Παναγιώτης Σωτήρης, πανεπιστημιακός

(υποψήφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Β΄ Αθηνών)

*Δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι, στις 3/5

Παρακολουθώντας τους εκπροσώπους των μνημονιακών δυνάμεων να διαγκωνίζονται για την ψήφο στις 6 Μάη, αισθάνεσαι καταδικασμένος σε θάνατο που παρακολουθεί debate για τον τρόπο της εκτέλεσής του! Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ότι σε πείσμα του μπαμπούλα της «ακυβερνησίας», το καλύτερο αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση εφαρμογής των Μνημονίων. Όχι μόνο δεν θα είναι ανώριμη μια τέτοια τιμωρητική ψήφος, αλλά θα είναι η εκδίκηση μιας κοινωνίας που αιμορραγεί απέναντι σε όσους ευθύνονται για μια πρωτοφανή συνθήκη κοινωνικής καταστροφής, αποκαρδίωσης και συλλογικής κατάθλιψης.

Όμως, δεν αρκεί η εκδίκηση και η τιμωρία. Χρειάζεται η προοπτική και η ελπίδα. Απέναντι στην προοπτική της μετατροπής της Ελλάδας σε μια απέραντη «Ειδική Οικονομική Ζώνη» επιχειρηματικής ασυδοσίας, άγρια εκμετάλλευσης και περιβαλλοντικής καταστροφής, απέναντι στην γενικευμένη «εσωτερική υποτίμηση» της ζωής και του μέλλοντός μας στο όνομα του ευρώ, απέναντι στην ανεργία, την παραγωγική ερήμωση, τη φυγή των νέων στο εξωτερικό, απέναντι στη νεκροζώντανη δημοκρατία των δοτών Παπαδήμ(ι)ων και της αγαστής συνεργασίας αστυνομίας και νεοναζί, υπάρχει άλλος δρόμος!

Με παύση πληρωμών στο ληστρικό χρέος και τη διαγραφή του, με έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, με εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, με ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος της εργασίας, μπορούμε να αποκτήσουμε ξανά τον κοινωνικό, λαϊκό δημοκρατικό έλεγχο της οικονομίας. Με εμπιστοσύνη στη συλλογική προσπάθεια, δημιουργικότητα, γνώση και εμπειρία των ίδιων των ανθρώπων της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού, μπορούμε να έχουμε πραγματική παραγωγική ανασυγκρότηση σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και κέρδους. Με έμπνευση από τον πλούτο της λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, αυτοάμυνας, όλες τις παραλλαγές της σύγχρονης «δημοκρατίας του αγώνα», μπορούμε να κατακτήσουμε πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία απέναντι στην αποκρουστικά αυταρχική μετάλλαξη του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού».

Έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε τον άλλο δρόμο. Την έδειξε η ελληνική κοινωνία στις σελίδες του παρατεταμένου λαϊκού ξεσηκωμού, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις Πλατείες της οργής και της ελπίδας. Αυτό το απόθεμα ελπίδας και παλικαριάς δεν πρέπει να πάει χαμένο!

Η ευθύνη της Αριστεράς είναι να δώσει προοπτική στην ελπίδα και όχι να προσπαθεί να τη δρέψει εκλογικά και μετά να τη διαψεύσει. Δεν δίνει προοπτική ούτε ο καταναγκαστικός φιλοευρωπαϊσμός του ΣΥΡΙΖΑ, που δειλιάζει μπροστά στην προοπτική ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε οι προτάσεις για αντιμνημονιακές κυβερνήσεις (σε συνεργασία ακόμη και με τον γαλανόλευκο νεοφιλελευρισμό του Καμένου) που θα κληθούν να εφαρμόσουν τελικά τις πολιτικές των μνημονίων, ούτε η αντίληψη του ιερατείου του ΚΚΕ που επιμένει στη διάσπαση των αγώνων και καλεί το λαό υπομονετικά να περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της… λαϊκής εξουσίας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πιο χρήσιμη ψήφος. Είναι ψήφος στην Αριστερά που επιμένει ότι υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς Μνημόνια, ευρώ και ΕΕ. Στην Αριστερά που ήταν από την αρχή και αδιαπραγμάτευτα μέσα στους αγώνες, στις Πλατείες, στις καταλήψεις, στις συγκρούσεις. Στην Αριστερά που στηρίζεται όχι στους μηχανισμούς αλλά στους ανθρώπους που δίνουν καθημερινά τη μάχη.

Οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι οι συνδικαλιστές που πρωτοστατούν στη διαμόρφωση ταξικών συνδικάτων, οι φοιτητές που κατάφεραν να μην εφαρμοστεί το νομοσχέδιο – έκτρωμα της Διαμαντοπούλου, οι εκπαιδευτικοί που κρατούν όρθιο το δημόσιο σχολείο, οι γιατροί που αντί για το φακελάκι διαλέγουν τον αγώνα για να μη γίνει εμπόρευμα η υγεία, όλες και όλοι εκείνοι που αρνούνται να παραδοθούν στην απελπισία και κάνουν την οργή συλλογική πράξη.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρή, ΑΝΤΑΡΣΥΑ που να σπάσει το φράγμα του 3%, σημαίνει ότι αλλάζουν και τα πράγματα στην Αριστερά. Γιατί η Αριστερά δεν αρκεί να ενωθεί, πρέπει και να αλλάξει, εάν θέλει να αλλάξει την κοινωνία. Να ξανασυναντηθεί με την ιστορία των αγώνων και της θυσίας και να κάνει έμπρακτα την αυτοκριτική της για τις ήττες και τις χαμένες ευκαιρίες. Πάνω από όλα να μην προσπεράσει την ελπίδα που έρχεται από το μέλλον. Για να κάνουμε επιτέλους ανταρσία σε ό,τι μας στερεί το δικαίωμα στο όνειρο!