Το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται πράγματι σε κρίσιμη περίοδο. Η κρίση της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται. Το success story τελείωσε, η κυβέρνηση ετοιμάζεται για ένα νέο γύρο μέτρων και επιθέσεων. Σ’ αυτές τις συνθήκες η συνεδρίαση του Πανελλαδικού είναι ευκαιρία για να προσανατολιστεί σωστά όλο το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να συμβάλει στην κλιμάκωση της εργατικής αντίστασης που είναι απαραίτητη για να ανατρέψουμε τα νέα μνημόνια.

- Είναι ρεαλιστικό το εργατικό κίνημα να απαντήσει στη νέα επίθεση;

Στο διάστημα που ακολούθησε το τελευταίο ΠΣΟ στις αρχές Ιούλη, είδαμε ένα κύμα εργατικών αγώνων. Η ΕΡΤ συνεχίζει απτόητη πέντε μήνες, η απεργία διαρκείας των καθηγητών συντάραξε για δύο βδομαδες τη χώρα με μαζικές γενικές συνελεύσεις, απεργιακές επιτροπές, περιφρουρήσεις και μεγάλα συλλαλητήρια. Σήμερα την σκυτάλη παίρνουν οι διοικητικοί των πανεπιστημιών δείχνοντας ότι οι απεργίες διάρκειας είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να σταματήσουμε τις απολύσεις. Βλέπουμε αγώνες από τον Κατσέλη και τα τσιμέντα Χαλκίδας που για πάνω από ένα μήνα είχαν καταλάβει το δημαρχείο της πόλης μέχρι την Ιντρακόμ, την ιδιωτική εκπαίδευση, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Εχουμε αγώνες των νοσοκομείων κόντρα στο φασίστα Γεωργιάδη που θέλει να διαλύσει τη δημόσια υγεία.

Αυτό που εμπόδισε αυτούς τους αγώνες να εξελιχτούν σε έναν πανεργατικό ξεσηκωμό που θα μπορούσε να ανατρέψει την κυβέρνηση, όπως έλεγε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ήταν οι συστηματικές τρικλοποδιές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και όχι ο κόσμος που τάχα «κουράστηκε». Τόσο των φιλοκυβερνητικών ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, όσο -δυστυχώς- και των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς. Του ΠΑΜΕ που κατήγγειλε από την αρχή την απεργία διαρκείας στα σχολεία ως “τυχοδιωκτική”, αλλά και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που την κρίσιμη στιγμή έκαναν πίσω. Αντίστοιχη αντιμετώπιση υπήρξε στα νοσοκομεία, στους Δήμους, στην ΑΔΕΔΥ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να ξεσπάσουν αυτοί οι αγώνες, να οργανωθούν και να συντονιστούν από τα κάτω. Χρειάζεται να συνεχίσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

- Τι χρειάζεται να κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που περιγράφεις;

Καταρχάς πρέπει να είναι ξεκάθαρη ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ολες οι μάχες είναι ανοιχτές και εν όψει νέου μνημόνιου θα γίνουν μεγαλύτερες. Ξεσπάνε αγώνες δυνατοί και με διάρκεια, που χρειάζεται να στηριχτούν πολιτικά και οργανωτικά. Μέσα από προσπάθειες οργάνωσης της βάσης και συντονισμού από τα κάτω σαν κι αυτές που βλέπουμε πχ με το Συντονιστικό των νοσοκομείων ή με την Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης. Χρειάζεται ξεκαθάρισμα για τα όρια και της «αριστερής» συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όπως φάνηκαν για παράδειγμα μέσα από την ανεπιτυχή προσπάθεια του «Συντονισμού των Ομοσπονδιών» το καλοκαίρι.

Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με καθαρό αυτόν τον προσανατολισμό πρέπει να πρωτοστατήσουν για να κερδίσουν τους συναδέλφους τους στα διάφορα κοινά σχήματα (Παρεμβάσεις κλπ) αλλά και ευρύτερα. Κι από κει και πέρα χρειάζονται συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, πχ για να μην μείνουν οι διοικητικοί των πανεπιστημίων μόνοι τους, για να στηριχτεί η κατάληψη της ΕΡΤ.

