Αποψεις
Σε γραμμή Μέρκελ – Σόιμπλε η κυβέρνηση Σαμαρά [του Γιάννη Ελαφρού]
- Δευ, 22/09/2014 - 23:29
Ικέτης στη Άνγκ. Μέρκελ πάει την Τρίτη ο Αντ. Σαµαράς, σε µια προσπάθεια να πάρει κάποιες ρυθµίσεις που θα τον ενισχύσουν στην όλο και πιο δύσκολη προσπάθεια πολιτικής του επιβίωσης. Την ίδια ώρα η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται εν αναµονή της έλευσης της τρόικας στα τέλη του µήνα και του ελέγχου, που αναµένεται σκληρός. Ο λαός και η µαχόµενη Αριστερά είναι ανάγκη να υπερβούν την κατάσταση (εκλογικής) αναµονής και να ξεδιπλώσουν ένα µεγάλο κίνηµα ανατροπής της πολιτικής του µαύρου µετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-∆ΝΤ και της κυβέρνησής του, ανατρεπτικό απέναντι και στην προσπάθεια ευνουχισµού του πολιτικού ριζοσπαστισµού από τον ΣΥΡΙΖΑ, που τελευταία αρέσκεται στα γεύµατα µε τους κατά συρροή οικονοµικούς δολοφόνους της ΕΕ.
Νίκη στο λαό της Νοβορωσίας ! [του Δημήτρη Σαραφιανού]
- Παρ, 19/09/2014 - 13:37
Η πολιτική ΔΝΤ-ΕΕ-ΝΑΤΟ βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο εσωτερικό της Ουκρανικής κοινωνίας, όχι μόνο μεταξύ των ολιγαρχών, αλλά και μεταξύ νέων ή παραδοσιακών μικροαστικών στρωμάτων, που είτε θεωρούν ότι το άνοιγμα προς τη δύση θα τους δώσει τη δυνατότητα να αναζητήσουν περισσότερες πηγές χρηματοδότησης χάρη στην ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων (κυρίως μικροεπιχειρηματίες προσανατολισμένοι προς δυναμικούς τομείς της οικονομίας, όπως η πληροφορική κλπ, που εν πολλοίς ασφυκτιούν και από τον τρόπο που οικοδομούνται οι σχέσεις ισχύος εντός της ουκρανικής οικονομίας με την αυξημένη επιρροή των μεγαλοκεφαλαιούχων, αλλά και του δημόσιου τομέα), είτε αναμένουν προνομιακές εμπορικές σχέσεις και επιδοτήσεις όπως οι αγρότες (υπάρχουν άλλωστε ήδη προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας που στοχεύουν στην διευκόλυνσης πρόσβασης της ουκρανικής αγροτικής οικονομίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εκτός Ουκρανίας).
Για την Αριστερά της νέας εποχής, των εξεγέρσεων αλλά και των τεράτων [του Παναγιώτη Σωτήρη]
- Παρ, 12/09/2014 - 19:24
Να το πούμε και διαφορετικά. Δεν είναι δυνατό να αλλάξουν όλα τα πράγματα γύρω μας, να ζούμε κοσμοϊστορικές ανατροπές και μια βίαιη αλλαγή κοινωνικού παραδείγματος γύρω μας και να μην έχουμε δει και μια αντίστοιχα μεγάλη αλλαγή στην Αριστερά. Χρειαζόμαστε μια αλλαγή παραδείγματος μέσα στην Αριστερά και ιδίως την αντικαπιταλιστική, μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση: με νέα δημοκρατική κουλτούρα ικανή να υποδεχτεί τις δυναμικές από τους αγώνες, με αναβαθμισμένη συντροφικότητα, με πραγματική προγραμματική δουλειά αντί για τον εμπειρισμό ή την πολιτική θεολογία, με θεωρητική συζήτηση και όχι με θεωρητική τεμπελιά, με γραμμή μαζών μέσα στο κίνημα, με τόλμη στην αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας και της ηγεμονίας.
