Σύντροφοι και συντρόφισσες, για την περίοδο που βρισκόμαστε και τις προκλήσεις της συγκυρίας εγχώρια αλλά και διεθνώς, έχουν γραφτεί ήδη πάρα πολλά για να επαναλαμβάνονται σε κάθε κείμενο. Ρητά ή άρρητα ωστόσο, είναι σαφές ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται δεν έχουν τον παλιό και ‘’ασφαλή’’ χαρακτήρα μιας ακόμα καταγραφής αλλά μιας ουσιαστικής πολιτικής μάχης: Δεν είναι μόνο η ανάδειξη μιας άλλης πρότασης για την αριστερά- είναι η ανάγκη της ανάδειξης ενός άλλου δρόμου για τον εργαζόμενο κόσμο και την νεολαία, της ανάδειξης ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος που δεν θέλει να περιοριστεί στην ‘’αριστερή’’ κρίτικη του ρεφορμισμού αλλά να αποτελέσει κρίκο στην υπόθεση της ανατροπής. Του προγράμματος και της αριστεράς εκείνης που θέλει να αναφερθεί ξανά στην υπόθεση της εξουσίας και μιας άλλης προοπτικής.

 

Αυτή η συζήτηση δεν πρέπει και δεν θα μπορούσε να περιοριστεί μόνο στα ‘’επιτελεία’’, αλλά οφείλει να απασχολήσει κάθε τοπική και κλαδική ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ανά την Ελλάδα, παραμένοντας ανοιχτή και δημόσια για κάθε αγωνιστή που εναποθέτει τον ιδρώτα και τις ελπίδες του στο εγχείρημά μας. Με οδηγό τις αρχές και τα κριτήρια που αποφασίασμε από την Συνδιάσκεψη του καλοκαιριού και από τις αποφάσεις των μετέπετετα οργάνων, οφείλουμε να δούμε σε κάθε πόλη την διαμόρφωση μάχιμων και μαζικών σχημάτων και κατεβασμάτων, επιδιώκοντας συνεχώς την ενότητά τους με το πολιτικό μας σχέδιο αλλά και την αυτοτέλειά τους, με βάση τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες κάθε δήμου και περιοχής.

 

Στην Πάτρα πραγματοποίθηκαν συνεδριάσεις των δυο τοπικών ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (βορείου και νοτίου), με θεματολογία για όλο το φάσμα της πολιτικής παρέμβασης και τις εκλογικές μάχες που έρχονται. Συζητήθηκαν εκτενώς και με σημαντική συμμετοχή των μελών τόσο το θέμα της Συμπόρευσης αλλά και η δράση μας στο δημοτικό επίπεδο, μια συζήτηση που εδώ και χρόνια είναι ανοιχτή έχοντας ήδη μια ατελέσφορη κατάληξη από το 2010.Το βασικό πρόβλημα στη συζήτηση είναι βεβαίως ότι δεν ξεκινάει από το μηδέν- έχει να κάνει με υπαρκτές διεργασίες στην πόλη, και τις οποίες οφείλουμε να δούμε με ένα ενιαίο τρόπο. Εύλογα λοιπόν, μεγάλο κομμάτι της συζήτησης αναλώθηκε στην Ανυπότακτη Πολιτεία.

 

Η Ανυπότακτη Πολιτεία είναι ένα σχήμα που δημιουργήθηκε το 2006, με την πρωτοπόρα τότε συμμετοχή δυνάμεων της μετέπειτα ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (ΑΡ.ΑΝ., Ν.Α.Ρ.) , δυνάμεις που στην πορεία εντάχθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ, ανένταχτοι)και ένα μεγάλο κομμάτι του ανένταχτου αριστερού δυναμικού της πόλης με διάφορες διαδρομές στην Αριστερά. Σε μια προηγούμενη περίοδο, το φλερτ και τελικά η ένταξη της ΚΟΕ στο ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως)οδήγησεστην απομάκρυνση και των συντρόφων του Ν.Α.Ρ., με συνέπεια αυτή τη στιγμή η Ανυπότακτη Πολιτεία να στηρίζεται από μόλις δυο οργανωμένες δυνάμεις (ΑΡ.ΑΝ., Παρέμβαση) και ένα πλήθος ανένταχτου δυναμικού. Αυτό δεν εμπόδισε την Ανυπότακτη Πολιτεία να καταγράψει ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα στις προηγούμενες Δημοτικές εκλογές, εκλέγοντας Δημοτικό Σύμβουλο (τον επικεφαλής, Χρήστο Πατούχα), με ιδιαίτερη αναφορά στον κόσμο της αριστεράς και του αγώνα.

