Οι εκλογές της 25ης Γενάρη είναι ένας σημαντικός σταθμός στη συνολικότερη πορεία αμφισβήτησης της επικρατούσας τάξης πραγμάτων που έχουν ανοίξει οι αγώνες της εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια. Φέρνουν ξανά στο προσκήνιο τα μεγάλα ερωτήματα: Ποια κοινωνική τάξη θα κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Μπορούμε να ανατρέψουμε την κυριαρχία εκείνης της μειοψηφίας που ελέγχει τον πλούτο και τις τύχες των εκατομμυρίων εργαζόμενων, των φτωχών της κοινωνίας; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει ριζικές ανατροπές;

Γνωρίζουμε πολύ καλά ποια κοινωνική τάξη ευθύνεται για την καταστροφή που ζούμε. Οι τραπεζίτες μάς φόρτωσαν το δυσβάστακτο χρέος που καταπίνει σαν μαύρη τρύπα τους κόπους και τις αμέτρητες θυσίες των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου. Οι πολυεθνικές της βιομηχανίας, του εμπορίου, του τουρισμού έχουν φτιάξει τις απέραντες στρατιές των άνεργων και των απλήρωτων εργαζόμενων. Οι εφοπλιστές έχουν μετατρέψει ολόκληρα καράβια, όπως το «Νόρμαν Ατλάντικ», σε πλωτά φέρετρα. Στο πλευρό τους σε οργανική σύνδεση μια μάζα επαγγελματιών πολιτικάντηδων που ξημεροβραδιάζεται υπηρετώντας άθλιες αντεργατικές επιλογές, τα μνημόνια και τις καταστροφικές επιλογές της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των πολεμοκάπηλων του ΝΑΤΟ.

Αυτή η τάξη δεν είναι ανίκητη, είναι πιο αδύναμη και με τις δύο φτερούγες της λαβωμένες: Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, οι δύο πυλώνες διαχείρισης του καπιταλισμού, συρρικνώνονται κάτω από τα χτυπήματα μιας ασίγαστης εργατικής αντίστασης που πήγε χέρι χέρι με τις επιθέσεις των κυβερνήσεων των τελευταίων πέντε χρόνων, οι οποίες κατέρρευσαν η μία μετά την άλλη.

Γι' αυτό και είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να τους κάνουμε στο πλάι και να βαδίσουμε μπροστά σε μια πορεία αντικαπιταλιστικής διεξόδου από την κρίση και όχι απλά να διαπραγματευτούμε τα επίπεδα λιτότητας με διατήρηση του ευρωπαϊκού πλαισίου όπως προτείνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο «κατευνασμός» αυτών των άπληστων γουρουνιών του κεφαλαίου, των αγορών, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ είναι μια πολιτική που θυσιάζει τα κεκτημένα, αυτά που μας πήραν πίσω με τα μνημόνια, για χάρη μέτρων προσωρινής ανακούφισης χωρίς συνέχεια. Η Αριστερά, αν χαϊδέψει κεφάλια κροκοδείλων, κινδυνεύει απλά να χάσει τα χέρια της.

Μόνο η ίδια η δύναμη που έχει ξεκινήσει τη διαδικασία ανατροπής των κυβερνήσεων και των επιθέσεών τους, η εργατική τάξη με τους αγώνες της, μπορεί να δώσει εναλλακτική διέξοδο. Χωρίς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που είπαν «όχι» στο «μαύρο» και πέταξαν έξω τη ΔΗΜΑΡ από την τότε τρικομματική συγκυβέρνηση, δεν θα είχε ξεκινήσει το ξήλωμα των Σαμαροβενιζέλων. Χωρίς τους χιλιάδες διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη, δεν θα είχε αναγκαστεί ο Σαμαράς να μας αποχαιρετήσει. Και χωρίς τα μαζικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι χρυσαυγίτες δολοφόνοι θα ακόνιζαν ακόμη τα μαχαίρια τους πάνω σε μετανάστες στις φτωχογειτονιές και θα συνέχιζαν τις επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου κατά των συνδικάτων και της Αριστεράς.

Αυτή η συλλογική δύναμη είναι η ελπίδα μας για να κάνουμε την ανατροπή όσο πιο μεγάλη και ριζική γίνεται, δηλαδή αντικαπιταλιστική. Αυτή είναι η ξεχωριστή συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή τη διαδικασία. Δυνατή ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 25 Γενάρη θα είναι μια καλή αφετηρία για να συνεχίσουμε τις μάχες που δώσαμε μαζί και μας έφεραν ώς εδώ, ένα καλό στήριγμα για να απλώσουμε τις ανατροπές εκεί που δεν φτάνει ποτέ η ψήφος: να βάλουμε τις τράπεζες κάτω από δημόσιο εργατικό έλεγχο, να μπούμε στα κλειστά εργοστάσια, νοσοκομεία, ραδιομέγαρα και να τα ανοίξουμε, να ξηλώσουμε τους προστάτες των χρυσαυγιτών στην αστυνομία, στον στρατό, στα εφοπλιστικά γραφεία. Να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία όπου κάθε καθαρίστρια θα μπορεί να κυβερνάει.

* Υποψήφιος Α΄ Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών