Ενότητα, συγκρότηση, υπέρβαση, προοπτική

Η ίδρυση και λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέδειξε επιτέλους έναν ενιαίο μαζικό φορέα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που παρέμενε χωρίς κεντρική πολιτική έκφραση, κατακερματισμένη και αναξιόπιστη στο περιθώριο της πολιτικής για δεκαετίες. Επόμενος στόχος δεν θα μπορούσε παρά να είναι η ανατροπή των συσχετισμών υπέρ της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα και έξω από την αριστερά και μάλιστα σε συνθήκες συνολικής της ανόδου και πρωτοφανούς ρευστότητας και πολιτικοκοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης 2010 - 2012. Ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε.

Η συγκυρία μετά τον Ιούνη 2012 άλλαξε: Ναι μεν η κρίση δεν τελειώνει, αλλά οξύνεται, όμως η αριστερά δεν μπορεί να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση και οι εκλογικές προσδοκίες δεν έφεραν αποτελέσματα αλλά αντίθετα εγκλώβισαν τη λαϊκή αγωνιστικότητα σε κυβερνητικές αυταπάτες και στην αναζήτηση ανύπαρκτων «αντιμνημονιακών» πολιτικών εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ. Το ΚΚΕ μονάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο προσπαθεί να πείσει το κατεστημένο ότι η κυβερνητική του ανάδειξη δεν του δημιουργεί κίνδυνο, παρά την εργατική τάξη να το ανατρέψει. Το κίνημα των πλατειών έχει κλείσει τον κύκλο του, τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν αρκούν για να δώσουν πολιτική προοπτική, η σκυτάλη επιστρέφει στους εργατικούς αγώνες, που όμως βρίσκονται σε σαφή υποχώρηση, εξακολουθούν να ελέγχονται από την γραφειοκρατία και το ρεφορμισμό, γίνονται χωρίς συντονισμό, κλιμάκωση και προοπτική. Και η απειλή του νεοφασισμού περιμένει να αξιοποιήσει την απογοήτευση για να εκτρέψει προς αυτόν τη δυσαρέσκεια.

Δυστυχώς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την ίδια περίοδο, εκτός του ότι δεν απάντησε πειστικά στον «κυβερνητισμό», δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία για συμπόρευση και μετωπική τακτική, παρότι σύμμαχοι υπήρχαν και υπάρχουν. Ενώ ξαφνικά παρουσιάστηκε ένα κενό κεντρικής πολιτικής γραμμής και ιδίως έλλειψη πρωτοβουλίας προβολής του αντικαπιταλιστικού προγράμματος εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνδυασμό με τη διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών κλπ. Αντί να αξιοποιούμε τη δεξιά πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ομφαλοσκοπούμε, με αποτέλεσμα να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις και αδιέξοδες αναζητήσεις (Πρωτοβουλία «1000», «άλλος δρόμος», απόψεις που εξαρτούν την έξοδο από την ΕΕ από την κατάληψη της εξουσίας!!!). Αποτέλεσμα η πολιτική αδράνεια, η ενίσχυση των τάσεων, η διαιώνιση της εικόνας ενός χώρου που υπάρχει μόνο για να διαδηλώνει, όχι για να ενώνεται, να δρα πολιτικά και να συνθέτει. Και ο κόσμος δεν έχει τη δική μας πολυτέλεια να περιμένει.

Οι συνθήκες αυτές υποχρεωτικά έχουν τον αντίκτυπό τους στις Τοπικές Επιτροπές, οι οποίες έχουν αφεθεί στην (όχι πάντα καλή) τύχη τους, ο ενθουσιασμός έχει κοπάσει, ο προβληματισμός έχει αρχίσει να διευρύνεται. Όλα αυτά σε μία περίοδο που, όπου γίνονται εκλογές σε σωματεία, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θριαμβεύουν, ενώ όπου γίνονται κινητοποιήσεις οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατούν. Και όταν αυτές πιάνουν το νήμα πετυχαίνουν (βλ. Μανωλάδα και γενικά ΚΕΕΡΦΑ).

Με δεδομένη τη σύνθεση και τον χαρακτήρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ό,τι καλύτερο υπήρξε ποτέ στο χώρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες. Πρώτο, ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών και ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Μέτωπο είναι έννοιες ασύμβατες. Γιατί μέτωπο σημαίνει προτεραιότητα των συνεργαζομένων συνιστωσών απέναντι στη συνισταμένη. «ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών» ακριβώς το αντίθετο. Δεύτερο, το πρόβλημα δεν είναι οποιαδήποτε αντίθεση (ας μην παράγουμε άλλη μία) μεταξύ ανένταχτων και ενταγμένων, αλλά η ανάγκη ενιαίας λειτουργίας σε ανώτερο επίπεδο σύγκλισης και σύνθεσης.

Είναι ότι αυτή η πληθώρα των συνιστωσών δεν καταγράφει γόνιμες και δημιουργικές αντιπαραθέσεις για τα πολιτικά ζητήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αλλά απλά διαιωνίζει την ανεπάρκεια της και αναπαράγει προβάλλοντας κουραστικά και ατελέσφορα στο μέλλον τις ιστορικές - ανιστόρητες πια - διαιρέσεις της. Είναι ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός": Είναι γνωστό ότι η ανάδειξη της κρίσης της αριστεράς στη μεταπολίτευση οδήγησε όλες τις οργανώσεις της σε κρίση και διάλυση, χωρίς η ανασυγκρότηση κάποιων να σημαίνει και την υπέρβαση της κρίσης. Δείτε πόσες ελλείψεις έχει το κείμενο των "Θέσεων", παρά το εξαιρετικό του επίπεδο, σε βασικά πολιτικά ζητήματα της περιόδου.

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω η ευθύνη μας είναι τεράστια. Το ίδιο όμως και οι δυνατότητες μας. Η κοινωνία του 2013 δεν είναι η μικροαστικοποιημένη, ναρκωμένη από δάνεια και οράματα φούσκες που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι μία κοινωνία που αντιστέκεται στην εξαθλίωσή της, συνειδητοποιεί καθημερινά ότι το σύστημα δεν της δίνει λύση και αναζητά την προοπτική του αγώνα της έξω και ενάντια σε αυτό. Αλλά εξακολουθεί να προσδοκά, να αναθέτει, να ελπίζει στην κάλπη και να απογοητεύεται. Όμως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια κάναμε την κοινωνία να μας νοιώσει. Και είναι κακό και για αυτήν και για μας να την εγκαταλείψουμε βυθιζόμενοι στον κακό μας εαυτό. Ενότητα, συγκρότηση, υπέρβαση, προοπτική: Ας ξέρουμε ότι όταν αδυνατούμε σε ένα από αυτά δεν αργούμε να χάσουμε και το προηγούμενό του. «Το φυλάξαι τα αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι».

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 19/5/2013