Αδιέξοδο είπαν στο eurogroup. Δε βγήκε κοινό ανακοινωθέν, αν και έγινε προσπάθεια για αυτό επί τρείς ώρες μετά τη λήξη της κανονικής συνεδρίασης

Γιατί δεν βγήκε;

Κυκλοφορούν διάφορα.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το βρετανικό πρακτορείο Reuters, το σχέδιο κοινής ανακοίνωσης ανέφερε:

«Οι ελληνικές αρχές συμφώνησαν να εργαστούν στενά και εποικοδομητικά με τους θεσμούς για να διερευνήσουν τις δυνατότητες παράτασης και επιτυχούς ολοκλήρωσης του παρόντος προγράμματος λαμβάνοντας υπόψη τα σχέδια της νέας κυβέρνησης

«Με επιτυχή κατάληξη, αυτό θα γεφυρώσει το χρόνο για τις ελληνικές αρχές και το Eurogroup για να εργαστούν σε πιθανές νέες συμφωνίες»

Μετάφραση:

Πρώτο: Παρατείνουμε το υπάρχον μνημόνιο

Όχι όμως τυπικά, αλλά:

Δεύτερο: Ολοκληρώνεται αυτό επιτυχώς (με αξιολόγηση)

Τρίτο: Γεφυρώνουμε το παρόν μνημόνιο με μια προσωρινή συμφωνία (βασικά γύρω από τη χρηματοδοτική ροή)

Τέταρτο: Ετοιμάζουμε εναλλακτικές νέες συμφωνίες. Δηλαδή ‘’μεταρρυθμίσεις’’ ή αλλιώς μνημόνιο.

Που διαφώνησε η ελληνική κυβέρνηση; Σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και τις λοιπές πληροφορίες στο ‘’παρατείνουμε το υπάρχον’’

Και που επέμενε; Στη γεφύρωση του υπάρχοντος με το νέο ‘’πρόγραμμα’’, με τη σημαντική διευκρίνιση ότι υπάρχει συμφωνία με το 70% των ‘’μεταρρυθμίσεων’’, δηλαδή των σφαγιαστικών αντεργατικών μέτρων Σαμαρά-Βενιζέλου.

Με το χρέος τι έγινε;

Δεν ακούσαμε τίποτα. Αναμενόμενο. Όπως είπε ο πρωθυπουργός στη βουλή άλλο δανειακές συμβάσεις του χρέους με τους εταίρους μας και άλλο τα μνημόνια. Όπως λέμε άλλο η τίγρης, άλλο τα δόντια της (ή η γούνα της)

Γέφυρα σε τι;

Αν το χρέος μένει στη θέση του, έστω αναδιαρθρωμένο, ακόμη και ριζικά αναδιαρθρωμένο, πρέπει να πληρώνεται. Πώς; Μα μόνο με πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, που σημαίνει κρατούμε το αρνητικό ‘’κεκτημένο’’ των παλιών μνημονίων και το διευρύνουμε με νέες πιο αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις.

Στα ελληνικά: ότι έγινε έγινε, στο εξής λιτός βίος στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά με δημοκρατία, περηφάνεια και λαϊκή συμμετοχή.

Μα ακόμη και έτσι, φτάνουν αλήθεια, ακόμη και τα πιο εξωπραγματικά πλεονάσματα για την εξυπηρέτηση του χρέους;

Ούτε για ανέκδοτο! Για αυτό και το δεύτερο ζητούμενο είναι η λεγόμενη βιωσιμότητα του χρέους.

Ώστε; Ώστε να μπορεί να βγει η Ελλάδα ξανά στην πιάτσα της αειπάρθενης αγοράς και να ξαναδανειστεί. Η χρεομηχανή, στη βασική της λειτουργία, αυτή της ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής λειτουργίας των χωρών και των κοινωνικών εργαζόμενων πλειοψηφιών τους, να παραμείνει ανέπαφη.

Εννοείται ότι κάθε νέο ‘’πρόγραμμα’’ και κάθε νέο δάνειο, προϋποθέτει άγρια μέτρα.

