Αποψεις

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι άμεσα αναγκαίο να πάρει νέες πρωτοβουλίες τόσο στην κορυφή όσο και στη βάση για την συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων, κάτι το οποίο είναι ζωτικής σημασίας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί στις πρόσφατες εκλογές να μην είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αλλά το δυναμικό της είναι πολλαπλής ισχύος κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλύτερα ο ταξικός μας αντίπαλος. Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενεργοποιηθεί και οργανωθεί σε μια πιο επεξεργασμένη τακτική και αταλάντευτη στρατηγική, μπορούμε να ανοίξουμε τον επαναστατικό δρόμο, τον μόνο δρόμο που μπορεί να δώσει σημερινή πολιτική διέξοδο και να κάνει τη συγκεκριμένη προσπάθεια για το σπάσιμο των δεσμών της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας να νικήσει.

Η αντιπαράθεση, η διαπάλη ακόμα και η πολεμική ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα της αριστεράς και του κινήματος δεν είναι κάτι καινούριο. Έχει ιστορικό βάθος, σημάδεψε μεγάλα, ανατρεπτικά και επαναστατικά γεγονότα σε προηγούμενες περιόδους και τις περισσότερες φορές έδωσε ώθηση στην επαναστατική σκέψη, τακτική και στρατηγική, συνέβαλε στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του εργατικού κινήματος (με κορυφαίο ίσως παράδειγμα την αντιπαράθεση Λένιν – Κάουτσκι και τη συγκρότηση της Γ΄ Διεθνούς).

Έτσι και οι σημερινές «συγκρούσεις» ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) ή στο εσωτερικό τους, δεν αντανακλούν απλά κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις στο «άμεσο» ή στο «πρόγραμμα ανακούφισης από τη σημερινή λαίλαπα» αλλά στρατηγικές αντιπαραθέσεις για το χαρακτήρα του καπιταλισμού, το πρόγραμμα και τους δρόμους ανατροπής του, την κομμουνιστική στρατηγική.

Το κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στον ανθρωποφάγο νόμο 4250 για τη λεγόμενη «αξιολόγηση» στο δημόσιο, μας έχει εκπλήξει ευχάριστα έως τώρα. Έχει δυσκολέψει έντονα την κυβέρνηση, που μοιάζει ανήμπορη να «επιβάλει το νόμο» μπροστά στη μαζική ανυπακοή των εργαζομένων στο δημόσιο, ενώ έχει συναντήσει και την άρνηση εφαρμογής του σε καθόλου ευκαταφρόνητα τμήματα της ανώτερης διοικητικής ιεραρχίας (40% περίπου των γενικών διευθυντών δηλώνει ότι δεν θα υλοποιήσει την αξιολόγηση). Αναγκάζει ακόμα και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού να «παρακολουθούν το ρεύμα» μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, σε αντίθεση με τη στάση των ίδιων δυνάμεων στη ΔΕΗ ή σε άλλους χώρους. Μέσα στην αγωνιστική άπνοια του τελευταίου διαστήματος, την ήττα των περισσότερων απεργιών και την άτακτη υποχώρηση των αντιστάσεων όταν το κράτος απαντούσε με την ανοιχτή ποινικοποίηση των αγώνων (επιστρατεύσεις κλπ), ο αγώνας αυτός αποτελεί μάλλον την αρχή ενός νέου κύματος ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου της εργασίας και όχι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τέτοια δείγματα εξάλλου αναδεικνύονται πρόσφατα από την απεργία των εργατών της Cosco, τους αγώνες των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στην Κυριακάτικη εργασία, την ηρωική μάχη των καθαριστριών ενάντια στους εργολάβους-δουλέμπορους όπως στο Δρομοκαϊτειο.

Αυτό το κείμενο κανονικά θα αποτελούσε μέρος του προσυνδιασκεψιακού διαλόγου, νομίζω όμως ότι είναι αναγκαίο να τεθούν κάποια πράγματα νωρίτερα. Αν πάμε σε μία 3η Συνδιάσκεψη πόλωσης, με οργανώσεις αποφασισμένες να το τραβήξουν μέχρι τέλους, ακόμη κι αν «στο παρά πέντε» γίνει εφικτή μία σύνθεση, φοβάμαι ότι σε επίπεδο βάσης θα έχουν διαρραγεί οι σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα θα υπάρχει η συντροφικότητα που είναι απαραίτητη για την από κοινού εφαρμογή της όποιας απόφασης.

Είμαστε, όπως φάνηκε και από τις διαφοροποιήσεις μετά την τελευταία απόφαση του ΠΣΟ, μάλλον μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση που έχει αντιμετωπίσει το εγχείρημα από τη συγκρότησή του το 2009. Ποια είναι λοιπόν τα αίτια; Ποια είναι η κατάσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Μπορεί – πρέπει να διασωθεί;