του Γιώργου Λιάγκου, μηχανικού, υποψήφιου βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας

Επανέρχονται όσο πλησιάζουν οι εκλογές οι αναλύσεις για την «ματαιότητα της ψήφου» σε σχηματισμούς που ενδεχομένως να βρεθούν κάτω από το όριο του 3%.

Καταρχήν οφείλουμε να θυμίσουμε ότι το συγκεκριμένο όριο, μαζί με τις υπόλοιπες αντιδημοκρατικές διατάξεις των εκλογικών νόμων (π.χ. το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα) όλη η κοινοβουλευτική αριστερά τα έχει καταδικάσει εδώ και χρόνια. Είναι λοιπόν τουλάχιστον ντροπιαστικό για εκατοντάδες χιλιάδες  ανθρώπων που σκέφτονται να στηρίξουν αυτή τη φορά κάποια από τις εκδοχές της ελληνικής αριστεράς να ακούν από τα χείλη των στελεχών της κονοβουλευτικής αριστεράς τα ίδια σλόγκαν που έχουν λανσάρει χιλιάδες φορές οι κομματάρχες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ!

Για τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάθε ψήφος στην Aριστερά (και δεν εννοούμε την ΔΗΜΑΡ) είναι ένα θετικό μήνυμα. Κάθε ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το πιο δυνατό χτύπημα στην άρχουσα τάξη και στα κόμματα της.

Θυμάται άραγε κανείς από τους συντρόφους του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ πόσα έχει πληρώσει το λαϊκό κίνημα από το 1980 από αυτές τις λογικές; Ο λαός όμως θυμάται.

Η αρνητική εικόνα και της αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ανεξάρτητη από την υπερψήφιση για χρόνια των «μεν» (πράσινων ή μπλε κατά περίπτωση)  για να μην έρθουν οι «δε» στα πράγματα;

Η υποταγή για χρόνια στα διλήμματα του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών και τα σλόγκαν «δήμαρχος θα βγει ο τάδε ή ο δείνα, αν δεν ψηφίσεις τον ένα σημαίνει ότι θες τον άλλο» πρόσφεραν τίποτα περισσότερο από ανυποληψία και μερικά  σκαμπό στην αριστερά;

Μήπως με την ίδια συλλογιστική πρέπει να αποδεχθούμε και το επιχείρημα του Πρετεντέρη προς τους ναυτεργάτες πως η απεργία τους είναι «χαμένος κόπος» αφού η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω;

Το ανήκουστο βέβαια είναι πως και συνιστώσες από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τέτοια επιχειρήματα. Καταλαβαίνουν άραγε αυτοί οι σύντροφοι ότι η νομιμοποίηση αυτών των αντιλήψεων είναι έξω από κάθε είδους μετωπική λογική (που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν); Αν την επομένη των εκλογών (με δεδομένη την υπερπολλαπλάσια πολιτική επιρροή του ΣΥΝ) οι επιτελείς της Κουμουνδούρου εξαλείψουν την πολιτική διάκριση ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ τι θα πούνε; Ότι η διαφοροποίηση τους εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «χαμένη άποψη» - και σε τελική ανάλυση δίκιο έχει ο ΣΥΝ;

Πέρα όμως από το ηθικά, ιστορικά και πολιτικά ανεπίτρεπτο της χρήσης από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ των σλόγκαν της «χαμένης ψήφου», ας δούμε τα πράγματα και πιο ρεαλιστικά.

Η απήχηση που έχει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σημαντική, ξεπερνάει τα επίπεδα των Περιφερειακών εκλογών, όπου είχε κινηθεί κοντά στο 2%. Ανοίγονται δυνατότητες ακόμη και για να σπάσει το όριο του 3%. Την ίδια στιγμή, ακόμη 30% των ψηφοφόρων παραμένουν αναποφάσιστοι και κυρίως οργισμένοι. Γιατί λοιπόν τα κόμματα της αριστεράς να αγωνίζονται τόσο πολύ για το 1% και όχι για το 1,5 εκατομμύριο ψηφοφόρων που θα  γυρίσουν την πλάτη σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;

Το πρώτο επιχείρημα είναι ότι το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων μειώνει το όριο της αυτοδυναμίας.

