• Σάβ, 21/04/2018 - 19:40
Χαιρετισμός στην 4η Συνδιάσκεψη του Συλλόγου Γιάννης Κορδάτος

Συντρόφισσες και σύντροφοι, χαιρετίζουμε την 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πραγματοποιείται σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο τόσο για τη χώρα μας όσο και για τις διεθνείς εξελίξεις, κάτι που συνεπάγεται πως οι όποιες αποφάσεις της Συνδιάσκεψης αντικειμενικά θα έχουν βαρύτητα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

                Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσε ένα πρωτότυπο πείραμα για τα ελληνικά δεδομένα στο χώρο της Αριστεράς. Οργανώσεις με διαφορετικές πολιτικές διαδρομές και όχι απαραίτητα με ιδεολογικές ταυτίσεις βρέθηκαν, συζήτησαν, συντονίστηκαν, συνεργάστηκαν στο κίνημα και στις εκλογικές διαδικασίες. Αυτό από μόνο του ήταν ελπιδοφόρο. Υπερβαίνοντας παθογένειες και αγκυλώσεις του παρελθόντος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υιοθέτησε τη λογική του Μεταβατικού Προγράμματος, έκανε ανοίγματα σε πολιτικές συλλογικότητες που δεν συμμετείχαν σε αυτήν, μίλησε για την επιτροπεία που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, κράτησε σωστή στάση στο δημοψήφισμα του 2015, έκανε μία προσπάθεια να αποκτήσει η παρέμβασή της ρίζες στο λαϊκό κίνημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε αποστάσεις, τόσο από τη ρεφορμιστή λογική του ΣΥΡΙΖΑ, πριν αυτός ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία, όσο και από τον καινοφανή σεχταρισμό της ηγεσία του ΚΚΕ, στοιχεία που δημιούργησαν ελπίδα σε τμήμα της κοινωνικής αριστεράς.

                Ωστόσο, τα αποτελέσματα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε επίπεδο ιδεολογικό, πολιτικό, κινηματικό και εκλογικό, μάλλον υπήρξαν πενιχρά. Και όταν συμβαίνει αυτό πρέπει να ακολουθεί η ερμηνεία. Για ποιο λόγο η Αριστερά μέσα στην οξύτερη οικονομική και πολιτική κρίση μεταπολιτευτικά, αποδείχτηκε αδύναμη και κατώτερη των περιστάσεων;

                Κατά τη γνώμη μας η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όφειλε να είναι περισσότερο θαρραλέα στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών. Χρειάζεται πολιτική συμμαχιών στους σημαντικότερους άξονες του μεταβατικού προγράμματος, η οποία να κατατείνει στη συγκρότηση ενός κοινωνικο-πολιτικού μετώπου που να απαντάει στο ερώτημα του ποιός θα υλοποιήσει το πρόγραμμα αυτό. Δεν μπορεί να απαιτείται στρατηγική συμφωνία, εκ των προτέρων, για το είδος της εξουσίας, και τον τρόπο πρόσβασης σε αυτήν. Ταυτόχρονα οι συνιστώσες δυνάμεις του μετώπου διατηρούν την αυτοτέλειά τους και μπορούν να ανταγωνίζονται για τα ζητήματα της στρατηγικής, ενώπιον του λαού, και καθώς θα οξύνεται η ταξική πάλη. Η αναζήτηση πολιτικών συμμάχων δεν μπορεί να αποτελεί μία διαδικασία εξεύρεσης κάποιων ιδανικών πολιτικών σχηματισμών, γιατί αν αυτοί ήταν ιδανικοί, τότε θα αποτελούσαμε μία πολιτική οντότητα και δεν θα υπήρχε κανένας λόγος συγκρότησης συμμαχιών. 

                Αδιευκρίνιστα σημεία υπάρχουν και σχετικά με το περιεχόμενο του Μεταβατικού Προγράμματος. Εξακολουθεί να μένει θολός ο χαρακτήρας του. Αναφύονται, λοιπόν τα εξής ερωτήματα: Είναι το Πρόγραμμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι μία πολιτική πρόταση για γενική πολιτική ζύμωση, ή αποτελεί μία άμεση πολιτική πρόταση που, υπό προϋποθέσεις, συνδέεται με μία κυβέρνηση ριζοσπαστικών δυνάμεων;

                Κομβικό σημείο σήμερα αποτελούν τα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της δράσης του ιμπεριαλισμού, για λόγους ευνόητους. Υπάρχει σήμερα στο Αιγαίο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας; Σαφώς και υπάρχει, αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει να καθορίζει τη στάση της Αριστεράς, για τον εξής λόγο: η τουρκική αστική τάξη παρουσιάζει μια ιδιαίτερη δυναμική που περιλαμβάνει ανάμεσα στα άλλα και την απόκτηση βαθμών ελευθερίας από τις ΗΠΑ, ενώ η ελληνική αστική τάξη τελεί υπό το μακροχρόνιο καθεστώς της υποτέλειας, όσο κι αν κάποια σχετική αυτοτέλεια τη διαθέτει. Είναι επίσης σαφές ότι οι ριζοσπαστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις οφείλουν να καταγγείλουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά και να παλέψουν με κάθε τρόπο ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αυτό, όμως, δεν ταυτίζεται με την αυξανόμενη επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, η οποία μπορεί να καταλήξει σε κάποιο θερμό επεισόδιο ή μία γενικευμένη σύρραξη. Σε αυτή την περίπτωση προέχει η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας με γνώμονα πάντα τα λαϊκά συμφέροντα. Οι κομμουνιστές ανέκαθεν πάλευαν για να αποφύγει η εργατική τάξη τον διπλό ζυγό, και να διεξάγει την ταξική πάλη από όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις.

                Πρωτίστως χρειάζεται η ανάπτυξη ενός ενωτικού αντιπολεμικού κινήματος που θα παλεύει για τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, την απομάκρυνση των ξένων βάσεων, την έξοδο από το ΝΑΤΟ για τη διασφάλιση της ειρήνης και της εθνικής κυριαρχίας.

                Με αυτές τις σκέψεις, ευχόμαστε η παρούσα Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καταλήξει σε ριζοσπαστικές αποφάσεις που θα βοηθήσουν την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος.

                Θεωρούμε αναγκαίο να υπάρξει σύγκλιση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε ένα λαϊκό μέτωπο που θα έχει στόχο: τη διαγραφή του χρέους, την απελευθέρωση από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, το ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό, τη ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.