Θα επιχειρήσω μια εκ νέου ανάγνωση των τελευταίων τοπικών εκλογών, καθώς και των  ευρωεκλογών, καθώς και της «αποτυχίας» της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Καταρχήν δεν μπορούμε, πάρα να πούμε, πως οι εκλογές μπορεί να μην  αλλάζουν ριζικά τα πράγματα, αλλά αποτελούν μια δημοκρατική  κατάκτηση των λαϊκών- κοινωνικών αγώνων, μια κατάκτηση της ταξικής πάλη. Μια πραγματική πολιτική σφυγμομέτρηση των κοινωνικών και πολιτικών τάσεων/δυνατοτήτων, των αντιφατικών και αντιθετικών  κινήσεων. Μπορούμε να γενικεύσουμε την δημοκρατική αρχή σε όλα τα  επίπεδα της κοινωνίας και όχι να την καταργήσουμε.

Τι δείχνει λοιπόν αυτή η σφυγμομέτρηση των τάσεων και των δυνατοτήτων;;;  Δείχνει μια άκρως αντιφατική και πολιτικά αμφιταλαντευόμενη ψήφος ενός κοινωνικού σώματος που δείχνει να έχει χάσει το μπούσουλα του. Σίγουρα υπάρχει ένα ταξικά προσδιορισμένο κριτήριο, μα πως μπορεί να εξηγήσεις το γεγονός πως ανάμεσα στις δημοτικές, τις περιφερειακές  και τις ευρωεκλογές μπορεί η ίδια ψήφος να κυμαίνεται από την άκρα δεξιά, έως την άκρα αριστερά;; Μάλλον πρόκειται για μια μεταμοντέρνα αποιδεολογικοποιημένη ψήφος, με έντονα όμως τα υλικά κριτήρια επιλογής της. Τόσο σε μια συλλογική κλίμακα, όσο και σε  μια ατομική μικροκλίμακα, με το πελατειακό υπόβαθρο να παίζει το ρόλο της.

Απόρροια μιας κατάστασης πραγμάτων, που δεν υπάρχει μια συστημική στρατηγική βελτίωσης  του επιπέδου ζωής, που απουσιάζει μια μαζικά αντισυστημική πρόταση, με αποτέλεσμα όλες οι πολιτικές δυνάμεις να  είναι απαξιωμένες.

ο Βορράς δεξιά αντιΕΕ, ο Νότος φιλοΕΕ αριστερά 

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο Βορρά έχουμε μια προσαρμογή σε μια δεξιά έως ακροδεξιά αντιΕΕ. Απόρροια της βαθιάς κρίσης που έχει περιπέσει η ολοκλήρωση της ΕΕ που επιτρέπει στις εθνικές τάξεις του πλούσιου  Βορρά, σε συμμαχία με μεσοστρώματα και την εργατική αριστοκρατία  να διεκδικεί ένα πιο αυτόνομο ρόλο, σε σύγκρουση με το Νότο ή τις άλλες εθνικές αστικές τάξεις της  ΕΕ.

Αντίθετα ο Νότος ψήφισε αριστερά αλλά και ΕΕ, ψήφισε κυρίως την ευρωενωσιακή αριστερά και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ. Απεναντίας η αντιΕΕ  και η αντικαπιταλιστική αριστερά σχεδόν εξαφανίστηκαν. Αποδεικνύοντας την ανεπάρκεια του αντιΕΕ αριστερού λόγου που δεν κατάφερε στο φτωχό Νότο να αποδείξει πως υπάρχει ένας ρεαλιστικός δρόμος χωρίς ευρώ, ΕΕ, χωρίς χρέος με τους εργαζόμενους στο τιμόνι της εξουσίας. Απεναντίας φάνηκε ρεαλιστικότερος ο  δρόμος που λέει πως μπορούμε να εφαρμόσουμε μια αριστερή ή αριστερούτσικη πολιτική δίχως ρήξη και ανατροπή.

Σε κάθε περίπτωση οι  φαίνεται πως το σύστημα έχει ακόμη πλήθος εφεδρειών, τόσο στα δεξιά του, όσο και στα αριστερά του, μη εξαιρουμένου και των δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς, όπως λόγου χάρη του ΣΥΡΙΖΑ. Που οδηγείται μάλλον σε μια πολιτική συμφωνία με την μνημονιακή κεντροαριστερά.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά και δη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά το γεγονός πως βρίσκεται μέσα και μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες, παρά το γεγονός πως αναγνωρίζεται ως μια συνεπής δύναμη αγώνα και ταξικής πάλης, παρά το γεγονός πως ενισχύεται σε ένα βαθμό στις τοπικές εκλογές, δεν αναγνωρίζεται ως κεντρική πολιτική δύναμη.

Τα αίτια πολλά. Αντικειμενικά και υποκειμενικά.  Αντικειμενικά η αντικαπιταλιστική αριστερά και δη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει την ψήφο για να ενισχυθούν οι αγώνες, και το εργατικό ταξικό κίνημα, δηλαδή απαιτεί από τους ψηφοφόρους να ενταχτούν σε ένα αγωνιστικό μέτωπο, δηλαδή να κάνουν αγώνες. Σε μια εποχή που οι αγώνες έχουν πάψει να νικάνε, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και την ίδια στιγμή οι συλλογικότητες- πόσο μάλλον οι συνδικαλιστικές συλλογικότητες- δεν εκπροσωπούν, παρά μια ισχνή μειοψηφία εργαζόμενων.   Αλήθεια τι αγώνες να κάνουν τα δυο εκατομμύρια άνεργοι;;

Δεν εγγυάται λύσεις, δεν δίνει λύσεις, δεν προσφέρει ρεαλιστικές απαντήσεις. Όπως πχ  κάνει η ρεφορμιστική αριστερά, η σοσιαλδημοκρατία και η δεξιά. Αλλά και αν έδινε απαντήσεις τότε αυτές θα ήταν στο όνομα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Και εκεί μπαίνουν τα υποκειμενικά ζητήματα. Ποιος είναι οι σοσιαλισμός- κομμουνισμός, αυτός που γνωρίσαμε στην ΕΣΣΔ, στην ΚΙΝΑ,  στην ΚΟΥΒΑ..κτλ. Και αν όχι τι είναι σοσιαλισμός-κομμουνισμός;;  Έχουν  περάσει 25 ολόκληρα χρόνια από την «πτώση» του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και δεν υπάρχει μια διαφορετικού τύπου θεώρηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού!!!!

Μήπως δεν μπορεί να υπάρξει και κυνηγάμε ανεμόμυλους;; Νομίζω ή εύχομαι να μην ισχύει, αλλά σε κάθε περίπτωση οι αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ  είναι καλοί ως απεργοί και συνδικαλιστές, αλλά κακοί ως υποψήφιοι πολιτευτές.

Η οντολογία της κομμουνιστικοποίησης

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινείται μια χαρά στα νερά του αγωνιστικού κινηματισμού, αλλά μπλέκει τα «μπούτια» της όταν τα πράγματα τίθενται στρατηγικά, τακτικά και πολιτικά. Με αποτέλεσμα κάποιοι να φαίνονται ως η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι ως η αριστερά του ΚΚΕ.

Ποια όμως μπορεί να είναι μια αντικαπιταλιστική ταυτότητα ριζικά διαχωρισμένη τόσο από το ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από το ΚΚΕ. Νομίζω πως εδώ πρέπει να μιλήσει η οντολογία του κομμουνιστή και όχι του μαχητή και του αγωνιζόμενου συνδικαλιστή. Και μάλιστα η οντολογία ενός σύγχρονου κομμουνιστικού πειραματισμού και όχι του σοβιετικού κομμουνιστή. Μιλάμε για την οντολογία που αναδεικνύει και δυναμώνει τις σύγχρονες κομμουνιστικές τάσεις που γεννιούνται στα σπλάχνα του υπάρχοντος συστήματος. Με στόχο να αναδείξει με απόλυτα θετικούς υλικούς όρους πως υπάρχει ζωή πέρα από το  καπιταλιστικό σύστημα. Δημιουργώντας κομμουνιστικούς πυρήνες- κοινότητες-ομοσπονδίες στο σήμερα. Με στόχο να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, με στόχο να κατακτήσουμε την εξουσία επί της ζωής μας.

Όχι δεν μιλάμε για την λογική του εναλλακτικού ρεφορμιστικού αδειάσματος του καπιταλισμού. Μιλάμε για την γραμμή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής που δημιουργεί, παράγει μια θετική  εικόνα κομμουνιστικοποιήσης, μακριά  τόσο από τις σχεδόν μηδενιστικές αναρχικές εκδοχές της κομμουνιστικοποίησης, όσο  και από τις εκδοχές μιας κοινωνικής  δυαδικής εξουσίας, που αποτελεί το  συμπλήρωμα ενός ρεφορμιστικού αριστερού κυβερνητισμού.

Αν σε αυτή την κατεύθυνση  κινηθούν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο θα διαχωριστούν επαρκώς από ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-αυτονομία-αναρχία,  άλλα θα βάλουν τις βάσεις για μια πραγματική κομμουνιστική επαναθεμελίωση του 21^ου αιώνα.

Δημήτρης Αργυρός, μέλος ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ιωαννίνων