Συμπληρώσαμε αυτές τις μέρες τέσσερα χρόνια από τότε που ανέλαβε την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και ξεκίνησε σιγά-σιγά στην αρχή, με καταιγιστικό ρυθμό αργότερα, η πρωτοφανής επίθεση-ισοπέδωση σε εργαζόμενους και λαό, τα «μνημόνια», από κυβερνήσεις – μαριονέτες του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Δηλαδή πολιτικές με τις οποίες το κεφάλαιο στην Ελλάδα (κι όχι μόνο) επιχειρεί απελπισμένα να επιπλεύσει μέσα στη μεγαλύτερη κρίση που προκάλεσε εδώ κι ογδόντα χρόνια παγκόσμια, να δημιουργήσει συνθήκες «πρωτογενούς συσσώρευσης» τριτοκοσμικού τύπου για να αναστήσει το μηχανισμό κερδοφορίας του στις πλάτες των εργαζόμενων. Μια κόλαση, μέχρι στιγμής 30% ανεργία με 25% ύφεση, διάλυση ΣΣΕ, τσάκισμα μισθών – συντάξεων, απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία, φτώχια, νέα ματανάστευση. Καλλιεργώντας ρατσισμό, ξενοφοβία, κοινωνικό αυτοματισμό, προωθώντας τη νεοναζιστική Χ.Α. με πλήρη κάλυψη και συμπαιγνία κυβέρνησης - κράτους. Μέχρι να υποχρεωθούν να αναστρέψουν από τη δυναμική κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος αλλά και διεθνών πιέσεων όταν δολοφονήθηκε ο Π. Φύσσας.

 

Ένα κίνημα αντίστασης των εργαζομένων αντιπαλεύει με δεκάδες πανεργατικές και χιλιάδες κλαδικές κι επιχειρησιακές απεργίες, πιο πρόσφατα στις Αμυντικές Βιομηχανίες που ξεχαρβαλώνονται και ξεπουλιούνται, σε Vodafone-WIND, COCA-COLA, INMAINT κ.ά. Και στο δημόσιο τομέα με ένταση τελευταία καθώς ήρθαν χιλιάδες απολύσεις, διαθεσιμότητες, μετατάξεις, εργασιακή τρομοκρατία που δεν έχει πια να «ζηλέψει» τίποτε από τη μαζική εξόντωση στον ιδιωτικό τομέα.

Ένα κίνημα που έριξε τρεις τουλάχιστον κυβερνήσεις, αποκαλύπτοντας ότι ο «βασιλιάς ήταν γυμνός». Που δεν ανέτρεψε όμως μέχρι τώρα την ασκούμενη πολιτική εξ αιτίας αφ’ ενός των σιδερένιων δεσμών και υποστήριξης που ελέγχουν και συντηρούν το πολιτικοοικονομικό σύστημα στη χώρα: ΕΕ, ευρωζώνη, ΔΝΤ. Αφ’ ετέρου από τον απαράδεκτο, ουσιαστικά υπονομευτικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με κεφαλές ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, οργανικά δεμένης με το σάπιο σύστημα που καταρρέει. Πού «πούλησε» ή βραχυκύκλωσε μεγάλες απεργιακές και λαϊκές κινητοποιήσεις, πιο πρόσφατα την απεργία των καθηγητών της β’βάθμιας κι άλλων κλάδων στο δημόσιο. Αλλά και την ανεπάρκεια της Αριστεράς που δεν σηκώνει στις κοινοβουλευτικές εκφάνσεις της το γάντι που της πέταξε η αντίπαλη παράταξη (ευρώ ή χάος – αντίστοιχο του Καραμανλής ή τάνκς στη μεταπολίτευση).

Απάντηση

Τις προάλλες στην Ουάσιγκτον ο ίδιος ο Σαμαράς απείλησε το «άλλο» άκρο (από τη Χ.Α.) δηλ. όσους αντιπαλεύουν ΕΕ, ευρώ και ΝΑΤΟ. Η απάντηση από το ΣΥΡΙΖΑ είναι «αναδιαπραγμάτευση» δανειακών συμβάσεων, δηλ. γλείφοντας εκεί που έφτυνε πριν 1,5 χρόνο και προσκόλληση σε ευρώ κι αντεργατικούς-αντιδημοκρατικούς θεσμούς της ΕΕ (όπου διεκδικεί τώρα για τον Τσίπρα τη θέση του …Μπαρόζο). Για το δε ΚΚΕ δεν έχει αξία η ρήξη κι ανατροπή της σημερινής κόλασης, μεταθέτοντας τα πάντα σε ένα μέλλον «λαϊκής εξουσίας», σε μέτωπο-συμμαχία με τον… εαυτό του. Αυτά και στο συνδικαλισμό, με ακραίο παράδειγμα την άρνηση ΔΑΣ-ΠΑΜΕ να συμπράξει σε προγραμματικό-αριστερό προεδρείο στο ΕΚΑ (που πρότειναν οι αντικαπιταλιστές), αφήνοντας το μεγαλύτερο συνδικάτο στη χώρα ακέφαλο για πέντε μήνες.

Από το ξεκίνημα της κρίσης, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α διαμόρφωσε ξεκάθαρη γραμμή με αρχές αλλά και ρεαλισμό: σαν άμεση ανάγκη κι όχι στρατηγική για το μέλλον μπαίνει η ρήξη και ανατροπή με το πλέγμα χρέους-ευρώ-ΕΕ-ΔΝΤ και τα ντόπια τζάκια που στηρίζονται σ’αυτό: τράπεζες και μεγάλες στρατηγικές επιχειρήσεις που πρέπει να κρατικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση. Με θεμέλιο τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο (μια ιδέα του τι μπορεί να πετύχει αυτό μας δίνει ο αγώνας και το ελεύθερο πρόγραμμα που βγάζουν οι «καταργημένοι» εργαζόμενοι στην ΕΡΤ). Με συνδικαλισμό ταξικό, ακηδεμόνευτο, μαχητικό. Με τσάκισμα κάθε ρατσιστικού-φασιστικού μορφώματος και ξερίζωμα όλων των θυλάκων στον κρατικό μηχανισμό. Με στήριξη-βάθεμα από το εργατικό - λαϊκό κίνημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων που ξεφτιλίζονται κι υποσκάπτονται καθημερινά. Με έξοδο από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο βάσεων, απεμπλοκή από πολεμικά μέτωπα, με πολιτική ειρήνης προς όλους τους λαούς. Με νομιμοποίηση μεταναστών, άσυλο στους πρόσφυγες, ιθαγένεια σ’όλα τα παιδιά, ανοιχτά σύνορα κι όχι Ευρώπη-φρούριο με FRONTEX, Λαμπεντούζες, Έβρους, Αιγαίο κλπ. Με ανοιχτό μέτωπο συμπόρευσης με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που δέχονται τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας πολιτικής, με ανοιχτό διάλογο με όλες της δυνάμεις της αριστεράς και τα κινήματα σε Ελλάδα, Ευρώπη, Λ. Αμερική κι όλο τον κόσμο.

Το ΠΣΟ πρέπει να δώσει νέα ώθηση στην ενότητα, δράση και μετωπικές πρωτοβουλίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Αγώνες σήμερα ενάντια στη βαρβαρότητα για ένα αύριο που θα ανήκει στους εργαζόμενους, για το σοσιαλισμό.

Βασίλης Συλαϊδής, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων INTRACOM

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, Τεύχος 1094