Απαντήσεις από τον Π.Γκαργκάνα

Μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες ρίχνονται στη μαύρη τρύπα των τραπεζών, λέει η ΑΝΤΑ.ΡΣΥ.Α

Η ανεργία έχει ήδη εκτοξευθεί στο 21,8%, ιστορικό υψηλό. Πολλοί θεωρούν την εκτίναξη αυτή χειροπιαστή απόδειξη της αποτυχίας της συνταγής των μνημονίων και της ελλιπούς γνώσης για την ελληνική πραγματικότητα των σχεδιαστών τους. Συμμερίζεστε την άποψη; Που αποδίδετε την έκρηξη της ανεργίας; Ήταν κάτι που είχε προβλεφθεί και θυσιάστηκε ως «παράπλευρη απώλεια» ή ξέφυγε;

Η δραματική εκτόξευση της ανεργίας είναι ασφαλώς καρπός της βαθειάς οικονομικής ύφεσης που επιδεινώθηκε από τη διαχείρισή της με τις συνταγές του Μνημονίου. Αλλά η αποτυχία της συνταγής δεν οφείλεται σε ελλιπή γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Οφείλεται στην ανάλγητη ταξική επιλογή τόσο του ΔΝΤ και της ΕΕ, όσο και των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να φορτώσουν τα βάρη στην εργατική τάξη.

Δεν χρειαζόταν Νόμπελ οικονομικών για να προβλέψει κανείς ότι ένα πρόγραμμα σκληρών περικοπών θα επιδείνωνε την ύφεση και την ανεργία. Από εκεί και πέρα η κατάσταση ξέφυγε, γιατί η κρίση δεν είναι «ελληνική τραγωδία» όπως μας έλεγαν, αλλά δομική κρίση του καπιταλισμού διεθνώς.

Η ίδια η τρόικα κατά καιρούς εκφράζει την ανησυχία της για την αύξηση της ανεργίας παρουσιάζοντας την μάλιστα ως μία από τις βασικές αιτίες αποτυχίας των στόχων. Όμως την ίδια στιγμή επιμένει σε μέτρα λιτότητας και περικοπές που βαθαίνουν την ύφεση και «γεννούν» ανεργία. Φαίνεται δε, να αδιαφορεί για την έκρηξη της ανεργίας και στις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες του Νότου. Στις αντιφάσεις αυτές ειδικοί βλέπουν βαθύτερο σχέδιο πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και μετατροπής της Ελλάδας -και όχι μόνο- σε  χώρα πάμφθηνου εργατικού δυναμικού. Εσείς πώς το ερμηνεύετε;

Υπάρχουν δυο ζητήματα που πρέπει να έχουμε κατά νου για να κατανοούμε τις βάρβαρες στρατηγικές της Τρόικας.

Το πρώτο είναι ότι προτεραιότητα τους είναι η διάσωση των τραπεζών με όποιες θυσίες χρειαστούν σε βάρος των εργαζόμενων και της νεολαίας. Με τα προγράμματα περικοπών προσπαθούν να εξασφαλίσουν πλεονάσματα από τους προϋπολογισμούς, ώστε να είναι εφικτή η πληρωμή τοκοχρεολυσίων προς τις τράπεζες. Όλα τα άλλα είναι «δευτερεύοντα» για αυτούς.

Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα έχει μετατραπεί σε μια γιγάντια «μαύρη τρύπα» λόγω των τοξικών κερδοσκοπικών «επενδύσεων» της προηγούμενης περιόδου με τις «φούσκες» και οι πολιτικές της τρόικας ρίχνουν εκεί μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες σε μια βάρβαρη, αλλά και αναποτελεσματική προσπάθεια να την καλύψουν.

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι το γεγονός ότι η κρίση του καπιταλισμού είναι τόσο έντονη ώστε είναι υπερβολή να μιλάμε για συνεκτικές «στρατηγικές» των από πάνω. Βρίσκονται σε κατάσταση πανικού και χτυπούν στα τυφλά. Ας θυμηθούμε ότι ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, ο Άλαν Γκρίνσπαν που θεωρούνταν «μάγος της οικονομίας» πριν δέκα χρόνια έφτασε στο σημείο να ομολογήσει το 2008 ότι δεν κατανοεί γιατί οι απελευθερωμένες αγορές βυθίστηκαν στην κρίση. Μην περιμένουμε λοιπόν να υπάρχει λογική στις πολιτικές του κάθε Τόμσεν ή Σαμαρά ή Βενιζέλου.

