Οι 226 δολοφονίες τρανς ατόμων το τελευταίο χρόνο, αποτελούν άλλες 226 αποδείξεις αποτυχίας του υπάρχοντος συστήματος να καλύψει τις ανάγκες και να αποδεχτεί – στηρίξει πλήρως, νομικά και κοινωνικά, τη ΛΟΑΤ κοινότητα. Συγκεκριμένα οι τρανς γνωρίζουν καλύτερα από όλες τις άλλες ομάδες αυτή την αποτυχία. Βιώνουν τις διακρίσεις στη καθημερινότητά τους, από το πιο απλό περίπατο στη γειτονιά, μέχρι τον έμμεσο αποκλεισμό τους από το χώρο της εκπαίδευσης, τον περιορισμό τους σε συγκεκριμένα επαγγέλματα που τις/τους παρουσιάζουν ως σεξουαλικά αντικείμενα, την μη κάλυψη των εξόδων της ορμονοθεραπείας, εγχείρησης διόρθωσης - επαναπροσδιορισμού φύλου (για όσους/όσες το επιθυμούν) από τα δημόσια νοσοκομεία και την άρνηση της γραφειοκρατίας και γενικότερα του νόμου να αποδεχτεί χωρίς προϋποθέσεις τις αλλαγές που χρειάζονται.   

  Ειδικότερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως και σήμερα, η κατάσταση αυτή φτάνει στο απροχώρητο. Κράτη που μέχρι σήμερα θεωρούνταν προοδευτικά, στην αδυναμία τους να καταστείλουν τις μαζικές αντιδράσεις του κόσμου με τα μέσα που χρησιμοποιούσαν μέχρι σήμερα, καταφεύγουν στη βοήθεια των  πιο ακραίων και συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις τους συνεργάζονται με δολοφόνους νεοναζί, νεκρανασταίνουν ξεγραμμένους δεξιούς πολιτικούς και σφίγγουν τα χέρια με τα πιο σκοταδιστικά και άθλια κομμάτια της εκκλησίας. Όλα αυτά ενισχύουν το ομοφοβικό και τρανσφοβικό κλίμα που ανέκαθεν καλλιεργούσαν, με τελευταίο παράδειγμα την έφοδο της κυπριακής αστυνομίας στην έκθεση φωτογραφίας της τρανς Πάολας Ρεβενιώτη.

  Η 20^η Νοέμβρη ως ημέρα μνήμης των θυμάτων της τρανσφοβικής βίας, είναι μια πολύ καλή αφορμή για να ανοίξει κι αυτό το ζήτημα σε ολόκληρη τη κοινωνία. Στηρίζουμε το σχετικό διήμερο που οργανώνει το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών στις 24-25 Νοέμβρη στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών και θα βρεθούμε δίπλα τους σε όποιες κινηματικές πρωτοβουλίες πάρουν το επόμενο διάστημα. Υπάρχουν όμως κάποιες λανθασμένες επιλογές και εκτιμήσεις που απομακρύνουν στην πραγματικότητα την κοινότητα από το να διεκδικήσει δυναμικά και να κερδίσει τα δικαιώματά της.

 Η κινητοποίηση για την 20^η Νοέμβρη είναι μια πολιτική πράξη οργής. Οργή για τους αδερφούς και τις αδερφές που χάσαμε επειδή ήθελαν απλά να είναι αυτό που νιώθουν. Οργή απέναντι στην «ηθική» που έχουν πλάσει, που θεωρεί ενάρετους αυτούς που βουλιάζουν μια κοινωνία στην απελπισία των μέτρων λιτότητας για να σώσουν τις τράπεζές τους και αμαρτωλούς τα άτομα που τολμούν να ξεφύγουν από τα κουτάκια που μας έχουν επιβάλει για το φύλο και τη σεξουαλικότητά μας. Οργή ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης  που διαιωνίζουν. Μια τέτοια δράση δεν μπορεί να έχει  χαρακτήρα σιωπηλής διαμαρτυρίας. Δεν σιωπούμε. Δεν είναι μνημόσυνο για να σωπάσουμε. Φωνάζουμε σε όλο τον κόσμο τα αιτήματα και την οργή μας. Προσθέτουμε τα αιτήματά μας  στους αγώνες ολόκληρης της κοινωνίας. Διεκδικούμε τα αιτήματά μας παράλληλα με τα δικά τους. Δεν διαμαρτυρόμαστε. Δεν είμαστε εμείς σε μειονεκτική θέση. Απαιτούμε όλα όσα μας έχουν στερήσει και παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία που θα καλύπτει τις ανάγκες όλου του λαού και όχι του κεφαλαίου και της ηθικής του.

