Αριστερή κυβέρνηση χωρίς ανατροπή και δίχως αριστερό πρόγραμμα; Ξανά η ίδια παλιατζούρα; [του Κώστα Τουλγαρίδη]

Αρχική

Τετ, 02/05/2012 - 12:59

Δημοσιεύθηκε στο aristeroblog

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πρόταση για αριστερή κυβέρνηση. Δεν αναφέρεται σε μια πολιτική που θα οδηγήσει στην ανατροπή των Μνημονίων και θα εγγυηθεί την βελτίωση του επιπεδου ζωής των εργαζομένων και του λαού.

Αριστερή κυβέρνηση χωρίς αριστερό πρόγραμμα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πρόγραμμα χωρίς παύση πληρωμών – διαγραφή του χρέους. Μιλάει για αναστολή πληρωμών, διαπραγμάτεσυη και (ίσως) μερική διαγραφή του χρέους. Πως θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις με το 50% των εσίδων να πηγαίνουν στους δανειστές;

Χωρίς ρήξη και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, πως θα υπάρξουν δημόσιες κοινωνικές πολιτικές; Η Νέα Δημοσιονομική Συνθήκη της ΕΕ προβλέπει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς που θα διαμορφώνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή από τα λόμπι του κεφαλαίου.

Από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, απουσιάζει ο στόχος για ευρύ κτύπημα στην καπιταλιστική ιδιοκτησία (με πέρασμα στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο – κοινωνικό ρόλο).

Λείπει η στόχευση για ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων και των μισθών τους.

Χωρίς όλα αυτά, δεν υπάρχει αριστερή κυβέρνηση ούτε αριστερή πολιτική.

Αυτούς τους στόχους δεν τους ‘’επιβάλει’’ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά αποτελούν ένα πρόγραμμα σωτηρίας του λαού για όποιον θέλει πραγματικά να εξασφαλίσει ότι ο πλούτος που παράγει ο λαός μας θα μοιραστεί σ΄ αυτόν για μια αξιοπρεπή ζωή.

Αν δεν μπει μπροστά αυτό το πρόγραμμα, με πληρότητα και σαφήνεια, για να αγκαλιαστεί από ένα οργανωμένο λαό, τότε η όποια κυβέρνηση μπροστά στα αδιέξοδα που θα δημιουργηθούν, κάτω από τον πόλεμο του κεφαλαίου, θα έχει δύο δρόμους. Είτε να αποδεχτεί ότι δε μπορεί και θα διαχειριστεί άλλες πολιτικές λιτότητας. Είτε, αν δε ξεφτιλιστεί έτσι, θα αποδειχτεί ανίκανη να εξασφαλίσει αυτά που έταζε και θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες απογοητεύσεις.

Είναι μόνο αυταπάτη να επιμένεις στη λογική της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές σου να βρεις τη λύση. Αλήθεια, είναι θέμα τέχνης ή ικανότητας να συνομιλήσουμε και να πείσαμε τους βιαστές μας;

Η λογική αυτή, βάζει σε επικίνδυνους δρόμους το κίνημα και την αριστερά γιατί αφ΄ ενός δεν προετοιμάζει για την αναπόφευκτη κοινωνική σύγκρουση που προϋποθέτει.

Από την άλλη, αν υποθέσουμε ότι θα έφτανε σε θέση να διαχειριστεί με αυτό τον τρόπο, αφήνει έκθετο το λαό με κίνδυνο να βρεθεί σε πανικό και να υπάρχει κατάρρευση των προσδοκιών και των ελπίδων με την πρώτη σκληρή αντίδραση της ΕΕ και του κεφαλαίου. Αφήνει τον κίνδυνο να οδηγήσει τον κίνημα και τη συνείδηση του κόσμου προς τα πίσω και όχι προς τα μπρος όταν θα πρέπει να ανταποκριθεί στα δύσκολα.

Έτσι, ακόμα και ο διακηρυγμένος στόχος του Α. Τσίπρα για κατάργηση των Μνημονίων θα μείνει στον αέρα, αφού δεν είναι εξοπλισμένη η φαρέτρα του, με εκείνα τα όπλα (αναφέρθηκαν παραπάνω) που θα του επέτρεπαν να τσακίσει το Μνημόνιο. Άρα, ούτε σαν αντιμνημονιακή δεν στέκεται αυτή η κυβέρνηση.

