Οι λαϊκοί αγώνες στην Ελλάδα δεν έχουν σταματήσει να ασκούν πίεση στις ολιγαρχικές - μνημονιακές κυβερνητικές δυνάμεις και να τις υποχρεώνουν να καίνε εφεδρείες. Παρά την απελπισία που προσπαθούν να διασπείρουν στο λαό διάφοροι κύκλοι εσκεμμένα ή αθέλητα, η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται αυτή τη στιγμή με την πλάτη στον τοίχο περιμένοντας την πολιτική πανωλεθρία της να συμβεί.

Το 2011 και 2012 είδαμε τις πιο μεγαλειώδεις σε μέγεθος και παλμό διαδηλώσεις στην ιστορία ίσως της σύγχρονης Ελλάδας. Μετά τις εκλογές μπορεί να μην είδαμε τόσο μεγάλες παλλαϊκές κινητοποιήσεις, είδαμε όμως διάφορους κλάδους της εργατικής τάξης και του λαού να αγωνίζονται σθεναρά σε πολλά μέτωπα και να ξεβρακώνουν τη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης που είναι στην υπηρεσία των ξένων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας.

Το παράδοξο είναι ότι οδεύουμε προς τις δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογές με ένα αίσθημα αμηχανίας και αμφιβολιών. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η… πρώτη αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση σε σχετικά μεγάλη χώρα της Ευρώπης εδώ και πολλές δεκαετίες, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει δείξει σαφή δείγματα γραφής ότι δε θα συγκρουστεί με τους δυνάστες του λαού, δηλαδή την ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο.  Θα εξακολουθήσει  να εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος του αποικιακού χρέους, να ζητά κι άλλα «δανεικά» από την ΕΕ και να βασίζεται σε αυτά. Δε θα προβεί στις μαζικές εθνικοποιήσεις σε σειρά τομέων που είναι αναγκαίες για την αξιοπρεπή επιβίωση του λαού.  Έχει δείξει επίσης ότι είναι διατεθειμένος να εγκολπωθεί το κάθε μνημονιακό κι ακόμα και φασιστικό απόβρασμα προκειμένου με μια καθαρά εκλογικίστικη τακτική να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία.   

Η κινητοποίηση της βάσης του ενάντια της υποψηφιότητας του ακροδεξιού Καρυπίδη είναι ενδεικτική της λαϊκής εγρήγορσης που υπάρχει αλλά αν απαιτείται τέτοια κινητοποίηση για να τηρούνται τα αυτονόητα, καταλαβαίνουμε τι θα γίνει με τα λιγότερο αυτονόητα όπως η  πρακτική ερμηνεία του «καμία θυσία για το Ευρώ», οι μονομερείς και μη ενέργειες κλπ. Ο λαός δεν είναι σίγουρος κατά πόσο πρέπει να χαίρεται αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αύριο πρώτο κόμμα γιατί δε ξέρει σε τι είδους κυβέρνηση θα συμμετέχει και ποιες από τις αντιφατικές δεσμεύσεις του προς το λαό (τέρμα στην κοινωνική διάλυση) ή προς την ΕΕ (υπεράσπιση του Ευρώ) θα τηρήσει.

Είναι εξαιρετικά αντιφατικό ο λαός που έχει αγωνιστεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια και κοντεύει να ρίξει και την τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση, να μη ξέρει που να επενδύσει τις ελπίδες του. Και είναι ακόμα πιο αντιφατικό αν σκεφτούμε ότι υπάρχει ένας πολιτικός χώρος που αταλάντευτα στήριξε τις κινητοποιήσεις του κι αυτός - δυστυχώς - δεν ήταν κατά κύριο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν πισώπλατη μαχαιριά στην απεργία των καθηγητών το Μάη του 2013. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την άλλη, πρωτοστάτησαν στην τρίμηνη απεργία των πανεπιστημιακών υπαλλήλων, στις κινητοποιήσεις των γιατρών ενάντια στη διάλυση της δημόσιας υγείας, στην πάλη κατά της φασιστικής λαίλαπας και της ρατσιστικής – αντιδημοκρατικής πολιτικής της κυβέρνησης κα. Ειρήνη Δαφέρμου, Πέτρος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Παπανικολάου,  Αντώνης Σταματόπουλος: κάποια από τα ονόματα των συντρόφων που μπήκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, όχι ως πολιτικοί εκπρόσωποι από καθέδρας, αλλά ως άμεσοι εμψυχωτές του λαού κι οργανωτές της πάλης του. Σε σειρά αρχαιρεσιών στα συνδικάτα, όπως στο τελευταίο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, τα σχήματα που πρόσκεινται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είδαν τις ψήφους τους να διπλασιάζονται, κάτι που δείχνει μια αυξημένη εμπιστοσύνη και διάθεση πολιτικής συμπόρευσης σε ευρεία κομμάτια των εργαζομένων.