Για να γίνει «μόδα» η επανάσταση που μπορεί να γίνει [του Γιώργου Βασσάλου]
- Παρ, 12/09/2014 - 19:19
Η επαναστατική αριστερά δε μπορεί να παραμένει όμηρος των ψυχικών τραυμάτων της από τα λάθη της ΕΔΑ, τη μεταπολίτευση ή το ’89-’91. Άλλο να διδάσκεται από τα λάθη, κι άλλο να ακινητοποιείται από τον πανικό ενθυμούμενη τον πόνο. Δεν υπάρχει μόνο η Οκτωβριανή Επανάσταση από τη μία και οι αστικές κυβερνήσεις από την άλλη. Υπάρχουν στην ιστορία πάμπολλες λαϊκές, αριστερές, αντι-ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις στις οποίες καλώς έκαναν και συμμετείχαν οι επαναστάτες κι από εκεί και πέρα άλλες φορές χειρίστηκαν σωστά και άλλες λάθος την επιλογή τους καταφέρνοντας ή όχι να ανατρέψουν τα εκάστοτε αστικά καθεστώτα. Για να μπορέσει να επικρατήσει η ίδια η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι κομμουνιστές προέκριναν μια δέσμη βασικών αιτημάτων και όχι την άμεση εφαρμογή ολόκληρού του προγράμματός τους «στην αυτοτέλειά του», «μη κατακερματισμένο» και «μη διασπασμένο».
“Για να εισβάλει το εργατικό κίνημα μαζικά στο προσκήνιο” [του Παντελή Αυθίνου]
- Παρ, 05/09/2014 - 09:12
Η συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 5 και 6 Ιουλίου αποτελεί μια σημαντική στιγμή στην πορεία του εγχειρήματος της μετωπικής πολιτικής συγκρότησης της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς. Η πολιτική απόφαση που υιοθετήθηκε, μπορεί να αποτελέσει βάση για την συνέχιση της οικοδόμησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σαν ένα πολιτικό υποκείμενο που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού. Εκείνο το πολιτικό υποκείμενο δηλαδή, που έχει ανάγκη το εργατικό κίνημα, για να απαντήσει στις προκλήσεις που θέτει η καπιταλιστική κρίση και η επίθεση του κεφάλαιου.
Επιτακτική ανάγκη η ανασύνταξη των δυνάμεών μας [του Βασίλη Τουμπέλη]
- Σάβ, 23/08/2014 - 18:53
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι άμεσα αναγκαίο να πάρει νέες πρωτοβουλίες τόσο στην κορυφή όσο και στη βάση για την συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων, κάτι το οποίο είναι ζωτικής σημασίας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί στις πρόσφατες εκλογές να μην είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αλλά το δυναμικό της είναι πολλαπλής ισχύος κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλύτερα ο ταξικός μας αντίπαλος. Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενεργοποιηθεί και οργανωθεί σε μια πιο επεξεργασμένη τακτική και αταλάντευτη στρατηγική, μπορούμε να ανοίξουμε τον επαναστατικό δρόμο, τον μόνο δρόμο που μπορεί να δώσει σημερινή πολιτική διέξοδο και να κάνει τη συγκεκριμένη προσπάθεια για το σπάσιμο των δεσμών της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας να νικήσει.
Από τα κινήματα στην «συμπόρευση» και στην «κυβέρνηση της αριστεράς» [του Νίκου Ταμβακλή]
- Παρ, 22/08/2014 - 23:01
Η πρώτη «μνημονιακή» περίοδος 2010-11, δεν χαρακτηρίσθηκε μόνο από τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που πλημύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων με την λαϊκή οργή, αλλά και από την εμφάνιση νέων κινημάτων με κάποιες νέες, πρωτόγνωρες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης. Τα νέα κινήματα δεν φιλοδοξούσαν μόνο στο να αντισταθούν στην κυρίαρχη πολιτική της επιβολής των αντικοινωνικών μέτρων (κίνημα «πλατειών» και λαϊκών συνελεύσεων, κίνημα «δεν πληρώνω» κλπ.) αλλά επίσης φιλοδοξούσαν να αναλάβουν και κάποιες λειτουργίες παροχής κοινωνικών υπηρεσιών από το κατεδαφιζόμενο «κράτος πρόνοιας» (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες), ή ακόμη προμήθειας και διακίνησης ορισμένων καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών (π.