Η κυρίαρχη πολιτική χρησιμοποιούσε πάντα δύο μεθόδους εναντίoν των αγωνιζόμενων εργαζομένων. Την καταστολή και την τρομοκρατία, και όταν οι δύο πρώτες έπεφταν στο κενό, την ενσωμάτωση. Οι εργαζόμενοι στην «κοινωφελή εργασία» στη Μαγνησία κατά τη διάρκεια του μεγάλου και ηρωικού αγώνα που έδωσαν για την καταβολή των δεδουλευμένων τους καθώς και για τη σταθερή μηνιαία καταβολή των μισθών τους, σίγουρα γνώρισαν το τι σημαίνει εργοδοτική και  κυβερνητική τρομοκρατία. Τα κέντρα καθοδήγησης και υλοποίησής της πολλά. Το να είσαι εξάλλου με την εξουσία δεν απαιτεί και ιδιαίτερο θάρρος σε αντίθεση με εκείνο που απαιτείται για να επιβάλεις το δίκιο. Θέση αρχιερέων δε σε αυτή την εκστρατεία, έπαιξαν οι «γνωστοί άγνωστοι» σύμμαχοι των κυβερνητικών σχεδίων επί σειρά ετών στην πόλη. Δηλαδή η δημοτική αρχή και η διοίκηση του ΕΚΒ με τους μηχανισμούς τους. Αυτοί εξάλλου αντιπροσωπεύουν φύση και θέση την κυβερνητική εξουσία στην περιοχή μας. Το κακό για αυτούς είναι πως ηττήθηκαν. Πολύ απλά γιατί μια σημαντική μερίδα των εργαζομένων στα εν λόγω προγράμματα δεν έκανε πίσω, κατακτώντας εν τέλει και ένα σημαντικό μέρος των αιτημάτων των συμβασιούχων που ήταν η καταβολή των δεδουλευμένων.

 

Αντικειμενικά τη σκυτάλη έπρεπε να την αναλάβουν άλλοι. Ευτυχώς για αυτούς η συγκυβέρνηση δεν εξαντλείται μόνο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά έχει πολλαπλά τοπικά πλοκάμια. Αφού λοιπόν η πίεση του αγώνα των συμβασιούχων είχε δημιουργήσει μια de facto κατάσταση η οποία επέβαλε και την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων, το ζητούμενο πλέον ήταν να μην αποτυπωθεί στη συνείδηση τους πως αυτό αποτελεί δικιά τους κατάκτηση. Έτσι εμφανίστηκε ως «από μηχανής θεός» η αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης στο δήμο κ. Ζέτα Μακρή συνεπικουρούμενη από το βουλευτή της ΝΔ στο νομό κ. Θανάση Νάκο, να παρουσιάσει ούτε λίγο ούτε πολύ την καταβολή των δεδουλευμένων των συμβασιούχων ως δικό τους επίτευγμα.

 

Κατανοούμε πλήρως πως η «αλιεία ψήφων σε θολά νερά» τη στιγμή που οι κυβερνητικές επιλογές δεν πείθουν κανένα πέρα από τα στενά κομματικά ακροατήρια (και αυτούς με επιφύλαξη…) είναι το μοναδικό σπορ στο οποίο μπορούν να επιδοθούν οι εκφραστές της αστικής πολιτικής με κάποια πιθανότητα επιτυχίας. Εξάλλου το μοναδικό μέσο πειθούς που χρησιμοποιούν εδώ και αρκετά χρόνια είναι μόνο ο τρόμος. Η στάση όμως των εν λόγω πολιτικών ξεπερνά τα όρια της χυδαιότητας. Tα ξεπερνά γιατί δεν είναι δυνατόν κυβερνητικοί παράγοντες, όπως οι ανωτέρω, να επικαλούνται άγνοια και αδυναμία ουσιαστικής παρέμβασης σε προγράμματα που δημιουργήθηκαν με την υπογραφή τους. Και για να τελειώνουμε: η γραφειοκρατία που διαρκώς επικαλούνται ότι αποτελεί εμπόδιο στην καταβολή των μισθών, αν δεν τους εξυπηρετούσε στο να εμπεδωθεί η απλήρωτη εργασία και στο να δημιουργηθεί μια νέα γενιά εργαζομένων ακόμη πιο εκμεταλλεύσιμων, δε θα υπήρχε. Γιατί στο μηνιαίο πολλαπλό χαράτσωμα και στην βίαια κλοπή του πλούτου από την εργαζόμενη πλειοψηφία έχουν απαλείψει κάθε «γραφειοκρατία». Ξεπερνά τα όρια της χυδαιότητας, γιατί είναι εκείνοι που έριξαν το βασικό μισθό στα όρια των 500 ευρώ. Γιατί είναι οι υπεύθυνοι για τη βίαια φτωχοποίηση της θιγόμενης πλειοψηφίας στη χώρα μας. Γιατί με την πολιτική τους κατέστησαν το 50% της νεολαίας άνεργους και αντικειμενικά εν δυνάμει στρατούς για προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» που απλά ολοκληρώνουν το έργο της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και της κατάργησης οποιουδήποτε εναπομείναντος εργατικού δικαιώματος. Στη μάχη των απεργών του ΜΕΤΡΟ ο πρωθυπουργός είπε εξάλλου, πως «κανείς δε θα αποτελέσει εξαίρεση».  Οι εργαζόμενοι στην ¨κοινωφελή εργασία» όταν πληρώνονται (!) λαμβάνουν 625 ευρώ καθαρά, δηλαδή περισσότερα από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση. Μήπως είναι προνομιούχοι; Μήπως παίρνουν πολλά; Αλλά και αυτό το έχει απαντήσει η συμμορία της συγκυβέρνησης και της ΕΕ, μιας και τα προγράμματα που βγαίνουν από εδώ και πέρα αναφέρονται σε μισθούς των 400 ευρώ… Γιατί είτε καλοί είτε κακοί μπάτσοι το παίζουν, είναι μπάτσοι στον κόσμο του κέρδους, της αγοράς και του κεφαλαίου.

 

Οι συνάδελφοι συμβασιούχοι που με περηφάνια απέκρουσαν την τρομοκρατία, με την ίδια περηφάνια και περιφρόνηση πρέπει να αντιμετωπίσουν την προσπάθεια των κοινωνικών εκτελεστών να δείξουν «φιλολαϊκό πρόσωπο». Ότι κατέκτησαν το κατέκτησαν μέσα από το δικό τους αγώνα και δε χαρίστηκε από κανένα. Μόνο με τη συνέχιση της διεκδικητικής τους τάσης και βάζοντας μπροστά το κοινωνικά αναγκαίο και όχι το καπιταλιστικά εφικτό θα καταφέρουν να διευρύνουν και να περιφρουρήσουν τις κατακτήσεις τους, αλλά και να συμβάλουν στον αγώνα για τη θεμελίωση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τα αρπακτικά της κυρίαρχης πολιτικής. 

 

Μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μαγνησίας που εργάζονται στην «κοινωφελή εργασία»

29/1/2013