Ξεκινούμε από τη θέση ότι η μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων και των αγωνιστών της Αριστεράς του άλλου δρόμου χωρίς ευρώ, ΕΕ και χρέος δεν είναι μια αμυντική τακτική για να αθροίσουμε δυνάμεις και να αντέξουμε την πολιτική πίεση από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια κίνηση με στρατηγικό χνάρι που αφετηρία έχει το γεγονός ότι μέσα στα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ρήγματα που άνοιξε η συγκυρία της κρίσης και των μεγάλων λαϊκών ξεσηκωμών, αναδείχτηκε η ιστορική επικαιρότητα και η πραγματική δυναμική ενός άλλου δρόμου, σε ρήξη με την κεντρική αστική στρατηγική επιλογή των τελευταίων 50 ετών, την πρόσδεση στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Υπάρχει σήμερα ένα πραγματικό πολιτικό κενό εκπροσώπησης του ίδιου του ερωτήματος της ρήξης με τον «ευρωπαϊκό δρόμο», το οποίο αν δεν το καλύψουμε εμείς, από μια αριστερή, λαϊκή, ταξική οπτική, θα το καλύψει ο αποκρουστικός κανιβαλισμός της ακροδεξιάς.

Η μετωπική πολιτική δεν είναι υπόθεση συσχετισμών. Δεν κρίνεται από τα συγκριτικά μεγέθη όσων προσπαθούν να συμπορευτούν. Αφορά το ίδιο το στρατηγικό χνάρι της αγωνιστικής ενότητας και της διαμόρφωσης ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ. Η ιστορία της Αριστεράς στον τόπο μας, αλλά και διεθνώς, δείχνει ότι η Αριστερά όταν είναι ηγεμονική, γίνεται και ενωτική, συγκροτεί ευρύτερες ενότητες, διαμορφώνει ρεύματα που την υπερβαίνουν.

Σήμερα, οι όροι για τη μετωπική συμπόρευση με ένα σχετικά ευρύ φάσμα συλλογικοτήτων και αγωνιστών υπάρχουν. Υπάρχει ένα κεκτημένο κοινών προγραμματικών θέσεων που αφορούν την ανάγκη εξόδου από το ευρώ, τις εθνικοποιήσεις, τον εργατικό έλεγχο, την πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το νεοφασισμό, τη σύνδεση ανάμεσα στο μεταβατικό πρόγραμμα και μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Υπάρχει η κοινή παραδοχή ότι καμιά ουσιαστική φιλολαϊκή εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρξει όσο η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπάρχει η κοινή θέση απόρριψης των διαχειριστικών λογικών και του δεξιόστροφου κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ και η επιμονή στην καθοριστική παρέμβαση του λαϊκού κινήματος ως της μόνης δύναμης που μπορεί να επιβάλλει ανατροπές και τομές.

Προφανώς και υπάρχουν διαφορές, εφόσον μιλάμε για τη συνάντηση ανάμεσα σε δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και ρεύματα και αγωνιστές που πρόσφατα έκαναν τομές με βασικές επιλογές του αριστερού μεταρρυθμισμού. Ταυτόχρονα, όμως, αυτές οι διαφορές σημαίνουν και δυνατότητα πιο διευρυμένης απεύθυνσης, ανοίγματος σε κομμάτια κοινωνικά και πολιτικά στα οποία ο χώρος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν είχε μεγάλη πρόσβαση. Αυτό συνεπάγεται μια διαλεκτική της συμπόρευσης, μια ικανότητα να συνθέσουμε τις διαφορετικές εμπειρίες και αφετηρίες και με αυτό τον τρόπο να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε όρους ενός ευρύτερου ρεύματος.

Η διαδικασία της συμπόρευσης έχει καθυστερήσει. Και πρέπει να το δούμε αυτό αυτοκριτικά. Δεν αναλογεί σε μια δύναμη και ένα ρεύμα όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο άχαρος ρόλος της φοβικής αναζήτησης διαφορών ή της «μάχης των διατυπώσεων». Όχι γιατί άλλα ρεύματα δεν έχουν επίσης ευθύνη για τις παλινωδίες ή την ατολμία τους να πάρουν πιο ξεκάθαρη θέση. Αλλά γιατί στη δύναμη που είναι πολιτικά και οργανωτικά ισχυρότερη αναλογεί πάντοτε και μεγαλύτερη ευθύνη και απαίτηση για μεγαλύτερη τόλμη αλλά και διάθεση σύνθεσης.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι λογοδοτούμε σε ένα ευρύτερο δυναμικό αγωνιστριών και αγωνιστών που δεν πρόκειται να μας συγχωρέσουν εάν για άλλη μια φορά χαθεί η ευκαιρία, εάν για άλλη μια φορά ο ευρύτερος αντι-ΕΕ χώρος παρουσιαστεί κατακερματισμένος, εάν πρυτανεύσουν κάθε λογής υπολογισμοί. Τότε αυτός ο κόσμος θα αισθανθεί - και θα έχει κάθε δίκιο! - ότι δεν του δώσαμε την ευκαιρία να έχει ένα πολιτικό σημείο αναφοράς που θα σηματοδοτούσε στρατηγικά όντως τη δυνατότητα να μην πάει χαμένη η κατάθεση αγώνα και ελπίδας των τελευταίων ετών.

Προφανώς και η μετωπική συμπόρευση και η ενωτική παρέμβαση στις εκλογικές μάχες που έρχονται είναι απλώς η αρχή. Το κομβικό είναι να μπορέσει να γίνει το πεδίο άρθρωσης εκείνης της αναγκαίας πολιτικής και προγραμματικής κατεύθυνσης που σήμερα λείπει όχι απλώς από το τοπίο της Αριστεράς αλλά και από το ίδιο το κίνημα. Γιατί εάν σήμερα ευρύτερα κομμάτια του λαού δεν πειστούν ότι όντως μπορεί να υπάρξει ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, ότι δεν ισχύουν οι τερατολογίες των καθεστωτικών ΜΜΕ – αλλά εν πολλοίς και του ΣΥΡΙΖΑ – για το τι θα σημαίνει η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, ότι μπορούν οι αγώνες να ανοίξουν δρόμους ανατροπής και μετασχηματισμού και όχι απλώς «μνημονίων με ανθρώπινο πρόσωπο», τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε την τωρινή κατάσταση στο κίνημα όπου η οργή συνυπάρχει με την απελπισία.

Το συζητάμε για καιρό, η δυναμική είναι δεδομένη, η προγραμματική βάση υπάρχει. Ας τολμήσουμε!

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, την Κυριακή 2 Φλεβάρη 2014)