Η εξέγερση ξεκίνησε από τις Κουρδικές περιοχές του Ιράν (τόπο καταγωγής της 22χρονης Masha Amini) αλλά σύντομα επεκτάθηκαν στην Τεχεράνη και στον Ιρανικό νότο αποκτώντας ουσιαστικά πανεθνικό χαρακτήρα. Μαζί με τις γυναίκες κινητοποιήθηκαν και χιλιάδες άνδρες, φοιτητές/τριες δίνοντας στο  κίνημα πανκοινωνικά και ευρύτερα δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Είναι έκφραση της βαθιάς κοινωνικής δυσαρέσκειας, της φτώχιας, της ανεργίας που δυναμώνουν το τελευταίο διάστημα στο Ιράν.    

Για την οικονομική κατάσταση του Ιράν ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό το εμπάργκο των ΗΠΑ που καταδικάζει σε φτώχεια εκατομμύρια Ιρανούς όμως ταυτόχρονα και η ιρανική αστική τάξη, το πολιτικό προσωπικό της και το ισλαμικό ιερατείο που ευθύνονται για την ύπαρξη ενός καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού καθεστώτος.

Η υποκριτική αγανάκτηση των ΗΠΑ-Ε.Ε. και συνολικά των Δυτικών κυβερνήσεων που δήθεν κόπτονται για τα δικαιώματα των γυναικών δεν μπορεί να κρύψει την πρόθεσή τους για την πολιτική εκμετάλλευση της εξέγερσης, με στόχο τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο του Ιράν. Πρόκειται για τις ιδιες χώρες που σε πολλές περιπτώσεις βγάζουν εκτός νόμου τις αμβλώσεις (ΗΠΑ, Πολωνία κ.α.), εμπορευματοποιούν το γυναικείο σώμα, διατηρούν ανισότητες στον εργασιακό τομέα, αφαιρούν δικαιώματα από τις μητέρες. Πρόκειται για τα ίδια κράτη  που καθόλου δεν τις πειράζει η θέση της γυναίκας στην Σ Αραβία και τις μοναρχίες του Κόλπου. 

Σε αυτή την "κατηγορία" ανήκει φυσικά και η ελληνική κυβέρνηση, που μιλάει με περισσή υποκρισία για τα δικαιώματα των γυναικών στο "θεοκρατικό" Ιράν ενώ "μοιράζεται τις ίδιες αξίες με το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, ψηφίζει νόμους που καθιστούν τις γυναίκες δέσμιες ακόμα και κακοποιητικών καταστάσεων (νομοσχέδιο Τσιάρα), αφήνει ελεύθερους βιαστές και τους δολοφόνους του Ζακ, δίνει δημόσιο χρήμα και βήμα στο παπαδαριό για να προπαγανδίζει κατά των αμβλώσεων και ενοχοποιεί τις γυναίκες θύματα βιασμών γιατί "το θέλανε" ή ήταν "προκλητικά ντυμένες", περιορίζει την πρόσβαση των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς, φορτώνει όλο και περισσότερα βάρη στις γυναίκες της εργατικής τάξης.     

Ο ξεσηκωμός μεγάλου τμήματος της Ιρανικής κοινωνίας ενάντια στη γυναικεία καταπίεση, την αστυνομική βία, και την φτώχια, ανοίγει ένα σπουδαίο δρόμο ώστε μέσα από τις καπιταλιστικές αντιθέσεις και τους οξυμένους διακρατικούς ανταγωνισμούς και ενάντια σε αυτούς μπορεί να ξεπηδήσει η φωνή των "κάτω", η φωνή της κοινωνικής πλειοψηφίας που ζητά ελευθερία, αξιοπρέπεια και ισότητα. Η φωνή της κοινωνικής απελευθέρωσης.  Αυτός είναι ο δρόμος για τους λαούς.