 

Φτάνοντας στο σήμερα, οτοπικός ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από την διαμόρφωση μιας παράταξης – πλυντήριο για την επιλογή Δημαρά στις προηγούμενες εκλογές (Ρ.Α.Π.), έδωσε σκληρή μάχη στην προσπάθεια να ενσωματώσει στο σύνθημα ‘’αριστερός Δήμος’’ κάθε αριστερή φωνή. Κομμάτι αυτής της στρατηγικής ήταν η φαινόμενη και επικοινωνιακή ανάδειξη του σ. Χρ. Πατούχα ως εν δυνάμει επικεφαλή της ‘’ενωτικής’’ παράταξης (κάτι που έχει κάνει και σε άλλες πόλεις με άλλα πρόσωπα). Ωστόσο το επικοινωνιακό αυτό παιχνίδι γρήγορα κατέρρευσε (με την επιβολή κομματικού υποψηφίου), χάρη και στην πολιτική μεθοδολογία που ακολούθησε η Ανυπότακτη Πολιτεία. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία ο ΣΥΡΙΖΑ απέφευγε συνεχώς οποιαδήποτε συζήτηση πλαισίου, προσπαθώντας να πετύχει δορυφοριοποίηση γύρω από το κατέβασμά του μόνο με όρους ‘’κεντρικοπολιτικής’’ αισθητικής.

 

Σήμερα στην πόλη της Πάτρας διατάσσονται συγκεκριμένα κατεβάσματα τη αριστεράς: Ο συνδυασμός του ΣΥΡΙΖΑ (Σπαρτινός), ο συνδυασμός του ΚΚΕ (Πελετίδης) και η Ανυπότακτη Πολιτεία. Βασικό χαρτί της Ανυπότακτης Πολιτείας σε αυτήν την πολιτική μάχη δεν είναι ούτε ο επικεφαλής της ούτε τα ντοκουμέντα της (που μπορεί κάποιος να τα βρει στο site:www.anypotaktoi.gr). Είναι η παρουσία της σε κάθε κοινωνικό αγώνα της πόλης, από τους αγώνες απέναντι στο Μεσοπρόθεσμο μέχρι τις κινητοποιήσεις για το χαράτσι, για το θαλάσσιο μέτωπο, για τα σκουπίδια, σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση,  εντός και εκτός Δημοτικού Συμβουλίου. Είναι αυτή η παρακαταθήκη που έφερε τα (σημαντικά) αποτελέσματα στις προηγούμενες εκλογές και αυτή που σήμερα διαμορφώνει τις συνθήκες για ένα μάχιμο αποτέλεσμα, παρά τις οργανωτικές και πολιτικές απώλειες από τα προηγούμενα χρόνια και από τις τάσεις δορυφοριοποίησης στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τελικά γέννημα των αγώνων και της διαρκούς προσπάθειας για μια άλλη αριστερά.

 

Η συμμετοχή στην Ανυπότακτη Πολιτεία δεν αφουγκράζεται μόνο την μετωπική λογική (απαρτίζεται από δυνάμεις της Συμπόρευσης) ή την ανάγκη διαμόρφωσης ενός μάχιμου πολιτικού λόγου σε επίπεδο πόλης: Η Ανυπότακτη Πολιτεία είναι οι αγωνιστές με τους οποίους δίνουμε την καθημερινή μάχη απέναντι στην λαίλαπα του μνημονίου και της Ε.Ε., είναι το πολιτικό και κοινωνικό μπλοκ στο οποίο απευθύνουμε την πολιτική μας πρόταση για το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα, είναι μια πρόταση για το χαρακτήρα ενός ριζοσπαστικού, αντισυνδιαχειριστικού, αντιμνημονιακού και αντικαλλικρατικού κατεβάσματος με πολύ μεγάλη επιτυχία και παρακαταθήκες.

Η συμμετοχή είναι ταυτόχρονα και μια διαρκής μάχη για την διαμόρφωση του πλαισίου, της φυσιογνωμίας και των χαρακτηριστικών της Ανυπότακτης Πολιτείας, μια μάχη που θα έπρεπε σήμερα να δίνεται από το σύνολο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην πόλη.

