Η διαδικασία «σύσφιξης» των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας, που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικούς μήνες μετά από μια περίπου τριετία άγριου ανταγωνισμού και παρ’ ολίγο θερμών επεισοδίων, δεν έχει να κάνει με δήθεν "φιλειρηνικές προθέσεις" δύο χωρών αλλά με τα συμφέροντα και των δύο άρχουσων τάξεων στην παρούσα συγκυρία. 

 

Σ' αυτό το πλαίσιο είναι και σημερινή επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα για την συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας. 

 

Κατ' αρχάς, υπάρχει η πίεση των ΗΠΑ προκειμένου να μην υπάρχουν ρωγμές στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Πίεση που έγινε πιο έντονη αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου Ρωσίας-ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και συνεχίζεται με την γενοκτονία στην Παλαιστίνη από το Ισραήλ και την ανάφλεξη Μέση Ανατολή. Οι αμερικανικές βάσεις από το Ιντσιρλίκ μέχρι τη Σούδα είναι στην πρώτη γραμμή των πολεμικών εξελίξεων.

 

Οι δύο κυβερνήσεις θέλουν να εμπλακούν ακόμα βαθύτερα και πιο ενεργά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Ο μεν Μητσοτάκης, κάνοντας το «καλό παιδί», αποδεχόμενος κάθε νέο αίτημα του ΝΑΤΟ και αυξάνοντας τους πολεμικούς εξοπλισμούς, ο δε Ερντογάν διεκδικώντας, επιπλέον, και τον ρόλο του διαμεσολαβητή που έχουν ανάγκη οι ΗΠΑ στο διπλωματικό παζάρι και στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Γι' αυτό παρέχουν στις ΗΠΑ τις νατοϊκές βάσεις που έχει ανάγκη για να μπορεί να επιχειρεί στην περιοχή υποστηρίζοντας τον πόλεμο του Ισραήλ στην Γάζα και επιβλέποντας τις υπόλοιπες χώρες της Μ. Ανατολής. Ως "αντάλλαγμα", αποβλέπουν στρατιωτική, γεωπολιτική και διπλωματική αναβάθμιση της θέσης τους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. 

 

Επιπλέον, είναι και η ρατσιστική πολιτική της ΕΕ-Φρούριο που πιέζει για πιο σφιχτό κλείσιμο των συνόρων. Η διμερής συμφωνία που εδώ και κάποιους μήνες απεργάζονται οι αρμόδιοι υπουργοί των δύο χωρών είναι και η μόνη πρωτευούσης σημασίας συμφωνία που αναμένεται να υπάρξει από τις συναντήσεις στην Αθήνα. Συμφωνία για κοινή δράση της αστυνομίας και του λιμενικού των δύο χωρών με τοποθετήσεις στελεχών τους εκατέρωθεν και στις δύο χώρες προκειμένου να "κλείνουν το δρόμο" στους πρόσφυγες, μετατρέποντας το Αιγαίο σε "υγρό τάφο" προσφύγων και μεταναστών.

 

Αλλά, πίσω από τις "καλές σχέσεις", οι ανταγωνισμοί είναι εδώ, με αιχμή τις ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο για την καταστροφική εκμετάλλευση των θαλάσσιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων, έτοιμοι να ξαναφουντώσουν ανά πάσα στιγμή. 

 

Γι' αυτό η απάντηση στις "συνομιλίες" των δύο ανταγωνιστικών υποϊμπεριαλισμών της ανατολικής Μεσογείου, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ, δεν μπορεί να είναι η "πατριωτική πλειοδοσία" προς όφελος των συμφερόντων του "δικού μας" καπιταλισμού, όπως κάνουν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και δεν αντιμάχεται το ΚΚΕ με την ουσιαστική του συμφωνία για τις ΑΟΖ και το μεταναστευτικό, αλλά η διεθνιστική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και στην Τουρκία ενάντια στους ιμπεριαλιστές αλλά και ενάντια στους επικίνδυνους για την εργατική τάξη ανταγωνισμούς ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των δύο χωρών.