Το τελευταίο διάστημα διάφορα ερωτήματα ταλανίζουν το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτού του τόσο ελπιδοφόρου εγχειρήματος  της «άλλης» αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς;; Σε πια φάση βρίσκεται αυτή την στιγμή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γιατί δεν έχει καταφέρει να έχει μια μαζική εκλογική απεύθυνση, που θα την οδηγούσε σε κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση, παρόλο που κινηματικά οι δυνάμεις της πρωταγωνιστούν στα κινήματα και έχει μια παρουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση;; Γιατί  απέτυχε η μετωπική συμπόρευση;  Ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει από εδώ και πέρα;; Ποια πρέπει να είναι η σχέση της με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς;; Ποια πρέπει να είναι η στάση απέναντι σε μια ενδεχόμενη  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;   
Μπροστά λοιπόν στην διαδικασία  της 3ης συνδιάσκεψης και με αφορμή ορισμένα ενδιαφέροντα κείμενα, που έχουν κυκλοφορήσει ας μου επιτραπεί να δημοσιεύσω κάποιες σκέψεις.  
1)    Καταρχήν σε προσωπικό επίπεδο, λόγοι προσωπικοί και κυρίως πολιτικοί, με έχουν οδηγήσει σε μια σχετική αποστασιοποίηση από το εγχείρημα, που έχω στηρίξει και συνεχίζω να στηρίζω, όσο τίποτε.  Η συμπεριφορά συντρόφων και δυνάμεων σε μια σειρά από ζητήματα, με έχει πληγώσει και την θεωρώ εξόχως αντισυντροφική. Αν βέβαια μπορούσα  να σταθώ ως «ουδέτερος παρατηρητής», ίσως και να έβλεπα, πως αντίστοιχες αντισυντροφικές συμπεριφορές,  μπορούν να διακρίνουν στην δική μου στάση και θέση, οι συγκεκριμένοι σύντροφοι. Με άλλα λόγια, υπάρχει ένα ψυχικό και συναισθηματικό  κενό, που δεν γνωρίζω πως και αν μπορεί να καλυφτεί. Ένα ψυχικό και συναισθηματικό κενό, που δεν νομίζω να υπάρχει μόνο σε μένα σε σχέση με κάποιους συντρόφους. Αλλά φοβούμαι πως είναι ένα συνολικότερο ζήτημα, εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο στα Γιάννενα. Και αυτό το συναισθηματικό και ψυχικό κενό είναι και αίτιο και αποτέλεσμα της προσωποποίησης πολιτικών διαφορών.
2)    Ας πάμε στο ζήτημα της συμπόρευσης: Δεν μπορούσε παρά να αποτύχει, καθώς έγινε από «τα πάνω», με γραφειοκρατικούς και κοινοβουλευτικούς όρους, από δυνάμεις που έχουν αγεφύρωτες διαφορές.  Αλλά ας πούμε πως συμφωνούσαμε σε ένα κείμενο και δεν τσακωνόμαστε για δυο ή τρεις  εκδοχές του κείμενου. Νομίζω πως και πάλι θα είχαμε το ίδιο άσχημο  αποτέλεσμα στην συνέχεια. Όπως φάνηκε, οι διαφορές σε σχέση με το πρόγραμμα και την ΕΕ, είναι τόσο μεγάλες που θα διάλυαν το εγχειρήματα. Μόνο αν «από τα κάτω» γίνονταν κτήμα πρωτοβουλιών, μέσα στο κίνημα, μπορεί η ζύμωση να άλλαζε τα δεδομένα και τις απόψεις.   Μόνο που στις μάχες που ακολούθησαν την συζήτηση της συμπόρευσης, οι δυνάμεις που πήραν μέρος στην συζήτηση  κινήθηκαν χώρια και δεν δοκίμασαν να ενωθούν. Απεναντίας στα γεγονότα και στις μάχες που ακολούθησαν όχι μόνο φάνηκαν οι διαφορές που μας χωρίζουν, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπερασπίστηκε όσα είχε κατακτήσει στο εσωτερικό της.     Μπορεί να ξαναδοκιμαστεί η γραμμή της συμπόρευσης;; Όχι με τις ίδιες -«από τα πάνω»- διαδικασίες. Ναι γιατί οι δυνάμεις της «άλλης», αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς πρέπει να κινηθούν μαζί. Πρώτα μέσα στο κίνημα, στις επιτροπές κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης και στην συνέχεια στις κεντρικές πολιτικές μάχες.

