Η νίκη του Ζόχραν Μαμντάνι στις δημοτικές εκλογές στη Νέα Υόρκη είναι ένα ηχηρό χαστούκι για  τον Τραμπ και τους Ρεμπουμπλικάνους αλλά και για την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, για τον Νετανιάχου και το Ισραήλ. Εκφράζει την θέληση των «κάτω» να υπερασπίσουν την ζωή τους και να αλλάξουν τα πράγματα, είναι πολιτικό αποτέλεσμα των μεγάλων αγώνων και κινημάτων  των τελευταίων χρόνων στην αμερικάνικη κοινωνία και τέλος αποδεικνύει ότι  η «συντηρητική στροφή»,  η άνοδος της ακροδεξιάς και η ενσωμάτωσή της στο πολιτικό σύστημα είναι η μία όψη του νομίσματος, αλλά όχι η μοναδική. . 

 

 Γιατί το να εκλέγεται με πάνω από 50% ένας παιδί μεταναστών (στην εποχή της αντιμεταναστευτικής υστερίας), μουσουλμάνος (στην εποχή της ισλαμοφοβίας), υποστηριχτής της Παλαιστίνης (όταν όλη η άρχουσα τάξη έχει πέσει πάνω στην στήριξη του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ ) και «δημοκρατικός σοσιαλιστής» (σύμφωνα με την πολιτική του τοποθέτηση) στην εποχή της αντικομμουνιστικής ιδεολογικής τρομοκρατίας και του ΤΙΝΑ δείχνει καθαρά ότι η εποχή αναδεικνύει  μεγάλες δυνατότητες για να γεννηθεί ένας νέος κοινωνικός ριζοσπαστισμός, και η αριστερά θα κριθεί στο αν θα τον εκφράσει.

 

 Αυτή η διάθεση δεν πρέπει να χαραμιστεί στους Δημοκρατικούς, "το νεκροταφείο των κοινωνικών κινημάτων" και στα αντίστοιχα τους κόμματα. Το Δημοκρατικό Κόμμα (και τα αντίστοιχά του) ανήκουν στο  αστικό κατεστημένο κόμμα και δεν μεταρρυθμίζονται. 

 

 Η προεκλογική εκστρατεία του Μαμντάνι ανέδειξε την ανάγκη να γίνει η Νέα Υόρκη ξανά προσιτή για την εργατική τάξη, τους φτωχούς, τους μετανάστες, την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Έκανε εκστρατεία υπέρ του παγώματος των ενοικίων, της οικοδόμησης οικονομικά προσιτών κατοικιών, της καθολικής φροντίδας παιδιών, τα σούπερ μάρκετ που ανήκουν στην πόλη «να επικεντρωθούν στη διατήρηση χαμηλών τιμών και όχι στο κέρδος» αποδεικνύοντας την δύναμη και την προτεραιότητα του «κοινωνικού ζητήματος».  Για αυτό κινητοποίησης δεκάδες χιλιάδες οπαδούς και ψήφισαν οι άνθρωποι χωρίς φωνή, που συνήθως απέχουν.

 

 Ο Τραμπ απείλησε με διακοπή της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης στη Νέα Υόρκη, τα αφεντικά χρηματοδοτούσαν ασύστολα την καμπάνια του αντίπαλού του, Άντριου Κουόμο και όλοι μαζί έριχναν το δηλητήριο της ισλαμοφοβίας.    Τίποτα δεν άλλαξε.

 

 Ξέρουμε τα στενά όρια μιας πολιτικής «αναδιανομής» που δεν θίγει τις βάσεις του καπιταλισμού, ειδικά στην σημερινή εποχή. Όμως το θέμα δεν είναι να αναπαράγεται ένα αριστερό ΤΙΝΑ, η απογοήτευση και η ητοπάθεια, αλλά να συνειδητοποιηθεί ότι η νίκη του Μαμντάνι εκφράζει την ταξική πόλωση στις ΗΠΑ και σηματοδοτεί την μαζική επιθυμία των "από κάτω" για κοινωνική αλλαγή.

 

 Το κρίσιμο ζήτημα  είναι ότι  αν στις ΗΠΑ υπάρχει κοινωνικό έδαφος για να εκλεγεί στην Ν Υόρκη ένας δήμαρχος με αυτά τα χαρακτηριστικά τότε πολύ περισσότερο σε όλο τον κόσμο, στα εργοστάσια και  στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων υπάρχει το κοινωνικό έδαφος για να γεννηθεί και να μαζικοποιηθεί μια αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά που θα δίνει την μάχη στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους που θα ξαναχαράξει δρόμους σύγκρουσης, ανατροπής, νέας σοσιαλιστικής προοπτικής.