Στα πλαίσια μιας συζήτησης αρχών και κριτηρίων, αλλά και με σεβασμό σε διαφορετικές εκτιμήσεις (που ωστόσο δεν επαληθεύονται για άλλη μια φορά, βλέπε τις βεβαιότητες για ‘’κοινό κατέβασμα της Ανυπότακτης Πολιτείας με το ΣΥΡΙΖΑ’’ ή ακόμα χειρότερα, ‘’συμμετοχή της Ανυπότακτης Πολιτείας στα εσωτερικά παιχνιδια του ΣΥΡΙΖΑ’’), έχει γίνει πολλές φορές η προσπάθεια να ανοίξει η συζήτηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην κατεύθυνση ανίχνευσης μιας μάχιμης ενιαίας γραμμής και τοποθέτησης. Λαμβάνοντας υπόψιν το ιδιαίτερο και ίσως δυσανάλογα φορτισμένο ιστορικό της συζήτησης, στις τοπικές ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πραγματοποιήθηκαν έγινε η πρόταση διαμόρφωσης ενός καλύτερου πεδίου διαλόγου, μέσα από κοινές διαδικασίες των τοπικών συντονιστικών και Ολομέλεια Πάτρας. Μια Ολομέλεια που θα μπορούσε τουλάχιστον να προσεγγίσει το ζήτημα με επεξεργασίες, πιο απτά δεδομένα και ωριμότερη σκέψη.

 

Αντί αυτού, επιχειρήθηκε μια εντελώς ανούσια προσπάθεια διαίρεσης και μη-ενότητας, με την επιδίωξη αποτελεσμάτων τύπου 50-50% που μόνο απογοήτευση και αναπατολεσματικότητα φέρνουν στην ‘’μεγάλη εικόνα’’, παρά την όποια (ποιά άραγε;) επιτυχία για το που θα κάτσει η μπίλια του 1% σε μια ψηφοφορία. Δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή είναι μάλλον σε συνέχεια και όχι διαφοροποίηση με μικρότερες ή μεγαλύτερες επιλογές του τελευταίου διαστήματος: Η συμμετοχή δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε διαφορετικές πορείες διαφορετικών δυνάμεων την ημέρα των διαδηλώσεων ενάντια στην ελληνική προεδρεία της Ε.Ε., η με όρους ‘’εντός-εκτός-ενάντια’’ συμμετοχή (;) σε κοινωνικά εγχειρήματα όπως της Παμπατραικής Συνέλευσης και σε διάφορες κινητοποιήσεις, οι εσωστρεφείς οριοθετήσεις ακόμα και στο νεολαιίστικο κίνημα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εντελώς άνεξοδη συζήτηση περί ‘’βαριοπούλας’’ στο Παράρτημα κατά τον εορτασμό του Πολυτεχνείου- Παρεπιμπόντως, μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην φετινή πορεία του κοινωνικού αγώνα, καθώς το τριήμερο του εορτασμού κατάφερε να συναρθρώσει κάθε ριζοσπαστική εστία της πόλης και να πραγματοποιήσει ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια της δεκαετίας.

 

Για κάποιες οργανωμένες δυνάμεις, αυτή η λογική του ‘’εγώ πρώτα, μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ’’ είναι γνωστές: Φάνηκαν σε μια ενότητα μάλιστα όταν ο απολογισμός για τα αναχώματα στο προχώρημα της Συμπόρευσης ήταν ένας (όχι και τόσο) συγκρατημένος πανηγυρισμός (;) και εφαλτήριο να αμφισβητηθεί ακόμα και η απόφαση της Συνδιάσκεψης, ενώ ακόμα και το θέμα της παρέμβασής μας στο Δήμο αντιμετωπίστηκε με την απολίτικη λογική του ‘’ελέφαντα στο δωμάτιο’’, ωσαν να μην υπάρχει ούτε ιστορία ούτε παρακαταθήκη στην πόλη και όλα ξεκινούν από το μηδέν επειδή συνελήφθη κάποια ‘’ιδέα’’ σε κομματικά γραφεία. Μια εικόνα που κανείς μπορεί να δει και πανελλαδικά, με ακόμα πιο άσχημες εκφάνσεις, όπως η συζήτηση που διεξάγεται στη Νίκαια, παραμορφωτικός καθρέπτης του ανάποδου της αριστεράς που αναζητούμε και χτίζουμε.