Τα τελευταία βίαια μέτρα (μείωση κατώτατου μισθού, πλήρης αποδυνάμωση κλαδικών συμβάσεων κ.ά) παρουσιάστηκαν και ως μέτρα για τη μείωση ή έστω την ανάσχεση της ανεργίας. Επιχείρημα που διατύπωσε η κυβέρνηση είναι ότι χωρίς αυτά που έκανε η ανεργία θα ήταν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Ευσταθεί ο ισχυρισμός;

Πρόκειται για προκλητικούς ισχυρισμούς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ωμούς εκβιασμούς. Αυτή η πολιτική απλά αναπαράγει γενικευμένα τον εκβιασμό που κάνει κάθε εργοδότης όταν λέει σε έναν νεολαίο ότι θα του δώσει δουλειά αρκεί να αποδεχθεί συνθήκες χειρότερες από αυτές που επικρατούν στον ανταγωνιστή του.

Δεν είναι το εργατικό κόστος αυτό που εμποδίζει τις επενδύσεις μέσα στη σημερινή συγκυρία της κρίσης. Οι επιχειρήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, έχουν περικόψει τα επενδυτικά τους προγράμματα καθώς οι αγορές συρρικνώνονται.

Η παροχή «κινήτρων» με τη μορφή περικοπών στους μισθούς απλά επιδεινώνει την κατάσταση γιατί περιορίζει περισσότερο τη ζήτηση. Αυτή η πολιτική ανεβάζει την ανεργία αντί να την «προλαμβάνει» όπως ισχυρίζεται.

Πιο αποτελεσματική θα ήταν μια κρατική παρέμβαση που υποκαθιστά τους ιδιώτες καπιταλιστές προχωρώντας σε δημόσιες επενδύσεις αντί να τους χρυσώνει με κίνητρα που καταλήγουν σε καταθέσεις στην Ελβετία. Αλλά αυτό σημαίνει μια αντικαπιταλιστική ρήξη που δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ανατροπή για την οποία παλεύουν οι εργαζόμενοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κυρίως όμως τα μέτρα παρουσιάστηκαν ως αναγκαία για την ενίσχυση μακροπρόθεσμα της ανταγωνιστικότητας. Παρότι οι μελέτες από αυτή του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ μέχρι του ΙΟΒΕ αποδεικνύουν ότι το κόστος εργασίας έχει ελάχιστη ευθύνη για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, η κυβέρνηση επιμένει. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα μέσω του περιορισμού του κόστους εργασίας; 

Πουθενά η ανταγωνιστικότητα δεν βελτιώθηκε με τέτοιες πολιτικές: μια ματιά στην ιστορία του ΔΝΤ και στις χώρες από τις οποίες πέρασε επιβεβαιώνει αυτήν την αλήθεια. Ακόμα και σε συνθήκες «ομαλής» λειτουργίας του καπιταλισμού, η ανταγωνιστικότητα των χωρών της Ευρώπης έτρεχε μπροστά από την ανταγωνιστικότητα των χωρών που υπέκυπταν στις «μεταρρυθμίσεις» του ΔΝΤ.

Σήμερα μέσα στις συνθήκες της πιο βαθειάς κρίσης του συστήματος από τη δεκαετία του 1930, ο λεγόμενος «περιορισμός του κόστους εργασίας» ισοδυναμεί με καταστροφή της εργατικής δύναμης.

Ερώτημα που τίθεται είναι ακόμη τι είδους ανταγωνιστικότητα επιδιώκεται; Ποιας επιχειρηματικής φιλοσοφίας και πρακτικής επενδυτές καλούνται στην Ελλάδα;

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την έχουν δώσει οι κατά καιρούς υπουργοί παλιότερα του Καραμανλή, στη συνέχεια του Γ. Παπανδρέου και του Παπαδήμου που έτρεχαν στα διάφορα Κατάρ και πέτυχαν μια τρύπα στο νερό.

Πολλές ελπίδες για ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας εναποτίθενται  στην απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων και στα έργα μέσω ΕΣΠΑ. Μπορούν αυτά να συμβάλλουν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας; Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι στο σχεδιασμό τους που να εγγυάται ότι θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα από τα αντίστοιχα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν; 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι ένας οργανισμός χειρότερος και από το ΔΝΤ. Οι όροι που θέτει για να αποδεσμεύσει τα όποια κονδύλια είναι όροι λεηλασίας. Όχι μόνο σήμερα με τα Μνημόνια, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια. Σκεφτείτε πόσες ιδιωτικοποιήσεις επιβλήθηκαν και σε ποιών τα χέρια κατέληξαν: ΟΤΕ, αεροδρόμιο, εθνικές οδοί, αερομεταφορές κλπ.

Ποιο είναι το σχέδιο σας και τα συγκεκριμένα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της ανεργίας η οποία φέτος προβλέπεται να ξεπεράσει και το 22%;

Το πιο ισχυρό αντίδοτο που προτείνει το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η στάση πληρωμών προς τους τραπεζίτες και η διαγραφή του χρέους.

Με αυτόν τον τρόπο ο προϋπολογισμός θα απαλλαγεί από το βάρος των σχεδόν 20 δισεκατομμυρίων ευρώ που πληρώνει μόνο για τόκους προς τις τράπεζες. Αν αυτά τα 20 δισ. περάσουν στον έλεγχο των εργαζομένων, μπορούν να καλύψουν πραγματικές ανάγκες και να αντιμετωπίσουν την ανεργία.

Χρειαζόμαστε περισσότερα σχολεία, νοσοκομεία και εργατικές κατοικίες αντί να καταργούν τον ΟΕΚ. Η κατασκευή τους θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και μπορεί να χρηματοδοτηθεί σε βάρος των τραπεζιτών.

Πάντως δεδομένου του επιπέδου που έχει φτάσει η ανεργία, ο αριθμός των ανέργων θα παραμένει για αρκετά χρόνια ακόμη υψηλός. Τι προτείνετε για την προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους; 

Άμεσα πρέπει να καθιερωθεί η επιδότηση σε όλους τους άνεργους χωρίς περιορισμούς. Οι περιορισμοί δεν παίζουν κανένα άλλο ρόλο πέρα από την μετατροπή των ανέργων σε εφεδρικό στρατό για τις ανάγκες των καπιταλιστών, ενώ στην πραγματικότητα οι άνεργοι και οι οικογένειές τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Με τα σημερινά δεδομένα τι χειρότερο πρέπει να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τον Ιούνιο και μετά; Η τρόικα επαναφέρει συνεχώς το θέμα περαιτέρω μειώσεων στους μισθούς 15% στο διάστημα 2012-14, ενώ έχουν συμφωνηθεί και η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 μέχρι το 2015. Από τι κινδυνεύουν; 

Η κρίση ήδη ακουμπάει το σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στην Ισπανία και στην Ιταλία. Αυτοί που υποστηρίζουν ότι η παραμονή στο ευρώ με κάθε θυσία είναι ομπρέλα προστασίας, μας οδηγούν στη χειρότερη καταστροφή, πολύ χειρότερη από όλες τις κινδυνολογίες που ακούγονται σε βάρος της Αριστεράς.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι νέοι και οι νέες θα πρέπει να ετοιμάζονται για σκληρούς αγώνες, πιο δυνατούς και από αυτούς που έδωσαν τα τελευταία δυο χρόνια με τις επαναλαμβανόμενες πανεργατικές απεργίες και τις καταλήψεις των πλατειών. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε από τις 7 του Μάη μια πιο δυνατή Αριστερά και ιδιαίτερα την αντικαπιταλιστική Αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Εκ μέρους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α απάντησε ο Πάνος Γκαργκάνας, υποψήφιος στη Β΄Αθήνας