονα, όμως, ξεδιπλώνονταν και οι επιθέσεις της κυρίαρχης τάξης που λυσσαλέα προπαγάνδιζε πως η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική ασθένεια.
Όλα αυτά συνετέλεσαν στη γέννηση ενός μαχητικού ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, που συνδέθηκε με την εργατική τάξη και τα κινήματα αντίστασης. Κέρδισε τη συμπαράσταση χιλιάδων και βγήκε δυναμικά στους δρόμους. Μέσα από αυτό δημιουργήθηκαν και οι μεγαλύτερες οργανώσεις, όπως το GLF (Gay Liberation Front) – η ονομασία του παρέπεμπε στη βιετναμέζικη αντίσταση. Δήλωνε ανοιχτά τον επαναστατικό προσανατολισμό του: “Είμαστε μαζί με όσους καταπιέζονται από αυτή την σάπια, βρώμικη, αισχρή, γαμημένη καπιταλιστική συνομωσία”! Μέσα από τις κινητοποιήσεις αναδείχτηκαν επίσης σπουδαίες τρανς ακτιβίστριες, όπως η Sylvia Rivera και η Marsha Johnson, οι οποίες εμπνεύστηκαν και έφτιαξαν το STAR (Street Transvestite Action Revolutionaries).
Αυτή η περίοδος και η φωτιά των νέων οργανώσεων βοήθησαν στην οργάνωση των πρώτων πολύχρωμων οργανώσεων και εδώ, στον απόηχο της χούντας. Έχουμε πίσω μας ως κίνημα μια τεράστια, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που αναδεικνύει την ταξική προέλευση της καταπίεσης των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων και δείχνει το δρόμο για να παλέψουμε μέχρι να την τσακίσουμε. Μας δείχνει το πώς οι άρχουσες τάξεις διαχρονικά προσπάθησαν να μας διαιρέσουν – είτε προσπαθούν να καταστείλουν τις ζωές, το φύλο και τη σεξουαλικότητά μας δημιουργώντας αντιεπιστημονικά παραμύθια, είτε “επιβάλλουν” τον αποκλεισμό μας από τη δουλειά, την υγεία, την παιδεία. Όμως, η ιστορία του κινήματος αποκαλύπτει και τις αντιστάσεις ενός ολόκληρου κόσμου που καταπιέζεται από το ίδιο σύστημα. Όταν αυτές ενώνονται, μπορούν να τσακίσουν τους πιο σκληρούς νόμους και τις πιο συντηρητικές ιδέες.
Στη σημερινή περίοδο έχουμε μπροστά μας αντίστοιχες προκλήσεις. Σαφώς τα τελευταία χρόνια έχουμε κερδίσει πολλά. Όμως, η κρίση, οι πολιτικές της λιτότητας, οι ανταγωνισμοί, ο ρατσισμός κι ο σεξισμός του συστήματος είναι απειλές που χρειάζονται συνολική απάντηση. Μπορούμε να διαλύσουμε το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Για να το καταφέρουμε αυτό, όμως, δεν αρκούν η ορατότητα, η προοδευτική εκπροσώπηση και η ατομική στάση. Χρειάζεται η οργανωμένη εργατική τάξη που μπορεί να πάει τη μάχη μέχρι το τέλος. Η στήριξη των Pride από εργατικά συνδικάτα, όπως έγινε πέρυσι με την ΕΙΝΑΠ και τους γιατρούς των νοσοκομείων ή πρόπερσι με την ΑΔΕΔΥ, έδωσαν τεράστια δύναμη και ώθηση στους αγώνες μας. Το υγειονομικό κίνημα πρωτοστάτησε στη μάχη για τη δικαίωση του Ζακ, σπάζοντας τις προσπάθειες συγκάλυψης. Η ΑΔΕΔΥ, δύο χρόνια μετά το Pride 2017, προχώρησε στην απόφαση για απεργία στις 8 Μάρτη, τη Διεθνή Ημέρα των Γυναικών. Είναι προχωρήματα που μας δίνουν έμπνευση και κατεύθυνση για το πώς μπορούμε να νικήσουμε!
Το ίδιο διεκδικούμε να γίνει και φέτος: θέλουμε τη στήριξη των συνδικάτων στο Athens Pride 2019 (8 Ιούνη στην πλατεία Συντάγματος), με αποφάσεις συμμετοχής και συνέχεια της συζήτησης που άνοιξε η απεργιακή 8 Μάρτη. Πενήντα χρόνια από το Stonewall, η εξέγερση είναι ξανά επίκαιρη!
Καλέστε τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις συλλογικότητές σας να συμμετέχουν οργανώμενα στις φετινές διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις και ελάτε να παλέψουμε μαζί ενάντια στο σύστημα που γεννά τις διακρίσεις!
