΄

Την Τετάρτη 21 Οκτώβρη ξεκινά η δίκη των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου / Zackie Oh. Η δικαίωση για τον Ζακ είναι μια μεγάλη και δύσκολη μάχη αλλά ξέρουμε ότι το κίνημα μπορεί να το καταφέρει όπως με τη καταδίκη της Χρυσής Αυγής στις 7 Οκτώβρη!

 

Έχοντας επιεική μεταχείριση από τις αρχές, ήδη από το παραπεμπτικό βούλευμα, οι Σ. Δημόπουλος και Α. Χορταριάς, καθώς και τέσσερις αστυνομικοί θα δικαστούν για θανατηφόρο σωματική βλάβη. Η αρχική δικογραφία δεν είχε καμία αναφορά στη βιαιότητα της επίθεσης σε βάρος του Ζακ, ενώ περιέγραφε μια “απόπειρα ληστείας", παρά το ότι κανένα σχετικό στοιχείο δεν υπήρχε. Με στοχευμένες “διαρροές” από “αστυνομικές πηγές”, τις επόμενες ημέρες συνεχίστηκε η προσπάθεια των ΜΜΕ να διαστρεβλωθεί η αλήθεια. Η δικογραφία έχει πολλά κενά, από το υλικό των καμερών μέχρι τους αυτόπτες μάρτυρες.

 

Οι δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους μετά τις απολογίες τους. Μέχρι και σήμερα οι αστυνομικοί δεν έχουν υποστεί πειθαρχικές ποινές. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Α. Χορταριάς αισθάνεται την άνεση να κυκλοφορεί στον τόπο του εγκλήματος και να συνεχίζει να τραμπουκίζει. Το καλοκαίρι και τον Δεκέμβριο του 2019 επιτέθηκε φραστικά σε δημοσιογράφους που ασχολούνται με την υπόθεση και με τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα. Αυτό το μήνυμα έχει πάρει από τις αρχές!

 

Η δολοφονία του Ζακ άνοιξε ερωτήματα που δεν αφορούν μόνο το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα. Ποιες πολιτικές ευθύνονται που κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται κατώτερα όντα και ότι ο θάνατός τους θα περάσει στα ψιλά; Πού οφείλεται η σιγουριά της ατιμωρησίας αν όχι στις πρακτικές της ίδιας της αστυνομίας; Πρακτικές που συνεχίζονται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, και με την προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς και με τη σημερινή της ΝΔ, δείχνοντας πως ο βαθύς πυρήνας του κράτους και ειδικά των δυνάμεων καταστολής παραμένει αναλλοίωτος, ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις! Και, προφανώς, δεν είναι σύμπτωση που ο ένας δράστης είναι οργανωμένος φασίστας. 

 

Τους τελευταίους μήνες είδαμε άστεγους να διώκονται από την αστυνομία, παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να απαγάγουν πρόσφυγες στον Έβρο και τα νησιά, την αστυνομία να κακοποιεί ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και να σπάει στο ξύλο τον Β. Μάγγο που ένα μήνα μετά πέθανε. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες του κράτους, των δεξιών ΜΜΕ, της αστυνομίας να θάψουν την υπόθεση είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η μάχη για τη δικαίωση του Ζακ είναι μια ακόμη μάχη που θα καθορίσει σε τι κοινωνία θα ζούμε.

 

Τα κυρίαρχα ΜΜΕ προβάλλουν την υποτιθέμενη "ληστεία" γιατί θέλουν να καλλιεργήσουν την αντίληψη ότι η ιδιοκτησία είναι πάνω απ όλα, πάνω και απ την ανθρώπινη ζωή. Γιατί θέλουν μια κοινωνία στην οποία ο ανταγωνισμός και η προστασία του "κατέχω" θα είναι ο απόλυτος νόμος, νόμος ύπαρξης, νόμος ζωής και θανάτου. Μια κοινωνία που αν "δεν έχεις" θα είναι "λογικό" να μην έχεις γιατρό, δάσκαλο και θα σε σκοτώνουν στον δρόμο, οι "αγαναχτισμένοι" μαγαζάτορες ή η οι μπάτσοι όπως στην περίπτωση του G Floyd στις ΗΠΑ. Γιατί αυτός είναι ο καπιταλισμός. Είναι το σύστημα που έχει στην καρδιά του την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τον ανταγωνισμό και την βία, την εξατομίκευση και το "ο θάνατός σου η ζωή μου"!

 

Φυσικά, πρώτοι σε αυτή την θανατερή λίστα των διακρίσεων είναι οι πιο ευάλωτοι και οι "διαφορετικοί". Είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που έρχονται αντιμέτωποι με τον κρατικό, κυβερνητικό ρατσισμό, είναι οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν την ταξική εκμετάλλευση, την καταπίεση και τον σεξισμό, είναι οι άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό που αντιμετωπίζουν, εκτός από την εκμετάλλευση, την ομοφοβία και τις διακρίσεις.

 

Αυτή η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται σε ατομικό επίπεδο, και έξω από τις ταξικές αιτίες που γεννούν τα προβλήματα. 

 

Σήμερα η πολιτική του κεφαλαίου, της Ευρωπαικής Ένωσης και των κυβερνήσεων σφραγίζεται από μια γενικευμένη επίθεση στην εργατική τάξη και τον λαό. Δικαιώματα και κατακτήσεις κόβονται από παντού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ανεργία στις γυναίκες εκτοξεύεται, η μητρότητα παύει να προστατεύεται, η έγγυος γυναίκα απολύεται και με την βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος συστημικός σεξισμός, όσο και να ορκίζονται οι δυνάμεις του συστήματος στην τυπική "ισότητα".