Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η απεργία στις 30 Μάη.

Θανάσης Διαβολάκης, Γιάννης Μαραβελάκης, Φύλλια Πολίτη, Γιώργος Ράγκος, Γιάννης Σηφακάκης.

Μέλη της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία και ένα κρίσιμο καθήκον ενόψει της 30 Μάη. Με τη παρέμβαση και δράση των δυνάμεών της στα συνδικάτα έχει τη δυνατότητα να την μετατρέψει σε μια μεγάλη Γενική Απεργία, σταθμό στην πάλη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και της άρχουσας τάξης, κόντρα στις προθέσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

1. Είναι μια μάχη με μεγάλη πολιτική σημασία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επαναλαμβάνει συνεχώς τη θέση ότι τον Αύγουστο «βγαίνουμε από τα μνημόνια» με μια παράλληλη ρύθμιση του χρέους, χωρίς «πιστοληπτική γραμμή στήριξης και άρα νέες δεσμεύσεις λιτότητας», όπως έγραψε ο Τσίπρας στην ΕφΣυν στις 5/05/2018. Όλες οι εξελίξεις, όμως, δείχνουν σε πόσο σαθρή βάση βασίζονται αυτές οι διαβεβαιώσεις. Όταν το πιο επιτυχημένο παράδειγμα «σταθεροποίησης», η Αργεντινή βλέπει το νόμισμά της να κατρακυλάει και αναγκάζεται να καταφύγει ξανά στο ΔΝΤ, δεν ξαναζωντανεύει μόνο το παρελθόν του «αργεντινάζο» του 2001-2 αλλά δείχνει και το μέλλον του ελληνικού καπιταλισμού και των διαχειριστών του.

Οι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας κρίνουν το αν η συνέχεια είναι η εμπέδωση της μνημονιακής βαρβαρότητας στο φόντο της αστάθειας και της κρίσης ή ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Οι αγώνες είναι ξεκινημένοι από την πάλη για τις προσλήψεις στο Δημόσιο μέχρι την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τη λιτότητα. Η κλιμάκωση και ο συντονισμός τους είναι κεντρικό πολιτικό καθήκον για την αντικαπιταλιστική Αριστερά.

2. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κήρυξαν την Απεργία στις 30 Μάη στα πλαίσια της «πανεθνικής ημέρας δράσης» της λεγόμενης «Κοινωνικής Συμμαχίας» με μια σειρά φορείς, ανάμεσά τους και τις εργοδοτικές ενώσεις της ΕΣΕΕ, της ΓΣΕΒΕ. Η ίδια η πρωτοβουλία για την «Κοινωνική Συμμαχία» και οι αιχμές του πλαισίου της, σχεδιάστηκαν εξ’ αρχής, από τον Φλεβάρη του 2018, με σκοπό την ενίσχυση της «πασοκοδεξιάς» αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση.

Αυτή η στόχευση για οικοδόμηση μιας «διαταξικής» συμμαχίας για την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας» και την «παλινόρθωση της οικονομίας και της κοινωνίας», έχει βέβαια παρελθόν (η σύμπραξη στο στρατόπεδο του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, στις κινητοποιήσεις για το νόμο Κατρούγκαλου). Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό που βρίσκονταν σε εξέλιξη τότε, έδιναν το μοντέλο για δεξιά αντιπολίτευση της «σιωπηλής πλειοψηφίας» στο πεζοδρόμιο.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν προχώρησαν με βάση αυτά τα σενάρια. Η προσπάθεια της ΝΔ να βγει στον αφρό του «πατριωτικού κύματος» των συλλαλητηρίων ναυάγησε. Επιπλέον, βρισκόμαστε στη φάση όπου η ΝΔ  που μίλαγε για εκλογές από την πρώτη μέρα που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα ξεκαθαρίζει ότι προτιμάει να ολοκληρώσει ο Τσίπρας την «έξοδο» για λογαριασμό των «επενδυτών» και μετά θα διεκδικήσει τη συνέχεια. Το «Κίνημα Αλλαγής» συνεχίζει να βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση.