 Ποιοι θα είναι οι σύμμαχοί μας σε αυτή τη μάχη; Μήπως  το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μέλη των οποίων είναι ομιλητές στο 2ήμερο; Αυτοί  είναι που είχαν και έχουν το ρατσισμό σαν επίσημη πολιτική τους. Αυτοί ήταν που άνοιξαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, που δολοφόνησαν άλλους στον  Έβρο, στη Σάμο και στο Φαρμακονήσι. Δικοί τους βουλευτές έσφιξαν τα χέρια και έκαναν συνεργασίες με τους εγκληματίες χρυσαυγίτες(βλέπε υπόθεση Μπαλτάκου), την ώρα που ήταν ήδη γνωστές οι δολοφονίες του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα. Επέβαλαν, με τη βοήθεια και της ΔΗΜΑΡ, τα μνημόνια που έχουν καταστρέψει τις ζωές όλων μας. Προωθούν ακόμη και σήμερα χιλιάδες απολύσεις.  Αυτοί δεν ήταν άραγε που έριξαν το μαύρο στην ΕΡΤ και πέταξαν στο δρόμο τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών; Δεν ήταν, τέλος, αυτοί που διαπόμπευσαν τις οροθετικές γυναίκες και έβγαλαν ένα σεξιστικό-τρανσφοβικό-ομοφοβικό οχετό στη ψήφιση του λεγόμενου «αντιρατσιστικού νομοσχεδίου»; Τέτοιου είδους συνεργασίες, δε βοηθούν ούτε στην απεύθυνση της κοινότητας σε μεγαλύτερο κοινό, ούτε μπορούν να δικαιολογηθούν στα πλαίσια «δημοκρατικών διαδικασιών». Αντίθετα, απομονώνουν την κοινότητα από την υπόλοιπη κοινωνία που παλεύει για την ανατροπή τους και συμβάλλουν στη καλλιέργεια ψευδαισθήσεων πάνω στο ποιος τελικά μπορεί να παλέψει δίπλα μας για τα ΛΟΑΤ δικαιώματα.

 Είμαστε πολύ ξεκάθαροι/ρες για το ποιοί θα είναι αυτοί: Θα είναι το αντιφασιστικό κίνημα, που μας καλεί σε διαδήλωση έξω από τα δικαστήρια για την πρώτη μέρα της δίκης της Χ.Α. και το αντιπολεμικό κίνημα που τώρα κάνει ξανά τα πρώτα του βήματα ενάντια στην ελληνική συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Θα είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι, που μαζί με τα σχολεία παλεύουν ενάντια στη κατάρρευση της δημόσιας παιδείας. Θα είναι η κάθε γυναίκα που δέχεται το σεξισμό και τη τρομοκρατία στη δουλειά της, μπαίνοντας στο δίλημμα είτε να ρίξει το παιδί της είτε να παραιτηθεί και  που καταλήγει στη συλλογική δράση και την υποστήριξή της από εγχώρια και διεθνή συνδικάτα. Θα είναι οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών που μας καλούν σε μια σειρά δράσεων στις 25 Νοέμβρη την ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών και σε κινητοποίηση στις 5.30 στα Προπύλαια.  Θα είναι ολόκληρη η εργατική τάξη που μας καλεί 2 μέρες μετά στις 12 η ώρα στη πλατεία Κλαυθμώνος σε πανελλαδική πανεργατική απεργία ενάντια στα μέτρα της εξαθλίωσης. Όλα αυτά τα κομμάτια που παλεύουν για μια κοινωνία πιο ελεύθερη, πιο δίκαιη, που θα μας  προσφέρει αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε και όχι τους μονόδρομους που μας προσφέρουν.

 Πάνω σε αυτό το κλίμα της έμπρακτης ενοποίησης των αγώνων συνήθως γεννιούνται και συνθήματα όπως το «Είμαστε όλοι τρανς». Όχι για να εξομαλύνουν διαφορές, ούτε για να μπουν οι cis «στα παπούτσια» των τρανς ατόμων, αλλά για να δείξουν ότι ο αγώνας για μια πλήρη αναγνώριση της ταυτότητας φύλου δεν είναι ένας αγώνας που αφορά μόνο τους άμεσα ενδιαφερόμενους/ες, αλλά η ύπαρξη ή μη μια πραγματικά ελεύθερης κοινωνίας χωρίς περιορισμούς είναι ο τελικός στόχος όλων μας. Αυτή η εβδομάδα θα είναι μια εβδομάδα κινηματική. Στο χέρι μας είναι να γίνει και μια εβδομάδα που θα «στιγματιστεί» με την παρουσία μας σε αυτά τα ραντεβού. Με αυτό τον τρόπο πάμε να κερδίσουμε όλη τη κοινωνία με το μέρος μας και να αποκτήσουμε μια κοινωνία που να μας χωρά όλους-ες, όπως εμείς διαλέξαμε να είμαστε και να ζήσουμε.

Στηρίζουμε τη δράση μνήμης κατά της τρανσφοβίας

Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις της 25^ης Νοέμβρη ενάντια στη βία κατά των γυναικών

Συμμετέχουμε στη Γενική απεργία 27 Νοέμβρη, Μουσείο, 11 πμ