 

Μάλλον αδυναμία παρά ουσία είναι η παράδοξα ανάλογη στάση δυνάμεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α που αποτελούν τμήμα και κομμάτι αυτής της παρακαταθήκης. Μάλλον αδυναμία παρά ουσία είναι η κριτική στην Ανυπότακτη Πολιτεία να περιορίζεται σε στημένες δημοσιεύσεις σε blogκαι γνωστά ειδησεογραφικά siteτης Πάτρας, συγκεκριμένων συμφερόντων και ιδιοτέλειας. Μάλλον αδυναμία παρά ουσία είναι η αποσπασματική ανάγνωση διακυρήξεων (για εντυπώσεις;), δηλώσεων, κειμένων. Μάλλον αδυναμία παρά ουσία είναι η απουσία οποιασδήποτε στοιχειοθετημένης κριτικής για την δράση και τον λόγο της Ανυπότακτης Πολιτείας τα τελευταία χρόνια. Μάλλον αδυναμία παρά ουσία είναι η μετάθεση του ερωτήματος σε ένα αφηρημένο ‘’αντικαπιταλιστικό δημοτικό σχήμα’’, με μόνη πολιτική ουσία το εύρος(των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και χωρίς καμία συζήτηση οργανωτικών και πολιτικών όρων, πολύ δε περισσότερο, χωρίς καμία συζήτηση για το ποιόν θέλει να εκπροσωπήσει και πως.

 

Σύντροφοι και συντρόφισσες, υπάρχει μια άλλη αφήγηση για τον ίδιο τον διάλογο που θα μπορούσε να κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ της Πάτρας, για τις προτεραιότητες της πολιτικής της δράσης, για τους στόχους που θα μπορούσε να βάλει τόσο στο επίπεδο της πολιτικής έκφρασης σε δήμο (και περιφέρεια) όσο και στο κοινωνικό κίνημα.

 

Σε τελική όμως ανάλυση, η συζήτηση για την πολιτική ευθύνη μπορεί να έχει την αξία της, μπορεί να γίνει εν δυνάμει ένα αυτοκριτικό εργαλείο βελτίωσης, αλλά δεν παύει να είναι για εσωτερική κατανάλωση. Στην Πάτρα διαμορφώνεται ένα πεδίο παρέμβασης που λίγο χρειάζεται την εσωστρέφεια, ιδιαίτερα αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο. Όσο και αν επιλέγουμε πολλές φορές να τα αποφεύγουμε, τα ερωτήματα επανέρχονται υπενθυμίζοντας πως σε αυτά τελικά θα κριθούμε:

 

• Μπορεί (και πως) να υπάρξει η σφυρηλάτηση μιας νέας ενότητας γύρω από την παρέμβασή μας στο τοπικό επίπεδο, μέσα από την εκ νέου προσέγγιση του ζητήματος Ανυπότακτη Πολιτεία, με συντροφικότητα, σεβασμό στις διαφορετικές προσεγγίσεις και οριοθέτηση κοινών στόχων; Να σχεδιάσουμε μαζί, να αποτιμήσουμε μαζί. Να δούμε, στην βάση του πολιτικού πλαισίου που θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την κατεύθυνση που πρέπει να δουλέψουμε στην Ανυπότακτη Πολιτεία για την παρέμβαση στους Καλλικρατικούς Δήμους, να δούμε πως αρθρώνεται η πολιτική της Ε.Ε. και ειδικότερα στην Πάτρα και με ποια μάχιμη γραμμή μπορούμε να συνδέσουμε την παρέμβασή μας ενάντια στις πολιτικές της Ε.Ε. με την υπόθεση της ρήξης και αποδέσμευσης από αυτήν. Να δούμε το εύρος των αγωνιστών που μπορεί ακόμα να εμπλέξει στο δυναμικό της, να ανοίξουμε την κουβέντα της λειτουργίας ενός ‘’ριζοσπαστικού σχήματος σε ένα Δήμο, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση’’, όπως και την πολιτική μάχη για ένα δυναμικό που σήμερα δορυφοριοποείται στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το τελευταίο άλλωστε δεν αποτελεί μόνο ‘’θέμα της Ανυπότακτης’’, αλλά θέμα συνολικά της αριστεράς στην πόλη που σαφέστατα επηρεάζει και την δική μας παρέμβαση.

