Απαιτείται Αριστερά στρατηγικής πνοής για τον κομμουνισμό της εποχής μας

Mε μια εντυπωσιακή πανστρατιά αγωνιστών από όλη την Ελλάδα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ρίχνεται στη μάχη των πιο κρίσιμων εκλογών των τελευταίων χρόνων. Με μια πανελλαδική εξόρμηση με πρωτόγνωρη δυναμική και έκταση, το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας πάει για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία να εμφανιστεί ως διακριτό, ισχυρό και ανερχόμενο πολιτικό ρεύμα, που μπορεί να ωθήσει σε μεγάλες αλλαγές και ανατροπές τόσο στην Αριστερά, στο κίνημα και ευρύτερα. Για την άλλη, ανατρεπτική Αριστερά, που τόσο έχει ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός μας.

Πρώτο, Αριστερά με πρόγραμμα ανατροπής, αντικαπιταλιστικής ανατροπής! Η Αριστερά δεν είναι φιλολογία και επαγγελία, ούτε συμβιβασμός και τέχνη του εφικτού, που τα έκανε όλα ανέφικτα. Αριστερά είναι καταρχάς να συγκρούεσαι και να ανατρέπεις τους βασικούς πυλώνες της επίθεσης του κεφαλαίου, με αφετηρία τα εργατικά δικαιώματα και ανάγκες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισε ότι «λεφτά υπάρχουν» και συσσωρευμένος (κλεμμένος) πλούτος υπάρχει και πρέπει να κατασχεθεί προς όφελος των παραγωγών του πλούτου, των εργαζομένων, για να αυξηθούν και όχι να κουρευτούν οι μισθοί και οι συντάξεις, για αξιοπρεπή ζωή όλων ενάντια στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Για να αποκρουστεί η επιδρομή της συμμορίας των τραπεζών και των πολυεθνικών, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έθεσε πρωτοπόρα τα κρίσιμα αιτήματα της μονομερούς παύσης πληρωμών στους τοκογλύφους και της διαγραφής του χιλιοπληρωμένου ιμπεριαλιστικού χρέους, της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, το πέρασμα στο Δημόσιο των τραπεζών και όλων των μονάδων στρατηγικής σημασίας (χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό - κοινωνικό έλεγχο), τη δραστική φορολογία του κεφαλαίου, την απαγόρευση των απολύσεων κ.λπ. Κι όλα αυτά συνδεδεμένα με την ανάγκη να σαρωθεί το πολιτικό μαύρο μέτωπο, από την πραγματική δημοκρατία των εργαζομένων και των κινημάτων τους. Έθεσε στο μαζικό κίνημα ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, συμβάλλοντας να γίνουν όπλα του αγώνα σήμερα και όχι να κρατιούνται «παραπόδα» (ή ακόμα και να θάβονται) στην επιδίωξη μιας ασαφούς λαϊκής εξουσίας, που θα έρθει βασικά μέσω της ενίσχυσης του κόμματος. Όταν η Α. Παπαρήγα δήλωνε σε μια κρίσιμη στιγμή ότι «η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήκωνε το γάντι του αστικού εκβιασμού. Ούτε βέβαια ευνουχίζει τα αναγκαία και υπερώριμα αιτήματα για την επιβίωση του λαού μας (όπως την παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους) στα όρια των παζαριών εντός του ευρώ και της ΕΕ, όπως κάνει ο αθεράπευτα ευρωλάγνος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα η Αριστερά να υποβιβάζεται σε μια κουτσουρεμένη «αντιμνημονιακή» γκρίνια. Γιατί πάλη κατά των μνημονίων χωρίς διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ και σύγκρουση με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, δεν γίνεται. Στο κατάμαυρο σκηνικό της απελπισίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεπροβάλλει διακηρύσσοντας ότι υπάρχει άλλος δρόμος! 

Δεύτερο, Αριστερά στρατηγικής πνοής για μια άλλη κοινωνία. Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι έχουν μπλέξει σε μια μάχη ιστορικών διαστάσεων. Ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια βαθύτατη κρίση του συστήματος και μια επιδρομή βαρβαρότητας, όχι μόνο στην Ελλάδα, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Σε αυτή την εποχή δεν μπορεί να πει τίποτα μια απλά «αντιμνημονιακή» Αριστερά, μια Αριστερά που εμπνέεται από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 και της αναπαλαιωμένης σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε βεβαίως το ΚΚΕ που μένει κολλημένο στον μη επαναστατικό «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε» και στο υβρίδιο μιας λαϊκής εξουσίας χωρίς επανάσταση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθεί μια σύγχρονη σύνδεση του άμεσου αντικαπιταλιστικού προγράμματος με τη στρατηγική για την εργατική δημοκρατία, το σοσιαλισμό που ...δεν γνωρίσαμε και την κομμουνιστική απελευθέρωση, μέσω του επαναστατικού δρόμου - σχεδίου.
Τρίτο, ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Κι εδώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει μια διαφορετική απάντηση. Υποκείμενο της ανατροπής σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης (από τώρα μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας) θα είναι ο οργανωμένος λαός, με τα δικά του ανεξάρτητα όργανα επιβολής της εργατικής - λαϊκής θέλησης και θεμέλιο ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Τη λύση δεν θα δώσει μια Αριστερά που θα εκπροσωπήσει απλά τον λαό - εκλογέα, αφήνοντάς τον στον εκλογικό καναπέ, ούτε μια αριστερή κυβέρνηση (στην πραγματικότητα κεντροαριστερή), ούτε ένα ισχυρό κόμμα, αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός, με το κίνημά του, με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό του και μια εργατική - λαϊκή εξέγερση. Σε αυτά πρέπει να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις η Αριστερά.

Τέταρτο, μια Αριστερά με ενωτική - μετωπική αντίληψη για όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος και όχι με ιδιοκτησιακή λογική για τον αγώνα, αλλά ούτε με εμπόριο της ενότητας και με «θυσία» του αναγκαίου προγράμματος σε μια αντιμνημονιακή σούπα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όντας η ίδια ένα μέτωπο δυνάμεων, προωθεί και παλεύει για ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος, πρώτα και κύρια μέσα στο μαζικό κίνημα για να μην περάσει ο αντεργατικός οδοστρωτήρας.

Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι καλά τα λέτε, αλλά δεν θα εκπροσωπηθείτε στη Βουλή. Πάνε να πλιατσικολογήσουν με τη χαμένη ψήφο. Χαμένη ψήφος είναι αυτή που δίνεται σε λάθος προγράμματα και σε λάθος πολιτικά σχέδια. Εξάλλου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτή η ανορθογραφία στο πολιτικό σκηνικό, δεν ήρθε για να συμβιβαστεί με τους συσχετισμούς, αλλά για να τους ανατρέψει. Όπως έκανε και στις περιφερειακές εκλογές, όπου εξέλεξε συμβούλους, όταν ήταν αναμφισβήτητα η μεγάλη έκπληξη...

(Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 22/4/2012)