Ένας σημαντικός σταθμός είναι η πανεργατική απεργία στις 6 Νοέμβρη που παρά την αργοπορημένη απόφαση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να την κηρυξει μπορεί να είναι αφετηρία για την κλιμάκωση. Θέλουμε οι κλάδοι που είναι ήδη σε κινητοποιήσεις να δώσουν τον τόνο και μετά τις 6 Νοέμβρη να κλιμακώσουν όλοι οι χώροι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπαίνει στη μάχη για την οργάνωση της πανεργατικής, κυκλοφορεί προκήρυξη που τονίζει τη σημασία «να πάρουμε την απεργία στα δικά μας χέρια» και θα οργανώσει εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ παριστάνουν τους διώκτες της Χρυσής Αυγής αλλά αναμασούν τη “θεωρία των δυο άκρων”. Τι λέει γι'αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Σωστά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επισημαίνει ότι η δράση του αντιφασιστικού και του αντιρατσιστικού κινήματος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να προχωρήσει η κυβέρνηση στις διώξεις της Χρυσής Αυγής. Εδώ και ενάμισι χρόνο, το κίνημα δεν άφησε περιθώριο στους νεοναζί να εμφανιστούν όπου κι αν το προσπάθησαν. Τους τελευταίους μήνες είχαμε τη Μανωλάδα, τη ματαίωση του φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα, την εξέγερση των μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, μια σειρά κινητοποιήσεις στις γειτονιές το Σεπτέμβρη. Και αποκορύφωμα τη σύνδεση της εργατικής αντίστασης με την αντιφασιστική δράση με τις μαζικές διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία του Φύσσα στο Κερατσίνι αλλά και την απεργιακή διαδήλωση των 50.000 στο κέντρο της Αθήνας προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στην οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε καθοριστικό ρόλο.

Δεν έχουμε απέναντί μας μια παντοδύναμη κυβέρνηση που προχωράει σαν οδοστρωτήρας. Αντίθετα, ο φόβος του κινήματος αναγκάζει την κυβέρνηση να παριστάνει τον διώκτη των φασιστών που τόσο προκλητικά στήριζε και ταυτόχρονα να καλεί την Αριστερά να καταδικάσει τα «δικά της ακραία στοιχεία». Ξέρει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάει με επιστρατεύσεις και επιδιώκει να αποσπάσει την συναίνεση των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς. Γι’ αυτό τον λόγο ο Δένδιας δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι “άκρο”, όπως ακριβώς συμβούλευε ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ ήδη από το καλοκαίρι. Η προσπάθεια νεκρανάστασης της κεντροαριστεράς με την κίνηση των “58” σηματοδοτεί επίσης μια τέτοια προσπάθεια.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ότι χρειάζεται κλιμάκωση και όχι αναδίπλωση των αγώνων του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος υποτίθεται για να μην διαταράσεται «η ομαλότητα και η σταθερότητα» και να μην κατηγορηθεί η Αριστερά ότι ενισχύει το «άλλο άκρο». Είδαμε πού οδηγούν τέτοιες υποχωρήσεις τόσο στην ψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ της τροπολογίας της ΝΔ για τη χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής όσο και στην άρνησή του να διαδηλώσει στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων στις 25 Σεπτέμβρη αλλά και το περασμένο Σάββατο στο σταθμό Λαρίσης.

Χρειάζεται σύγκρουση με όρους μαζικού κινήματος για να τσακίσουμε τους νεοναζί, για να πετάξουμε τους φασίστες έξω από κάθε γειτονιά, τα συνδικάτα, τις σχολές, τη Βουλή, τα δημοτικά συμβούλια. Με ενιαίο μέτωπο πάλης έξω και πέρα από λογικές «συνταγματικού τόξου», γιατί δεν ξεχνάμε τις ευθύνες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στο να θρέψουν και να ενισχύσουν τη Χρυσή Αυγή με τις πολιτικές του ρατσισμού, της επίθεσης στην αριστερά και το κίνημα. Συνδέοντας αυτήν την πάλη με τα μέτωπα του ρατσισμού, για νομιμοποίηση των μεταναστών, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, την ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά.