 

• Μπορούμε (και πως) να θέσουμε τους βασικούς πυλώνες της παρέμβασής μας στο τοπικό κίνημα και τις πολυάριθμες, αντιφατικές και σίγουρα ενδιαφέρουσες μορφές του, να ορίσουμε την κατεύθυνση του χρωματισμού που θέλουμε να δώσουμε, τις γωνίες αλλά και τα στρογγυλά σημεία στην κατεύθυνση ανάπτυξης του κοινωνικού κινήματος; Να δούμε (και πως) την ουσιαστική του σύνδεση με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα και τις μορφές και δομές τους. Να δούμε πως μπορούμε να χρωματίσουμε και να μπολιάσουμε τις εστίες αγώνα αυτές με το αντικαπιταλιστικό μας πρόγραμμα, τη σύνδεση με την αντι-ΕΕ πάλη, την συστράτευση με την υπόθεση της άλλης αριστεράς.

 

• Μπορούμε (και πως) να δούμε το ουσιαστικό προχώρημα της απόφασης της Πανελλαδικής μας Συνδιάσκεψης, σε τοπικό επίπεδο και με το βλέμμα στην ολότητα του πολιτικού στόχου, επιδιώκοντας και τολμώντας να ανοίξουμε τον διάλογο με όλες τις ενδιαφερόμενες δυνάμεις; Υπάρχουν μορφές, σχήματα και δεσμοί από τους αγώνες που μπορούν να είναι η αρχή, το εφαλτήριο μιας τέτοιας προσπάθειας.

 

Σύντροφοι και συντρόφισσες, οι εκλογικές μάχες που έρχονται, στο σύνολό τους αλλά και με την αυτοτέλειά τους, μακάρι να μπορούσαν να είναι μια αντιπαράθεση απλής ‘’καταγραφής’’, με την ασφάλεια που αυτό εμπεριέχει. Δοκιμαζόμαστε στο γήπεδο των πολιτικών ερωτημάτων όχι μόνο για ‘’γράψουμε’’ ένα μέρος της απάντησης, αλλά επιδιώκοντας να δώσουμε την πολιτική μάχη για τον εκ νέου ορισμό του,  της μετατόπισης συνολικά του ερωτήματος προς την ανάγκη του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, προς την ανάγκη έκφρασης και πολιτικοποίησης του ριζοσπαστικού κινήματος, της νεολαίας και της εργατικής τάξης. Οι ευκαιρίες που χάνουμε δεν είναι παρά αποδείξεις των ανεπαρκειών μας, των βημάτων και τομών που ακόμα χρειάζονται, πρώτα και κύρια στην πολιτικοποίησή, στην αυτοαναφορά, στην ‘’συνήθεια’’ της εσωστρέφειας όταν τα στοιχήματα ήταν ακόμα χαμηλά ή ακόμα χειρότερα, ήταν υποθέσεις απλής επιβίωσης και αναπαραγωγής. 

 

Αλλά έχουμε διανύσει μεγάλη απόσταση από την εποχή που αρκούσε να αυτοπροσδιορίζεται η αντικαπιταλιστική αριστερά ως ιδεολογική (και σπανιότερα πολιτική) οριοθέτηση από τα αριστερά της αριστεράς, ή ως θύλακας αξιοπρέπειας και επιμονής στον κοινωνικό αγώνα. Η τελευταία δεκαετία ήταν μια περίοδος που οι μεγάλες, παγκόσμιας κλίμακας μεταβολές στον συσχετισμό δύναμης συνοδεύτηκαν από την επίπονη κυοφορία μιας άλλης αφήγησης για την ίδια την αριστερά, και αυτό προχώρησε με μάχες και τομές και ρήξεις και συνθέσεις σε πολλά επίπεδα. Σήμερα όμως το μαξιλάρι του παρελθόντος δεν είναι αρκετό:

 

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. οφείλει να εκπληρώσει τον ρόλο της, αυτόν της ατμομηχανής που θα φέρνει, βήμα το βήμα, όλο και πιο ουσιαστικά, την υπόθεση της άλλης αριστεράς, τόσο με όρους προγράμματος και περιεχομένου όσο και με όρους εσωτερικής συγκρότησης, δημοκρατίας, ηγεμονίας. Την Συμπόρευση πολλοί θα την ήθελαν παγωμένη και νεκρή, σε πείσμα και αυτών οφείλουμε να ανοίξουμε μόνοι μας τους δρόμους για να ξαναβρεί πάτημα και ουσιαστική προοπτική.

