Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκφράζει την υποστήριξή της στην υποψηφιότητα του Φιλίπ Πουτού εκ μέρους του ΝΡΑ (Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος) στις αυριανές εκλογές για τη Γαλλική Προεδρία. Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία γίνονται σε μια περίοδο που κυριαρχείται από τη νεοφιλελεύθερη, ρατσιστική και πολεμοκάπηλη πολιτική του Μακρόν απέναντι στον φασιστικό και ακροδεξιό πολιτικό οχετό των Λε Πεν και Ζεμμούρ αλλά και στη συμβιβαστική «εθνική γραμμή» του αριστερού Μελανσόν, με τις γαλλικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αυτοτελής εκλογική έκφραση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στη «χώρα του Μάη», είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί δίνει την δυνατότητα να εκφραστεί, και στην κάλπη, το ζωντανό εργατικό κίνημα αλλά και η μαχόμενη νεολαία, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των εργατών, φοιτητών και των μεταναστών χωρίς χαρτιά δείχνουν ότι υπάρχουν δύο Γαλλίες. Μας λυπεί το γεγονός, ότι για μια ακόμα φορά, η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά στη Γαλλία κατέρχεται διασπασμένη στις εκλογές και οι τρεις υποψηφιότητες (Πουτού, Αρτώ και Καζίμπ, οι δύο τελικά κατάφεραν να περάσουν τον αντιδημοκρατικό φραγμό των 500 υπογραφών) προφανώς αποδυναμώνουν την πολιτική παρέμβασή της σε αυτές αλλά, στις παρούσες συνθήκες, η υποψηφιότητα Πουτού είναι το καλύτερο όχημα σε αυτή την κατεύθυνση. Ο Φιλίπ Πουτού είναι συνδικαλιστής στην αυτοκινητοβιομηχανία, αντικαπιταλιστής, επαναστάτης και διεθνιστής. Το 2012 ήταν ο πρώτος βιομηχανικός εργάτης που διεκδίκησε τη γαλλική προεδρία στην ιστορία. Είναι στρατευμένος στην αντικαπιταλιστική, επαναστατική, διεθνιστική αριστερά εδώ και περίπου 30 χρόνια. Είναι ο μόνος υποψήφιος που προτάσσει την προοπτική της γενικής απεργίας ως το μόνο δρόμο για να γκρεμιστεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στέκεται χωρίς προϋποθέσεις στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, ενάντια στις νέες ή παλιές αποικιακές σταυροφορίες του γαλλικού Κράτους. Είναι ο μόνος υποψήφιος που απορρίπτει συνολικά την πυρηνική ενέργεια και τονίζει την επείγουσα ανάγκη εγκατάλειψής της. Απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς, δεν προτείνει κάποια ανάγκη συνεννόησης του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, δηλαδή των κομμάτων που ομνύουν στην αστική δημοκρατίας που με την ρατσιστική πολιτική τους άνοιξαν το δρόμο στην ακροδεξιά και τους φασίστες, αλλά προτείνει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και την ταξική ενότητα ως το μόνο αντίπαλο δέος. Απέναντι στον κρατικό ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, δεν εντάσσεται στην εθνική γραμμή, δεν ακολουθεί την εθνική ενότητα, δεν υπάρχουν γαλλικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του. Η υποψηφιότητά του γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, των φοιτητών-τριών που αγωνίζονται ενάντια στις αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, των μεταναστών που ζούνε δύο και τρεις γενιές χωρίς χαρτιά, των λαών που καταπιέζονται από τον γαλλικό αποικιακό ιμπεριαλισμό, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ. Σαφέστατα, δεν συμφωνούμε σε όλα μαζί του. Αποκορύφωμα είναι η ανάλυση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η χωρίς περιστροφές καταδίκη της ρωσικής εισβολής συνδυάζεται σωστά με την σταθερή άποψη περί μη επέκτασης, και πολύ περισσότερο περί διάλυσης του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, υπάρχει έλλειψη στόχευσης στην αντίθεση στο “δικό μας” ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, τοποθέτηση η οποία για μας είναι αναγκαία και απαραίτητη. Σε κάθε περίπτωση, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην αντικαπιταλιστική αριστερά στη Γαλλία. Όσο και αν οι συσχετισμοί φαίνονται αρνητικοί, εκεί βρίσκεται η ελπίδα για την ενίσχυση του κινήματος ενάντια στους Μακρόν και Λεπέν, για να ανοίξει ο δρόμος σ’ ένα κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, ρατσισμό.