Έτσι, η «ημέρα δράσης» βρέθηκε στον αέρα: προκηρύχτηκε μετά από πολλές καθυστερήσεις για τις 16 Μάη, μετά ξεχάστηκε και τέλος ορίστηκε στις 30 Μάη, ουσιαστικά σαν μια 24ωρη Γενική Απεργία που ως συνήθως υποβαθμίζουν οι γραφειοκράτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

3. Δεν είναι «μόνο» τα αδιέξοδα της δεξιάς αντιπολίτευσης που έσπρωξαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Η άλλη όψη αυτών των αδιεξόδων είναι το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης και της νεολαίας συνεχίζει να κοιτάει προς τ’ αριστερά. Όπως διαπίστωναν οι Θέσεις για την 4^η Συνδιάσκεψη «η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα δεν έχουν κατακτήσει τη συναίνεση της εργατικής τάξης σ’ αυτή την πολιτική. Δεν έχουν πετύχει την συντριβή του κινήματος και των μαχόμενων δυνάμεών του».

Το τόνο το προηγούμενο διάστημα δεν το έδινε η δεξιά αντιπολίτευση αλλά οι εργατικοί αγώνες.  Τον Γενάρη ενάντια στον αντιαπεργιακό νόμο της κυβέρνησης, το Φλεβάρη και το Μάρτη με τις μεγάλες κινητοποιήσεις σε σχολεία, νοσοκομεία και δήμους, που απαιτούσαν μαζικές προσλήψεις και να μην απολυθεί κανένας συμβασιούχος. Αγώνες όπως οι απεργίες στα ΕΛΠΕ και στα καράβια. Οι σχεδόν καθημερινές κινητοποιήσεις στην ΕΥΑΘ. Η «μίνι-πανεργατική» στις 25 Απρίλη όπου απέργησαν και διαδήλωσαν μαζί οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ, οι εργάτες της Λάρκο, οι συνταξιούχοι και οι εκπαιδευτικοί.

Γι’ αυτό το λόγο, πέρα από τις προθέσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, για εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες η απεργία στις 30 Μάη αποκτάει ουσιαστικό περιεχόμενο. Η μαζική συμμετοχή σ’ αυτήν, με τα αιτήματα και την προοπτική που έχουν στο κέντρο τους τα εργατικά συμφέροντα, είναι η πιο δυνατή απάντηση τόσο στην κυβέρνηση και στη δεξιά αντιπολίτευση όσο και στους προσανατολισμούς που πασχίζουν να επιβάλλουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ευρύτερα της ριζοσπαστικής και μαχόμενης Αριστεράς μπορούν και πρέπει να πάρουν στους ώμους τους το καθήκον να μετατρέψουν την 30 Μάη σε μέρα πανεργατικής απεργίας από τα κάτω με περιεχόμενο που να ανταποκρίνεται στα αιτήματα, το πλαίσιο και τα προχωρήματα που έχουν διαμορφώσει οι αγώνες του εργατικού κινήματος όλα τα τελευταία χρόνια. Κάθε άλλο παρά περιθωριακή δύναμη είμαστε στα πρωτοβάθμια σωματεία, ακόμα και σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις. 

Και αυτό να φανεί και με την απεργιακή συγκέντρωση όλου αυτού του δυναμικού που θα καταφέρει να τραβήξει και ολόκληρα εργατικά κομμάτια και συνδικάτα που θα κινητοποιηθούν εκείνη την ημέρα για να καθορίσει το περιεχόμενο και το ίδιο το απεργιακό συλλαλητήριο. Τον τόνο εκείνη τη μέρα δεν θα το δώσουν οι Παναγόπουλοι αλλά οι απεργοί, δεν θα το δίνουν τα «διαταξικά πλαίσια», αλλά η Αριστερά που παλεύει κόντρα στη μνημονιακή βαρβαρότητα για την αντικαπιταλιστική προοπτική.