• Πιστεύει άραγε κανείς ότι μέσα σε 10 μέρες η ΝΔ θα διπλασιάσει σχεδόν την επιρροή της και από το 20-25% θα πλησιάσει το 40%;
• Πιστεύει στ’ αλήθεια  άραγε ο ΣΥΝ, που διεκδικεί «κυβέρνηση με κέντρο την Αριστερά» ή διεκδικεί το ΣΥΡΙΖΑ να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ότι αυτό μπορεί να γίνει με την ΝΔ να είναι κοντά στο όριο της αυτοδυναμίας;
• Πιστεύουν άραγε οι σύντροφοι του ΚΚΕ που κλιμακώνουν με επιθετικούς προσδιορισμούς τους στόχους του λαού (ισχυρό – πολύ ισχυρό – πανίσχυρο ΚΚΕ) ότι  το 1% ή το 3% της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους χωρίζει από την λαϊκή εξουσία ή από την υπερισχυροποίηση του ΚΚΕ;

Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι πρέπει να μην σχηματίζουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ & ΝΔ.

• Μα αν είναι αυτό το θέμα, σημαίνει πως ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ θεωρούν ότι η ΔΗΜΑΡ, το ΛΑΟΣ κλπ. θα αρνηθούν έστω μια ψήφο ανοχής. Αν όμως έτσι σκέφτονται -δεν πιστεύουν τα όσα λένε και γράφουν για τα κόμματα αυτά, αλλά ούτε διδάσκονται από την εμπειρία των τελευταίων δύο χρόνων.

Το τρίτο επιχείρημα είναι ότι «μόνο ο αριθμός των βουλευτών μετράει».

• Εδώ μάλλον θα πρέπει να υποκλιθούμε στον Βενιζέλο που ζήτησε συγκυβέρνηση του 51% των ψήφων και όχι των βουλευτών. Αποδείχθηκε εδώ ο αστός πολιτικός πιο οξυδερκής από την κοινοβουλευτική αριστερά που δηλώνει πως έρχονται θύελλες και χειρότερα αλλά δεν πιστεύει πως  οι κλυδωνισμοί που θα έρθουν την επομένη των εκλογών θα είναι τέτοιοι που θα ρίξουν και την όποια επόμενη συγκυβέρνηση. 
• Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το απαραίτητο 0,5 ή 1% για να μπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή, αν τελικά συμβεί, θα σημάνει αμέσως 7-8 επιπλέον βουλευτές της Αριστεράς, και δη του πιο μαχητικού κομματιού της. Ενώ, αν, με τη θεωρία της «χαμένης ψήφου», πάνε σε ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν θα σημαίνει παρά 1-2 βουλευτές παραπάνω.
• Αν όντως στο μυαλό των στελεχών του ΣΥΝ μετράει τόσο πολύ ο συσχετισμός δύναμης,  γιατί δεν μπορούν να αποδεχθούν τον πολυεπίπεδα καταγεγραμμένο αντιευρωπαϊκό συσχετισμό της ελληνικής αριστεράς  – για να βοηθήσουν και στην πολυπόθητη ενότητά της; 

Υπάρχει όμως ένας πολιτικός στόχος για τον οποίο το 0,5% ή 1% επαρκεί.

• Δεν επαρκεί, όπως είπαμε, για έναν πανίσχυρο λαό το 0,5%, αλλά μπορεί να επαρκεί για να παραμείνει το ΚΚΕ πάνω από το ΣΥΡΙΖΑ.
• Δεν επαρκεί το 1% για μια «κυβέρνηση της αριστεράς» αλλά επαρκεί για την «ιστορική ανατροπή» της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το ΚΚΕ.

Τα παραπάνω δεν είναι δύο στόχοι –είναι ένας– είναι ο ενδοαριστερός εμφύλιος στον οποίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εδώ και χρόνια έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να πάρει μέρος.

Να αντιπαρατεθούμε, ναι. Για το αναγκαίο πρόγραμμα. Για το νικηφόρο εργατικό κίνημα. Για την ΕΕ και πώς θα ξεφύγουμε από την τανάλια της. Για τον κομμουνισμό που απαιτεί η εποχή μας. Αλλά με ένα συντροφικό πολιτικό πολιτισμό. Πάνω στα προγράμματα και τις ιδέες. Μακριά από δάνεια μιας πρόστυχης αστικής πολιτικής ανηθικότητας. Το χρωστάμε στον αγώνα της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος.

Για το βράδυ των εκλογών, οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αισιοδοξούν και για το ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ  που ελπίζουμε να ξεπερνά το 3% αλλά και για το άθροισμα των δυνάμεων της αγωνιζόμενης και αντισυστημικής αριστεράς. Αυτό πιστεύουμε πως ταιριάζει σε κάθε κομουνιστή, αριστερό, αγωνιστή.

Μαύρο στο μαύρο μέτωπο. Ισχυρό μήνυμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή. Από όλες τις «τιμωρίες» διαλέγουμε την πιο βαριά, την πιο συνειδητή, την πιο αποφασιστική.