Δήλωση υποψηφίων ευρωβουλευτών με τον συνδυασμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τα εκλογικά αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής αποτυπώνουν μία αντιφατική εικόνα που δε δικαιολογεί εύκολους πανηγυρισμούς. Δείχνουν ότι παρά τη σκληρότητα των μνημονιακών πολιτικών και τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού που αποτυπώθηκε με διάφορους τρόπους τα τελευταία χρόνια, η αστική στρατηγική προχωράει και το μνημονιακό μπλοκ ανασυγκροτεί στοιχεία της επιρροής του. Ταυτόχρονα, παρά τη σταθεροποίηση της αριστεράς σε υψηλά εκλογικά ποσοστά, καμία εκδοχή της, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν παίρνει χαρακτηριστικά ενός δυναμικά ανερχόμενου πολιτικού ρεύματος.

Η αντιφατικότητα των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των εκλογών στην αυτοδιοίκηση αποτελούν σε ένα βαθμό αντανάκλαση του συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικό επίπεδο. Τέσσερα χρόνια μετά την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία απουσιάζουν αποτελέσματα που να σηματοδοτούν την έξοδο από την κρίση, ακόμα και σε σύγκριση με τις άλλες τρεις χώρες όπου εφαρμόστηκαν μνημόνια, ενώ αυτή η πολιτική ήταν καταστροφική: σωρευτική πτώση του ΑΕΠ που προσεγγίζει το 25%, τριπλασιασμός της ανεργίας, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 30 %, απώλεια παραγωγικής ικανότητας δυνητικά μη αναστρέψιμη, εκτίναξη του δημοσίου χρέους σε επίπεδα χρεοκοπίας. Η πραγματικότητα είναι ότι το δημόσιο χρέος παραμένει μη εξυπηρετήσιμο, θα απαιτηθεί νέα περικοπή του που θα φέρει νέα μέτρα και μνημόνια.

Η ενιαία γραμμή πίσω από την οποία συνασπίζονται όλες οι μερίδες της αστικής τάξης, αυτή της εσωτερικής υποτίμησης και της παραμονής στην ΟΝΕ και την ΕΕ με κάθε κόστος θα συνεχιστεί, ενώ δεν εμπεριέχει κανένα περιθώριο για νέα κοινωνικά συμβόλαια, συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Στο πλαίσιο της κρίσης συντελείται μία τεράστια τομή, η συνολικότερη ανατροπή μετά τον πόλεμο των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων σε χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού.

Απέναντι σε μια πραγματικότητα που γίνεται όλο και χειρότερη τα τελευταία 4 χρόνια, υπάρχει μόνο ένας αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει τη στρατηγική του κεφαλαίου: ο λαός και η ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Ενώ όμως ο λαός βγήκε στο δρόμο, ιδιαίτερα από το 2010 ως το 2012 και έδωσε αγώνες πρωτοφανείς σε διάρκεια, αντοχή και συγκρουσιακότητα, δεν κατάφερε να ανατρέψει την αστική στρατηγική, ούτε έστω να ανακόψει την εφαρμογή και την εμπέδωση επιμέρους πλευρών της. Σήμερα, που κάθε αγώνας σημαίνει θυσίες και κόστη, χρειάζεται η προοπτική ενός άλλου δρόμου για να πεισθεί ο κόσμος ότι αξίζει να αγωνίζεσαι και για να ξαναβγεί στο δρόμο.

Αυτή είναι και η μεγάλη έλλειψη και η πολιτική ευθύνη της αριστεράς. Ότι, ενώ για την ανατροπή αυτής της πολιτικής είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας, δεν υπάρχει ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων με μαζικά ερείσματα που να θέτει ενιαία μία πολιτική πρόταση άμεσης και εφικτής διεξόδου από την κρίση. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ ένα ευρύ αριστερό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να συμπεριλαμβάνει δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις με άξονα το μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής εξόδου από την κρίση:

• Καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, ανατροπή όλων των μέτρων των μνημονίων
• Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, Εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων.
• Έξοδος από την ΟΝΕ, σύγκρουση, ρήξη και αποδέσμευση από την Ε.Ε.

Σε αντίθεση με τις αναγκαιότητες της περιόδου, οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς αναπαράγουν αδιέξοδες πολιτικές κατευθύνσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται τη σύγκρουση με τους κεντρικούς πυλώνες της αστικής στρατηγικής. Ακόμα χειρότερα, σπέρνει αυταπάτες ότι είναι δυνατή η κατάργηση των μνημονίων με ταυτόχρονη παραμονή στην ΟΝΕ και την ΕΕ. Η κρίση απέδειξε πόσο καταστροφική ήταν για τα λαϊκά στρώματα η στρατηγική της αστικής τάξης για την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ.  Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η ένταξη στην ΟΝΕ έδειξε  όλες της τις αντιφάσεις. Είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση του χρέους, την αύξηση των ελλειμμάτων, την αναδιοργάνωση – αποδιοργάνωση της παραγωγικής δομής στον αγροτικό και τον βιομηχανικό τομέα, την υπερανάπτυξη των κερδών στο χρηματιστικό τομέα. Πάνω απ’ όλα η ΕΕ και η ΟΝΕ αποτέλεσαν μηχανισμούς που μεγιστοποίησαν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ισχύ των αστικών τάξεων και μοχλούς για τη διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Εξίσου καταστροφική είναι η λογική της ανόδου στην κυβέρνηση με τη τακτική του ώριμου φρούτου, η αντίληψη ότι μόνη η κυβερνητική εναλλαγή, χωρίς πολιτική σύγκρουση και κοινωνικούς αγώνες μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών έδειξε την σχετική ήττα αυτής της κατεύθυνσης και αντανακλά ότι αν η αριστερά δεν θέτει μία κατεύθυνση σύγκρουσης με τις κεντρικές επιλογές της αστικής στρατηγικής, αν δε συμβάλλει για να ανασυγκροτηθούν οι κοινωνικοί αγώνες, τελικά η όποια πολιτική δυναμική που μπορεί συγκυριακά να αναπτύσσει θα φθίνει και θα διαβρώνεται.

