Η Συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έγινε το Σάββατο 2 Νοέμβρη στην Αθήνα είχε να αντιμετωπίσει πολλά και σημαντικά ζητήματα που έχουν προκύψει μέσα από τις πρόσφατες εξελίξεις. Και πραγματικά υπήρξαν, τόσο από την εισήγηση όσο και από τις περισσότερες παρεμβάσεις που έγιναν στη συνεδρίαση, χρήσιμες επεξεργασίες για τα καθήκοντα της Αριστεράς μέσα στο απεργιακό και στο αντιφασιστικό κίνημα.

Μέσα σε μια συγκυρία όπου χιλιάδες αγωνιστές έχουν τα μάτια τους στραμένα σε κρίσιμες μάχες όπως στην ΕΡΤ, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα ΑΕΙ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται να πει ότι «Χρειάζεται να επιμείνουμε στη γραμμή του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των μέτρων της, κόντρα στους “ρεαλισμούς” που συνεχώς επικαλούνται τους “αρνητικούς συσχετισμούς και την έλλειψη προϋποθέσεων” για τη νίκη των αγώνων».

Σε μια στιγμή όπου η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής δοκιμάζει στην πράξη τις αντιφασιστικές διακηρύξεις όλου του πολιτικού φάσματος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται να ξεκαθαρίσει ότι «Χρειάζεται να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αντιφασιστικό αγώνα για να ξεριζωθεί ο φασισμός, τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά του στηρίγματα. …έξω και πέρα από τη λογική του “συνταγματικού τόξου”…» και να συγκεκριμενοποιήσει αιτήματα και πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.

Ταξικά και διεθνιστικά

Παραμονές της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2014, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίρνει στις πλάτες της τη δυνατότητα για «μια μεγάλη καμπάνια που να δείξει πώς αντιπαλεύουμε ταξικά και διεθνιστικά την ΕΕ. Γιατί είναι ένας μηχανισμός λιτότητας και μνημονίων με στόχο να φορτωθεί η κρίση των καπιταλιστών στις πλάτες των εργατών και επιπλέον είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού όπως έδειξε το φριχτό έγκλημα στη Λαμπεντούζα».

Είναι φανερό πόσο πολύτιμες είναι τέτοιες αντιμετωπίσεις για όλο τον κόσμο που δίνει τις μάχες του στους χώρους δουλειάς και σπουδών, στα συνδικάτα, στις γειτονιές και κεντρικά πολιτικά.

Δίπλα, όμως, σε αυτά τα ξεκαθαρίσματα αναδείχθηκαν και σημαντικά προβλήματα γύρω από τις πρωτοβουλίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «συμπόρευση» δυνάμεων της αριστεράς ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη στήριξη για τις κρίσιμες μάχες του κινήματος.

Το προηγούμενο διάστημα, μέσα από επαφές και συσκέψεις, η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαμόρφωσε ομόφωνα και πρότεινε ένα «Προσχέδιο κοινής δήλωσης» που συνοψίζει το πλαίσιο και τους στόχους αυτής της πρωτοβουλίας και καλεί «κάθε οργάνωση, κάθε συλλογικότητα, κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες και αναζητήσεις να συστρατευτούν» (Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: www.antarsya.gr/node/1712).

Δυστυχώς, στη συνέχεια αυτή η πρωτοβουλία περιορίστηκε ουσιαστικά σε έναν άκαρπο διάλογο με τις δυνάμεις του Σχεδίου Β, το οποίο απάντησε αρνητικά με μια επιστολή όπου δηλώνει ότι «Για το Σχέδιο Β΄ οι προτάσεις και οι σκέψεις που διατυπώνονται στο προσχέδιο κοινής δήλωσης που μας αποστείλατε δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ευρεία απεύθυνση» (Ολόκληρο το κείμενο εδώ: www.antarsya.gr/node/1713).

Το τι εννοεί το Σχέδιο Β ως «ευρεία απεύθυνση» μπορεί να το δει ο καθένας και η καθεμιά μέσα από τις συνεντεύξεις του Αλέκου Αλαβάνου στα ΜΜΕ όπου απευθύνεται σε πλατύ ακροατήριο. Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 26-27 Οκτώβρη χρησιμοποιεί ως παραδείγματα το Νιού Ντηλ του Ρούζβελτ στη δεκαετία του 1930 ή ακόμη και την σημερινή Ιαπωνία που «για να φύγει όχι από την ύφεση αλλά από στασιμότητα διπλασιάζει τη νομισματική κυκλοφορία».

Για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για τυχόν ολισθήματα μιας συνέντευξης, να σημειώσουμε ότι το Σχέδιο Β στην απαντητική επιστολή του προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιπροτείνει ως βάση κοινής συμπόρευσης «τις προτάσεις του Γιώργου Ρούση». Στις προτάσεις αυτές συμπεριλαμβάνεται και το εξής σημείο: «4. Έξοδος από το ευρώ και ελεγχόμενη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος ως άλλου ενός σοβαρού εργαλείου άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής».

Αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός

Εκεί που έχει φτάσει η δεξιόστροφη πορεία των ηγετικών επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν ασφαλώς κριτικές από τα αριστερά οι απόψεις που θυμούνται τον Κέινς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να εγκαταλείψει τον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό της για να υιοθετήσει τέτοιες απόψεις.

Η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας στην Ιαπωνία δεν έχει φέρει νέες θέσεις εργασίας αλλά νέες φούσκες για τους κερδοσκόπους. Η ελεγχόμενη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος δεν αποτελεί φιλεργατική πολιτική, είναι εργαλείο τόνωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Όποιος έχει ξεχάσει τις εμπειρίες των εργατών στην Ελλάδα την εποχή που διαχείριση της δραχμής ήταν η ελεγχόμενη διολίσθηση, ας κοιτάξει τουλάχιστο τις σημερινές εμπειρίες των εργατών στην Αργεντινή που παλεύουν για κάτι παραπάνω από την πολιτική Κίρτσνερ.

Τέτοιες σκέψεις δεν διευρύνουν, αντίθετα διαβρώνουν την απεύθυνση των δυνάμεων της αριστεράς που θέλουν να βοηθήσουν την εργατική αντίσταση να νικήσει. Αυτό φαίνεται και από ένα ακόμη ζήτημα.

Σε ημερίδα του Σχέδιου Β΄ στις 12 Δεκέμβρη του 2012 ο Αλέκος Αλαβάνος είχε δηλώσει «Το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι το δίλημμα του νομίσματος έχει βαρύνοντα ρόλο στο μεταναστευτικό. Το σκληρό ευρώ είναι ένας από τους κύριους λόγους του μεγάλου ρεύματος προς τη χώρα μας».

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ είναι σύγκρουση με ένα κάστρο του ρατσισμού, την Ευρώπη φρούριο της Frontex που έχει κάνει τη Μεσόγειο νεκροταφείο μεταναστών. Στόχος αυτής της σύγκρουσης που θέλει να τσακίσει τις Συνθήκες του Σένγκεν και του Δουβλίνου δεν είναι να περιορίσουμε το μεταναστευτικό ρεύμα ούτε να διώξουμε τους μετανάστες από την Ελλάδα, αλλά να ανοίξουμε τα σύνορα για όλους τους εργάτες.

Αυτός είναι άλλος ένας λόγος γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να πάει πίσω από τις θέσεις της για ταξική και διεθνιστική ρήξη με την ΕΕ. Οι δυνάμεις της «πατριωτικής αριστεράς» κινδυνεύουν να ξεχάσουν ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης είναι οι μετανάστες και ότι το μέτωπο των αγώνων μας διευρύνεται όταν τους έχουμε μαζί μας.

Υποχωρήσεις

Δυστυχώς, ενώ όλα αυτά είναι κατακτημένες απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και επιδιώκουμε να γίνουν κτήμα όλων των δυνάμεων της κοινής συμπόρευσης, στη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού διαφάνηκε μια τάση διολίσθησης. Πίσω από μια αγωνία για παρέμβαση στη μάχη των ευρωεκλογών μαζί με το Σχέδιο Β προβλήθηκε η ανάγκη για συνδιαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου με υποχωρήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με βάση αυτή την προτεραιότητα μπήκαν προτάσεις για να αφαιρεθεί ο χαρακτηρισμός αντικαπιταλιστικό από το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα, να μην υπάρχουν αναφορές στις διαφορές που πρόκυψαν, να αφαιρεθεί ο όρος «σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, διεθνιστική κατεύθυνση» από την θέση για ρήξη και αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ ως πλατφόρμα για τις ευρωεκλογές.

Παρά την επιθετική επιμονή συντρόφων από την ΑΡΑΝ και την ΑΡΑΣ και τη σύμπλευση συντρόφων του ΝΑΡ, καμιά από αυτές τις προτάσεις δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη πλειοψηφία των δύο τρίτων. Ακούστηκαν δικαιολογίες ότι το θέμα είναι απλά ζήτημα «τακτικής» και άρα δεν απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία. Κάτι τέτοιο προφανώς δεν μπορεί να ισχύει όταν αλλοιώνεται τόσο έντονα η φυσιογνωμία όχι μόνο της συμπόρευσης αλλά της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γνώμη μας είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προχωρήσει στην υλοποίηση των κοινών αποφάσεων για τις κινηματικές πρωτοβουλίες, για τη στήριξη του απεργιακού και του αντιφασιστικού κινήματος και για την αντιμετώπιση της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ, και όχι να διολισθήσει προς τα δεξιά για χάρη μιας εκλογικής σύμπραξης. Ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα από τις τοπικές συνελεύσεις του και τις επόμενες συνεδριάσεις των οργάνων της μπορεί και πρέπει να εξασφαλίσει τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της σε αυτή την κρίσιμη καμπή.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, Τεύχος 1096