- Πώς θα αντιμετωπίσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την ελληνική προεδρία της ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2014;

Η ελληνική προεδρία είναι μια μεγάλη πρόκληση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι σίγουρο ότι ο Σαμαράς θα προσπαθήσει να την αξιοποιήσει υπέρ της διακυβέρνησής του στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές επαναφέροντας όλα τα διλήμματα, “ευρώ ή χάος” κλπ. Από την άλλη, ολόκληρο το κίνημα της Ευρώπης θα έχει στραμμένη την προσοχή του στην Ελλάδα και σε όσα έχει να πει η Αριστερά εδώ, όπως φαίνεται ήδη με την υποψηφιότητα Τσίπρα για τη προεδρία της Κομισιόν.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να κάνει μια μεγάλη καμπάνια που να δείξει πώς αντιπαλεύουμε ταξικά και διεθνιστικά την ΕΕ. Γιατί είναι ένας μηχανισμός λιτότητας και μνημονίων, με στόχο να φορτωθεί η κρίση των καπιταλιστών στις πλάτες των εργατών. Και επιπλέον είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού όπως έδειξε το φρικτό έγκλημα στη Λαμπεντούζα. Η άνοδος της Λεπέν είναι απόδειξη ότι οι πολιτικές της ΕΕ ευνοούν τους φασίστες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να μιλήσει τολμηρά ενάντια στην Ευρώπη φρούριο και για τη διάλυση της FRONTEX. Με αυτές τις δύο βασικές αιχμές, θα πρέπει να ξεδιπλώσει μια μεγάλη καμπάνια μέχρι τις ευρωεκλογές.

Επιμένουμε σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η ρήξη με την ΕΕ πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική-διεθνιστική.

Συνολικά έχει σημασία η ανάδειξη του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Κλείνουν 40 χρόνια από το Πολυτεχνείο και η επέτειος σηματοδοτεί τις αξίες της επαναστατικής ανατροπής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνει μεγάλες εκληλώσεις στις 14-15 Νοέμβρη στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις για να συνδέσει τις εμπειρίες του τότε με το σήμερα και να προβάλει ότι «η φλόγα της εξέγερσης είναι παντοτινή»!

- Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απευθύνει κάλεσμα για συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Πώς εξελίσσεται αυτή η προσπάθεια;

Το ρεύμα μέσα στην κοινωνία κινείται προς τα αριστερά. Αυτό μαρτυρά η απομόνωση των φασιστών, οι κωλοτούμπες του Σαμαρά, η αδυναμία επιβολής νέων μέτρων, η αντοχή των απεργών στην ΕΡΤ, στα Πανεπιστήμια κλπ. Μέσα σε αυτό το ρεύμα πολλοί αγωνιστές αντιλαμβάνονται τα όρια των κοινοβουλευτικών ηγεσιών της Αριστεράς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται σε αυτούς και προτείνει κοινή δράση και συμπόρευση. Από τις μέχρι τώρα προσπάθειες αναδεικνύονται υπαρκτές διαθέσεις αλλά και πραγματικές δυσκολίες και διαφωνίες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να επιμείνει στην ανάγκη να δοκιμαστούν οι όποιες συνεργασίες πρώτα απ’ όλα μέσα στις μάχες του κινήματος και να συνεχιστεί ο συντροφικός διάλογος για την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Παράλληλα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει τη δική της οργανωτική προσπάθεια με περισσότερες επιτροπές, με καμπάνια νέων μελών, με εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για να μπορέσει να κερδίσει στις γραμμές της χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές που αναζητούν μια άλλη αριστερά.

Ο Γ. Σηφακάκης μίλησε στη Λένα βερδέ - Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη (τεύχος 1095)