Το δικό μας αίμα δεν γεννήθηκε για να γρασάρει τις μηχανές τους

Το δικό μας αίμα είναι το κόκκινο που θέλει να δραπετεύσει!

Οδύνη, για τους εργαζόμενους – συναδέλφους, τα ταξικά μας αδέρφια, που δολοφόνησαν τα αφεντικά.

Συνεχίζουν την αλυσίδα των τραυματισμών και των θανατηφόρων “εργατικών ατυχημάτων”, σε εργοστάσια και τεχνικά έργα. Παλιότερα στη Petrola και τα ολυμπιακά έργα, πέρσι στη Χαλυβουργία Βόλου και τη Cosco, σήμερα το Νιάρχειο στα ορυχεία της ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ..... Κάποιοι ντόπιοι, κάποιοι μετανάστες, κάποιοι “μόνιμοι”, κάποιοι εργολαβικοί.

Αγανάκτηση, για τα μεγαλα λόγια ΜΕΤΑ την τραγωδία.

“Πρώτα το ανθώπινο δυναμικό”, “μέλημα της εταιρείας η ασφάλεια”. Για την υποκρισία της κινητοποίησης του κρατικού μηχανισμού. Θα ανακαλύψει κανείς άραγε το “εταιρικό λάθος” αντί για το “ανθρώπινο λάθος”; Τρεις εργαζόμενοι νεκροί, δύο ακόμη σοβαρα τραυματίες. “Ξαφνικό” δήθεν, μετα την συμπίεση του αναγκαίου χρόνου συντήρησης και τις 12 με 16 ώρες εργασίας ημερησίως.

Οργή, για τα κέρδη που παράγει η εργασία, ενώ “αμοίβεται” με ένα κομμάτι ψωμί.

Τα ΕΛΠΕ το 2013 ήταν στις κορυφαίες ελληνικές εταιρείες με αυξημένο κύκλο εργασιών 8,9 δισ. ευρώ, ενώ κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2014, κατέγραψε την υψηλότερη λειτουργική κερδοφορία όλων των εποχών! Οι “εθελούσιες”, η μείωση προσωπικού, τα χαμηλά μεροκάματα των εργολαβικών κι η  εντατικοποίηση της εργασίας, τροφοδότησαν αυτά τα κέρδη.

Υπόσχεση, απέναντι στη ζωή -κι όχι στο θάνατό μας- να σηκώσουμε το βλέμμα. Υπόσχεση εκδίκησης των ονείρων μας για ζωή κι όχι για επιβίωση, στο όνομα των νεκρών εργατών και εργατριών.

Η “ανταγωνιστικότητα” και η “ανάπτυξη”, η “παραμονή στο ευρώ πάση θυσία” και η “πληρωμη του χρέους στο διηνεκές”, στρατεύουν τους εργαζόμενους στη διαιώνιση της εκμεταλλευσης. Οργάνωση και διεκδίκηση του πλούτου που παράγουμε.

Αγώνας, ΤΩΡΑ, γιατί ο γιος μας δεν είναι εξάρτημα στη μηχανή σας. Αγώνας ΤΩΡΑ γιατί η κόρη μας δεν θα είναι μία ακόμη Ιφιγένεια. Αγώνας ΤΩΡΑ γιατί τη σκλαβιά δεν θα τη ξαναζήσουμε για βγει ο καπιταλισμός από την κρίση.

• Να καταργηθεί το καθεστώς των εργολαβικών συνεργείων μέσα στις επιχειρήσεις.
• Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού λειτουργίας, με αξιοπρεπείς μισθούς.
• Άμεση επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και στους όρους αμοιβής και στους υπόλοιπους όρους εργασίας.
• Μείωση του εργάσιμου χρόνου 6ώρες τη μέρα – 30 την εβδομάδα. Αυξήσεις στους μισθούς. Απαγόρευση των απολύσεων.
• Για να ζήσουμε εμείς, δεν θα πληρώσουμε την κρίση του κεφαλαίου. Δεν θα πληρώσουμε το χρέος, τη δολοφονική τους ανάπτυξη.
• Ούτε ευρώ για τους δανειστές και το κεφάλαιο! Διαγραφή του χρέους!

Εμείς δουλεύουμε, στα δικά μας χέρια η διεύθυνση των επιχειρήσεων. Κρατικοποιήσεις και Εργατικός έλεγχος – για το δικό μας ψωμί, για μια παιδεία που θα ναι για όλους, για πρόσβαση στην υγεία χωρίς διακρίσεις, για ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία!