Η ΔΩΔΩΝΗ, αυτή η επιχείρηση που ήταν πρότυπο κρατικοσυνεταιριστικής λειτουργίας, αφού ξεπουλήθηκε για ένα κομμάτι ψωμί, τώρα με την εξαγορά και των μετοχών των συνεταιρισμών, παραδίδεται ολοκληρωτικά στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Με αποτέλεσμα αυτά τα συγκεκριμένα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα 1,5 χρόνο από την ιδιωτικοποίηση να  εμφανίζονται λίγο, πολύ ως σωτήρες  της ΔΩΔΩΝΗΣ και της κτηνοτροφίας.

Όλος ο κόσμος και ο ντουνιάς γνωρίζει πως δεν είναι έτσι, ιδιαίτερα οι κτηνοτρόφοι που καθημερινά καταστρέφονται από τη πολιτική που ακολουθεί η ΔΩΔΩΝΗ.   

Η κρατικοσυνεταιριστική ιδιοκτησία της, δίχως να ήταν σε καμιά περίπτωση «σοσιαλιστική νησίδα», «νόθευε» την απρόσκοπτη λειτουργία των νόμων της αγοράς, που πάντα βγάζουν λαδί τα «μεγάλα ψάρια» που τρώνε τα «μικρά».

 Αυτή η αντιφατική ενότητα κρατικού και κοινωνικού τομέα, αυτή η  ημιτελής και άκρως αντιφατική κοινωνικοποίηση της- απόρροια της αντίθεσης-σύγκρουσης των νέων παραγωγικών δυνάμεων και καπιταλιστικών σχέσεων εργασίας- εξασφάλιζε ικανοποιητικές τιμές στους παραγωγούς, καλές συνθήκες εργασίας και καλούς μισθούς στους εργαζόμενους, καθώς και ποιοτικά προϊόντα, που όμως λόγω της κυριαρχίας της αγοράς, δεν περνούσαν με καλές τιμές στον καταναλωτή.

Την ίδια στιγμή ήταν μια επιχείρηση που με όρους αγοράς είχε κερδοφορία, απόρροια του ονόματος της, της υψηλής ποιότητας των προϊόντων της, της τεραστίας παραγωγικότητας των εργαζόμενων και της αντιφατικής κοινωνικοποίησης.      

Οι ενώσεις των συνεταιρισμών- ο τρίτος λεγόμενος κοινωνικός πυλώνας της καπιταλιστικής αγοράς, με τους άλλους δυο να είναι ο ιδιώτης και το κράτος- θεωρητικά εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των κτηνοτρόφων. Στην πραγματικότητα εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των πλέον μεγάλων κτηνοτρόφων και της κομματικογραφειοκρατικής κάστας που  συνεχίζει να «κυβερνά».

Μόνο το κίνημα των μικρομεσαίων κτηνοτρόφων ήταν που έσωζε την παρτίδα με τις «ενώσεις» και την ΔΩΔΩΝΗ, μόνο αυτό το κίνημα ήταν που εμπόδιζε όλα αυτά τα χρόνια την ιδιωτικοποίηση της. Η διοίκηση των «ενώσεων» πάντα  λειτουργούσε σαν «5 φάλαγγα» στο κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, ενώ μέχρι το τέλος παζάρευε να αγοράσουν  αυτοί την ΔΩΔΩΝΗ με την βοήθεια του μεγαλοκαπιταλιστή Σεπετά.

 

Σε αυτήν την φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης οι συνεταιρισμοί, από μια άκρως κομματικοποιημένα αλλοτριωμένη εκδοχή της ιδιοκτησίας των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών», που στα πλαίσια του κ.τ.π επιζητούσαν την κρατική στήριξη, τους υποχρεώνουν να μετατραπούν σε τυπικές συλλογικές καπιταλιστικές μονάδες.

Σε κοινοπραξίες που θα πρέπει να παίξουν στο «ελεύθερο» χώρο της καπιταλιστικής αγοράς. Και αυτό απαιτεί κεφάλαια και στην φάση της πιο βαθιάς οικονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών αυτό φαντάζει δύσκολο. Πόσο μάλλον όταν στην ηγεσία των νέων συνεταιρισμών  συνεχίζουν να είναι οι «κάστες» που κέρδισαν από το ελεγχόμενο κομματικό γραφειοκρατικό καθεστώς. Ενώ οι μικροί και μεσαίοι κτηνοτρόφοι είναι σε μεγάλο βαθμό χρεοκοπημένοι.

Η ομόφωνη αποδοχή της εξαγοράς των μετοχών, με χαμηλότερο τίμημα από αυτό που αγοράστηκε το 70% των μετοχών της ΔΩΔΩΝΗΣ, δεν είναι μόνο αποδοχή της ήττας του αγώνα για να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΔΩΔΩΝΗ, αναλογιζόμενοι και τον κίνδυνο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΩΔΩΝΗΣ που θα σήμανε τον εκμηδενισμό των μετοχών των ενώσεων.  

  Είναι ανοικτή εξαγορά της ηγεσίας των ενώσεων, για να μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν στο «παιχνίδι», και από εξαγορές συνηθισμένη η ηγεσία των ενώσεων. Για την ιδιοκτησία της ΔΩΔΩΝΗΣ είναι η πλήρη αποδοχή της κυριαρχίας της, με θύματα τους μικρούς και μεσαίους κτηνοτρόφους και τους εργαζόμενους.

 Από δω και εμπρός σε μεγάλο βαθμό θα έχουν συνεργάτες και όχι αντιπάλους την  αρχηγική «κάστα» των ενώσεων, όχι πως την είχαν μέχρι τώρα απέναντι, άλλο αν τα πράγματα έδειχναν να είναι έτσι.  

 

Ένα πραγματικό συνεταιριστικό κίνημα των άμεσων παραγωγών. Ένα συνεταιριστικό κίνημα  με αμεσοδημοκρατική δομή και διοίκηση, σε ανεξαρτησία και αντίθεση με την αγορά και το καπιταλιστικό κράτος, ειδικά το καπιταλιστικό κράτος της μνημονιακής και μεταμνημονιακής «χούντας».

Ένα εργατικό κίνημα ταξικά ανασυγκροτημένα στα χέρια των εργαζόμενων και των γενικών συνελεύσεων τους. Σε ανεξαρτησία από την αστική πολιτική και τους γραφειοκράτες. Ένα πραγματικό  εργατικό κίνημα  που θα διεκδικεί και θα «εκβιάζει» την μείωση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, την αύξηση του μισθού, την μείωση του εργασίμου χρόνου, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Ένα πολιτικό κίνημα αντικαπιταλιστικής ανατροπής που θα ανατρέπει τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, διεκδικώντας ο πλούτος και η εξουσία να περάσει στα χέρια των εργαζόμενων.

Μόνο σε αυτή πολιτική κατάσταση με την εξουσία να την έχουν οι εργαζόμενοι οι κρατικοσυνεταιριστικές εταιρίες σαν την ΔΩΔΩΝΗ ή οι καθετοποιημένοι παραγωγικοί συνεταιρισμοί, μαζί με τους καταναλωτικούς συνεταιρισμούς  σε δίκτυο μεταξύ τους, θα παίζουν ένα  παραγωγικά απελευθερωτικό ρόλο.

Αυτό δεν συνεπάγεται πως θα περιμένουμε την εργατική εξουσία, για να διεκδικήσουμε η ΔΩΔΩΝΗ, να περάσει στα χέρια των συνεταιρισμών, με κρατική οικονομική στήριξη και εργατικό έλεγχο. Στα πλαίσια ενός μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος.