Το ΠΣΟ της ΑντΑρΣυΑ συνέρχεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δείχνει πάλι τα δόντια της αφού όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί αλλά εντείνεται αναγκάζοντας ακόμη και τις δημόσιες υπηρεσίες στις ΗΠΑ να κατεβάσουν ρολά.

Στην Ευρώπη τα προγράμματα λιτότητας φέρνουν μπροστά στο φάσμα της εξαθλίωσης ολόκληρους λαούς. Στην Ελλάδα η αποτυχία των μνημονίων να διαχειριστούν την κατάσταση είναι εκκωφαντική. Καμιά θριαμβολογία, κανένα ψέμα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κρύψει τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν καθημερινά εκατομμύρια εργαζόμενοι: απολύσεις, περικοπές, κλεισίματα επιχειρήσεων, διάλυση και ξεπούλημα δημόσιων αγαθών, φορολογικό ξεζούμισμα, πρωτοφανής ανεργία, μισθοί πείνας. Κι έρχονται κι άλλα «μέτρα» αφού κανένα φώς διεξόδου δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Γι αυτό και η κυβέρνηση, πιεσμένη απ τις δικές της αποτυχίες και το εργατικό κίνημα των τελευταίων μηνών, παίζει τα πιο αντιδραστικά χαρτιά για να πνίξει τις λαϊκές αντιστάσεις, να φοβίσει, να εκβιάσει, να τιμωρήσει όσους αντιδρούν στη μοναδική αποδεκτή «νομιμότητα», αυτήν του κέρδους που θα επενδύσει πάνω στα κοινωνικά ερείπια.

Μοναδική ελπίδα για τους εργαζόμενους οι δικοί τους αγώνες για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Κάτω και από την πίεση αυτών των αγώνων αναγκάστηκε η κυβέρνηση να βάλει φίμωτρο στα ναζιστικά μαντρόσκυλα του συστήματος. Και είχαμε αυτή την περίοδο σημαντικούς αγώνες με νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά: στην ΕΡΤ που κρατάει ακόμη, στους εκπαιδευτικούς που ξανασήκωσαν κεφάλι μετά την προδοσία του Ιούνη, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα όπου οι εργαζόμενοι αντιστέκονται παρά την εργοδοτική τρομοκρατία. Αγώνες που περισσότερο από κάθε άλλη φορά οργανώθηκαν από τα κάτω, που κινητοποίησαν ενεργά σε απεργιακές επιτροπές και φρουρές πολύ περισσότερους εργαζόμενους, που είχαν διάρκεια, που ανοίχτηκαν στην κοινωνία, που έκαναν σημαντικά βήματα συντονισμού και οικοδόμησης απεργιακών μετώπων, που έθεσαν το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Αγώνες που διέψευσαν όσους πιστεύουν και προπαγανδίζουν ότι οι εργαζόμενοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντισταθούν. Κι αν δεν έγιναν ακόμη ορμητικό ποτάμι ανατροπής αυτοί οι αγώνες είναι γιατί εμποδίστηκαν από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά και την ατολμία της επίσημης αριστεράς, ατολμία που γεννά η λαθεμένη της ανάλυση και για την κρίση και για τα καθήκοντα και της δυνατότητες του κινήματος.

Ρεαλιστική δυνατότητα

Οι αγωνιστές κι οι αγωνίστριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δώσαμε όλες τις δυνάμεις μας για το ξεδίπλωμα, το συντονισμό, τη μαζικοποίηση, τη νικηφόρα ανατρεπτική προοπτική των αγώνων. Σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις στην αριστερά βάλαμε το ζήτημα οι αγώνες να ρίξουν την κυβέρνηση. Όχι ως ζύμωση αλλά ως ρεαλιστική δυνατότητα, όχι για κάποτε αλλά για τώρα, όχι μόνο για να φτάσουμε αγωνιστικά μέχρι τις κάλπες αλλά για να ανοίξουμε το δρόμο για μια κοινωνία που ο πλούτος κι εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζόμενων.

Αυτή τη γραμμή ανατροπής πρέπει να επεξεργαστούμε καλύτερα σήμερα και σ΄αυτό καλούνται να συμβάλλουν τα όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πώς μπορούμε παίρνοντας δύναμη από τις νίκες του αντιφασιστικού κινήματος να τσακίσουμε το φασισμό και το ρατσισμό, να συντρίψουμε και τη φυσική και την ιδεολογική του επιρροή, διαλύοντας ταυτόχρονα κάθε κυβερνητική προσπάθεια για μεγαλύτερο αυταρχισμό και χτύπημα του κινήματος και της αριστεράς; Πώς θα συμβάλλουμε στην οργάνωση πιο δυνατών και αποτελεσματικών εργατικών αγώνων; Έχουμε τώρα εμείς καλύτερες θέσεις μέσα στο κίνημα αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πιο πλούσια εμπειρία και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Πώς θα χτίζουμε μέσα στους ίδιους τους αγώνες το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής;

Πώς θα προβάλλουμε το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό μας πρόγραμμα, πώς θα συσπειρώνουμε ζωντανές, μαχόμενες δυνάμεις γύρω απ΄αυτό; Πώς θα το κάνουμε ρεαλιστική διέξοδο που το ίδιο το κίνημα θα θέτει; Πώς θα συγκροτήσουμε μετωπική συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ανατρεπτική κατεύθυνση, για να ενισχυθούν οι αγώνες και η υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος; Πώς θα οργανώσουμε καλύτερα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να μπορεί πιο δυνατή, πιο ώριμη να μπει μπροστά στους αγώνες; Τέτοια ερωτήματα έχουμε να συζητήσουμε στις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μπορούμε να δώσουμε τις απαντήσεις που χρειάζεται το κίνημα για να προχωρήσει και να νικήσει.

Θανάσης Διαβολάκης, δημοτικός σύμβουλος Πειραιά με την “Ανταρσία στο λιμάνι”

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, Τεύχος 1094