Είμαι απ' αυτούς που επί πέντε μήνες ασκούν δημόσια την πιο σκληρή κριτική στην Κυβέρνηση.

Στα άπειρα σημεία αθέτησης των δεσμεύσεων της. Στην τοποθέτηση υποτακτικών του Μνημονίου σε θέσεις κρατικής εξουσίας. Στις φοροαπαλλαγές σε εφοπλιστές και βιομηχάνους. Στη διατήρηση του συνόλου της μνημονιακής νομοθεσίας. Στις συνεχείς προτάσεις αριστερών μνημονίων κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.   

Ότι έκανε και ότι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζουν και εκπροσωπούν τα κοινωνικά συμφέροντα του κόσμου που τον έκανε Κυβέρνηση. Κοινωνικά συμφέροντα απολύτως ανταγωνιστικά και αντιθετικά μεταξύ τους, που η συστέγασή τους στο ίδιο κόμμα έχει εξαρχής ημερομηνία λήξης ως το πρώτο σοβαρό σταυροδρόμι.

Στο σταυροδρόμι αυτό φτάσαμε και είναι ιστορική η στιγμή, και όπως σε όλες τις ιστορικές στιγμές ο ιμπεριαλισμός αναβαθμίζει την αναμέτρηση σε μια χώρα καταθέτοντας όλη τη διεθνή ισχύ του για να καθορίσει το αποτέλεσμα.

Η προεκλογική ψευδαίσθηση του «τέλους του Μνημονίου εντός του € και της ΕΕ» κατέρρευσε. Ότι και να είχε ψηφίσει ο καθένας μας στις 25 Γενάρη, τώρα τοποθετείται απέναντι στο Δημοψήφισμα με διαφορετικό κριτήριο.

Τώρα τα κοινωνικά μπλοκ αναδιατάσσονται. Συνειδητοποιημένοι φτωχοί που δηλώνουν «δεξιοί» ψηφίζουν ΟΧΙ, διασωσμένοι μικροαστοί που δηλώνουν «αριστεροί» ψηφίζουν ΝΑΙ. Η μάχη του δημοψηφίσματος, σαν αληθινό ιστορικό σταυροδρόμι που είναι, εξελίχθηκε σε μάχη ταξική.

Και το Κεφάλαιο σε αυτή τη μάχη δεν έχει άλλη επιλογή από το να διαιρέσει τον αντίπαλο του, που αποτελεί το 99% της Κοινωνίας. Με την απειλή της πείνας και με την εξαπάτηση της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Ακριβώς για αυτό το λόγο, το ταξικό ΟΧΙ δεν μπορεί ποτέ να γίνει παράμετρος μιας συμφωνίας με τους ιμπεριαλιστές. Επικράτηση ή μεγάλο ποσοστό του ΟΧΙ σημαίνει κλιμάκωση της παρέμβασης του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, σημαίνει ένταση της επίθεσης στην εκμεταλλευόμενη τάξη και όχι βέβαια καλύτερη Συμφωνία.

Επικράτηση του ΟΧΙ σημαίνει ότι θα βασανιστούμε και θα χτυπηθούμε, γιατί πολύ απλά θα είμαστε στον άλλο δρόμο. Στο δρόμο που θα μας επιτρέψει να αποτινάξουμε την επιτροπεία των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων συνεργατών τους, να ξαναμοιράσουμε τον πλούτο στη χώρα μας, να χτίσουμε το μέλλον των παιδιών μας με κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή. Στο δρόμο που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Γι’ αυτό κάθε κομμουνιστής και κάθε δημοκράτης πρέπει να πάρει ανοιχτά θέση υπέρ του ΟΧΙ, βάζοντας σε εντελώς δεύτερη μοίρα τις απολύτως δικαιολογημένες ενστάσεις του για την μεσοβέζικη πολιτική και τους θεατρικούς χειρισμούς της Κυβέρνησης. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι καθόλου επαρκές.

Έχει καθήκον ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, να συμβάλλει στη συγκρότηση του ιστορικά αναγκαίου πολιτικού φορέα. Του Κόμματος που η σύγχρονη εκμεταλλευόμενη τάξη θα χρησιμοποιήσει για να καταχτήσει την εξουσία της μέσα από μια σύγχρονη ιδεολογία και πρακτική.  Του επαναστατικού φορέα που θα γεννηθεί από την ανάγκη της Τάξης που χτυπιέται, να σηκώσει το ανάστημα της, να αναμετρηθεί και να νικήσει.

Τώρα σύντροφοι, τώρα που η Ιστορία κυλάει στους δρόμους και πριν να είναι πολύ αργά.