Οι προκλητικές απαντήσεις των εκπροσώπων του εφοπλιστικού κόσμου στο δίκαιο αίτημα να φορολογούνται, δείχνουν πως το κεφάλαιοδεν παραχωρεί ούτε δεκάρα από τα κέρδη που βγάζει με τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζόμενων.

Η κυνική δήλωση ότι η απόπειρα φορολόγησης των εφοπλιστών απλά θα μειώσει το ΑΕΠ της χώρας, θυμίζει ότι η μόνη πατρίδα που σέβονται ιστορικά οι εφοπλιστές είναι η τσέπη τους.

Η ξεδιάντροπη δήλωση «φορολόγησέ με, αν με βρεις» θυμίζει άλλη μια μεγάλη αλήθεια, ότι οι φόροι βαραίνουν μόνο τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες και σήμερα, ελέω ΕΕ και ΔΝΤ, τους άνεργους. Από αυτούς ζητά η Λαγκάρντ, με τη συμφωνία μάλιστα του επικεφαλής του ΣΔΟΕ, να πληρώσουν φόρους, οδηγώντας τους στη φτώχεια, τη χρεοκοπία και σχεδόν καθημερινά πολλούς από αυτούς στην αυτοκτονία. Τους εφοπλιστές και το μεγάλο κεφάλαιο προσταστεύει ο λαϊκισμός για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους που κλέβουν την εφορία.

Αυτούς υπηρετούν ο Σαμαράς, αλλά και ο Βενιζέλος, ζητώντας νέες φοροαπαλλαγές και εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στηρίζουν αυτούς που κοροϊδεύουν κατάμουτρα τους εργαζόμενους και αδιαφορούν προκλητικά για τα δημόσια έσοδα ενός ρημαγμένου τόπου. Αυτούς στηρίζει και η ακροδεξιά και η Χρυσή Αυγή όταν στρέφονται ενάντια στις απεργίες και τους εργατικούς αγώνες, γιατί δήθεν οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι θα φέρουν δουλειές και πλούτο στη χώρα.

Οι εφοπλιστές λυμαίνονται τον τόπο και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, προσφέρουν άθλιες, πανάκριβες και ρυπογόνες θαλάσσιες συγκοινωνίες. Και απαιτούν τα κέρδη τους να αντιμετωπίζονται σαν εθνική υπόθεση.

Όλα αυτά καταδεικνύουν το αδιέξοδο της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Με τεχνοκρατικού τύπου συνθήματα δεν μπορεί να καλύψει την έλλειψη κάθε διάθεσης να συγκρουστεί με το εφοπλιστικό κεφάλαιο που απλά τα θέλει όλα εδώ και τώρα. Προάγγελος υποχωρήσεων και συμβιβασμών είναι οι επικλήσεις στον ανύπαρκτο πατριωτισμό των εφοπλιστών. Μόνο με μονομερείς ενέργειεςαπό ένα αποφασιστικό λαϊκό κίνημα μπορεί να φορολογηθεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Μόνο με την πρόταση της εθνικοποίησης κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο μπορεί η ναυτιλία να γίνει παράγοντας που ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών, φορέας πλούτου και εργασίας για την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Αυτός είναι ο δρόμος που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.