Αλήθεια, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού τόσο πολύ λέει ότι θέλει την ενότητα της αριστεράς επιμένει τόσο στην άρνηση να υιοθετήσει το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ; Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν αυτό το αίτημα. Το ίδιο και ένα πολύ ευρύτερο αριστερό δυναμικό. Τόσο στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, όσο και σε δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, όλο και περισσότερα ευρύτερα κομμάτια λαού, προσεγγίζουν και κατανοούν αυτή την αναγκαιότητα. 35% ζητούν αποχώρηση από την ευρωζώνη, 51% δηλώνουν ενάντια στην ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, επιμένει δογματικά και ιδεοληπτικά, σε μια ενότητα με την επιβολή μιας ξεπερασμένης και καταστροφικής για το λαό άποψης υπέρ της ΕΕ, χωρίς να κάνει βήμα πίσω, ύστερα μάλιστα από τις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων.

Σε ποιους απευθύνεται η πρόταση για αριστερή κυβέρνηση;

Το περιεχόμενό της πρότασης εκφράζεται και στο σε ποιους ουσιαστικά την απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Με τη συμμετοχή της συστημικής ΔΗΜΑΡ (που δεν έχει ούτε καν το στόχο της κατάργησης των επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων), των επίσης συστημικών Οικολόγων Πράσινων και στήριξη από τον …Καμμένο, η πρόταση αυτή είναι φανερό ότι αφορά μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος που θα οδηγούσε και εκτόνωσης της λαϊκής ανατρεπτικής δυναμικής.

Πρόκειται για πρόταση επικίνδυνη, που ανανεώνει τον κυβερνητισμό με κάθε τρόπο της επίσημης Αριστεράς.

Δυστυχώς, αυτή η λογική δεν έχει τέλος και όριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι χθες 1η Μάη, ο υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ Μητρόπουλος, σε τοποθέτηση του στην εκπομπή του Κοτρώτσιου στον ραδιοφωνικό σταθμό “real”, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει ως δυνατή αυτή την πρόταση επέκτεινε έμμεσα την απεύθυνσή της και σε μνημονιακές δυνάμεις!!! Υποστήριξε χαρακτηριστικά ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα δημιουργήσει νέα κατάσταση και θα υποχρεώσει όχι μόνο τις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς να αλλάξουν στάση απέναντι σ΄αυτή την κυβερνητική πρόταση αλλά και οι ηγεσίες κομμάτων υπέρ του Μνημονίου θα πιεστούν να απαντήσουν στον ελληνικό λαό. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Αυτή η λογική υπονομεύει, υποβαθμίζει και τελικά ακυρώνει τη συμβολή της Αριστεράς στο πιο επείγον καθήκον της περιόδου, δηλαδή στη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της επίθεσης, στηριγμένο σε ένα ταξικά αναγεννημένο εργατικό κίνημα. Ένα μέτωπο που θα σταματήσει την αστική επιδρομή με το όπλο του μαζικού πολιτικού αγώνα και της παλλαϊκής – πανεργατικής εξέγερσης.

Την πρωτομαγιά, που ''κυβερνούσε'' o ΣΥΡΙΖΑ;

Αλήθεια τι έγιναν οι προτάσεις για ενότητα της αριστεράς από το ΣΥΡΙΖΑ στο γιορτασμό της 1^ης Μάη ;

Αυτοί που υποτίθεται ότι θέλουν διακαώς ακόμα και αριστερή κυβέρνηση να κάνουν για να γκρεμίσουν το δικομματισμό και τα Μνημόνια, δεν προτίμησαν να γιορτάσουν την 1^η Μάη στην Αθήνα με τους χιλιάδες διαδηλωτές (εργαζόμενους και νεολαία) σε μια μεγάλη, ζωντανή και μαχητική διαδήλωση με πρωτοβάθμια σωματεία επιτροπές αγώνα και λαϊκές συνελεύσεις.

Βολεύτηκαν καλύτερα, με τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές του δικομματισμού, τον ομοτράπεζο της Μέρκελ, Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ. Έτρεξαν να διασώσουν από το διασυρμό και την πλήρη απομόνωση από τους εργαζόμενους τη συγκέντρωση των 150 συνδικαλιστών των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ.

Θα κάνουμε οι δυνάμεις της αριστεράς κυβέρνηση για να τα ανατρέψουμε όλα αλλά θα συνεχίσουμε στο εργατικό κίνημα να είμαστε ουρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των σχεδιασμών της που αποτελούν στήριγμα της αντιλαϊκής επίθεσης ; Δεν έχει λογική;

Μηδαμινή ρεαλιστικότητα, επικοινωνιακό τρυκ

Με δεδομένη τη μηδαμινή ρεαλιστικότητά της πρότασης, στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ τη χρησιμοποιεί συνειδητά ως επικοινωνιακό τρυκ. Λειτουργεί ως «ψηφοσυλλέκτης» και ως όπλο πίεσης προς τις δυνάμεις του ΚΚΕ (αξιοποιώντας και τα προγραμματικά προβλήματά του και τις αγκυλώσεις του), αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ευρύτερα της Αριστεράς. Παίζει με την αγωνία και τους πόθους χιλιάδων αριστερών, χωρίς να μπαίνει στην ουσία της συζήτησης για μια πραγματικά ενωτική και ανατρεπτική δράση της αριστεράς.

