O A.Ανδριανόπουλος συστήνει στους ψηφοφόρους την υπερψήφιση της ΔΗΜΑΡ, ως δύναμη ευθύνης, λογικής, μετριοπάθειας και σταθερότητας, όπως ο ίδιος λέει.
Κατανοούμε το άγχος και την αγωνία ενός αυθεντικού εκφραστή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών να συμβάλλει, στο μέτρο που του αναλογεί, στη διάσωση και διατήρηση της πολιτικής που απαιτείται ώστε να μην διαταραχθεί η πολιτική που τόσα χρόνια, σε διαφορετικούς ρόλους και με παραδειγματική ευλάβεια υπηρετεί.
Ωφείλουμε ωστόσο στο βαθμό και με την πεποίθηση ότι δεν εκφράζει μόνο προσωπικές του απόψεις, να σημειώσουμε τα εξής:
Ο φόβος που διακρίνει κανείς στην έκκληση του κ. Ανδριανόπουλου μαρτυρά και τη "δύναμη πυρός" που θα συγκεντρωθεί από την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, όταν μετά τις εκλογές θα βγεί στο δρόμο για να διεκδικήσει χωρίς αυταπάτες πιά, το ψωμί και τα δικαιώματά του.
Αυτό δεν κρύβει την προθυμία να ενταχθεί ένα τμήμα της Αριστεράς στο στρατηγικό σχεδιασμό της αστικής τάξης, με στόχο να ενσωματώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις και να εγκλωβίσει, στο όνομα της σταθερότητας, την οργή και το θυμό που μοιραία θα προκαλέσουν τα νέα μέτρα και οι ακραίες πολιτικές που θα υποχρεωθούν να εφαρμόσουν πολύ σύντομα.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα ρεύμα, όπου με την ανοχή της Αριστεράς να υιοθετηθούν πολιτικές που καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα.
Η ανοιχτή προθυμία της ΔΗΜΑΡ να κάνει κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και οι εκβιασμοί της για να μπει σε αντιμνημονιακή κυβέρνηση, οι ταλαντεύσεις, οι υποχωρήσεις και τα μισόλογα του ΣΥΡΙΖΑ, ο εγκλωβισμός της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ σε μία μάχη εκλογικής αυτοσυντήρησης χωρίς τόλμη, προτάσεις, πρωτοβουλίες και διάθεση ανατροπής, κάνουν την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιβεβλημένη και αναγκαία.
Οι εργαζόμενοι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, έχουν ανάγκη από μία Αριστερά του καθαρού λόγου και της αποφασιστικής δράσης.
Δεν χρειάζονται μία Αριστερά "κατοικίδιο" της εξουσίας, "ρυθμιστή" της λαϊκής εκτόνωσης ή "πλυντήριο" πολιτικών και πολιτευτών.
Χρειάζονται την Αριστερά της οργάνωσης του λαού και των εργαζομένων, για την ανατροπή της πολιτικής που μόνο φτώχεια και εξαθλίωση επιφυλάσσει.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όποιο εργασιακό χώρο και κοινωνικό μέτωπο έδρασε, εκπροσώπησε με τη μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια τα κοινά συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας από την πλευρά της ανατροπής της επίθεσης. Δεν υπάκουσε, ούτε συμβιβάστηκε. Αποτύπωσε με σαφήνεια τη δυνατότητα που έχουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νεόπτωχοι, να συγκρουστούν με τις κυβερνήσεις των Μνημονίων και να γίνουν αυτοί πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
Λέμε ότι πρέπει ο τόπος να βαδίσει Αριστερά. Αριστερά σημαίνει να ακυρωθούν τα Μνημόνια χωρίς μισόλογα και ταλαντεύσεις, να ανοίξει ο λαός με τις επιλογές και τη δράση του το δρόμο για την έξοδο από την Ε.Ε, με κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με στήριξη του λαϊκού εισοδήματος. Αυτή η πολιτική έχει ανάγκη μία ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