Ακόμα και στα τηλεοπτικά πλατώ ήταν συχνά αυτοί και άλλοι σύντροφοι που έκαναν την πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση στην ακροδεξιά κυβέρνηση παρά οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ με τα μισόλογά τους. Όλα αυτά όμως μας φέρνουν στο δεύτερο πρόβλημα: που είναι ότι οι ζωντανές δυνάμεις του λαϊκού κινήματος δεν έχουν βρει τον τρόπο να αποκτήσουν το αναγκαίο βάρος μέσα στην «κοινή γνώμη» ώστε να προβάλουν τη συνεκτική πολιτική τους πρόταση ως την εναλλακτική για την οποία πρέπει να παλέψει ο λαός. Και ο κύριος λόγος γι’αυτό είναι ότι ενώ υπάρχουν πολλές δυνάμεις έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμφωνούν βασικά με τη συνεκτική αυτή πρόταση για κάποιον ανεξήγητο λόγο συνεχίζουμε να δουλεύουμε χώρια και δε δημιουργούμε τη θετική αυτή δυναμική σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία.

Στη 2^η πανελλαδική της Συνδιάσκεψη τον Ιούνη του 2013 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφάσισε ότι  «προχωρούμε άμεσα στη μετωπική πολιτική συμπόρευση για την ανατροπή και στην κοινή παρέμβαση στις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μάχες.» (Σημείο 23 της Πολιτικής Απόφασης). Έχουμε φτάσει Φλεβάρη του 2014 και τρεις μόλις μήνες πριν μια πολύ σημαντική εκλογική μάχη. Έχουν γίνει άπειρες και πολύωρες συναντήσεις με όλες τις ενδιαφερόμενες δυνάμεις και υπάρχει απτή και συγκεκριμένη συμφωνία σε όλα τα βασικά ζητήματα σχετικά με το ποια είναι προοπτική του ελληνικού λαού για την έξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα.

Το Σχέδιο Β’ έκανε βήματα στη θέση του σχετικά με την ΕΕ και αναγνωρίζει τώρα ρητά ότι υπάρχει ανάγκη αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ. Αυτό έγινε τόσο κατά τη διάρκεια των συναντήσεων για τη μετωπική συμπόρευση όσο και με δημόσιες τοποθετήσεις του επικεφαλής του Αλέκου Αλαβάνου.[1] Το να ασχολούνται κάποιοι με το που ακριβώς στο κείμενο θα μπει η θέση αυτή, με ποια σειρά και ποια ακριβώς διατύπωση είναι κάτι που δεν αντιστοιχεί στη σοβαρότητα της κατάστασης και στην άκρως επείγουσα αναγκαιότητα της συγκρότησης του Μετώπου.

Πρέπει εδώ και τώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με το Σχέδιο Β’ δείχνοντας και στους συντρόφους που είναι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ  ότι υπάρχει εναλλακτική από το να είναι η ουρά του Δραγασάκη και του Σταθάκη. Ότι το πρόγραμμα της αποφασιστικής ρήξης με τους δανειστές, των εθνικοποιήσεων με εργατικό – λαϊκό έλεγχο και μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης βασισμένης στις δυνάμεις του λαού μπορεί να γίνει πλειοψηφικό ως τέτοιο μέσα στην κοινωνία και δε χρειάζεται σοσιαλδημοκρατικά ρετάλια. Πρέπει εδώ και τώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με το Σύλλογο Γ. Κορδάτος – Εργατικό Αγώνα για να δείξουμε στους συντρόφους στο ΚΚΕ που διαφωνούν με το σεχταριστικό κλείσιμο στον εαυτό του, ότι υπάρχει άλλος δρόμος από το να υπομένουν σιωπηλά την περιθωριοποίησή τους. Πρέπει να συμπορευτούμε και με τις υπόλοιπες επαναστατικές δυνάμεις που δίνουν τη μάχη στο κίνημα: ΕΕΚ, ΚΟΑ, Όμιλοι Επαναστατικής Θεωρίας, ανένταχτοι αγωνιστές και διανοούμενοι κα.  Γενικότερα, πρέπει να δείξουμε σε όλο το λαό ότι είμαστε πραγματικά υπέρ της ριζοσπαστικής ενότητας που μπορεί να τον κάνει να πιστέψει στις δυνάμεις του. 

Οι σύντροφοι στις τοπικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήνουν παντού από τα κάτω ενωτικά και δημοκρατικά σχήματα για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, κάτι που κανένας άλλος πολιτικός χώρος στη χώρα δεν κάνει. Χρειαζόμαστε όμως, εδώ και τώρα, τη μετωπική συμπόρευση και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο που μπορεί – αν ξεκινήσουμε αποφασιστική την προσπάθεια από σήμερα – να καταφέρει να αποκτήσει και κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους που θα κάνουν πιο ορατό πολιτικά το συνεκτικό πολιτικό μας πρόγραμμα για την έξοδο από τη βαρβαρότητα