Για όσους επάνω στην πολιτική συζήτηση με χαρακτήρισαν «ακραίο» λίγο πριν γυρίσουν σπίτι τους και ξαναπιάσουν το κομπιουτεράκι για την κοινωνική προπαίδεια: «Δόση δανείου συν δίδακτρα μείον σύνταξη της μάνας επί χαράτσι της ΔΕΗ». Μισθός δεν υπάρχει στην εξίσωση γιατί έχασαν τη δουλειά τους.
Για όσους συμφώνησαν, αλλά κούνησαν το κεφάλι λέγοντας ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από αυτές που ξέρουμε ήδη».

Για όσους με εκβίασαν έμμεσα, απειλώντας ότι αν δεν φερθώ «συνετά και υπεύθυνα», στις 7 Μαΐου θα ξημερώσω σε κανένα χάνι χωρίς ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό ή ότι θα χάσω και ό,τι έμεινε από την πολιτική που αυτοί ακολούθησαν και εφάρμοσαν συνειδητά και αφοσιωμένα μέχρι τώρα.

Για τις δικές μου αναστολές και τα κρυψίματα από την πραγματικότητα, που μου αφήνουν πικρό χαμόγελο όταν επιβεβαιώνεται πως, όσο η τάση υποταγής κερδίζει την τάση χειραφέτησης, τόσο γιγαντώνεται η βεβαιότητα ότι  η ανάλυση της πραγματικότητας γίνεται με τρόπο διαλεκτικό. Και αυτή τη ρημάδα τη διαλεκτική, δεν μπορεί να την ξεγελάσει κανείς.

Για μια Αριστερά που το πρόγραμμά της θα βάζει μπροστά τα εργατικά αιτήματα, όχι ως προκάλυμμα και ενέχυρο για διαχείριση του συστήματος από κάποια κυβερνητική ή συγκυβερνητική θέση, αλλά υποδεικνύοντας και παλεύοντας τον άλλο δρόμο, αυτό της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, της εμπιστοσύνης στα κινήματα και της διάθεσης για διαμόρφωση προτάσεων μέσα από αυτά,  μέσα από τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους. Για την Αριστερά που θα κερδίζει το σήμερα, προετοιμάζοντας το αύριο, κάθε μέρα.

Για να αντιμετωπίσουμε το πολυθρύλητο ζήτημα «ενότητα της Αριστεράς» στην πραγματική του βάση, σε ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικό και όχι στην «ενδιάμεση» διαχείριση της σημερινής πραγματικότητας. Σε μια πρόταση-καταλύτη και όχι άλλη μια φόρμα  για τη συντήρηση ενός κινηματικού ή εκλογικού μηχανισμού- μάνατζερ της λαϊκής βούλησης.  Αυτή η ώρα, πιστεύω ότι είναι πολύ κοντά πλέον.

Για τους Γιώργηδες, τον Θόδωρα, τον Μανώλη, τους Μιχάληδες, τον Φώτη, τη Στέλλα, τις Χρύσες, τον Βαγγέλη, τον Λευτέρη, τους Δημήτρηδες, την Ιωάννα, τον Τάκη, τον Γιάννη, το Νίκο, τον Ηρακλή και όλους τους υπόλοιπους, που εδώ και 20 χρόνια προσπαθούμε, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας και αποτυχίας «να αλλάξουμε τον κόσμο».

Για όσους διαφωνήσαμε στο «εγχειρίδιο» αλλά περπατήσαμε και περπατάμε δίπλα-δίπλα κάθε μέρα.
Για όσους δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Για όλα αυτά, αυτή την Κυριακή, κάπου μεταξύ 10 και 12 θα κάνω ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
Γιώργος Τσαντίκος, δημοσιογράφος

Δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr