Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η λιτότητα θα καταργηθεί μέσα στα πλαίσια του ευρώ και της ΕΕ βασίζεται σε μια διπλή παραδοχή: Αφενός ότι η Ευρώπη αλλάζει και αφετέρου ότι οι δανειστές θα αποδεχτούν την αλλαγή αυτή για τον «κοινό στόχο» (sic) της σωτηρίας της Ευρωζώνης. Ποια Ευρώπη αλλάζει λοιπόν; Η Ευρώπη του δημοσιονομικού συμφώνου, όπου οι εθνικοί προϋπολογισμοί τίθενται υπό τον άμεσο έλεγχο της ΕΕ και σε περιπτώσεις ελλειμμάτων άνω του 0,5% του ΑΕΠ επιβάλλονται αυτόματα διαρκή μνημόνια; Η ΕΕ των πολέμων, του ευρωστρατού, της νεοαποικιοκρατικής λογικής και της στήριξης σε φασιστικά πραξικοπήματα, όπως στην Ουκρανία; Η ΕΕ του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ισλαμοφοβίας, της καταστολής, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των χιλιάδων πνιγμένων μεταναστών και προσφύγων στη Λαμπεντούζα, στα στενά του Γιβραλτάρ και το Αιγαίο; Σε επίπεδο πολιτικών συσχετισμών ο ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζει την «αλλαγή στην Ευρώπη» μόνο με βάση την εκλογική του πρωτιά ή την εκλογική άνοδο του Podemos, ενώ ταυτόχρονα υποτιμά την ακροδεξιά απειλή, το φασισμό και τη δυναμική τους στα λαϊκά στρώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζει την Ευρώπη με την ΕΕ, αφού δε μπορεί να δει καμία εναλλακτική έξω απ’ το υπάρχον πλαίσιο. Αν όμως τελικά η αλλαγή έγκειται στις φιλοφρονήσεις ευρωπαϊκών παραγόντων που πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, ή στη σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για την οποία περηφανεύεται ο Αλέξης Τσίπρας, τότε αυτό που μετατοπίζεται διαρκώς δεν είναι η Ευρώπη αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ που δια του «ρεαλισμού» και της ρητορικής της καμένης γης προετοιμάζει συναινέσεις και υποταγή. Το γραφείο τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