χ. χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, «τράπεζες» υπηρεσιών, κίνημα «της πατάτας» κλπ.) . Τα κινήματα αυτά παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ασύνδετα μεταξύ τους και δεν απέκτησαν ανώτερες οργανωτικές μορφές και δευτεροβάθμια όργανα που θα τους έδιναν τη δυνατότητα κεντρικού συντονισμού των δράσεων και αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική. Κυριαρχήθηκαν από τον αρχικό ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό αλλά και την περιορισμένη, εμπειρική πολιτική αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων που κινητοποιούνταν και διεκδικούσαν για πρώτη φορά σε δημόσιους χώρους τα αυτονόητα. Πολλές φορές, και κυρίως στη διάρκεια της πρώτης φάσης των κινητοποιήσεων, φανερώνοντας την αλλοτρίωσή τους από την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογική προπαγάνδα των ΜΜΕ, αλλά ίσως και λόγω της ισχυρής παρουσίας σε αυτά μικροαστικών στρωμάτων, στάθηκαν εχθρικά απέναντι «σε όλα ανεξαιρέτως» τα πολιτικά κόμματα και το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα που τα θεωρούσαν αδιάκριτα σαν τμήματα του διεφθαρμένου «πολιτικού συστήματος». Δεν έκαναν διάκριση των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς στη βάση των ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπούν ή έστω θέλουν να εκπροσωπούν. Ταύτιζαν τον συνδικαλισμό γενικά και τα σωματεία των εργαζομένων με την αποκρουστική εικόνα των κρατικοδίαιτων επαγγελματιών γραφειοκρατών εργατοπατέρων της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Για τη μόδα του «αντισεχταριστικού δρόμου» στη σύγχρονη αριστερά [του Μιχάλη Ρίζου]
- Παρ, 22/08/2014 - 22:46
Η αντιπαράθεση, η διαπάλη ακόμα και η πολεμική ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα της αριστεράς και του κινήματος δεν είναι κάτι καινούριο. Έχει ιστορικό βάθος, σημάδεψε μεγάλα, ανατρεπτικά και επαναστατικά γεγονότα σε προηγούμενες περιόδους και τις περισσότερες φορές έδωσε ώθηση στην επαναστατική σκέψη, τακτική και στρατηγική, συνέβαλε στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του εργατικού κινήματος (με κορυφαίο ίσως παράδειγμα την αντιπαράθεση Λένιν – Κάουτσκι και τη συγκρότηση της Γ΄ Διεθνούς).
Έτσι και οι σημερινές «συγκρούσεις» ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) ή στο εσωτερικό τους, δεν αντανακλούν απλά κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις στο «άμεσο» ή στο «πρόγραμμα ανακούφισης από τη σημερινή λαίλαπα» αλλά στρατηγικές αντιπαραθέσεις για το χαρακτήρα του καπιταλισμού, το πρόγραμμα και τους δρόμους ανατροπής του, την κομμουνιστική στρατηγική.
Η αντικαπιταλιστική ανατροπή ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος [του Θανάση Διαβολάκη]
- Παρ, 01/08/2014 - 12:09
Αξιολόγηση: Ποιος, ποιον και γιατί; [του Μιχάλη Ρίζου]
- Σάβ, 26/07/2014 - 16:44
Το κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στον ανθρωποφάγο νόμο 4250 για τη λεγόμενη «αξιολόγηση» στο δημόσιο, μας έχει εκπλήξει ευχάριστα έως τώρα. Έχει δυσκολέψει έντονα την κυβέρνηση, που μοιάζει ανήμπορη να «επιβάλει το νόμο» μπροστά στη μαζική ανυπακοή των εργαζομένων στο δημόσιο, ενώ έχει συναντήσει και την άρνηση εφαρμογής του σε καθόλου ευκαταφρόνητα τμήματα της ανώτερης διοικητικής ιεραρχίας (40% περίπου των γενικών διευθυντών δηλώνει ότι δεν θα υλοποιήσει την αξιολόγηση). Αναγκάζει ακόμα και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού να «παρακολουθούν το ρεύμα» μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, σε αντίθεση με τη στάση των ίδιων δυνάμεων στη ΔΕΗ ή σε άλλους χώρους. Μέσα στην αγωνιστική άπνοια του τελευταίου διαστήματος, την ήττα των περισσότερων απεργιών και την άτακτη υποχώρηση των αντιστάσεων όταν το κράτος απαντούσε με την ανοιχτή ποινικοποίηση των αγώνων (επιστρατεύσεις κλπ), ο αγώνας αυτός αποτελεί μάλλον την αρχή ενός νέου κύματος ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου της εργασίας και όχι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τέτοια δείγματα εξάλλου αναδεικνύονται πρόσφατα από την απεργία των εργατών της Cosco, τους αγώνες των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στην Κυριακάτικη εργασία, την ηρωική μάχη των καθαριστριών ενάντια στους εργολάβους-δουλέμπορους όπως στο Δρομοκαϊτειο.
