Κρίκος η αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ

H πολιτική κατάσταση έχει μπει σε μια νέα φάση ρευστότητας, με δύο βασικά χαρακτηριστικά. Πρώτο, την τάση κατάρρευσης του παλιού πολιτικού συστήματος, που οδήγησε την χώρα στα μνημόνια και την καταστροφή. Και δεύτερο τις βαθιές ανακατατάξεις στον κόσμο του κινήματος και της αριστεράς, της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης που γεννήθηκε στην προηγούμενη φάση.

Κομβικό σημείο αυτών των εξελίξεων, που οπωσδήποτε σφραγίζονται από την πιθανή πλέον προοπτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι το αν το αγωνιστικό, αντιμνημονιακό ρεύμα που έδωσε την μάχη και η αριστερά θα γίνουν οι αιμοδότες μιας ανανέωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και θα αφομοιωθούν σε μια πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού και την κρίσης του ή αντίθετα το αν θα γεννηθούν δυνάμεις ικανές να παλέψουν για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. 

Οι απαντήσεις που δίνουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις της Αριστεράς κάθε άλλο παρά απαντούν θετικά σε αυτό το κεντρικό ερώτημα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά προσανατολιστεί στο να αποτελέσει την «εναλλακτική λύση» του αστικού πολιτικού συστήματος, να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση μέσα στα ασφυκτικά όρια της ευρωζώνης και της ΕΕ. Δίνει διαρκώς εγγυήσεις στην αστική τάξη, τελευταίο παράδειγμα τα όσα τραγικά είπε ο Σταθάκης για το χρέος. Η ηγεσία του ΚΚΕ με την άρνηση της να υιοθετήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής και να συμβάλλει σε ενωτικούς αγώνες, «επικίνδυνους» για την κυρίαρχη πολιτική, παροπλίζει το δυναμικό του ΚΚΕ από την μάχη που δίνεται.

Από την μια, λοιπόν, αναδεικνύεται ο μεγάλος κίνδυνος αγωνιστικός κόσμος να «τραβιέται» σε δεξιά, διαχειριστική λογική ακολουθώντας την στροφή των ηγεσιών του. Από την άλλη, όμως, οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος, οι πιο ανήσυχες δυνάμεις της βάσης της αριστεράς δεν καλύπτονται από τις ηγεσίες τους και αναζητούν μια άλλη αριστερά. Με άλλα λόγια η δυνατότητα μιας μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικής Αριστεράς τίθεται σε νέα, πολύ ανώτερη βάση.

Η «μετωπική συμπόρευση» είναι μια λογική απεύθυνσης, κοινής δράσης και κεντρικής πολιτικής συμμαχίας αν είναι δυνατό, με τις ποικιλόμορφες και αντιφατικές δυνάμεις, ρεύματα και αγωνιστές που γεννιούνται από τις πολιτικές ανακατατάξεις μέσα στον μαχόμενο κόσμο και την αριστερά. Είναι μια διαρκής διαδικασία ενωτικής απεύθυνσης, παρέμβασης και αλληλοεπηρεασμού με δυνάμεις που κινούνται αριστερά, μέσα από τους δικούς τους δρόμους, ιδεολογικές αφετηρίες και εμπειρίες.

Το πρόγραμμα πάνω στο οποίο πρέπει να συγκροτούνται οι δυνάμεις αυτές δεν είναι άλλο από το αναγκαίο για την περίοδο πρόγραμμα ανατροπής της επίθεσης. Το πρόγραμμα αυτό εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα, έρχεται σε σύγκρουση με τις κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου, των δανειστών και της ΕΕ, του ίδιου του καπιταλισμού. Είναι συνεκτικό και έχει ενιαία πολιτική λογική. Δεν είναι τυχαίο άθροισμα ξεκομμένων μεταξύ τους στόχων.

Κρίκος του προγράμματος είναι η πάλη για την αποδέσμευση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, στην διαλεκτική τους σχέση. Όταν η ευρωζώνη και η ΕΕ με τις δρακόντιες συνθήκες «δημοσιονομικής πειθαρχίας», και τους τερατώδεις μηχανισμούς ιμπεριαλιστικής επιβολής της, δημιουργούν ένα καθεστώς μόνιμου μνημονίου (με ή χωρίς τρόικα), η ρήξη-αποδέσμευση από ευρωζώνη και ΕΕ είναι όρος απαράβατος, για την στοιχειώδη υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτή η πολιτική δεν απομακρύνει τον κόσμο που στρέφεται προς τα αριστερά. Αντίθετα η κριτική και η αντιφατική διαφοροποίηση από τον κόσμο της αριστεράς προς τα κυρίαρχα κόμματά της θα σταθεροποιείται και θα βαθαίνει μόνο στον βαθμό που κατακτιέται ένα τέτοιο πρόγραμμα ανατροπής. Δεν θα κερδίσουμε κανέναν αν ταλαντευτούμε σε σχέση με την φυσιογνωμία μας. Στο κάτω-κάτω κανείς δεν φεύγει από ένα κόμμα που διεκδικεί την κυβέρνηση για να πάει σε κάτι… παρεμφερές.

Η μετωπική συμπόρευση προϋποθέτει την πλήρη πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. Ειδικά μπροστά στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές κάθε συμμαχία, κοινό κατέβασμα, υποχώρηση απέναντι στην προσπάθεια - ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ- να εγκολπωθεί το ριζοσπαστικό δυναμικό στην διαχειριστική του γραμμή είναι καταστροφική.

Η μετωπική συμπόρευση αποτελεί κρίσιμη επιλογή του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πιστεύουμε ότι όλες οι δυνάμεις και αγωνιστές που κινούνται σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να ξεπεράσουν αμφισημίες και ερωτηματικά που έχουν αναδειχτεί μέχρι τώρα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το βλέμμα στο πλατύ ριζοσπαστικό δυναμικό θα τραβήξει αυτόν τον δρόμο με συνέπεια, μέχρι το τέλος. Το έχει ανάγκη το κίνημα και ο κόσμος της αριστεράς.

Αντώνης Δραγανίγος

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 2/2/2014