 

Σε επίπεδο Πάτρας έχει έρθει ο καιρός να αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του οικοδομήματος έχει συγκροτηθεί όταν οι δυνάμεις μας πορεύονταν από τις ίδιες θέσεις αρχής: Κάπως έτσι φτιάχτηκε η Ανυπότακτη Πολιτεία και έφερε αυτά τα αποτελέσματα και τις εκπροσωπήσεις που έχει σήμερα, κάπως έτσι διαμορφώθηκε ένα πρωτοπόρο κομμάτι του φοιτητικού κινήματος με πρωταγωνιστικό ρόλο την τελευταία δεκαετία, κάπως έτσι έχουμε συμβάλλει και εμείς στην διαμόρφωση των πολιτικών αντανακλαστικών του κοινωνικού κινήματος. Έχουμε όμως ακόμα πολύ δουλειά, είμαστε ακόμα πίσω, και είναι σίγουρο ότι μια οργάνωση δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο από μόνη της.

 

Η Ανυπότακτη Πολιτεία έχει να δώσει μια  εξαιρετικά δύσκολη μάχη, κάτω από την σκληρή πίεση των δυνάμεων του ρεφορμισμού που θέλουν να απομυζήσουν τις εκπροσωπήσεις που έχει σφυρηλατήσει απέχοντας οι ίδιες από κάθε μάχη ή προσβλέποντας σε μια διαχείριση και ‘’καλυτέρευση’’ των αιτημάτων του αγώνα. Όλα αυτά, κάτω φυσικά από την σκληρή πίεση του καθεστωτικού μπλοκ της πόλης, που βλέπει μια δύναμη που δεν ‘’βλέπει’’ στην συνδιαχείριση της φτωχοποίησης των Δήμων και των δημοτών ούτε περιορίζεται στην καταγγελία και την περιχαράκωση. Σε αυτή τη μάχη δεν χρειάζεται μόνο ‘’χέρια’’ (που είναι πολύτιμα), αλλά χρειάζεται πολιτική σκέψη, διαμόρφωση μάχιμου πολιτικού μαζικού λόγου, παρέμβαση και αλληλεπίδραση με τον κόσμο του αγώνα. Εκεί θα έπρεπε να χτυπάει η καρδιά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και να δίνει την μάχη για την ακόμα πιο πλούσια και ουσιαστική εμβάθυνση του πολιτικού πλαισίου και των πρακτικών.

 

Σε ένα παρόμοιο πλαίσιο, η παρέμβασή μας στην Δυτική Ελλάδα με την Αριστερή Παρέμβαση, ή θα ξεφύγει από την παλιά, δοκιμασμένη και κουρασμένη συνταγή του ‘’εκλογικού μορφώματος’’ ή θα καταλήξει να αναπαράγει τον εαυτό της, αδύναμη να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από μια καταγραφή. Ή θα δει με όρους πολιτικής λειτουργίας και εσωτερικής δημοκρατίας την παρέμβαση, το λόγο και τους ανθρώπους της, η θα αναπαράγει προβληματικές λειτουργίας που συναντά κανείς πανελλαδικά και στην πραγματικότητα περιορίζουν τις δυνατότητες μιας ακόμα πιο μάχιμης παρέμβασης σε μια ιδιαίτερα κεντρική μάχη.

 

Όλα τα παραπάνω ωστόσο, μπορούν να γίνουν πολύ πιο διεξοδικά και ουσιαστικά, αν μείνουν πίσω ανούσιες και εσωστρεφείς προσπάθειες διαίρεσης και υπερβαίνοντας αυτοαναφορικούς ‘’υπολογισμούς’’. Για άλλη μια φορά, το θέμα δεν είναι η μετάθεση ευθυνών ούτε η απόδηση ενός ‘’δίκιου’’. Ειδικά στην Πάτρα (αλλά και την Δυτική Ελλάδα συνολικά), οι δυνατότητες που έχουμε δεν συνιστούν απλά ‘’ευκαιρία’’ αλλά και πρόκληση για όλους μας.

 

Συντροφικά,

 

Πετρουλά Δήμητρα, Τοπική Βορείου Πάτρας

Τσερόλας Παναγιώτης, Τοπική Νοτίου Πάτρας