Είτε επιβληθέντα απ’ έξω είτε με εθελούσια εσωτερική θέσπιση.

Με την απουσία του στοιχειώδους εργαλείου της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής, η μόνη λύση είναι η εσωτερική αναδιανομή. Και αφού αυτή, φυσικά και δε συζητείται να γίνει σε βάρος του κεφαλαίου, θα γίνεται εσωτερικά στις εργαζόμενες τάξεις. Το σύνολο της δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να παραμένει σταθερό, αλλά τα υποσύνολα, μέσω μεταφορών, μπορεί να αλλάζουν.

Εδώ λοιπόν πρέπει ο καθένας να τοποθετηθεί καθαρά.

Θέλουμε αυτές τις γέφυρες;

Το συμφέρον των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων είναι να γκρεμιστούν με ανεπανόρθωτο τρόπο.

Ακριβώς επειδή δεν χρωστάμε, δε πουλάμε, δεν πληρώνουμε. Επειδή δε θέλουμε να παραταθεί αλλά να ανατραπεί το μνημόνιο και όλη η αντιδραστική αντεργατική δομική αναδιάρθρωση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Όποιος βαφτίζει το κρέας ψάρι, αναλαμβάνει βαριές ευθύνες.

Η γέφυρα την οποία ζητεί η κυβέρνηση, είναι ακριβώς η παράταση και συνέχιση του μνημονίου.

Όχι, δεν έχουμε ειδικές πληροφορίες από το eurogroup.

Διότι την παράταση την έχει ήδη δρομολογήσει η κυβέρνηση μέσα από την πολιτική της.

Μόνο λίγες εικόνες πάνω σε αυτό.

Παράταση του μνημονίου είναι η έκκληση (αλλά και απειλή) για την πληρωμή των τελευταίων δόσεων του ΕΝΦΙΑ (για εθνικούς λόγους!) και η μετάθεση της εφαρμογής της κατάργησής του από του χρόνου.

Συνέχιση του μνημονίου, είναι να παραμένει απείραχτος ο βασικός μισθός και να αναγγέλλεται η αλλαγή του στα 751 ευρώ σε βάθος 2ετίας και πάντα με τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων

Παράταση των αντεργατικών μέτρων είναι να εξακολουθούν οι μισθωτοί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να πληρώνουν το χαράτσι στους γλίσχρους μισθούς τους που το έχουν ονομάσει ‘’εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης’’. Έτσι δεν είναι κύριε Σκουρλέτη και κυρία Βαλαβάνη;

Συνέχιση του μνημονίου, είναι η μετάθεση για του χρόνου του αφορολόγητου στα 12000 ευρώ (από 9500 για τους μισθωτούς), λες και δεν είναι έτοιμα τα πληροφοριακά συστήματα από το 2010.

Αν λοιπόν η παράταση του μνημονίου δεν αποτελεί θεμελιώδη διαφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους εταίρους της, όλη αυτή η εικόνα ρήξης, είναι απλώς εικόνα; Είναι επικοινωνιακή τακτική;

Κάθε άλλο. Παρά όλα αυτά και ακριβώς επειδή ισχύουν όλα αυτά, η σύγκρουση υπάρχει και θα κλιμακωθεί, ακόμη και αν τη Δευτέρα ανακοινωθεί ‘’έντιμος και παραδεκτός συμβιβασμός’’.

Πρώτον, για πολύ σοβαρούς λόγους των έξω.

Δεν είναι μόνο ότι οι ‘’εταίροι’’ μας θέλουν να διασφαλίσουν την τοκογλυφία τους και την εξουσία τους ενάντια σε κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής δικαιοσύνης σε κάθε χώρα.

Είναι κυρίως επειδή θέλουν να συντρίψουν κάθε λογική διαφοροποίησης, να κλείσουν κάθε χαραμάδα.

Θέλουν για πολιτικούς λόγους να εξευτελίσουν και εκθέσουν πολιτικά, ακόμη και την όποια διεκδίκηση διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης, ώστε να εμπεδώσουν τη λογική του μονόδρομου.