Αλλά και το ΚΚΕ αντιτίθεται σε μία προοπτική ενότητας των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων, ενώ συστηματικά υπονομεύει την διάχυση πολιτικών στόχων, όπως είναι η έξοδος από την Ο.Ν.Ε. και η επαναφορά σε εθνικό νόμισμα.  Αρνείται κάθε μεταβατικό αίτημα, παραπέμπει τη λύση όλων των προβλημάτων του λαού στις καλένδες της λαϊκής εξουσίας. Ταυτόχρονα, κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής του πρακτικής είναι αφενός μεν η διασπαστική τακτική μέσα στο κίνημα των εργαζομένων, με κύριο στόχο την στενή κομματική οικοδόμηση και με βασική τακτική την επίθεση σε άλλες δυνάμεις της αριστεράς με τις οποίες θα μπορούσε να υπάρξει πολιτική σύγκλιση σε προγραμματικό επίπεδο όπως είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει έναν τελικά κατ’ επίφαση αντισυστημικό λόγο, χωρίς να υιοθετεί καμία αντισυστημική πρακτική.

Η πραγματικότητα, αλλά και η στάση της υπόλοιπης αριστεράς δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες. Όσο πραγματικές είναι όμως οι δυσκολίες, τόσο πραγματικές είναι και οι δυνατότητες για τη συγκρότηση του αναγκαίου αριστερού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου στη βάση του μεταβατικού προγράμματος.

Ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να συγκροτηθεί με την ενιαία δράση στους αγώνες όλων των δυνάμεων που αντιστέκονται στη μνημονιακή πολιτική. Μπορεί πρώτα από όλα να συγκροτηθεί με την κοινή πολιτική πρακτική στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, ανάμεσα σε διαφορετικές δυνάμεις και ρεύματα της αριστεράς που συμμερίζονται πολλές πτυχές του μεταβατικού προγράμματος. Τα πολιτικά, εκλογικά και πάνω απ’ όλα τα κινηματικά αποτελέσματα των δημοτικών σχημάτων της αντικαπιταλιστικής και της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς ειδικά στις περιπτώσεις που συσπειρώθηκαν ευρύτερες δυνάμεις πρέπει να αποτελέσουν οδηγό και δείκτη γιατί αποδεικνύουν ότι όπου υπάρχει ενιαιομετωπική και ριζοσπαστική κατεύθυνση που βασίζεται στους αγώνες μπορούν να καταγράφονται μεγάλες δυναμικές και να διαμορφώνονται δυνατότητες ανατροπής των συσχετισμών.

Τέλος, η μαγιά για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου μπορεί να διαμορφωθεί ήδη από τώρα, με τη συγκρότηση της μετωπικής συμπόρευσης δυνάμεων και ρευμάτων που συμμερίζονται σχεδόν το σύνολο του μεταβατικού προγράμματος. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση, παρά τις όποιες αδυναμίες και αντιφάσεις και τις καθυστερήσεις και είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά και μετά τις εκλογές.

Με την ψήφο στις ευρωεκλογές πρέπει να αναταχθούν τα αρνητικά του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών και να ενισχυθούν τα θετικά. 1) Να μειωθεί η επιρροή των μνημονιακών και πρωτίστως των κυβερνητικών κομμάτων 2) Να καταστεί ευδιάκριτη η άνοδος της αριστεράς 3) Να ενισχυθούν οι δυνάμεις στο εσωτερικό της αριστεράς που έχουν μία σαφή αντι ΕΕ και αντι ΟΝΕ κατεύθυνση 4) Να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί η εκλογική – πολιτική επιρροή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είναι αναγκαίο βήμα για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην αριστερά, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για την αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών.  

Ιδιαίτερα είναι σημαντική η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές, γιατί είναι η δύναμη που στη συγκυρία διαθέτει το πιο προωθημένο και ουσιαστικό πολιτικό πρόγραμμα, σε σχέση με αυτό άλλων σχηματισμών της αριστεράς, έχει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά αλλά και γιατί συγκεντρώνει αγωνιστές με μεγάλη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες. 

Εμείς, υποψήφιοι με το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για τη συγκρότηση της αναγκαίας πλατφόρμας - πόλου που θα βαδίζει αδιαπραγμάτευτα στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης μετά τις εκλογές, με κατεύθυνση τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου αριστερού κοινωνικό πολιτικού μετώπου αλλά και την ενίσχυση στο εσωτερικό του ενός πλατιού μετωπικού πόλου  των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Μαριάνα Τσίχλη, Υποψήφια Ευρωβουλευτής , μέλος ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δημήτρης Σαραφιανός Υποψήφιος Ευρωβουλευτής, μέλος ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

21 Μαΐου 2014