Είναι μια –όχι και τόσο αριστερή- προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να στρέψει σε λάθος κατεύθυνση, τη διάθεση του λαού για μια αριστερή διέξοδο. Ευνουχίζοντας την σε μια νέα ανάθεση και στην αυταπάτη ότι με ένα μαγικό τρόπο και μια ψήφο στις 6 Μάη όλα θα αλλάξουν.

Να θυμηθούμε την εξαφάνιση της κομμουνιστικής αριστεράς στην Ιταλία

Η λογική της «αριστερής κυβέρνησης» και διαχείρισης εντός του καπιταλισμού, όπου εφαρμόστηκε, οδήγησε στον εκφυλισμό και στην εξαφάνιση πολλές φορές της Αριστεράς. Όπως στην Ιταλία, μετά τις κυβερνήσεις Πρόντι με τη συμμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Τα ίδια σε Γαλλία… Ακόμα και στην πιο «τίμια» αγωνιστική εκδοχή, που είχε προοπτική σοσιαλισμού, στη Χιλή, κατέληξε σε τραγωδία.

Πρότυπο, ένα νέο 1989;

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο Α. Τσίπρας στην ουσία εμφανίστηκε να υιοθετεί το διβόητο ''αθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων'' και την αθλιότητα των συγκυβερνήσεων του ΄89, προβάλλοντας στη σημερινή συγκυρία ως θετική την τότε γραμμή του ΚΚΕ.

Είπε χαρακτηριστικά στη διακαναλική συνέντευξη (Κυριακή 29/4), βάζοντας σφήνα στη σημερινή γραμμή - ηγεσία του ΚΚΕ: «Ξέρουμε ποια ήταν η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος σε κρίσιμες στιγμές, όταν απέναντι στην άνοδο του φασισμού προέταξε το λαϊκό μέτωπο, όταν αργότερα δημιούργησε το ΕΑΜ, όταν αργότερα στα χρόνια της μεταπολίτευσης με ηγέτη τον Χαρίλαο Φλωράκη άσκησε μια ουσιαστική πολιτική συμμαχιών προκειμένου να διευκολύνει το λαϊκό κίνημα να έχει κατακτήσεις».

Για να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς εννοεί, σημείωσε αυτολεξεί: «Η δημοκρατική παράταξη της μεταπολίτευσης είναι ο σημερινός νέος συνασπισμός εξουσίας που επιθυμούμε να οικοδομήσουμε με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, για το δημοκρατικό και προοπτικό αύριο της πατρίδας μας». Να τι είναι λοιπόν το μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ: η νέα «δημοκρατική παράταξη», όπως το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, με τη γνωστή κατάληξη!

Ανατροπή τώρα! Πλούτος και εξουσία στα χέρια των εργαζομένων

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για να περάσει όλος ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων.

Για μια κυβέρνηση της εργατικής δημοκρατίας, έκφραση ενός ανατρεπτικού – επαναστατικού κινήματος, στηριγμένη σε ανεξάρτητα όργανα αντι-εξουσίας (δυαδικής εξουσίας) της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Παλεύουμε για διακυβέρνηση νέου τύπου, στηριγμένη σε μια πραγματική δημοκρατία, με συνδυασμό άμεσων και έμμεσων μορφών, με αιρετότητα, ανακλητότητα και εναλλαγή. Ανταγωνιστική με τον αστικό κοινοβουλευτισμό που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να πάρει ο οργανωμένος, μαχόμενος, συνειδητοποιημένος λαός στα χέρια του όλη την εξουσία, με το δικαίωμα της εξέγερσης και της επανάστασης και όχι απλά να πάρει η Αριστερά την κυβέρνηση και μάλιστα χωρίς να ξέρει τι θέλει να την κάνει.

Σήμερα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα απάντησης και ανατροπής της επίθεσης, και ταυτόχρονα για την υπερεπείγουσα τομή μέσα στο μαζικό κίνημα για τη συγκρότηση του αναγκαίου μετώπου, με την αναγκαία κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς, με στόχο την ανατροπή. Για να πάρουν δρόμο από το δρόμο. Σ΄ αυτό θα κριθεί τελικά και η κάθε αριστερή δύναμη

Κώστας Τουλγαρίδης,

υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Περιφέρεια Αττικής

Tags:

Εκλογες 2012