3)    Για την σχέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Δεν υπάρχει μια αριστερά. Υπάρχουν πολλών ειδών αριστερά. Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει ανατροπή, δεν βλέπει επανάσταση, ούτε καν στις αριστερές της εκδοχές. Έχει εντός της αγωνιστές,  μαχητές, συντρόφους στο μαζικό κίνημα, αλλά ως εκεί. Η λογική να τα βρούμε με του δανειστές μας, με τους δολοφόνους των δικαιωμάτων του λαού. Να τα βρούμε με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ και ΗΠΑ, είναι μια πολιτική υποταγής και διαχείρισης ενός προτεκτοράτου.  Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -αν και όταν γίνει- θα είναι μια κυβέρνηση δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας και όχι μια αριστερή κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση διαχείρισης ενός πολιτικού και οικονομικού προτεκτοράτου. Μια εχθρική κυβέρνηση, που εκτός των άλλων θα σπέρνει αυταπάτες. Μια κυβέρνηση που η αποτυχία της θα πιστωθεί σε όλη την αριστερά και όχι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με το ΚΚΕ δεν έχουμε καμιά σχέση. Όχι γιατί παραείναι σεχταριστικό, αλλά γιατί παραείναι ρεφορμιστικό. Οι «πούροι» αντικαπιταλιστές του ΚΚΕ, ονειρεύονται μια  σοσιαλιστική επανάσταση, μια λαϊκή εξουσία/ οικονομία, κάπου/ κάποτε  σε ένα μακρινό μέλλον, χωρίς μεταβατικό πρόγραμμα, με ένα κόμμα «σωτήρα» της εργατικής τάξης που δεν μπορεί να αυτοχειραφετηθεί. Για αυτό σήμερα αγωνίζονται με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που όχι μόνο οι άλλες αριστερές δυνάμεις χωρούν σε αυτό,  μα ακόμη και η ΝΔ. Αυτή είναι και η αιτία που δαιμονοποιεί τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις και «μπετονάρει» τον κόσμο του.

4)     Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ  δεν έχει καμιά σχέση ή δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση ούτε με το ΚΚΕ, ούτε και με το ΣΥΡΙΖΑ. Έχει ή πρέπει να έχει ως ιστορικό καθήκον να φέρει την επαναστατική διαδικασία  στο σήμερα. Να μεταμορφωθεί σε ένα επικίνδυνο αντικαπιταλιστικό ανατρεπτικό μέτωπο. Να συνεισφέρει με τις δυνάμεις της και με όλα τα μέσα, έτσι ώστε η επαναστατική ρήξη και η αντικαπιταλιστική ανατροπή, να πάρουν άμεσο- συγκυριακό σε ένα βαθμό- χαρακτήρα.  Σίγουρα δεν θα το πράξει μόνη της. Θα το πράξει με όσες δυνάμεις έχουν ως αντίληψη την επαναστατική ανατροπή.  Δεν θα το πράξει ως μια πρωτοπορία που θα είναι σωτήρας της εργατικής τάξης. Θα το πράξει ως μια συνειδητή πρωτοπορία ενός παλλαϊκού- πανεργατικού κινήματος. Ενός μαζικού, αλλά όχι με κοινοβουλευτικούς όρους, πλειοψηφικού κινήματος. Δεν απαιτείται το 50+1 για να κάνεις επανάσταση. Και πολλοί λιγότεροι φτάνουν για να «ανατινάξουν» την καπιταλιστική μηχανή στο αέρα. Τόσο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, η γραμμή της διεύρυνσης και συμπόρευσης, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, όσο όμως και η συζήτηση περί εξουσίας και κυβέρνησης, χάνουν κάθε νόημα και   πρακτική πολιτική ουσία, αν δεν δεθούν με μια άμεση επαναστατική στρατηγική/πολιτική.  Με μια γραμμή και αντίληψη αλλαγής πολιτικού παραδείγματος. Με μια γραμμή και αντίληψης οικοδόμησης ενός κομμουνιστικού παραδείγματος. Πολύ φοβούμαι πως αν δεν ακολουθήσει αυτό το δρόμο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τότε θα μεταλλαχτεί σε ένα αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ  μεταλλαχτεί σε ένα ΠΑΣΟΚ της εποχής μας.   

Δημήτρης Αργυρός
ΤΕ Ιωαννίνων