Είναι επειδή η επιχείρηση ‘’αντεργατική τομή βάθους’’ –και όχι μόνο λιτότητα- έχει και άλλα επεισόδια και για όλες τις χώρες της ΕΕ.

Δεν είναι ανίκητοι, ούτε ατρόμητοι. Η Ελλάδα δεν είναι το μοναδικό αγκάθι. Είναι η βαθιά ευρύτερη κρίση της ευρωζώνης και η ευρύτερη καπιταλιστική κρίση. Είναι οι εξελίξεις σε Ουκρανία και Ρωσία, αλλά και στη Μέση Ανατολή. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο απειλεί και εκβιάζει: Αν με κλονίσετε, θα σας πάρω όλους μαζί μου στη φωτιά και το γκρεμό.

Δεύτερο, υπάρχουν λόγοι και δυναμικές που αφορούν την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.

Έχει εντολή ρήξης, έστω έμπλεη αυταπατών για θετική έκβαση μέσα στην ευρωζώνη.

Έχει δέσμευση από τη λαϊκή ψήφο για κατάργηση των μνημονίων και αλλαγή σελίδας στη ζωή της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Οι γεμάτες πλατείες, αν και επιχειρείται να ενταχθούν και περιοριστούν σε στάση στήριξης των γεφυρών της κυβέρνησης, αποτελούν ταυτόχρονα μεγάλο αγκάθι.

Φαντάζεται κανείς να ανακοινωνόταν στο Σύνταγμα ένα κοινό ανακοινωθέν του eurogroup;

Αρκεί να μη μείνουμε μόνο στις πλατείες. Πολύ περισσότερο, στις βουβές πλατείες. Ούτε φυσικά να αρκεστούμε στην παρακολούθηση από απόσταση, με παραίτηση και αναμονή.

Εργατική και λαϊκή αντεπίθεση χρειαζόμαστε.

Και αυτή πρέπει να χτιστεί βήμα το βήμα.

Όταν η ΟΛΜΕ και άλλα συνδικάτα λέει φέρτε πίσω το 13^ο και 14^ο μισθό τώρα, βαδίζουμε για να γκρεμίσουμε τις γέφυρες.

Όταν η πρωτοβουλία του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών και άλλων εργατικών συλλογικοτήτων για τις απολύσεις και την εργασιακή βαρβαρότητα στην αλυσίδα MIGATO, συνεγείρει χιλιάδες εργαζομένους και ανέργους, στρώνουμε το δικό μας κόσμο.

Όταν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ αντιστέκονται στην ‘’τεχνική παράταση’’ της ΝΕΡΙΤ και ζητούν άμεση επαναλειτουργία και με μορφές αυτοδιαχείρισης, ο δικός μας κόσμος βαδίζει σωστά.

Αυτό είναι εργατική λαϊκή αντιπολίτευση και όχι νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός που θα στηρίζει τις γέφυρες με τη μνημονιακή αθλιότητα.

Και άλλα πράγματα χρειάζονται.

Η πρόσφατη πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους, συνιστά πολιτική αντεπίθεση σε ένα κεφαλαιώδες ζήτημα.

Η πολιτική ανεξαρτησία μιας μαχόμενης αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς, με νέα βήματα στρατηγικής εμβάθυνσης, αλλά και διεύρυνσης με νέες μαχόμενες δυνάμεις, αποτελεί επίσης αναγκαία κατεύθυνση.

Διότι, τελικά, πρέπει να γκρεμιστούν και άλλες γέφυρες: Με τη λογική που καταδικάζει την αριστερά σε συμπληρωματική και βοηθητική δύναμη του εκάστοτε ‘’μικρότερου κακού’’, στο όνομα της άμεσης παρέμβασης. Να χωρίσουμε, όχι για να ακυρωθεί ο καθένας μόνος του, αλλά για να ενωθούμε σε νέα βάση. Ενωτική, ανατρεπτική, προωθητική, για το ευρύτερο και ‘’αναγκαίο καλό’’ της ανατροπής της πολιτικής του μαύρου μετώπου.